Σε δύο εύστοχα κείμενά του ο παλιός φίλος Γιάννης Λάριος (εδώ και εδώ) εξετάζει την άγνοια περι τεχνολογίας και την τεχνοφοβία που χαρακτηρίζει σήμερα την Ελλάδα. Με αφορμή τα κείμενα του Γιάννη λοιπόν έκανα μια πρόχειρη έρευνα για να διαπιστώσω τη χρήση του διαδικτύου στον ζωτικό τομέα της παιδείας και της έρευνας. Τα αποτελέσματα με απογοήτευσαν.

Ξεκίνησα αναζητώντας στο διαδίκτυο την παρουσία του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας. Περίμενα μια αυτόνομη παρουσία του Συμβουλίου, με βιογραφικά των μελών του (να ξέρουμε δηλαδή ποιοί είναι οι φωστήρες που χαράζουν πολιτική για την παιδεία), ποιό είναι το έργο του Συμβουλίου κτλ. Το Συμβούλιο λοιπόν δεν έχει αυτόνομη παρουσία στο διαδίκτυο. Βρήκα μόνο μια υπο-ιστοσελίδα στο Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων που παραθέτει 2-3 αρχεία Word με νομικές πληροφορίες για το ΕΣΥΠ, τα βιογραφικά του προεδρείου και τίποτα περισσότερο. Ούτε όμως οι “8 σοφοί” από τους οποίους περιμένουμε να προτείνουν ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που να βελτιώσουν την ανώτατη παιδεία στην Ελλάδα, έχουν αυτόνομη παρουσία στο διαδίκτυο. Αναρρωτιέμαι λοιπόν πώς συγκέντρωσαν απόψεις και προτάσεις σχετικές με το έργο τους.

Αυτόνομη παρουσία στο διαδίκτυο δεν έχει ο ειδικός γραμματέας για την κοινωνία της πληροφορίας. Στις ιστοσελίδες του ΕΜΠ θα βρείτε την τυπική σελίδα που παρέχει η σχολή, η οποία είναι ελλειπέστατη όμως. Αυτόνομης παρουσίας στο διαδίκτυο στερείται και ο γενικός γραμματέας έρευνας και τεχνολογίας. Ακόμη και ο πρύτανης του ΕΜΠ, του πρωτοταξίου πολυτεχνείου της χώρας, δεν έχει αυτόνομη παρουσία στο διαδίκτυο πέρα από την τυπική καταχώρηση στις ιστοσελίδες του τμήματός του.

Τι εννοώ ως αυτόνομη παρουσία; Να εξηγήσω με συγκεκριμένα παραδείγματα: η ιστοσελίδα του Χρ. Παπαδημητρίου στο Berkeley δίνει πληροφορίες για τις σπουδές του, τη σταδιοδρομία του, και το επιστημονικό του έργο και προσφέρει αντίγραφα των εργασιών του για κάθε ενδιαφερόμενο. Παρόμοια παρουσία έχει και ο Γιάννης Παπακωνσταντίνου στο San Diego. Αυτός είναι ο κανόνας γενικά για κάθε πανεπιστημιακό που ερευνά και διδάσκει.

Η απουσία από το διαδίκτυο των κορυφαίων στελεχών έρευνας και παιδείας στη χώρα μας είτε υπογραμμίζει την συλλογική τεχνοφοβία την οποία σχολιάζει ο Γιάννης Λάριος είτε οφείλεται σε αμέλεια και αδιαφορία. Δεν ξέρω ποιά από τις δυό ερμηνείες είναι η χειρότερη. Όταν όμως οι καθ’ ύλην αρμόδιοι κρατικοί λειτουργοί απουσιάζουν από το διαδίκτυο, τότε αντιλαμβανόμαστε όλοι πως έχουμε αρκετό δρόμο μπροστά μας.