“η πανεπιστημιούπολη των 32.000 φοιτητών δεν έχει φοιτητικό κέντρο, δεν έχει βιβλιοπωλείο, δεν έχει φοιτητική εφημερίδα, δεν παρέχει προσανατολισμό για τους πρωτοετείς, δεν έχει γραφείο εύρεσης εργασίας. Η βιβλιοθήκη ανοίγει 10 ώρες τη μέρα, κλείνει τις Κυριακές και τις γιορτές. Μόνο 30 από τους 100 υπολογιστές της βιβλιοθήκης είναι συνδεδεμένοι στο διαδίκτυο…

Πρόκειται για περιγραφή Ελληνικής πανεπιστημιούπολης; Όχι ακριβώς. Το άρθρο των New York Times περιγράφει την πανεπιστημιούπολη της Nanterre, που ανήκει στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού. Το άρθρο τράβηξε την προσοχή μου επειδή στη Nanterre έζησε και σπούδασε για λίγο ο μακαρίτης ο αδερφός μου.

Η περιγραφή όμως πάει γάντι στα πανεπιστήμιά μας.

Μας λείπει τελικά μια πανεπιστημιακή ηθική. Ένας εσωτερικός κώδικας δηλαδή που να καθιστά αυτονόητη και αυταπόδεικτη την ανάγκη να λειτουργεί η πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη για 16-20 ώρες τη μέρα και να αποτελεί το πνευματικό κέντρο του ιδρύματος. Όταν όμως ένα πανεπιστήμιο είναι σκορπισμένο σε 2-5 νομούς, σε ραχούλες και λαγγάδια, πώς να υπάρξει κεντρική βιβλιοθήκη.

Η πανεπιστημιακή ηθική είναι ένας εσωτερικός κώδικας που υπαγορεύει την ανάγκη να έχει το πανεπιστήμιο δική του εφημερίδα την οποία να εκδίδουν οι φοιτητές (και όχι τα κομματικά φερέφωνα).

Η πανεπιστημιακή ηθική είναι ο εσωτερικός κώδικας που μας λέει πως το πανεπιστήμιο είναι μια αυτόνομη κοινότητα που παράγει γνώση όχι μόνο εντός της περιφέρειας ενός γνωστικού αντικειμένου αλλά και στην εφαπτομένη του με τις περιφέρειες άλλων αντικειμένων. Όταν όμως η Ιατρική Σχολή είναι στην Αλεξανδρούπολη και η Πολυτεχνική στην Ξάνθη, πώς να προκόψει η δια-πεδιακή (interdisciplinary) έρευνα στην βιοατρική τεχνολογία, ιατρική πληροφορική, κτλ;

Μας λείπει η πανεπιστημιακή ηθική. Τόσο δύσκολο είναι όμως να την αναζητήσουμε και να την βρούμε;