Τα επαγγελματικά δικαιώματα

Απεργία διαρκείας κηρύσσουν τα ΤΕΙ, διότι δεν έχουν αναγνωριστεί, μετά από δεκαετίες, επαγγελματικά δικαιώματα για 23 ειδικότητές τους. Δεν πρόκειται για αμέλεια. Στην πραγματικότητα ο αγώνας τους διαρκεί από τη δεκαετία του ’60, όταν οι τότε υπομηχανικοί ζητούσαν δικαίωμα να υπογράφουν κι αυτοί μελέτες για πολυκατοικίες, ενώ ο νόμος προέβλεπε μέχρι… διώροφο. Η στενότητα της ελληνικής παραγωγής είχε από τότε κάνει την εμφάνισή της. Και το μεγαλύτερο μέρος μιας μικρής πίτας το παίρνει ο ισχυρότερος. Στην περίπτωση, το ΤΕΕ.

Ο καιρός πέρασε. Η παραγωγή στένευε ολοένα και περισσότερο. Το ίδιο και η ανασφάλεια. Οι σπουδές ήταν η μόνη διέξοδος για ανεύρεση εργασίας. Μέχρι που οι διπλωματούχοι μηχανικοί έφθασαν στους 1 προς 47 εργαζόμενους, ενώ στην Ευρώπη είναι 1:150. Η αγορά φράκαρε. Και όχι αποκλειστικά για τους μηχανικούς. Τότε, μια μόνο σωτηρία απέμενε για όλους: η θέση στο δημόσιο. Ο λυσσαλέος αγώνας γι’ αυτή τη θέση έφερε ένα σωρό στρεβλώσεις. Τον γιγαντισμό του δημοσίου. Τον γιγαντισμό των μεταπτυχιακών, για να μαζευτούν μόρια για το διορισμό. Την άνθιση των πελατειακών σχέσεων. Το κύμα της μετανάστευσης διπλωματούχων ανέργων, που βέβαια σπούδασαν με χρήματα των φορολογουμένων –μια ακόμα επένδυση χαμένη. Τον μαρασμό της οικονομίας που φέρνει ο κρατισμός. Και προφανώς την όξυνση του αγώνα για επαγγελματικά δικαιώματα. ΑΕΙ και ΤΕΙ ολοένα αυξάνονται, αφού δεν ιδρύονται για τις ανάγκες της εθνικής οικονομίας, αλλά για τις ανάγκες της οικονομίας των σουβλατζήδων και των ενοικιαζόμενων δωματίων της περιφέρειας. Κάποια στιγμή, τα ΤΕΙ κατάφεραν από ανώτερες να ονομαστούν ανώτατες σχολές. Τα ΑΕΙ αντεπετέθησαν με τον ισχυρισμό ότι διεξάγουν έρευνα ενώ τα ΤΕΙ εκπαιδεύουν τεχνίτες. Η ανωτατοποίηση όμως δε λέει τίποτα χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα, που θα δώσουν στους απόφοιτους τη δυνατότητα να υποβάλλουν αίτηση για θέση στο δημόσιο. Έτσι, φτάνουμε στην εξαγγελθείσα απεργία.

Ωστόσο, οι αδικημένοι των ΤΕΙ, τα θύματα των ΑΕΙ και του ΤΕΕ, δε διστάζουν να γίνουν και εκείνοι θύτες, όταν κάποιοι άλλοι εμφανίζονται στον ορίζοντα, διεκδικώντας και αυτοί μια θέση στον ήλιο του δημοσίου: «Θα προχωρήσουμε σε δυναμικές κινητοποιήσεις μαζί με χιλιάδες σπουδαστές και πτυχιούχους μέχρι την τελική δικαίωση», βροντοφώναξε η τριμελής γραμματεία της Συνόδου των Προέδρων ΤΕΙ όταν προέκυψε θέμα αδειοδότησης των Κολεγίων.

Στο μεταξύ, η κυβέρνηση δεσμεύτηκε στους εταίρους μας να ανοίξει τα κλειστά επαγγέλματα. Μοιάζει ότι έτσι θα σταματήσει αυτός ο χωρίς νόημα καυγάς για τα επαγγελματικά δικαιώματα. Μάταιη ελπίδα. Διότι χωρίς νόημα είναι για τους εταίρους μας που διαθέτουν παραγωγή. Και στην παραγωγή, για να βρεις θέση κανένας δε σε ρωτάει ποια είναι τα επαγγελματικά σου δικαιώματα. Σε ρωτάει αν ξέρεις να κάνεις τη δουλειά. Οι εταίροι μας δεν έχουν ιδέα από Δημόσιο, ΑΣΕΠ και έλλειψη παραγωγής. Διότι δεν διεξάγουν αγώνα ενάντια στα ντόπια και ξένα μονοπώλια και τις ξένες επενδύσεις που έρχονται να πιουν το αίμα του εργάτη.

* αναδημοσιεύεται με άδεια του συγγραφέα. Πρώτη δημοσίευση.

Share

Η ΠΟΣΔΕΠ και οι σύμμαχοι των τρομοκρατών

Ενώ η τρομοκρατία έχει περίπου εξαφανιστεί στη δύση, στην καθ’ ημάς Ανατολή οι τρομοκρατικές οργανώσεις φυτρώνουν σαν μανιτάρια. Θρασύδειλοι φόνοι, εμπρησμοί, βανδαλισμοί, επιθέσεις σε βουλευτές, σε βιβλιοπωλεία και περιοδικά, ακόμα και έξαρση της ποινικής και ποδοσφαιρικής βίας που είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Οι σχετικές ειδήσεις έπαψαν πια να κοσμούν τα πρωτοσέλιδα.

Ο κ. Χρυσοχοΐδης κάνει φιλότιμες προσπάθειες να αντιμετωπίσει το φαινόμενο, αλλά είναι γνωστό ότι η αποτελεσματικότητα της προσπάθειάς του εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την απομόνωση των τρομοκρατών από την κοινωνία. Καλύτερα απ’ όλους το γνωρίζουν οι αριστεροί, δεδομένου ότι σε όλα τα αριστερά εγχειρίδια αναφέρεται πως οι «επαναστάτες» είναι ανίκητοι από κάθε εξουσία, όταν κολυμπούν στο λαό όπως το ψάρι στο νερό. Αυτός προφανώς ήταν ο λόγος που η ιταλική αριστερά οργάνωνε διαδηλώσεις εναντίον της τρομοκρατίας των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Όχι βέβαια με κάποιο αίτημα, αλλά με αποκλειστικό στόχο την κοινωνική τους απομόνωση. Λίγο μετά, οι Ταξιαρχίες εξαρθρώθηκαν.

Στη καθυστερημένη χώρα μας η ελληνική αριστερά, που είναι περισσότερο ελληνική και λιγότερο αριστερά, δεν απομονώνει τους τρομοκράτες. Απομονώνει τους «μπάτσους», που παρομοιάζονται με δυνάμεις κατοχής και πρέπει να εκκενώσουν τις απελευθερωμένες περιοχές κυριαρχίας των αντιεξουσιαστών. Την αντίληψη αυτή εξέφρασε εύγλωττα ο πρόεδρος του ΣΥΝ: «Όταν επιτίθεσαι σε ένα Αστυνομικό Τμήμα τη στιγμή που εκεί μπορεί να βρίσκεται ο καθένας πολίτης… Και βρισκόντουσαν και πολίτες μέσα εκείνη την ώρα». Δηλαδή όταν δεν βρίσκονται πολίτες, οι κουκουλοφόροι νομιμοποιούνται να επιτίθενται και να σκοτώνουν αστυνομικούς! Και όταν με πολύ κόπο συλληφθεί κάποιος τρομοκράτης, κάποιοι της αριστεράς οργανώνουν εκδηλώσεις διαμαρτυρίας: «Λευτεριά στον αγωνιστή».

Την πρωτόγονη αυτή αντίληψη επιχείρησε να σπάσει η Ομοσπονδία Πανεπιστημιακών (ΠΟΣΔΕΠ) και προσκάλεσε εκπροσώπους της κοινωνίας των πολιτών για συλλαλητήριο. Τότε υπέστη ένα πρωτοφανές σε εμπάθεια, όσο και παιδαριώδες σε επιχειρήματα, μπαράζ επιθέσεων από το ΣΥΝ. Πρώτα, οι συνδικαλιστές πανεπιστημιακοί του ΣΥΝ απεφάνθησαν ότι η πρόσκληση «ούτε σαφές πολιτικό πλαίσιο προτείνει, ούτε έχει νόημα να αναχθούν σε συνομιλητές άτομα τα οποία δεν επιδιώκουν καν κοινωνική νομιμοποίηση». Ακολούθησε εμπαθές δημοσίευμα ενός από αυτούς, κατά το οποίο η πραγματοποίηση ενός συλλαλητηρίου συμπόρευσης με τους Καρατζαφέρηδες, απλώς θα ενίσχυε την αυταρέσκεια των κουμπουροφόρων. Συνεχίζουν οι κομματικοί πανεπιστημιακοί του ΣΥΝ, κατηγορώντας την ΠΟΣΔΕΠ ότι «αποπροσανατολίζει το πανεπιστημιακό κίνημα», αφού το σύνθημα «όχι στην τρομοκρατία… δεν είναι παρά ένας σκοτεινός, λαϊκιστικός και εν τέλει συντηρητικός λόγος ομαλότητας». Πιο εύγλωττος ο κομματικός γραμματέας Θεσσαλονίκης του ΣΥΝ, παρομοιάζει τους τρομοκράτες με τον Γιάννη Αγιάννη και τους αστυνομικούς με τον Ιαβέρη και καλεί την ΠΟΣΔΕΠ να πάρει θέση! Το έργο του κ. Χρυσοχοΐδη είναι πράγματι δύσκολο.

* αναδημοσιεύεται με άδεια του συγγραφέα. Πρώτη δημοσίευση.

Share

Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος στην Παγκόσμια Ιστορία

Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος κάνει θριαμβευτικά την εμφάνισή του στο προσκήνιο της Παγκόσμιας Ιστορίας στις 10 Μαρτίου 1996 μ.Χ. Τότε υπογράφει ως Δήμαρχος Αθηναίων με το Δήμαρχο της Σπάρτης τη «Διακήρυξη Λήξεως του Πελοποννησιακού Πολέμου» στην πρωτεύουσα της Λακεδαίμονος.

Η δεύτερη παρουσία του στην Παγκόσμια Ιστορία γίνεται με την αλλαγή της σημαίας του Δήμου. Αντικατέστησε τη σημαία με τη θεά Αθηνά, προστάτιδα της πόλης, με άλλη στην οποία δεσπόζει ο σταυρός, μόνο που μοιάζει με εκείνη της Πυροσβεστικής. Μη νομίσετε ότι είναι τυχαία ενέργεια. Τη συνέχισε αργότερα (15/12/2000), όταν ίδρυσε το «Κόμμα Ελευθέρων Πολιτών» (ΚΕΠ), χωρίς να παραιτηθεί από Δήμαρχος. «Δεν αυτοπροσδιοριζόμαστε ως αντίπαλοι κανενός», δήλωνε τότε με το γνωστό στομφώδη, ουδέτερο λόγο του -όμως, στην πράξη στάθηκε πιστά στο πλευρό του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου στο θέμα των ταυτοτήτων -και όχι μόνο.

Στο Δήμο Αθηναίων εξελέγη δυο φορές. Τη δεύτερη θριάμβευσε. Εκλέχτηκε με την πρώτη ψηφοφορία, αφού ο κ. Μπέης και το βαθύ ΠΑΣΟΚ είχαν υπονομεύσει την επίσημη υποψήφια του κόμματος (μαζί και του ΣΥΝ) Μαρία Δαμανάκη. Από τις δυο αυτές θητείες του, μου έμειναν στη μνήμη τα κάγκελα, τα σιντριβάνια και η ετήσια έκθεση του Συνηγόρου του Πολίτη που έδωσε στη δημοσιότητα στις 30/1/2001 ο τότε Συνήγορος Νικηφόρος Διαμαντούρος. Εκεί ανέφερε ότι τον μεγαλύτερο αριθμό υποθέσεων κακοδιοίκησης (12,2%) τον συγκέντρωσε ο Δήμος Αθηναίων.

Στα θέματα οικονομίας, συναντήθηκε νωρίς με τον κ. Σαμαρά και το ΚΚΕ, όταν άσκησε σκληρή κριτική ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Με τον κ. Σαμαρά συναντήθηκε και στον ακραίο εθνικισμό, όταν εναντιώθηκε στην αποστολή στρατιωτικής δύναμης στη FYROM –στα πλαίσια του ΝΑΤΟ– την εποχή που διακυβευόταν η ίδια η ύπαρξη της χώρας αυτής από τον εσωτερικό πόλεμο μεταξύ Μακεδόνων και Αλβανών.

O Δήμαρχος Αθηναίων Δ. Αβραμόπουλος και ο Κύπριος πρέσβης Χ. Πασιαρδής απελευθερώνουν συμβολικά δύο λευκά περιστέρια (20/07/1999) Εκτίμησε τότε με οξυδέρκεια (και λόγω της πείρας του ως παλαιού διπλωμάτη) ότι δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις για την κατάπαυση του πυρός, ενώ εξέφρασε αμφιβολίες για το αν θα καταφέρει η νατοϊκή δύναμη να πετύχει το στόχο της, αφού ο αφοπλισμός των εμπλεκομένων είναι προβληματικός. Οι εκτιμήσεις του ατύχησαν, αλλά το σημαντικό είναι ότι απέφυγε να κάνει εκτιμήσεις για το τι θα γινόταν στη χώρα μας αν τo NATO δεν επενέβαινε και η FYROM διαλυόταν.

Στις 24/11/2001 ο Δημήτρης Αβραμόπουλος εξελέγη με πανηγυρικό τρόπο δια βοής πρόεδρος του ΚΕΠ από τα 3.000 μέλη του Ιδρυτικού Συνεδρίου. Επτά μήνες αργότερα, δηλώνει αναστολή της λειτουργίας του κόμματος, περιφρονώντας τα καταστατικά όργανα, τα οποία δεν είχε την ευθιξία ούτε καν να ενημερώσει για την απόφασή του. Έκτοτε, αρκείται να εγκωμιάζει δυο πολιτικούς αρχηγούς. Τον Κώστα Καραμανλή και τον Γιώργο Παπανδρέου, τον οποίο χαρακτήρισε «πολιτικό που έρχεται από το μέλλον».

Το Γενάρη του 2003, ο κ. Αβραμόπουλος παραδίδει το Δήμο στη Ντόρα Μπακογιάννη. H νέα Δήμαρχος είπε στην τελετή παραλαβής τα καλύτερα λόγια για τον προκάτοχό της, αλλά «πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις» στενοί συνεργάτες της διεκτραγωδούν με τα μελανότερα χρώματα την οικονομική κατάσταση του Δήμου. Oμιλούν για πλασματικούς προϋπολογισμούς, οι οποίοι κατά 65% δεν υλοποιούνται και επισημαίνουν ότι οι ανελαστικές δαπάνες του Δήμου (διάβαζε μισθοί) υπερβαίνουν το 80% των συνολικών δαπανών! Οι εκθέσεις που συνέταξαν διεθνείς ελεγκτικοί οίκοι (όπως η Ernst and Young και η Deloitte and Touche) «δείχνουν» διαχειριστικά προβλήματα σε νευραλγικές επιχειρήσεις του Δήμου, όπως η Αναπτυξιακή Εταιρεία. Λέγεται, μάλιστα, ότι οι ζημίες που εμφανίζουν οι επιχειρήσεις είναι πολλαπλάσιες σε σχέση με τα στοιχεία που επικαλούνται τα λογιστήριά τους. Κάποιες δημοτικές επιχειρήσεις δεν τηρούσαν μητρώο παγίων, ενώ άλλες πλήρωναν δαπάνες σε διαφορετικά τιμολόγια.

Ωστόσο, την ίδια εποχή ο κ. Αβραμόπουλος αναγγέλλει την επιστροφή του στην κεντρική πολιτική σκηνή, χωρίς όμως να απαντά με ποιο κόμμα θα πολιτευτεί, λέγοντας πως όσο καιρό είναι στην πολιτική, ποτέ δεν βρέθηκε σε διλήμματα και έκανε πάντα αυτό που του υπαγόρευε η συνείδησή του και το συμφέρον του τόπου -και αυτό θα κάνει και στο μέλλον.

Το 2008 τον βρίσκουμε υπουργό Υγείας της ΝΔ με πελατειακές μονιμοποιήσεις. Δεκαοκτώ υπάλληλοι του «Ερρίκος Ντυνάν», αποσπάστηκαν και μονιμοποιήθηκαν στις κεντρικές υπηρεσίες του υπουργείου Υγείας. Τι δουλειά μπορεί, άραγε, να κάνει ένας τραυματιοφορέας όταν διορίζεται σε γραφείο και όχι σε νοσοκομείο; Ένας βοηθός φυσικοθεραπευτή; Μια νοσηλεύτρια; Ένας νυχτοφύλακας; Προφανώς καμία. Όπως καταγγέλλουν εργαζόμενοι στο υπουργείο Υγείας, το 2004 υπήρχαν στο υπουργείο 800 υπάλληλοι, ενώ το 2008 έφθαναν τους 1.300. Αύξηση κι εδώ των «ανελαστικών δαπανών». Κορυφαία του πολιτική δήλωση ήταν όταν παρέδιδε το υπουργείο. Είπε με νόημα, «δεν κλέψαμε». Μάλλον θα είχε τη μύγα, αφού κανείς δεν τον κατηγόρησε.

Στη συνέχεια, διεκδίκησε την αρχηγία της ΝΔ, προτείνοντας να ψηφίζουν όχι μόνο τα μέλη της ΝΔ, αλλά και όποιος περαστικός δηλώνει «φίλος». Η πρόταση δεν πέρασε και ο κ. Αβραμόπουλος παραιτήθηκε από την κούρσα, για να επιδοθεί και πάλι στην προσφιλή του μέθοδο: να εγκωμιάζει τους πολιτικούς αρχηγούς.

Ξεκίνησε, όπως φαίνεται, από τη Ντόρα, με πρόταση να τη στηρίξει στην αρχηγία, και ως αντιπαροχή, εκείνη να τον κάνει υπαρχηγό. Η Ντόρα του απάντησε «Δημήτρη, σε θέλω μαζί μου», χωρίς όμως να συμφωνήσει ούτε στο θέμα της υπαρχηγίας, ούτε στη διατύπωση «κοινής διακήρυξης αρχών», αίτημα που επίσης έθεσε ο κ. Αβραμόπουλος. Αντίθετα, ο κ. Σαμαράς συναίνεσε στα αιτήματα Αβραμόπουλου. Υποστήριξε, λοιπόν, ο κ. Αβραμόπουλος δημόσια τον κ. Σαμαρά και συνυπέγραψαν και την «κοινή δήλωση αρχών», που μοιάζει με τις αρχές τόσο της ΠΟΛΑΝ όσο και του ΚΕΠ. Δυο αποτυχημένοι αρχηγοί, αποτυχημένων κομμάτων συμμάχησαν για την ηγεσία ενός ιστορικού κόμματος…

* αναδημοσιεύεται με άδεια του συγγραφέα.  Πρώτη δημοσίευση.

Share

Ένας υποψήφιος που με φοβίζει

Α. Σαμαράς

Α. Σαμαράς

Τούτο το κείμενο μπορεί να παρερμηνευτεί από τους συνήθεις καχύποπτους ότι γράφτηκε για να προωθήσει την υποψηφιότητα της Ντόρας Μπακογιάννη. Την εν λόγω ούτε τη γνωρίζω, ούτε ανήκω στη ΝΔ, ώστε να περιμένω κάτι. Απλά, υπάρχουν πολιτικοί που η σκέψη ότι μπορεί να με κυβερνήσουν με φοβίζει. Ένας είναι ο Αντώνης Σαμαράς. Ο κ. Σαμαράς επέλεξε να ρίξει το κόμμα του από την κυβέρνηση και να το διασπάσει. Ίδρυσε την «Πολιτική Άνοιξη» και όταν καταποντίστηκε με 2,3% επέστρεψε στη ΝΔ του Κ. Καραμανλή. Τώρα διεκδικεί την αρχηγία δηλώνοντας επανειλημμένα ότι δεν ανέτρεψε την κυβέρνηση του κόμματός του. Αλλά τα γραπτά μένουν. Π.χ. στις 21/12/1993 δήλωνε: «θυμίζω ότι [το μακεδονικό] ήταν το αίτιο για το οποίο ρίξαμε την κυβέρνηση Μητσοτάκη».

Σύμφωνα με τον κ. Σαμαρά, είμαστε πανταχόθεν περικυκλωμένοι από εχθρούς: «Το Βορειοηπειρωτικό περνά ήδη μία επικίνδυνη φάση επιδείνωσης. Η διαφορά Ελλάδας και Σκοπίων παραμένει μετέωρη. Οι σχέσεις μας με τη Βουλγαρία είναι ακόμη αδιευκρίνιστες. Στη Δυτική Θράκη και στο Αιγαίο η Τουρκία προωθεί σταθερά τα ανθελληνικά σχέδιά της. Η Ρώμη και το Βατικανό εργάζονται με τρόπο που αντιμάχεται ή και υπονομεύει τα συμφέροντά μας. Το Κυπριακό βρίσκεται σήμερα σε ανησυχητική στασιμότητα. Η Πολιτική Άνοιξη… φιλοδοξεί να …σταματήσει την υποχωρητικότητα» (Ελευθεροτυπία, 10/7/1993). Αυτός ο ακραίος εθνικισμός στο παρελθόν έχει αποδειχτεί καταστροφικός. Το απέδειξε νωρίτερα ο ίδιος ο κ. Σαμαράς, όταν άνοιξε τους ασκούς της αδιαλλαξίας με τους βόρειους γείτονες, τις συνέπειες της οποίας ακόμα πληρώνουμε. Στο Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών της 13.4.1992, ο κ. Σαμαράς επεχείρησε να υπαγορεύσει στους αρχηγούς το υπερφίαλο σχέδιό του «Επτά σημεία προγράμματος δράσης» το οποίο απερρίφθη από όλους. Με σύμφωνη γνώμη του Κων. Καραμανλή και των πολιτικών αρχηγών αποπέμφθηκε την ίδια μέρα από το ΥΠΕΞ. Στη συνέχεια, το φθινόπωρο του 1994 σχεδόν μέρα παρά μέρα ζητούσε την απομάκρυνση του Καραμανλή από την προεδρία. Εσχάτως όμως εμφανίζεται ως ο θεματοφύλακας της πολιτικής του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Ο κ. Σαμαράς ανταγωνίζεται το ΚΚΕ σε κρατισμό. Στις 7/9/93 αντιπολιτευόταν το κόμμα του δηλώνοντας: «Η αφροσύνη των αλόγιστων αποκρατικοποιήσεων κλόνισε την οικονομία μας». Και στις 15/3/93 έγραφε στον πρωθυπουργό: «ν’ ακυρωθούν ή να ματαιωθούν όλες οι συμβάσεις (π.χ. ΑΓΕΤ, ΔΕΗ, ΟΤΕ)». Να παραμείνουν δηλαδή οι πελατειακοί διορισμοί και να αυξηθεί η διαπλοκή και η διαφθορά. Επιπλέον, ανταγωνίζεται το ΚΚΕ σε αντιευρωπαϊσμό. Στην εκπομπή Προφίλ του Π. Παναγιωτόπουλου (17/6/1993) δήλωνε «δεν θα πρέπει να μας φοβίζει ο αντιευρωπαϊσμός και ο απομονωτισμός»! Ωστόσο, δεν ενοχλείται που και η Ρωσία αναγνώρισε τη δημοκρατία της Μακεδονίας. Αντίθετα, την προωθεί απροκάλυπτα. Τι μας περιμένει αν επικρατήσει ο κρατισμός, ο αντιευρωπαϊσμός και ο απομονωτισμός Σαμαρά-ΚΚΕ;

Ο κ. Σαμαράς πιστεύει στις διακρίσεις. Στις 30/8/1996 διακήρυττε ότι «δεν θα συμπεριλάβει στους συνδυασμούς του κόμματός του μουσουλμάνους πολίτες». Και ως ευσεβής υπουργός Πολιτισμού λογόκρινε βίντεο του Κώστα Γαβρά, στο οποίο αποτυπωνόταν η καταστροφή του Παρθενώνα από ρασοφόρους της πρώτης χριστιανικής περιόδου. Ειλικρινά με φοβίζει ο τ. αρχηγός της ΠΟΛΑΝ ως πρωθυπουργός.

* αναδημοσιεύεται με άδεια του συγγραφέα.  Πρώτη δημοσίευση.

Share

Οπαδοί ενός δικτάτορα

Άρθρο του Διονύση Γουσέτη *

Μετά τη νίκη του κόκκινου στρατού επί των Ναζί και την απώθησή τους από τα σοβιετικά εδάφη που κατέκτησαν, άρχισαν τα μαζικά αντίποινα. Ολόκληροι πληθυσμοί εκατομμυρίων εξορίστηκαν στα γκουλάγκ επειδή κάποια μέλη τους συνεργάστηκαν με τους Ναζί την εποχή της ναζιστικής κατοχής. Όλοι μαζί στο ίδιο τσουβάλι. Το τσουβάλι περιείχε και έναν Τσετσένο που του είχε απονεμηθεί μετάλλιο για τη συμμετοχή του στη μάχη του Στάλινγκραντ. Το μετάλλιο δεν τον προστάτευσε από την κοινή μοίρα των Τσετσένων.

Continue reading

Share

Νεοελληνικός πολιτισμός

Άρθρο του Διονύση Γουσέτη *

Εικόνα πρώτη:

Μέσα στο καλοκαίρι δικάστηκε η προσφυγή δυο γυναικών και ενός ανδρός από το νησί της Λέσβου (ο άνδρας είναι ο κ. Λάμπρου, εκδότης του περιοδικού «Δαυλός») εναντίον της «Ομοφυλοφιλικής Λεσβιακής Κοινότητας Ελλάδας» για τη χρήση στο καταστατικό της του επιθέτου «Λεσβιακή». Οι προσφεύγοντες επαναλάμβαναν αγανακτισμένοι ότι οι γυναίκες που κατάγονται από τη Λέσβο ντρέπονται για τη σύγχυση. Φαίνεται πως οι ανά τον κόσμο λεσβίες γυναίκες δεν κατάλαβαν το μήνυμα των τριών έγκριτων τέκνων της Λέσβου. Δεν κατάλαβαν ότι η μήνυση προσδιορίζει μιαν απόρριψη της διαφορετικότητας μέχρι μίσους και η λέξη «ντρέπονται» έναν ανατολίτικο πολιτιστικό προσανατολισμό, αντίθετο με τον ευρωπαϊκό.

Continue reading

Share

Ο φόβος

Άρθρο του Διονύση Γουσέτη *

Στις ετήσιες εκθέσεις της Διεθνούς Αμνηστίας παρελαύνουν κυβερνήσεις, αντιπολιτεύσεις, ένοπλες πολιτικές, θρησκευτικές και άλλες ομάδες, που όλες χρησιμοποιούν το φόβο για να διαβρώσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη φωνή των πολιτών, το αίσθημα της ασφάλειας, σε μια συμφωνία της κόλασης. H Γενική Γραμματέας της οργάνωσης Αϊρίν Χαν μίλησε πέρυσι εκτενώς για τις συνέπειες του φόβου.

Continue reading

Share

Απειλή εξοβελισμού

Άρθρο του Διονύση Γουσέτη *

Το άρθρο μου της 12/7/2008 «Να μην κλείσει η Siemens» επέσυρε την οργή και καταγγελτικές επιστολές ορισμένων αριστερών. Δεν θέλω προς το παρόν να απαντήσω αναλυτικά, επιφυλασσόμενος ίσως για το μέλλον. Θέλω να επικεντρωθώ σε δυο σημεία που είναι κοινά στις επιστολές και αναδεικνύουν την κουλτούρα ανελευθερίας που αποπνέει μια κάποια αριστερά:

Το πρώτο είναι η χρήση χαρακτηρισμών στη θέση επιχειρημάτων. Αντί γι’ αυτά, ανάμεσα σ’ έναν ορυμαγδό αφορισμών, καταγγέλλομαι συνεχώς ως «νεοφιλελεύθερος», μια λέξη που στην αριστερή αργκό επέχει θέση πολιτικής βρισιάς, όπως για παράδειγμα η λέξη «σοσιαλφασίστας» της σταλινικής εποχής. Ένας μάλιστα απ’ αυτούς (Τάσος Αναστόπουλος) δικάζει τις προθέσεις μου, αναρωτώμενος αν προσβλέπω ειλικρινώς στο σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία. Πιθανόν αργότερα να μου ζητήσουν να υπογράψω και υπεύθυνη δήλωση του νόμου 105.

Δεν γνωρίζω αν είμαι νεοφιλελεύθερος, ούτε προβληματίστηκα να εντάξω (εγκλωβίσω) κάπου τις ιδέες μου, για κάποιες από τις οποίες μάλιστα έχω αμφιβολίες.

Το ότι έχω αμφιβολίες με κατατάσσει αυτόχρημα στη δεξιά, αφού οι δικιάς τους κοπής αριστεροί δεν αμφιβάλλουν ποτέ για τίποτα. Ως «δεξιός» λοιπόν αναρωτιέμαι με τη σειρά μου: Τόσο πολύ φοβούνται τις νεοφιλελεύθερες απόψεις μου ώστε, αντί να τις συζητήσουν -έστω να τις αντικρούσουν- προτιμούν να τις ξορκίζουν, όπως οι πιστοί το διάβολο; Γιατί δεν αποκαλύπτουν με λογικά επιχειρήματα πόσο ολέθριες για τους εργαζόμενους είναι οι απόψεις που εκθέτω, συμβάλλοντας έτσι στο τσιμεντάρισμα των σωστών, ωφέλιμων γι’ αυτούς, απόψεων; Μήπως οι ούλτρα αριστερές κραυγές προσπαθούν να κρύψουν ένδεια επιχειρημάτων;

Το δεύτερο και πιο επικίνδυνο κοινό σημείο των καταγγελιών είναι η άρνηση του δικαιώματος στην ελεύθερη έκφραση. Αφού είμαι νεοφιλελεύθερος, πρέπει να εξοβελιστώ από τις στήλες της «Αυγής», ίσως για να μη μολύνω τα αριστερά υγιή κύτταρα της κοινωνίας με την ασθένεια του νεοφιλελευθερισμού, που προφανώς μεταδίδεται δια της αναγνώσεως. Οι καταγγέλλοντες ζητούν, ποιος λίγο ποιος πολύ, να ξωπεταχτώ από αρθρογράφος της Αυγής.

Ο Παναγιώτης Πάντος (22/7/2008), ως ειδικός επί της αριστερότητας των απόψεων, αποφαίνεται ότι δεν δικαιούμαι να τις μετατρέπω σε καρικατούρες και οπωσδήποτε μου αρνείται το δικαίωμα να το κάνω σε μια εφημερίδα της αριστεράς. Οι Λουδοβίκος Κωτσονόπουλος και Δημήτρης Παπανικολόπουλος (19/7/2008), εξαντλώντας το χιούμορ τους, προτείνουν να καταβάλλω 500 ευρώ στην εφημερίδα για κάθε λέξη που γράφω σε αυτή. Ο Τάσος Αναστόπουλος (28/8/2008) προτείνει να παίρνει θέση η «Αυγή» όποτε ξεπερνάω κάποια συγκεκριμένα όρια (χωρίς να τα διευκρινίζει).

Αυτά όμως ωχριούν μπροστά στις διατυπώσεις του Τάσου Κουράκη (15/7/2008). Κατ’ αυτόν, άρθρα σαν και τα δικά μου «τα βρίσκεις σε όλα τα ακραία νεοφιλελεύθερα έντυπα». Αλλά το σημείο που αποκαλύπτει τις προθέσεις και την ιδεολογία του είναι το επόμενο: «Ανάλογο κείμενο κατέθεσα και στην Π.Γ. του κόμματος ζητώντας να πάρει θέση, υπερασπίζοντας τόσο εμένα όσο και τον σ. Καλύβη, καθώς και τις αξίες και τις θέσεις του κόμματος μας. Άλλωστε η συζήτηση για την αναβάθμιση του ρόλου των μέσων ΜΜΕ του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο που διανύουμε, κάνει αρκούντως επίκαιρες (τουλάχιστον) τέτοιες επισημάνσεις».

Εδώ προσκαλείται ανοιχτά το κόμμα να παραβιάσει την με πολλούς κόπους κατακτημένη (από τον καιρό του ΚΚΕ εσωτερικού) αυτονομία της «Αυγής», απλώνοντας το μακρύ σιδερένιο χέρι του σ’ έναν από δεκαετίες καθημερινό αναγνώστη, μέτοχο, συνδρομητή και για μια δωδεκαετία τακτικό αρθρογράφο, προκειμένου μάλιστα να «αναβαθμίσει» με τον τρόπο αυτό τα ΜΜΕ του ΣΥΡΙΖΑ». Ανώτατο στάδιο αυτής της αναβάθμισης είναι ο σταλινικός «Ριζοσπάστης». Η απειλή γίνεται σαφέστερη αν κανείς λάβει υπ’ όψη του ότι οι καταγγέλλοντες είναι υψηλόβαθμα στελέχη του ΣΥΝ: άλλος βουλευτής, άλλος πανεπιστημιακός, άλλος μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και της Γραμματείας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, άλλος Γραμματέας Π.Κ.

Δεν συνηθίζω να απαντώ σε καταγγελίες που στερούνται επιχειρημάτων. Όμως, τούτες εδώ, αν και εκτοξεύονται εναντίον μου, δεν στοχεύουν αποκλειστικά εμένα. Το αποδεικνύουν οι σχετικές υποστηρικτικές επιστολές που δημοσιεύτηκαν στην «Αυγή». Στοχεύουν μια σχολή σκέψης, η οποία είναι υπαρκτή μέσα στην αριστερά, περιλαμβανομένου του ΣΥΝ. Αυτή η σχολή σκέψης φαίνεται ότι βάλλεται συντονισμένα, αν λογαριάσω και την υπόθεση του συστηματικού αποκλεισμού πανεπιστημιακών, μελών του ΣΥΝ, από τις συνεδριάσεις της κομματικής οργάνωσής τους επειδή συμμετέχουν στη «λάθος» συνδικαλιστική παράταξη (Αυγή, 9/7/2008). Έτσι, το σημερινό σημείωμα δεν αποτελεί προσωπική απάντηση. Εκφράζει, όπως το νιώθω, την αντίδραση μαζί και την αγωνία μπροστά σε μια προσπάθεια για επαναστατικό πισωγύρισμα σε εποχές που η επανάσταση, ως άλλος Κρόνος, έτρωγε τα παιδιά της. Θέλω να πιστεύω ότι η Π.Γ. του κόμματος θα φανεί σοφότερη από τους Ηρακλείς της.

* αναδημοσιεύεται με την άδεια του συγγραφέα.

Share

αχάριστος φωνή

Άρθρο του Διονύση Γουσέτη *

* ΠΙΣΤΕΨΑΜΕ ότι η ανωτερότητα της φυλής βασίζεται στο «ελληνικό αίμα», μια ανάλυση του οποίου θα αρκούσε για να αποδείξει την υπεροχή του ελληνικού DNA. Κάναμε λάθος. Στα ούρα βασίζεται. Διότι η ελληνική ψυχή κατουράει μεθυλτριενολόνη. Η ελληνική ψυχή ανιχνεύεται στα ούρα. Το απέδειξε περίτρανα η ελληνόψυχη Φανή Χαλκιά **

Continue reading

Share

Όχι κ. Γκρούεφσκι

Άρθρο του Διονύση Γουσέτη *

Με τις εθνικές μειονότητες στα Βαλκάνια, αυτές που ανήκουν εθνικά στο έθνος της διπλανής χώρας, υπάρχει πάντα μια παγίδα για τους υπερασπιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Υπερασπίζοντας τα μειονοτικά τους δικαιώματα, κινδυνεύουν να παίξουν το εθνικιστικό παιχνίδι της κυβέρνησης της διπλανής χώρας, που τις χρησιμοποιεί πατερναλιστικά για να προωθήσει την πολιτική της. Στο παιχνίδι αυτό κατέφυγαν και καταφεύγουν όλες σχεδόν οι βαλκανικές κυβερνήσεις, με παραδείγματα τον Μιλόσεβιτς, που διακήρυττε ότι όπου υπάρχει Σέρβος είναι Σερβία, τις τουρκικές κυβερνήσεις, που χρησιμοποιούν τους Τουρκοκύπριους και τη μειονότητα της Θράκης και βέβαια τις ελληνικές κυβερνήσεις. Η παρακάτω είδηση του ΑΠΕ (16/11/2000) είναι χαρακτηριστική του πατερναλισμού προς την ελληνική μειονότητα:

«Προφορικό μήνυμα προς τον πρωθυπουργό της Αλβανίας Ιλίρ Μέτα, ενόψει της έναρξης των συζητήσεων για την αναβάθμιση των σχέσεων της Αλβανίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση απέστειλε ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης. Στο μήνυμα αυτό επισημαίνονται οι αποκλίσεις της αλβανικής κυβέρνησης από τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει για το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ιδιαίτερα το σεβασμό των δικαιωμάτων της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία. Παρόμοιου περιεχομένου επιστολή απέστειλε ο υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Παπανδρέου στον αρμόδιο επίτροπο στις Βρυξέλλες. Ο κ. Παπανδρέου κάνει λόγο για έλλειμμα δημοκρατίας στην Αλβανία και επισημαίνει παραβιάσεις στοιχειωδών δικαιωμάτων της ελληνικής μειονότητας. Με τις κινήσεις αυτές η ελληνική κυβέρνηση υπογραμμίζει το ενδιαφέρον της για την ελληνική μειονότητα και τονίζει ότι θα αποδεχτεί την αναβάθμιση των ευρωαλβανικών σχέσεων μόνο αν διασφαλιστούν τα δικαιώματα της μειονότητας».

Το ίδιο ακριβώς κάνει ο πρωθυπουργός της Μακεδονίας Νικόλα Γκρούεφσκι. Χρησιμοποιεί τη μακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα για να κερδίσει πόντους στη διαπραγμάτευση για το «όνομα». Ο πατερναλισμός του όμως δεν εξυπηρετεί τη μειονότητα. Αντίθετα, κινδυνεύει να εξελιχτεί σε θανάσιμο εναγκαλισμό: μια τέτοια παρέμβαση δημιουργεί ανασφάλεια στους πολίτες της πλειονότητας, που μοιραία μεταφράζεται σε μίσος και απομόνωση της μειονότητας. Και επειδή εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι δύσκολο το μίσος να φέρει και δυναμικές ενέργειες του όχλου κατά ανθρώπων που δεν φταίνε σε τίποτα εκτός του ότι είχαν την ατυχία να έχουν γεννηθεί στην από δω μεριά της Μακεδονίας. Τέτοιες δυναμικές ενέργειες έχει ήδη ζήσει το μειονοτικό κόμμα «Ουράνιο Τόξο» το 1995 και χρειάστηκε απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για να δικαιωθεί.

Το «Ουράνιο Τόξο», έχει έγκαιρα πάρει τις αποστάσεις του από τον πατερναλισμό της «μητέρας πατρίδας». Σε πολλές περιστάσεις, περιλαμβανομένης της ομιλίας στη Γεν. Συνέλευση της «Ευρωπαϊκής Ελεύθερης Συμμαχίας» στο Ευρωκοινοβούλιο (30.8.2001), τόνισε: «Οι εθνικές μειονότητες πρέπει να αρνούνται να γίνονται αντικείμενο διακρατικών ανταγωνισμών και επεμβάσεων στα εσωτερικά της χώρας στην οποία ζουν, δημιουργώντας παράλληλα σχέσεις φιλίας, συνεργασίας και αλληλεγγύης με όλους τους πολίτες του κράτους στο οποίο κατοικούν». Την πολιτική αυτή την έχει τηρήσει μέχρι σήμερα ευλαβικά. Δεν εμφανίστηκε ποτέ να συνεννοείται με την ηγεσία της «μητέρας πατρίδας». Μέχρι της 11 Ιουλίου την τηρούσε και η «μητέρα πατρίδα» αποφεύγοντας να μιμηθεί τα καμώματα των ελληνικών κυβερνήσεων απέναντι στην Αλβανία. Ξαφνικά αγνόησε τις θέσεις και τα πραγματικά συμφέροντα της μακεδονικής μειονότητας και βάλθηκε να την «προστατεύσει».

Η επιστολή του κ. Γκρούεφσκι για το μειονοτικό έφθασε στην ελληνική κυβέρνηση το μεσημέρι της 11ης του μηνός. Εκείνη την κράτησε αμήχανα μυστική, μέχρι που τη δημοσίευσε το πρακτορείο ειδήσεων των Σκοπίων στις 14/7. Αμηχανία δείχνει και η παράταση της απάντησής της.

Δεν θα είχε αμηχανία αν δεν είχε λερωμένη τη φωλιά της. Αν διαμαρτυρηθεί στον κ. Γκρούεφσκι για ανάμειξη στα εσωτερικά μας, δίκαια θα εισπράξει την απάντηση: «μα κι εσείς τα ίδια κάνετε με τις μειονότητές σας». Το ίδιο θα έλεγε ο κ. Γκρούεφσκι και στα υπόλοιπα ελληνικά κόμματα (πλην του ΣΥΝ), που πλειοδότησαν σε εθνικισμό. Το ΚΚΕ ιδιαίτερα, που περήφανα επικαλείται την ενιαία 90χρονη πορεία του, αναφέρεται χωρίς αιδώ σε «ανύπαρκτη μειονότητα». Μόνο που η πλειοψηφία του Δημοκρατικού Στρατού προς το τέλος του εμφυλίου ήταν μέλη της αυτής ανύπαρκτης μειονότητας (Βλαντάς) και η Πέμπτη Ολομέλεια του 1949 αποφάσιζε τη δημιουργία κράτους της ανύπαρκτης μειονότητας, οδηγώντας έτσι στην εκτέλεση μέλη και στελέχη του. Είναι ένα δείγμα του πόσο αξίζει να θυσιάζεται κανείς για τις αξίες που πουλάει το ΚΚΕ τις οποίες μετά «ξεχνάει» και πουλάει τα κορόιδα που το πίστεψαν.

Τούτη η στήλη έχει πολλές φορές υπερασπιστεί τα δικαιώματα της μακεδονικής μειονότητας της χώρας μας. Δεν πρόκειται, όμως, στο όνομα της υπεράσπισης των δικαιωμάτων της, να καλύψει τον εθνικισμό της γείτονος χώρας. Όχι κ. Γκρούεφσκι. Πάρτε πίσω την επιστολή σας.

* αναδημοσιεύεται με άδεια του συγγραφέα.

Share