Το τσουνάμι στην Ao Nang της Ταϊλάνδης. Φωτό: wikipedia.

Χιόνιζε από το προηγούμενο βράδι στο Ballinlassy.  Το πρωί σηκωθήκαμε νωρίς επειδή το δίωρο ταξίδι προς το Δουβλίνο θα μας έπαιρνε τουλάχιστον τρεις ώρες λόγω των οδικών συνθηκών.  Φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Δουβλίνου μετά από τρισήμιση ώρες.  Δώσαμε τις αποσκευές μας για φόρτωμα και κατευθυνθήκαμε προς τον έλεγχο διαβατηρίων για την πτήση μας στο Σικάγο.

Φευγαλέα πήρε το μάτι μου σε μια τηλεόραση στιγμιότυπα από ένα τσουνάμι στην Ασία με 5.000 νεκρούς και αγνοούμενους.  Ήταν 11 το πρωί.  Όταν προσγειωθήκαμε στο Σικάγο, έπειτα από 8 ώρες, οι νεκροί είχαν φτάσει τους 80.000.  Μέχρι να πάμε από το αεροδρόμιο στο σπίτι μας, 100.000.  Το ίδιο βράδι 150.000.  Το μυαλό δεν μπορεί να χωρέσει τέτοιους αριθμούς σε καιρό ειρήνης — μήπως, άραγε, μπορεί και σε περίοδο πολέμου;  Στο τέλος οι νεκροί ξεπέρασαν τις 200.000.  Έτσι θυμάμαι την 26η Δεκεμβρίου από τότε.

Και σήμερα που κλείνουν 5 χρόνια από το τσουνάμι του 2004 ακόμη ο νους μου δεν χωρά τον αριθμό: 226.000.