Άρθρο του Διονύση Γουσέτη *
Δευτέρα πρωί οι τηλεοράσεις αγρίεψαν: «Νέα πρόκληση των Σκοπιανών. Θέτουν θέμα Θεσσαλονίκης». Χωρίς να μεταδώσουν τι ακριβώς είπαν -συνηθισμένη πρακτική των ΜΜΕ- μεταδίδουν τις ελληνικές αντιδράσεις: η υπουργός Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη έκανε λόγο για «παρωχημένο και ανιστόρητο αλυτρωτισμό». Ο άγιος Θεσσαλονίκης Άνθιμος, ως άλλος Λεωνίδας, βρυχήθηκε περήφανα: «μολών λαβέ». Ο βουλευτής A’ Θεσσαλονίκης του ΠAΣOK κ. Mαγκριώτης δήλωσε αιχμηρά ότι «ο κ. Γκρουέφσκι μπροστά στις εκλογές που έρχονται για τη χώρα του χρειάζεται τη δικιά του ‘δεξιά του Kυρίου’». Ο δε πρόεδρος του ΛAOΣ κ. Kαρατζαφέρης σημείωσε ότι «όσο η εξωτερική μας πολιτική παραμένει μαλθακή τόσο θα πολλαπλασιάζονται η αυθάδεια των Σκοπιανών και η αλαζονεία των Tούρκων. Oι φοβικές και ενίοτε ενδοτικές διαπραγματεύσεις και οι συνθηκολογήσεις δεν γράφουν ιστορία». Ομολογώ ότι θορυβήθηκα.
Το 70 μ.Χ., οι Ρωμαίοι έπνιξαν στο αίμα την εξέγερση των Εβραίων που ζητούσαν ελευθερία και ανεξαρτησία. Κατέστρεψαν το ιερό τέμενος -το ναό της Ιερουσαλήμ- και έδιωξαν τους επιζήσαντες από τον ιερό τόπο τους, πρόσφυγες στα πέρατα του κόσμου και στο έλεος των εκάστοτε ισχυρών. Η ίδια ιστορία επαναλήφθηκε, με ατόφια τα χαρακτηριστικά της, το 1959 μ.Χ., με δράστες τους Κινέζους και θύματα τον πολύπαθο λαό του Θιβέτ. Καταστράφηκαν 6.000 μοναστήρια και εξοντώθηκαν 1.200.000 άτομα, δηλαδή το ένα πέμπτο του πληθυσμού! Τόσο οι 130.000 πρόσφυγες, που κατέφυγαν στην Ινδία, όσο και οι εναπομείναντες στο υπό κινεζική κατοχή Θιβέτ είναι όμηροι των δύο κυβερνήσεων, αφού και οι δύο, από την εποχή του Σινο-ινδικού πολέμου του 1962, διεκδικούν εδάφη της χώρας του Δαλάι Λάμα.