Ο Θέμης είναι ένα παιδί της δικής μου γενιάς, αναπληρωτής καθηγητής χημείας στο City College της Νέας Υόρκης. Τα έχουμε πει από το τηλέφωνο, τα έχουμε πει από κοντά και τον θεωρώ φίλο. Το κείμενο αυτό όμως δεν έρχεται να στηρίξει τον φίλο αλλά την προσπάθεια του.
Εδώ και χρόνια ο Θέμης προσπαθεί να εντοπίσει και να αναδείξει τις ιδιοπάθειες του Ελληνικού συστήματος ανώτατης παιδείας. Μόνος του, στον περιορισμένο ελεύθερο χρόνο του, δίχως ιδιοτελή κίνητρα, συγκεντρώνει δεδομένα από δημόσιες πηγές, συνθέτει πληροφορίες, και παρουσιάζει τα συμπεράσματά του και τις πληροφορίες, ανοιχτός σε κάθε κριτική, διόρθωση, και υπόδειξη.
Τα συμπεράσματα των μελετών του Θέμη είναι συχνά δυσάρεστα. Αφορούν στην αξιολόγηση της ερευνητικής παραγωγικότητας αλλά και του ακαδημαϊκού ήθους στην Ελλάδα. Είναι δεδομένο λοιπόν πως η έρευνα του Θέμη έχει δυσαρεστήσει αρκετούς συναδέλφους μας. Έχει ικανοποιήσει όμως, ακόμη περισσότερους.
Η κριτική που δέχεται ο Θέμης ποικίλει. Συνοψίζω τί έχω ακούσει ο ίδιος:
- τι ανακατεύεται τώρα με αυτά;
- θα φάει το κεφάλι του γιατί δεν θα του δώσει κανείς θέση στην Ελλάδα·
- λείπει χρόνια από το εξωτερικό, δεν γνωρίζει την Ελληνική πραγματικότητα·
- οι πηγές του είναι ανακριβείς·
- η αξιολόγηση που κάνει είναι μονοδιάστατη.
Δεν γνωρίζω αν ο Θέμης ενδιαφέρεται να επιστρέψει στην Ελλάδα. Όποιος πάντως προεξοφλεί πως ο Θέμης δεν θα βρει θέση στην Ελλάδα αν θελήσει να επιστρέψει, ουσιαστικά αναγνωρίζει ως βάσιμα μερικά συμπεράσματα που βγάζει η έρευνα του Θέμη: πως στα Ελληνικά πανεπιστήμια δουλεύει το μέσο, το κόμμα, και το γλύψιμο.
Πράγματι ο Θέμης λείπει χρόνια από την Ελλάδα. Αλλά τι σχέση έχει αυτό; Ποιά ακριβώς «Ελληνική πραγματικότητα» είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε; Βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα: από τη Νέα Υόρκη ως την Αθήνα, η απόσταση είναι 10 ώρες. Το διαδίκτυο και το τηλέφωνο προσφέρουν άμεση, τακτική, και φτηνή επικοινωνία και επαφή με φίλους και συναδέλφους στην Ελλάδα. Μόνο κάποιος κολλημένος στα μέσα του 20ου αιώνα — όταν οι συγγενείς ανεμίζοντας μαύρα μαντήλια αποχαιρετούσαν τους μετανάστες που φεύγαν πάνω στα βαπόρια — μπορεί να ισχυριστεί πως κάποιος που ζεί στις ΗΠΑ σήμερα δεν έχει επαφή με την Ελλάδα.
Οι πηγές του Θέμη είναι ανακριβείς και η αξιολόγηση που κάνει είναι μονοδιάστατη. Αυτό το τονίζει πρώτος ο ίδιος ο Θέμης. Αναγνωρίζει πως η βιβλιομετρία που επιχειρεί δεν είναι η βέλτιστη τεχνική και πως οι πηγές του, όσο καλά κι αν είναι ενημερωμένες, δεν είναι πλήρεις.
Ούτε όμως η πληρότητα των πηγών του Θέμη (που γενικά είναι πλήρεις) ούτε και η μονή διάσταση της αξιολόγησης που κάνει αποτελούν ουσιαστικό ζήτημα, παρά μόνο για όσους εθελοτυφλούν μπροστά στην πραγματικότητα: πως ένα άτομο δίχως υποστήριξη από κανέναν, με δική του πρωτοβουλία, δίχως θεσμικά προσχήματα, αναζητώντας δεδομένα που είναι διαθέσιμα ελεύθερα σε όλο τον κόσμο, κατάφερε και έστησε το πρώτο μεθοδικό σύστημα αξιολόγησης Ελληνικών πανεπιστημιακών τμημάτων.
Για να το πω κι αλλιώς: αυτό που αμέλησαν ή απέτυχαν να κάνουν εδώ και 33 χρόνια (από τη μεταπολίτευση κι έπειτα), οι κυβερνήσεις Καραμανλή, Ράλλη, Παπανδρέου, Τζαννετάκη, Μητσοτάκη, Παπανδρέου, Σημίτη, Καραμανλή, συνεπικουρούμενες από την ακαδημαϊκή ηγεσία των Ελληνικών ΑΕΙ, το κατάφερε ένας άνθρωπος, μόνος του, στη Νέα Υόρκη.
Τα λόγια που ακούγαμε εδώ και 33 χρόνια από τους θεσμικά υπεύθυνους παράγοντες για την ποιότητα της παιδείας στην Ελλάδα, τα έκανε πραγματικότητα μέσα σε λίγους μήνες, ένας άνθρωπος μόνος του.
Η προσφορά του Θέμη, λοιπόν, δεν είναι μόνο στην αξιολόγηση των τμημάτων ΑΕΙ που έχει ξεκινήσει. Η προσφορά του Θέμη, για μένα, είναι πολύ πιο σημαντική γιατί έχει συνεισφέρει στα εξής:
- Ξεμπρόστιασμα πολιτικών και πολιτικής στο θέμα της Ανώτατης Παιδείας.
- Ξεμπρόστιασμα του Τύπου και της στάσης που τήρησε απέναντι στο χάλι της Παιδείας — εμμέσως συντηρώντας το.
- Ξεμπρόστιασμα της συλλογικής ανικανότητας της Ελληνικής ακαδημαϊκής κοινότητας.
- Ανάδειξη της εν δυνάμει ισχύος της κοινωνίας των πολιτών: ένας πολίτης, 7.704 χιλιόμετρα μακρυά από τον τόπο του, κατορθώνει στον ελεύθερο χρόνο του, μέσα σε λίγους μήνες, να κάνει αυτό που ολόκληρη χώρα (ως κράτος, διοίκηση, πολιτεία) δεν έκανε εδώ και 33 χρόνια.
- Απόδειξη πως οι βασικές πληροφορίες που χρειαζόμαστε για στοιχειώδη αξιολόγηση είναι διαθέσιμες.
Όσοι γκρινιάζουν πως η αξιολόγηση του Θέμη δεν λαμβάνει υπόψη την ποιότητα του διδακτικού έργου των Ελλήνων πανεπιστημιακών, δεν έχουν παρά να υποστηρίξουν ένθερμα τη δημοσιοποίηση των αξιολογήσεων της διδασκαλίας στα Ελληνικά ΑΕΙ — γίνονται τέτοιες αξιολογήσεις; Κι αν γίνονται μήπως θα βρεθεί κάποιος καλοθελητής να υποστηρίξει πως δεν πρέπει να δημοσιοποιούνται διότι περιέχουν «προσωπικά δεδομένα»;
Αυτό που κατάφερε ο Θέμης ήταν να αποδείξει πως η αξιολόγηση, μεθοδικά και συστηματικά, με διαφανείς πηγές, είναι εφικτή.
Τα αποτελέσματα της αξιολόγησης που κάνει ο Θέμης είναι μονοδιάστατα. Αυτό όμως δεν είναι ούτε επιλογή ούτε και πρόθεση του αξιολογητή. Από τη στιγμή που η Ελλάδα αρνείται να συλλέξει και να δημοσιεύσει αξιολογήσεις για άλλες δραστηριότητες της ακαδημαϊκής κοινότητας, ο αξιολογητής περιορίζεται στα διαθέσιμα δεδομένα.
Το θέμα δηλαδή δεν είναι η βιβλιομετρική μέθοδος. Πιστεύω πως μπορούμε να συμφωνήσουμε σε μια μέθοδο που να είναι πιο ήπια για τα Ελληνικά ΑΕΙ και να λαμβάνει υπόψη της κάθε ουσιαστικό παράγοντα που μπορεί να φανταστεί κανείς. Το θέμα είναι πως σ’ όποια μέθοδο κι αν συγκλίνουμε, δίχως διαφάνεια και δίχως δεδομένα δεν θα καταλήξουμε πουθενά.
Ακόμη και με τα μονοδιάστατα δεδομένα της ερευνητικής παραγωγικότητας όμως, η δουλειά του Θέμη βγάζει αξιόπιστα συμπεράσματα. Οι κατατάξεις των τμημάτων με βάση την ερευνητική παραγωγικότητα είναι σύμφωνες με την κοινή εντύπωση που επικρατεί μεταξύ Ελλήνων επιστημόνων που δραστηριοποιούνται στον συγκεκριμένο χώρο.
Οι αξιολογήσεις του Θέμη μας δίνουν κι ένα μέτρο σύγκρισης: μεταξύ ομοειδών τμημάτων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Δεν έχουμε ανάγκη κάποια αξιολόγηση να μας πληροφορήσει πως το Tsantir Mahala University που ιδρύσαμε στην Κάτω Αετοράχη ειναι κατώτερο του Stanford. Μας πληροφορεί όμως κατά πόσον είναι κατώτερο του Stanford.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη συμβολή της δουλειάς του Θέμη: η αξιολόγηση μας δίνει μια ιδέα για το πόσο δουλειά και μόχθος μας περιμένει αν αποφασίσουμε να συμμαζέψουμε την ανώτατη παιδεία στην Ελλάδα.
Προσωπικά δεν είμαι αισιόδοξος πως θα αποφασίσουμε κάτι τέτοιο, για δυο λόγους. Μας πήρε 33 χρόνια πάρλας κι ακόμη δεν έχουμε θεσμική αξιολόγηση της ανώτατης παιδείας μας. Επιπλέον ο Έλληνας έχει ροπή προς τη συνωμοσιολογική αντίληψη της πραγματικότητας: κάθε προσπάθεια βελτίωσης κρύβει πίσω της κάποιον δάχτυλο και καλό είναι να τον αποφύγουμε, καταφεύγοντας στο εθνικό πενταδάκτυλο της ανοιχτής παλάμης που έχουμε εθιστεί να αντικρύζουμε.
Ευχαριστώ, σε ποιά διεύθυνση να στείλω το τσεκ; :=)
Συμφωνώ απόλυτα στο αίτημα για δημοσιοποίηση των αξιολογήσεων από φοιτητές. Έχω σχηματίσει την εντύπωση ότι τις μαζεύουν και τις βάζουν στο συρτάρι.
Ευχαριστώ, σε ποιά διεύθυνση να στείλω το τσεκ; :=)
Συμφωνώ απόλυτα στο αίτημα για δημοσιοποίηση των αξιολογήσεων από φοιτητές. Έχω σχηματίσει την εντύπωση ότι τις μαζεύουν και τις βάζουν στο συρτάρι.
Συμφωνώ με την τοποθέτηση του Λεωνίδα.
Β. Βασσάλος
Συμφωνώ με την τοποθέτηση του Λεωνίδα.
Β. Βασσάλος
Ένα μεγάλο μπράβο σε αυτόν τον άνθρωπο, η Ελλάδα αυτό χρειάζεται επιτέλους: πρωτοβουλίες, έρευνα και δράση και όχι μόνο λόγια. Δεν τον ήξερα αλλά τώρα θα διαβάσω σίγουρα το έργο του.
Βέβαια ένα πράγμα που θα έπρεπε να μας προβληματίσει είναι μήπως το έκανε όλα αυτά επειδή ήταν εκτός Ελλάδας και μπορούσε να υποστηρίξει την γνώμη του καλύτερα; Γιατί αν κάποιος στην Ελλάδα έβγαζε στην φόρα όλα τα αρνητικά της σημερινής παιδείας και γενικά αρνητικά σε οποιοδήποτε τομέα της ζωής τότε αργά ή γρήγορα θα περιθωριοποιούταν απο τους υπόλοιπους Έλληνες. Η ζωή στο εξωτερικό όμως του έδωσε την δυνατότητα να το κάνει αυτό χωρίς τέτοιες συνέπειες ή τουλάχιστον ελαχιστοποιώντας τις. Ίσως πάλι και να κάνω λάθος. Δεν θέλω να μειώσω με οποιοδήποτε τρόπο το έργο του υποστηρίζοντας πως είναι πολύ εύκολο όταν κατοικείς στο εξωτερικό.
Ένα μεγάλο μπράβο σε αυτόν τον άνθρωπο, η Ελλάδα αυτό χρειάζεται επιτέλους: πρωτοβουλίες, έρευνα και δράση και όχι μόνο λόγια. Δεν τον ήξερα αλλά τώρα θα διαβάσω σίγουρα το έργο του.
Βέβαια ένα πράγμα που θα έπρεπε να μας προβληματίσει είναι μήπως το έκανε όλα αυτά επειδή ήταν εκτός Ελλάδας και μπορούσε να υποστηρίξει την γνώμη του καλύτερα; Γιατί αν κάποιος στην Ελλάδα έβγαζε στην φόρα όλα τα αρνητικά της σημερινής παιδείας και γενικά αρνητικά σε οποιοδήποτε τομέα της ζωής τότε αργά ή γρήγορα θα περιθωριοποιούταν απο τους υπόλοιπους Έλληνες. Η ζωή στο εξωτερικό όμως του έδωσε την δυνατότητα να το κάνει αυτό χωρίς τέτοιες συνέπειες ή τουλάχιστον ελαχιστοποιώντας τις. Ίσως πάλι και να κάνω λάθος. Δεν θέλω να μειώσω με οποιοδήποτε τρόπο το έργο του υποστηρίζοντας πως είναι πολύ εύκολο όταν κατοικείς στο εξωτερικό.
@emporas: Απόλυτα ορθή παρατήρηση. Η μόνιμη δουλειά στο εξωτερικό, η αμερικανική υπηκοότητα, και το ότι δεν καίγομαι να γυρίσω στην Ελλάδα μου δίνουν την άνεση να μιλάω ελεύθερα. Απορώ μάλιστα γιατί και άλλοι που είναι σε παρόμοια θέση με μένα, και μάλιστα πολύ πιό καταξιωμένοι, δεν κάνουν το ίδιο. Οι πραγματικοί ήρωες ασφαλώς είναι αυτοί που το παλεύουν ΜΕΣΑ στην Ελλάδα και υφίστανται απερίγραπτους διωγμούς. Ξέρω συγκεκριμένες περιπτώσεις.
@emporas: Απόλυτα ορθή παρατήρηση. Η μόνιμη δουλειά στο εξωτερικό, η αμερικανική υπηκοότητα, και το ότι δεν καίγομαι να γυρίσω στην Ελλάδα μου δίνουν την άνεση να μιλάω ελεύθερα. Απορώ μάλιστα γιατί και άλλοι που είναι σε παρόμοια θέση με μένα, και μάλιστα πολύ πιό καταξιωμένοι, δεν κάνουν το ίδιο. Οι πραγματικοί ήρωες ασφαλώς είναι αυτοί που το παλεύουν ΜΕΣΑ στην Ελλάδα και υφίστανται απερίγραπτους διωγμούς. Ξέρω συγκεκριμένες περιπτώσεις.
@emporas: όπως σωστά παρατηρείς, ο Θέμης κάνει αυτό που κάνει επειδή λόγω απόστασης και περιστάσεων είναι ελεύθερος και δεν ανησυχεί για την περιθωριοποίηση που θα τον περίμενε αν ήταν στην Ελλάδα.
Η δουλειά που κάνει όμως εκτός των τοιχών ο Θέμης, είναι υπόθεση της ακαδημαϊκής κοινότητας και της πολιτείας στην Ελλάδα. Θα έπρεπε να υπάρχουν ήδη θεσμικοί φορείς, ανεξάρτητοι και καταξιωμένοι, που να αξιολογούν την ανώτατη παιδεία. Ακριβώς για να μην αναγκάζεται να την κάνει ούτε ο Θέμης στο εξωτερικό ούτε κάποιος Δον Κιχώτης στο εσωτερικό.
@Θέμη: οι πιο καταξιωμένοι στο εξωτερικό είναι κι οι πιο πικραμένοι και απογοητευμένοι καμιά φορά. Ίσως γι αυτό να μην ασχολούνται πλέον.
@emporas: όπως σωστά παρατηρείς, ο Θέμης κάνει αυτό που κάνει επειδή λόγω απόστασης και περιστάσεων είναι ελεύθερος και δεν ανησυχεί για την περιθωριοποίηση που θα τον περίμενε αν ήταν στην Ελλάδα.
Η δουλειά που κάνει όμως εκτός των τοιχών ο Θέμης, είναι υπόθεση της ακαδημαϊκής κοινότητας και της πολιτείας στην Ελλάδα. Θα έπρεπε να υπάρχουν ήδη θεσμικοί φορείς, ανεξάρτητοι και καταξιωμένοι, που να αξιολογούν την ανώτατη παιδεία. Ακριβώς για να μην αναγκάζεται να την κάνει ούτε ο Θέμης στο εξωτερικό ούτε κάποιος Δον Κιχώτης στο εσωτερικό.
@Θέμη: οι πιο καταξιωμένοι στο εξωτερικό είναι κι οι πιο πικραμένοι και απογοητευμένοι καμιά φορά. Ίσως γι αυτό να μην ασχολούνται πλέον.
@Θέμης Λαζαρίδης
Κοίταξε αυτοί οι οποίοι βρίσκονται εδώ στην Ελλάδα όσο καταξιωμένοι και να είναι δεν θα μπορούνε να τους αγγίξουνε οι υπόλοιποι μεν(απο τη άποψη να αφαιρέσουν κάποια προνόμια ή θέσεις που κατέχουν), αλλά η ψυχολογική πίεση της απομόνωσης και της εχθρότητας των υπολοίπων θα τους αναγκάσει κάποια στιγμή να υποκύψουν στην δεδομένη κατάσταση. Ούτε καν εχθρότητα δεν χρειάζεται για να ασκηθεί αυτή η ψυχολογική βία απλά και μόνο αδιαφορία. Αυτή κάποια στιγμή γίνεται τόσο δυσβάσταχτη που σχεδόν όλοι υποκύπτουν και δεν συνεχίζουν άλλο.
Όταν πια οι φίλοι θα αρχίσουν να είναι σπάνιοι ή όταν θα ψάχνεις μια κοπέλλα να παντρευτείς και δεν βρίσκεις επειδή στηλιτεύεις τα κακώς κείμενα της χώρας σου τότε θα αρχίσεις να αμφισβητείς όχι κατα πόσο αυτό που κάνεις αν είναι σωστό αλλά κατα πόσο αξίζει τον κόπο.
Θα βρείς κάποιους σωστούς ανθρώπους να επικοινωνήσεις αλλά θα είναι εξαιρετικά σπάνιοι έως ανύπαρκτοι.
Επίσης αυτοί οι οποίοι πάνε τόσο κόντρα στο κατεστημένο ΚΑΙ να είναι τόσο καταξιωμένοι, δεν υπάρχουν επειδή αρκετές φορές έχουνε βάλει και αυτοί κάποιο μέσο για να επιτύχουν κάτι ή τέλοσπάντων έχουνε κάνει κάποια “λαδιά” έστω και πολύ μικρή, άρα χωρίς να έχουν την συνείδησή τους πεντακάθαρη δεν γίνεται να κατηγορούν άλλη. Αυτό είναι απόλυτα λογικό να γίνεται καθώς όταν όλα γύρω σου λειτουργούν διεφθαρμένα δεν γίνεται να μείνεις εσύ καθαρός.
@λ:ηρ
Θεσμικοί φορείς υπάρχουν για τα πάντα(όχι τα ζωάκια) για την αυθαιρεσία στην οικοδόμηση σπιτιών για την προστασία των δασών για τα ναρκωτικά στους δρόμους για τα κρατικά ομόλογα. Τι απο αυτά λειτουργεί καλά; Όχι η λύση δεν είναι να θεσπιστούνε νόμοι και άλλες επιτροπές, ή τουλάχιστον η μόνη λύση.
Άργησα να απαντήσω γαμώτο ελπίζω να το διαβάσει κανένας.
@Θέμης Λαζαρίδης
Κοίταξε αυτοί οι οποίοι βρίσκονται εδώ στην Ελλάδα όσο καταξιωμένοι και να είναι δεν θα μπορούνε να τους αγγίξουνε οι υπόλοιποι μεν(απο τη άποψη να αφαιρέσουν κάποια προνόμια ή θέσεις που κατέχουν), αλλά η ψυχολογική πίεση της απομόνωσης και της εχθρότητας των υπολοίπων θα τους αναγκάσει κάποια στιγμή να υποκύψουν στην δεδομένη κατάσταση. Ούτε καν εχθρότητα δεν χρειάζεται για να ασκηθεί αυτή η ψυχολογική βία απλά και μόνο αδιαφορία. Αυτή κάποια στιγμή γίνεται τόσο δυσβάσταχτη που σχεδόν όλοι υποκύπτουν και δεν συνεχίζουν άλλο.
Όταν πια οι φίλοι θα αρχίσουν να είναι σπάνιοι ή όταν θα ψάχνεις μια κοπέλλα να παντρευτείς και δεν βρίσκεις επειδή στηλιτεύεις τα κακώς κείμενα της χώρας σου τότε θα αρχίσεις να αμφισβητείς όχι κατα πόσο αυτό που κάνεις αν είναι σωστό αλλά κατα πόσο αξίζει τον κόπο.
Θα βρείς κάποιους σωστούς ανθρώπους να επικοινωνήσεις αλλά θα είναι εξαιρετικά σπάνιοι έως ανύπαρκτοι.
Επίσης αυτοί οι οποίοι πάνε τόσο κόντρα στο κατεστημένο ΚΑΙ να είναι τόσο καταξιωμένοι, δεν υπάρχουν επειδή αρκετές φορές έχουνε βάλει και αυτοί κάποιο μέσο για να επιτύχουν κάτι ή τέλοσπάντων έχουνε κάνει κάποια “λαδιά” έστω και πολύ μικρή, άρα χωρίς να έχουν την συνείδησή τους πεντακάθαρη δεν γίνεται να κατηγορούν άλλη. Αυτό είναι απόλυτα λογικό να γίνεται καθώς όταν όλα γύρω σου λειτουργούν διεφθαρμένα δεν γίνεται να μείνεις εσύ καθαρός.
@λ:ηρ
Θεσμικοί φορείς υπάρχουν για τα πάντα(όχι τα ζωάκια) για την αυθαιρεσία στην οικοδόμηση σπιτιών για την προστασία των δασών για τα ναρκωτικά στους δρόμους για τα κρατικά ομόλογα. Τι απο αυτά λειτουργεί καλά; Όχι η λύση δεν είναι να θεσπιστούνε νόμοι και άλλες επιτροπές, ή τουλάχιστον η μόνη λύση.
Άργησα να απαντήσω γαμώτο ελπίζω να το διαβάσει κανένας.
@emporas: εγώ πάντως το διάβασα. Συμφωνώ μαζί σου πως δεν θα πρέπει ούτε να περιμένουμε ούτε να ζητούμε από την πολιτεία να θεσπίσει έναν ακόμη θεσμό. Απορώ όμως γιατί δεν κάναμε εμείς (οι πολίτες) κάτι. Χρειάστηκε νομοθετική πράξη για να κάνει ο Θέμης την αξιολόγηση του; Όχι. Αυτό που κάνει μόνος του ο Θέμης μπορούμε να το κάνουμε μαζί ως κοινότητα παίρνοντας την πρωτοβουλια να ιδρύσουμε μια μη-κυβερνητική οργάνωση για την αξιολόγηση της ανώτατης παιδείας στην Ελλάδα.
@emporas: εγώ πάντως το διάβασα. Συμφωνώ μαζί σου πως δεν θα πρέπει ούτε να περιμένουμε ούτε να ζητούμε από την πολιτεία να θεσπίσει έναν ακόμη θεσμό. Απορώ όμως γιατί δεν κάναμε εμείς (οι πολίτες) κάτι. Χρειάστηκε νομοθετική πράξη για να κάνει ο Θέμης την αξιολόγηση του; Όχι. Αυτό που κάνει μόνος του ο Θέμης μπορούμε να το κάνουμε μαζί ως κοινότητα παίρνοντας την πρωτοβουλια να ιδρύσουμε μια μη-κυβερνητική οργάνωση για την αξιολόγηση της ανώτατης παιδείας στην Ελλάδα.
@λ:ηρ
Μα φυσικά και αυτό πρέπει να κάνουμε το οποίο το επισημαίνω και στο προηγούμενο σχόλιό μου, αυτό χρειάζεται η Ελλάδα πρωτοβουλίες και δράση και όχι μόνο λόγια. Προσωπικά μου αρέσει να μας χαρακτηρίζω ως ένα έθνος με πολιτικούς.
Εγώ αυτό είχα στο μυαλό μου να το ξεκίναγα αν δεν υπήρχε κάποιος άλλος να το κάνει, και για αυτό ενθουσιάστικα τόσο όταν έμαθα για το έργο του, αλλά τώρα που ξέρω πως κάποιος το έχει αρχίσει θα τον βοηθήσω όσο μπορώ.
@λ:ηρ
Μα φυσικά και αυτό πρέπει να κάνουμε το οποίο το επισημαίνω και στο προηγούμενο σχόλιό μου, αυτό χρειάζεται η Ελλάδα πρωτοβουλίες και δράση και όχι μόνο λόγια. Προσωπικά μου αρέσει να μας χαρακτηρίζω ως ένα έθνος με πολιτικούς.
Εγώ αυτό είχα στο μυαλό μου να το ξεκίναγα αν δεν υπήρχε κάποιος άλλος να το κάνει, και για αυτό ενθουσιάστικα τόσο όταν έμαθα για το έργο του, αλλά τώρα που ξέρω πως κάποιος το έχει αρχίσει θα τον βοηθήσω όσο μπορώ.
Εδώ κολλάμε ως χώρα: στην απουσία αυτού που λέγεται «κοινωνία των πολιτών». Όλοι περιμένουν κάποιον άλλο να λύσει τα προβλήματα, ακόμα και αυτοί που έχουν τις γνώσεις και ικανότητες να το κάνουν, όπως οι διακεκριμένοι επιστήμονες του εξωτερικού (Λεωνίδα, δεν τους δικαιολογώ με τίποτα).
Να σας πω και την ιστορία που αποτέλεσε για μένα το υπόβαθρο της «πολιτικής» μου δραστηριοποίησης. Το κτίριο του πανεπιστημίου στο οποίο στεγάζεται το τμήμα μου έχει πολλά προβλήματα και απαιτεί ριζική ανακαίνιση. Το Μάρτιο του 2005 μιά τσιμεντόπλακα από τον 11ο όροφο αποκολλήθηκε και έπεσε στο έδαφος. Αυτό μας ανησύχησε όλους και μας οδήγησε στην ανακάλυψη ότι η διοίκηση του πανεπιστημίου σκοπεύει να μας μεταφέρει όλους εκ περιδρομής σε προσωρινές εγκαταστάσεις και να ανακαινίσει το κτίριο. Εννοείται ότι αυτό θα είχε τεράστιο κόστος στην ερευνητική δραστηριότητα, όχι τόσο τη δική μου γιατί είμαι θεωρητικός, αλλά των πειραματικών που έχουν ευαίσθητα όργανα. Εν τω μεταξύ, η διοίκηση σκόπευε να χτίσει καινούριο κτίριο, αλλά δεν θα ήταν έτοιμο στην ώρα του και έτσι όλοι θα έπρεπε να μετακομίσουμε τρείς φορές: μιά σε προσωρινές εγκαταστάσεις, μιά πίσω στο παλιό κτίριο, και ακόμα μιά στο καινούριο κτίριο όταν αυτό ήταν έτοιμο. Καταστροφή δηλαδή. Η αυτονόητη σκέψη ήταν: γιατί να μην επισπευθεί η ανέγερση του νέου κτιρίου και να μετακομίσουμε απ’ ευθείας εκεί; Όμως η διοίκηση έλεγε ότι αυτό δεν ήταν δυνατόν, γιατί η γραφειοκρατία (ναι, υπάρχει και εδώ …) δεν το επιτρέπει. Οπότε επικράτησε μιά καταθλιπτική ατμόσφαιρα, όλοι ήταν απελπισμένοι, εξοργισμένοι, αλλά και ηττοπαθείς, δεν έκαναν τίποτα. Εκείνη τη στιγμή εγώ και μιά συνάδελφος αποφασίσαμε να αναλάβουμε δράση: στείλαμε μήνυμα σε όλους τους καθηγητές του κτιρίου, οργανώσαμε μιά συνάντηση, συστήσαμε επιτροπές, ζητήσαμε συναντήσεις με τη διοίκηση κτλ. Για να μην τα πολυλογώ, το αποτέλεσμα αυτής της δραστηριοποίησης ήταν να προσφύγει η διοίκηση του πανεπιστημίου στην πολιτειακή κυβέρνηση και να καταφέρει τη νομοθετική άρση των γραφειοκρατικών κανονισμών που θα επέτρεπαν την επίσπευση της ανέγερσης του νέου κτιρίου και την κατάργηση των σχεδίων για προσωρινές εγκαταστάσεις. Τα ευχάριστα νέα τα έμαθα μέσω email όταν βρισκόμουν στην Ελλάδα το καλοκαίρι και η ικανοποίηση που ένιωσα ήταν τεράστια! Ήταν η πρώτη φορά που είδα μιά προσωπική μου πρωτοβουλία να έχει κοινωνικό αντίκτυπο. Εκείνο το καλοκαίρι ήταν που σκέφτηκα μιά πρωτοβουλία για τα πανεπιστήμια, να συντάξουμε ένα κείμενο και να συλλέξουμε υπογραφές. Δεν σκεφτόμουν πλέον «γιατί εγώ» αλλά «γιατί όχι εγώ».
Εδώ κολλάμε ως χώρα: στην απουσία αυτού που λέγεται «κοινωνία των πολιτών». Όλοι περιμένουν κάποιον άλλο να λύσει τα προβλήματα, ακόμα και αυτοί που έχουν τις γνώσεις και ικανότητες να το κάνουν, όπως οι διακεκριμένοι επιστήμονες του εξωτερικού (Λεωνίδα, δεν τους δικαιολογώ με τίποτα).
Να σας πω και την ιστορία που αποτέλεσε για μένα το υπόβαθρο της «πολιτικής» μου δραστηριοποίησης. Το κτίριο του πανεπιστημίου στο οποίο στεγάζεται το τμήμα μου έχει πολλά προβλήματα και απαιτεί ριζική ανακαίνιση. Το Μάρτιο του 2005 μιά τσιμεντόπλακα από τον 11ο όροφο αποκολλήθηκε και έπεσε στο έδαφος. Αυτό μας ανησύχησε όλους και μας οδήγησε στην ανακάλυψη ότι η διοίκηση του πανεπιστημίου σκοπεύει να μας μεταφέρει όλους εκ περιδρομής σε προσωρινές εγκαταστάσεις και να ανακαινίσει το κτίριο. Εννοείται ότι αυτό θα είχε τεράστιο κόστος στην ερευνητική δραστηριότητα, όχι τόσο τη δική μου γιατί είμαι θεωρητικός, αλλά των πειραματικών που έχουν ευαίσθητα όργανα. Εν τω μεταξύ, η διοίκηση σκόπευε να χτίσει καινούριο κτίριο, αλλά δεν θα ήταν έτοιμο στην ώρα του και έτσι όλοι θα έπρεπε να μετακομίσουμε τρείς φορές: μιά σε προσωρινές εγκαταστάσεις, μιά πίσω στο παλιό κτίριο, και ακόμα μιά στο καινούριο κτίριο όταν αυτό ήταν έτοιμο. Καταστροφή δηλαδή. Η αυτονόητη σκέψη ήταν: γιατί να μην επισπευθεί η ανέγερση του νέου κτιρίου και να μετακομίσουμε απ’ ευθείας εκεί; Όμως η διοίκηση έλεγε ότι αυτό δεν ήταν δυνατόν, γιατί η γραφειοκρατία (ναι, υπάρχει και εδώ …) δεν το επιτρέπει. Οπότε επικράτησε μιά καταθλιπτική ατμόσφαιρα, όλοι ήταν απελπισμένοι, εξοργισμένοι, αλλά και ηττοπαθείς, δεν έκαναν τίποτα. Εκείνη τη στιγμή εγώ και μιά συνάδελφος αποφασίσαμε να αναλάβουμε δράση: στείλαμε μήνυμα σε όλους τους καθηγητές του κτιρίου, οργανώσαμε μιά συνάντηση, συστήσαμε επιτροπές, ζητήσαμε συναντήσεις με τη διοίκηση κτλ. Για να μην τα πολυλογώ, το αποτέλεσμα αυτής της δραστηριοποίησης ήταν να προσφύγει η διοίκηση του πανεπιστημίου στην πολιτειακή κυβέρνηση και να καταφέρει τη νομοθετική άρση των γραφειοκρατικών κανονισμών που θα επέτρεπαν την επίσπευση της ανέγερσης του νέου κτιρίου και την κατάργηση των σχεδίων για προσωρινές εγκαταστάσεις. Τα ευχάριστα νέα τα έμαθα μέσω email όταν βρισκόμουν στην Ελλάδα το καλοκαίρι και η ικανοποίηση που ένιωσα ήταν τεράστια! Ήταν η πρώτη φορά που είδα μιά προσωπική μου πρωτοβουλία να έχει κοινωνικό αντίκτυπο. Εκείνο το καλοκαίρι ήταν που σκέφτηκα μιά πρωτοβουλία για τα πανεπιστήμια, να συντάξουμε ένα κείμενο και να συλλέξουμε υπογραφές. Δεν σκεφτόμουν πλέον «γιατί εγώ» αλλά «γιατί όχι εγώ».
Πράγματι πολύ ωραία κίνηση απο μέρους σας. Μα αυτό είναι το θέμα, σχεδόν πάντα υπάρχουν κάποιοι που θέλουν ειλικρινά να αλλάξουν κάποιες καταστάσεις, αλλά δειλιάζουν να κάνουν την αρχή, οι οποίες άσχημες καταστάσεις πολλές φορές μάλιστα, δημιουργούνται απο ασήμαντα πράγματα. Αυτή την πρωτοβουλία την σκέφτονται απο την άποψη “εγώ θα σώσω τον κόσμο;” το οποίο είναι πραγματικά αδυνατο, ενώ αυτό που πρέπει να προσπαθήσει κάποιος στην ζωή του είναι να σώσει 5 άσχημες καταστάσεις του κοινωνικού του περιβάλλοντος, να κουνήσει ένα λιθαράκι απο κάπου που εμποδίζει την κυκλοφορία των ανθρώπων. Δεν χρειάζεται παραπάνω.
“Δεν σκεφτόμουν πλέον «γιατί εγώ» αλλά «γιατί όχι εγώ».”
Ακριβώς αυτό πιστεύω και εγώ.
Πράγματι πολύ ωραία κίνηση απο μέρους σας. Μα αυτό είναι το θέμα, σχεδόν πάντα υπάρχουν κάποιοι που θέλουν ειλικρινά να αλλάξουν κάποιες καταστάσεις, αλλά δειλιάζουν να κάνουν την αρχή, οι οποίες άσχημες καταστάσεις πολλές φορές μάλιστα, δημιουργούνται απο ασήμαντα πράγματα. Αυτή την πρωτοβουλία την σκέφτονται απο την άποψη “εγώ θα σώσω τον κόσμο;” το οποίο είναι πραγματικά αδυνατο, ενώ αυτό που πρέπει να προσπαθήσει κάποιος στην ζωή του είναι να σώσει 5 άσχημες καταστάσεις του κοινωνικού του περιβάλλοντος, να κουνήσει ένα λιθαράκι απο κάπου που εμποδίζει την κυκλοφορία των ανθρώπων. Δεν χρειάζεται παραπάνω.
“Δεν σκεφτόμουν πλέον «γιατί εγώ» αλλά «γιατί όχι εγώ».”
Ακριβώς αυτό πιστεύω και εγώ.
Λεωνίδα,
Συνόψισες με τον καλύτερο τρόπο το κατόρθωμα
του Θέμη. Συμφωνώ απόλυτα με την κάθε έλλειψη
grassroot movement στην Ελλάδα, το ίδιο και
για την παντελή έλλειψη δημιουργίας open source.
Θέμη, συγχαρητήρια, είσαι πρώτος!
Έχω ήδη αρκετά στοιχεία
για τμήματα Ηλεκτρολόγων και Πληροφορικής
πες μου εάν έχει εκδηλώσει κάποιος άλλος ενδιαφέρον
να συνεργαστούμε. Δεν είμαι αμερικάνος υπήκοος
και δεν έχω αποκλείσει το ενδεχόμενο επιστροφής
(προσπάθησα πέρυσι αλλά δεν το αποφάσισα τελικά)
but does it really matter?
Λεωνίδα,
Συνόψισες με τον καλύτερο τρόπο το κατόρθωμα
του Θέμη. Συμφωνώ απόλυτα με την κάθε έλλειψη
grassroot movement στην Ελλάδα, το ίδιο και
για την παντελή έλλειψη δημιουργίας open source.
Θέμη, συγχαρητήρια, είσαι πρώτος!
Έχω ήδη αρκετά στοιχεία
για τμήματα Ηλεκτρολόγων και Πληροφορικής
πες μου εάν έχει εκδηλώσει κάποιος άλλος ενδιαφέρον
να συνεργαστούμε. Δεν είμαι αμερικάνος υπήκοος
και δεν έχω αποκλείσει το ενδεχόμενο επιστροφής
(προσπάθησα πέρυσι αλλά δεν το αποφάσισα τελικά)
but does it really matter?