Σγουρός Μαϊντανός

Σγουρός μαϊντατός (η φωτογραφία είναι από τη wikipedia).

Στη δεκαετία του 1970 τα καλά (τότε) εστιατόρια των ΗΠΑ συνήθιζαν να γαρνίρουν τα ακριβά φιλέτα με λίγα φύλλα σγουρού μαϊντανού (curly parsley· petroselinum crispum crispum). Πολλά μπριζολάδικα (steak houses) στο Σικάγο εξακολουθούν να σερβίρουν τα φιλέ-μινιόν με ένα φύλλο σγουρού μαϊντανού.  Ο σγουρός μαϊντανός είναι μάλλον άγευστος και ο ρόλος του καθαρά διακοσμητικός — δίνει μάλιστα στο πιάτο έναν τόνο υγιεινής διατροφής. Διατροφικά δεν έχει απολύτως καμιά σημασία. Παρεμπιπόντως σημειώνω πως ο Φώτης Κουβέλης είναι σγουρομάλλης.

Share

Υπερ Τσοχατζόπουλου

Σε προσωπικό επίπεδο ο Άκης Τσοχατζόπουλος μου είναι απεχθής.  Τον θυμάμαι σε μια τηλεοπτική συζήτηση, επι παντοδυναμίας του πριν 25 περίπου χρόνια, να αποστομώνει τον συνομιλητή του λέγοντας «ε δεν θα κάνουμε και διάλογο»!  Τέτοιο είναι το δημοκρατικό ήθος του ανδρός.  Αλλά και ως τέτοιο ήταν υψηλότερο απο το ήθος αυτών που σήμερα τον καταδικάζουν στα λαϊκά δικαστήρια.

Φήμες για τις αρπαχτές του Άκη Τσοχατζόπουλου κυκλοφορούσαν στην πιάτσα της πολιτικής και των παραπολιτικών στηλών από τη μεταπολίτευση και μετά. Οι φήμες δεν σταμάτησαν ποτέ και συνεχίζουν ως σήμερα. Και με βάση αυτές τις φήμες σήμερα τα λαϊκά δικαστήρια καταδικάζουν τον άλλοτε κραταιό πολιτικό. Ίδιες φήμες. Ίδιες υποψίες. Πριν 10 ή 20 χρόνια ήταν απλώς φήμες. Σήμερα θεωρούνται τεκμήρια από τους ίδιους κύκλους που συντηρούν και ανανεώνουν τις φήμες.

Για το αν ο Άκης Τσοχατζόπουλος παρανόμησε, αρμόδια και μόνο είναι η Δικαιοσύνη. Να τον κρίνει κι αν χρειαστεί να τον καταδικάσει, με βάση δεδομένα και στοιχεία. Όχι με φήμες που κυκλοφορούν εδώ και 30 πλέον έτη. Εκτός κι αν η φήμη στοιχειώνει όταν παρέλθει η ημερομηνία λήξης της και δηλητηριάζει τους πομπούς της μετασχηματίζοντάς τους σε λαϊκούς δικαστές και στον ίδιο ρόλο εισαγγελείς και δήμιους.

Ο ίδιος ο Άκης Τσοχατζόπουλος δεν είναι άμοιρος των ευθυνών του σήμερα. Δεν είναι δουλειά μου να τον κρίνω. Δεν τον ψήφισα.  Αυτός και οι οπαδοί του ήταν το ΠΑΣΟΚ που σιχάθηκα. Αλλά δεν δέχομαι σήμερα το κάθε παπαγαλάκι, τον κάθε πικραμένο που δεν έκανε την αρπαχτή του όταν προλάβαινε, να αυτο-ανακηρύσσεται σε λαϊκό δικαστή και να ηθικολογεί. Αν τα άρπαζε λοιπόν ο Άκης Τσοχατζόπουλος, γιατί η αρπαχτή ήταν ανεκτή τότε και καταδικαστέα τώρα;  Επειδή τώρα καλούμαστε να πληρώσουμε την λυπητερή την οποία ελπίζαμε να φορτώσουμε δια βίου στους κουτόφραγκους;

Share

Χέλοου Τρόικα, Άι Έμ δε Σέκρετέρι Τζένεραλ

Το Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης έχει 4 γενικούς γραμματείς.  Και οι τέσσερεις, με βάση τα βιογραφικά τους, είναι τουλάχιστον αγγλομαθείς.  Παρόλα αυτά, οι Έλληνες φορολογούμενοι πλήρωσαν πριν λίγες μέρες €467,40 για παροχή διερμηνείας σε συνάντηση του «κ. Γεν. Γραμματέα με την Τροϊ[κα]».

Πολλές οι ερωτήσεις εδώ.

  1. Καταρχήν αφού είναι αγγλομαθείς οι γενικοί γραμματείς του υπουργείου, προς τι η ανάγκη των διερμηνέων;
  2. Αν δεν είναι επαρκώς αγγλομαθείς τότε τι στο διάολο ασχολούνται με κυβερνητικές ευθύνες σε μια περίοδο που η Ελλάδα χρειάζεται υψηλά καταρτισμένα στελέχη για την επιβίωσή της;
  3. Τόσο opengov φάγαμε, μια αγγλομάθεια δεν είμασταν σε θέση να απαιτήσουμε για τα υψηλόβαθμα στελέχη των υπουργείων;
  4. Ποιός είναι ο «κ. Γεν. Γραμματέας» της απόφασης με ΑΔΑ 410ΒΛ-Ε9;  Τι στο διάολο Διαύγεια είναι αυτή όταν δεν μας λέει ποιος ήταν ο γενικός γραμματέας που ήθελε μεταφραστή;  (Αλλά μαθαίνουμε το όνομα της μεταφράστριας).
  5. Η λέξη «Τροϊ[κα]» αποτελεί επίσημη περιγραφή των αντιπροσώπων του μηχανισμού διάσωσης;  Άλλο να τους περιγράφει ως Τρόικα ο Τύπος κι άλλο το επίσημο κράτος.

Κοντεύουμε να απωλέσουμε την εθνική μας κυριαρχία και μυαλό δεν φαίνεται να έχουμε βάλει: τσαπατσουλιές και μετριοκρατία καλά κρατούν.

Share

Φταίει ο γάιδαρος, χτυπάμε τον καναπέ

Μέμφομαι αυτούς που πιστεύουν ότι η οργή τους μπορεί να εκφραστεί από τον καναπέ, μένοντας στο σπίτι τους. (Κάρολος Παπούλιας, Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, Το Βήμα 14.11.10)

Δεν μας τα λες καλά Πρόεδρε.  Τι σου φταίει ο καναπές;  Το απολίθωμα που λέγεται εκλογική αναμέτρηση σε δύο γύρους δεν σε πειράζει δηλαδή;  Κάτι πολιτισμένα συστήματα που λέγονται instant run-off voting δεν τα ΄χουμε ακουστά στην Ελλάδα;  Επιστολικές ψήφους;  Διαδικτυακή ψηφοφορία;  Μόνο στα πανηγύρια των εκλογικών τμημάτων μετουσιώνεται η δημοκρατία δηλαδή;

Share

Το μαχαίρι και το καρπούζι του πόθεν έσχες

Πριν δυό χρόνια, τέτοιον καιρό — ισημερία, ο καλός συνιστολόγος Παναγιώτης Βρυώνης βίωνε την Ελληνική κουτοπονηριά με τα προσωπικά προσωπικά δεδομένα και το πόθεν έσχες των βουλευτών.  Απογοητευμένος από την κοροϊδία που διαπράττεται εις βάρος των Ελλήνων πολιτών, έγραψε στις 19 Σεπτεμβρίου 2008:

Περιμένουμε λοιπόν, να δούμε αν ο κος Σιούφας (έχει όνομα ο Πρόεδρος και θα ζητήσει κάποια στιγμή τον σταυρό των ψηφοφόρων των…) θα αποφασίσει να βάλει τέλος στην αδιαφανή αυτή πρακτική, δημοσιοποιώντας τις δηλώσεις του Πόθεν Έσχες των βουλευτών και των συζύγων τους στο site της Βουλής.

Απο τότε βεβαίως αλλάξαν μερικά πράγματα.  Όπως για παράδειγμα: η κυβέρνηση και το προεδρείο της Βουλής.  Κι ο πρόεδρος της Βουλής (Πετσάλνικος με τ’ όνομα για τους προβληματισμένους ψηφοφόρους) συνεχίζει την «αδιάφανη αυτή πρακτική» στο θέμα του Πόθεν Έσχες.

Απο κοντά κι ο έτερος καλός συνιστολόγος Παναγιώτης Παπαχατζής ο οποίος επίσης στις 19 Σεπτεμβρίου 2008 έγραψε:

Και αν δεν έχετε εκνευρισθεί ακόμα με τον τρόπο που η Βουλή αντιλαμβάνεται την δημοκρατική λειτουργία ακούστε και αυτό. Τους εσωτερικούς κανονισμούς της Βουλής (οι οποίοι έχουν δεσμευτική ισχύ) δεν μπορεί να τους καταγγείλει με οποιοδήποτε τρόπο ο Συνήγορος του Πολίτη (και κατ’ επέκταση ο ίδιος ο πολίτης).

Είναι βεβαίως ευκολότερο να κρίνουμε και να καταγγέλουμε το αντιπαλό κόμμα παρά αυτό που υποστηρίζουμε.  Όμως τα κόμματα, ειδικά αυτά που κόβονται για διαφάνεια, έχουν και το καρπούζι και το μαχαίρι που απαιτείται για να αποδείξουν έμπρακτα τη συνέπεια και το σεβασμό τους στο Πόθεν Έσχες.

Θα μπορούσε για παράδειγμα ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να ζητήσει από τους βουλευτές του να αναρτήσουν τις δηλώσεις τους για το Πόθεν Έσχες στις ιστοσελίδες τους.  Η αυτόβουλη δημοσίευση προσωπικών στοιχείων ελπίζω να μην εμπίπτει στις αρμοδιότητες της Αρχής Προστασίας Πολιτικής Διαφθοράς (γνωστής και με το ψευδώνυμο Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων).

Share

Ερασιτέχνες Ιδρυτές;

Άρθρο του Gordon S. Wood, ομότιμου καθηγητή στο πανεπιστήμιο Brown και συγγραφέα, πιό πρόσφατα, του βιβλίου «Empire of Liberty: A History of the Early Republic, 1789-1815», που δημοσιεύτηκε στους New York Times τον Μάιο του 2010.

Το κοινό των Ηνωμένων Πολιτειών ειναι δυσαρεστημένο με το Κογκρέσο. Μια πρόσφατη δημοσκόπηση δείχνει ότι λιγότεροι από το ένα τρίτο των ψηφοφόρων σκοπεύουν να επανεκλέξουν τον βουλευτή της περιφέρειας τους στις εκλογές του Νοεμβρίου. «Δεν υποστηρίζω κάνεναν αυτή την στιγμή», δήλωσε πρόσφατα μια γυναίκα από το Ντεκέιτορ του Ιλλινόι σε δημοσιογράφο της Ουάσιγκτον Ποστ. Όταν ρωτήθηκε για την σκοπιμότητα της εκλογής νέων βουλευτών στο Κογκρέσο, σημείωσε: «Όταν ιδρύθηκε η χώρα, οι ιδρυτές ήταν όλοι αρχάριοι. Πόσο άσχημο μπορεί να είναι;»

Στην πραγματικότητα, οι ιδρυτές μας δεν ήταν καθόλου αρχάριοι: οι άνδρες που ηγήθηκαν της επανάστασης εναντίον του Βρετανικού στέματος και δημιούργησαν τους πολιτικούς θεσμούς μας, ήταν οι ίδιοι έμπειροι κυβερνήτες. Ο Τζορτζ Ουάσιγκτον, ο Τόμας Τζέφερσον, ο Σάμιουελ Άνταμς και ο Τζον Άνταμς ήταν όλοι μέλη των αντίστοιχων τους αποικιακών κοινοβουλίων αρκετά χρόνια πριν από την Διακύρηξη της Ανεξαρτησίας. Πιό συγκεκριμένα, οι Επαναστάτες βασίζονταν σε μια παράδοση αυτοδιακυβέρνησης ενός και πλέον αιώνα. Οι κάτοικοι της Βιρτζίνια εξέλεγαν τους τοπικούς δικαστές και αντιπροσώπους στην πολιτειακή Βουλή. Ο λαός της Μασαχουσέτης συγκεντρώνονταν στις πλατείες των πόλεων και των χωριών και εξέλεγαν τα μέλη της Γενικής Αυλής, του πολιτειακού Κοινοβουλίου.

Βέβαια, οι γυναίκες, οι σκλάβοι και οι άνδρες που δεν κατείχαν περιουσία δεν είχαν δικαίωμα ψήφου. Παρ’ όλα αυτά, στα μέσα του 18ου αιώνα τα δύο τρίτα των ενήλικων λευκών ανδρών μπορούσαν να ψηφίσουν. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο ποσοστό λαϊκής συμμετοχής στον κόσμο. Σε αντίθεση, μόνο το ένα έκτο των ενήλικων ανδρών στην Αγγλία μπορούσαν να ψηφίσουν για την εκλογή μελών του Κοινοβουλίου.

Εάν θα ήθελε κανείς να εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους η Γαλλική επανάσταση εκφυλίσθηκε και κατέληξε στην βία και την δικτατορία ενώ η Αμερικανική επανάσταση όχι, δεν υπάρχει καλύτερη απάντηση από του ότι οι Αμερικανοί ήταν έμπειροι στην αυτοδιακυβέρνηση, ενώ οι Γάλλοι δεν ήταν. Στην Γαλλία του 18ου αιώνα κανείς δεν ψήφιζε ενώ η Εθνοσυνέλευση δεν είχε συγκληθεί από το 1614. Η Αμερικανική Επανάσταση ξέσπασε εκείνη τη χρονική στιγμή γιατί η Βρετανική Κυβέρνηση προσπάθησε, από το 1760, να αναμιχθεί σε αυτή τη μακρά παράδοση λαϊκής διακυβέρνησης.

Βεβαίως, μέρος αυτής της παράδοσης διακυβέρνησης αποτελούσε πάντα η βαθειά καχυποψία για την πολιτική εξουσία και ειδικά για την εκτελεστική εξουσία. Συνεπακόλουθα, μετά την διακύρηξη της ανεξαρτησίας, όταν οι Αμερικανοί συνέταξαν τα επαναστατικά πολιτειακά συντάγματα τους, το 1776, οι περισσότερες πολιτείες περιόρισαν τον αριθμό των ετήσιων θητειών που θα μπορούσαν να υπηρετήσουν οι εκλεγμένοι κυβερνήτες τους.

«Μια μακρά παραμονή στα ανώτερα κλιμάκια της εκτελεστικής εξουσίας ή των δημόσιων αξιωμάτων είναι επικίνδυνη για την ελευθερία», διακύρηξε το Σύνταγμα του Μέρυλαντ. «Γι’ αυτό, εναλλαγή στα αξιώματα αυτά είναι μιά από τις καλύτερες εγγυήσεις συνεχούς ελευθερίας». Επιπλέον της επιβολής περιορισμών στις θητείες της πολυπρόσωπης εκτελεστικής εξουσίας, το ριζοσπαστικό σύνταγμα της Πενσυλβάνιας του 1776 οριοθετούσε ότι ύστερα από τέσσερις μονοετείς θητείες ακόμη και οι βουλευτές θα έπρεπε να αποχωρήσουν για να «επιστρέψουν και να αναμιχθούν με τον λαό και να αισθανθούν με την άνεση τους τα αποτελέσματα των νόμων που ψήφισαν».

Παράλληλα, τα Άρθρα της Συνομοσπονδίας επίσης προέβλεπαν ότι κανένας εκπρόσωπος πολιτείας στο Κογκρέσο δεν θα μπορούσε να υπηρετήσει για πάνω από τρία χρόνια κάθε περίοδο έξι ετών.

Στην δεκαετία μετά την Διακύρηξη της Ανεξαρτησίας, όμως, πολλοί Αμερικανοί πολιτικοί ξανασκέφτηκαν τις αποφάσεις που είχαν λάβει εν μέσω του λαϊκού ενθουσιασμού του 1776. Καθώς πολλά πολιτειακά κοινοβούλια άλλαζαν περίπου τη μισή σύνθεση τους κάθε χρόνο και ψήφιζαν μια πλειάδα κακογραμμένων και άδικων νόμων, φάνηκε ότι το ζητούμενο ήταν η σταθερότητα και η εμπειρία.

Έτσι, πολλοί ηγέτες μετά το 1780 πρότειναν σημαντικές αλλαγές στις συνταγματικές δομές των πολιτειών τους, συμπεριλαμβανόμενης της κατάργησης του περιορισμού των επιτρεπόμενων θητειών. Στην Πενσυλβάνια, οι αναμορφωτές αυτοί κατήργησαν την υποχρεωτική εναλλαγή στα αξιώματα με το σκεπτικό ότι «το δικαίωμα του λαού στο εκλέγειν περιορίζεται μέχρι σήμερα από την αδυναμία τους να εκλέξουν τους εκπροσώπους που επιθυμούν».

Το νέο ομοσπονδιακό Σύνταγμα, που ήταν αντίδραση στον υπερβολικό λαϊκισμό της δεκαετίας του 1780, επίσης κατήργησε οτιδήποτε θα μπορούσε να εκληφθεί ως περιορισμός στο δικαίωμα του εκλέγεσθαι, προς απογοήτευση του Τόμας Τζέφερσον και πολλών άλλων, που ένοιωθαν άβολα από τις εξαιρετικές εξουσίες του Προέδρου. Ο Τζέφερσον πίστευε ότι χωρίς περιορισμούς στον αριθμό επιτρεπόμενων θητειών, ο Πρόεδρος θα επανεκλέγετο συνεχώς και, έτσι, θα ήταν ισόβιος. Όταν εξελέγη Πρόεδρος, ο Τζέφερσον αποχώρησε ύστερα από δύο θητείες και έτσι τίμησε το προηγούμενο που είχε δημιουργήσει ο Ουάσιγκτον – ένα προηγούμενο που τελικά ενσωματώθηκε στο Σύνταγμα με την 22α Τροπολογία του 1951.

Αν και ο περιορισμός του δικαιώματος επανεκλογής έχει περιορισθεί στο αξίωμα του Πρόεδρου, ο φόβος της εδραιωμένης και αποστασιοποιημένης πολιτικής εξουσίας, όπως δείχνει η σημερινή δυσαρέσκεια με το Κογκρέσο, παραμένει πάντα μέρος του Αμερικανικού λαϊκού χαρακτήρα. Όμως, ακριβώς επειδή είμαστε τόσο θορυβώδης και δημοκρατικός λαός, όπως γνώριζαν πολύ καλά οι συγγραφείς του Συντάγματος του 1787, έχουμε μάθει ότι μια κυβέρνηση εναλασσόμενων ερασιτεχνών δεν μπορεί να διαθέτει τη σταθερότητα και τη συνέχεια που απαιτεί η τεράστα χώρα μας.

Μετάφραση: Περικλή Φ. Κωνσταντινίδη.

Share

God CEO, ήτοι η ζητιανιά για ένα πουκάμισο αδειανό

Η σιωπή πολλών ιστοφίλων από το ΠΑΣΟΚ με προβληματίζει.  Δέχεται ο πρωθυπουργός κάποιον παπά ως σύνδεσμο μεταξύ του γραφείου του και των επιχειρηματιών της ομογένειας.  Και δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος στο ΠΑΣΟΚ, ούτε ένας ενσυνείδητος Έλληνας πολίτης να διαμαρτυρηθεί;  Ποιά ακριβώς είναι η σχέση του πατρός Καρλούτσου και του επιχειρείν;  Πώς νομιμοποιείται ο πατήρ Καρλούτσος να συνομιλεί με το Μαξίμου για επιχειρηματικά θέματα σε μια τόσο κρίσιμη κατάσταση για την Ελλάδα.  Πώς δέχεται ο πρωθυπουργός αυτή την κατάσταση;

Ο διορισμός του πατρός Καρλούτσου ως μεσολαβητή μεταξύ επιχειρηματιών της ομογένειας και του Μαξίμου, είναι ποιοτικό δείγμα (και δήγμα) της αντιληψης που έχει η ομογένεια για την Ελλάδα.  Τέτοια ομογένεια η Ελλάδα δεν την έχει ανάγκη.  Εκτός πια κι αν η κατάσταση είναι τόσο τραγική ώστε να αναγκάζεται ο Έλληνας πρωθυπουργός να υποστεί τον εξευτελισμό που του επιφύλαξαν οι Τομαράδες κι οι Σπυρόπουλοι της ομογένειας.  Στη ζητιανιά για ένα πουκάμισο αδειανό ρε Γιώργο;

Share

Το ξέρω πως ξέρεις αλλά να ξέρεις πως ξέρω

Κάπως έτσι θα διαμείφθηκε η πρόσφατη συνομιλία Γιώργου-Αγγέλας.

Γιώργος: Το ξέρω πως ξέρεις πως δεν ζητήσαμε βοήθεια αλλά να ξέρεις πως ξέρω πως ξέρεις.

Αγγέλα: Το ξέρω πως ξέρεις και ξέρεις πως ξέρω ότι ξέρεις.

Γιώργος: Το ξέρω και ξέρεις πως ξέρω.

Αγγέλα: Το ξέρεις πως ξέρω και ξέρω πως ξέρω.

Γιώργος: Ξέρεις πως ξέρεις πως ξέρω πως ξέρω.

Ξεράδια.

Share

Αξίζει η συμμετοχή στη δημόσια διαβούλευση;

Λεωνίδα μου, το πρόβλημα δεν είναι φαντάζομαι μόνο στις προτάσεις, αν και η δημόσια διαβούλευση είναι πολύ σημαντικό βήμα στην ανοικτή διακυβέρνηση. Ήδη βλέπω πως υπάρχει ανταπόκριση από ειδικούς και μη.

Το θέμα είναι η τήρηση και πιστή εφαρμογή στη συνέχεια των διαδικασιών και κατ’ επέκταση των νόμων και όχι η κατά το δοκούν ερμηνεία από τον κάθε γραμματέα/προϊστάμενο/απλό υπάλληλο που με συμπληρωματικές εγκυκλίους, ερμηνείες κλπ κλπ περιπλέκει μια αρχικά ξεκάθαρη βούληση του νομοθέτη, ώστε ο ίδιος και το όλο γραφειοκρατικό σύστημα να δικαιολογεί την ύπαρξή του.

Αυτό που γενικά πιστεύω πως θα μπορούσε μεταξύ άλλων να κάνει η νέα κυβέρνηση, στα πλαίσια των δυνατοτήτων που δίνονται από τη νέα τεχνολογία, είναι να δημιουργήσει ένα και μοναδικό site online καταγγελιών, δεν ξέρω αν αυτό θα λέγεται συνήγορος του πολίτη ή κάτι άλλο, όπου ο κάθε πολίτης σε θεματικές ενότητες (υγεία, παιδεία, ΟΤΑ, τράπεζες, αστυνομία, κλπ) να καταγγέλει συμπεριφορές με ονοματεπώνυμο και εν συνεχεία να υπάρχει ένα τμήμα δημοσίων υπαλλήλων που περισσεύουν (π.χ. Ολυμπιακή) που θα κυνηγά την κάθε υπόθεση, ώστε να δώσει λύση στον πολίτη (κάτι σαν το customer service μιας εταιρίας). Η δε αμοιβή τους θα περιλαμβάνει ένα σημαντικό μεταβλητό τμήμα (performance bonus), το οποίο θα είναι συνδεδεμένο με στοιχεία όπως η ταχύτητα απόκρισης και ο βαθμός λύσης του προβλήματος του πολίτη.

Εκεί λοιπόν, ο καθένας θα μπορεί να καταγγείλει τα πάντα, από το παράνομα παρκαρισμένο αυτοκίνητο στο πεζοδρόμιο (πχ με μια φωτο από το κινητό του), έως τον αστυνομικό (πλέον με τον αριθμο του, όπως ανακοίνωσε ο κ.Χρυσοχοΐδης) που τον πλάκωσε στο ξύλο στην πορεία, ή τον υπάλληλο της πολεοδομίας που ζήτησε φακελάκι, ή το κέντρο στο οποίο χτες βράδυ κάπνιζαν, ενώ ισχύει η απαγόρευση του καπνίσματος.

Αν δε απενοχοποιηθεί ο κάθε Έλληνας από το σύνδρομο του “καρφιού” και δεν συνειδητοποιήσει πως η εφαρμογή των νόμων και η συμμετοχή είναι μέλημα όλων μας και όχι κάποιων άλλων, δεν έχουμε κάνει ούτε ένα βήμα για να λύσουμε τα προβλήματά μας.

Share

Θέλω τον Έλληνα Πρωθυπουργό στο Διαδίκτυο

Ο θεσμικός ιστοτόπος του Έλληνα πρωθυπουργού δεν λειτουργεί από τις εκλογές της 4ης Αυγούστου (θου Κύριε!) Οκτωβρίου ως σήμερα 10 Δεκεμβρίου 2009.  Είναι απαράδεκτο να μην έχει θεσμική παρουσία στο διαδίκτυο ο Έλληνας Πρωθυπουργός.   Αν είστε μέλη του facebook σας παρακαλώ υποστηρίξτε το αίτημα για διαδικτυακή θεσμική παρουσία του Έλληνα Πρωθυπουργού.

Share