21 Αυγούστου 1990: πατρίδα τα χρόνια, είκοσι

Η θεώρηση της πρώτης εισόδου στις ΗΠΑ, πριν 20 χρόνια.

Το βράδι της 20ης Αυγούστου 1990 βγήκαμε για φαγητό στη Θεσσαλονίκη. Ο Μπάμπης με την Εύα, η Τάνια κι εγώ. Επιστρέφοντας στο σπίτι της Τάνιας, σταματήσαμε κάπου ψηλά (Βούλγαρη;) και είδα τα φώτα της πόλης για μια ακόμη φορά. Το πρωί σηκωθήκαμε νωρίς για να πάμε στο αεροδρόμιο. Ο λαιμός ένας κόμπος.

Μια βαλίτσα. Ολυμπιακή ως Frankfurt κι απο ‘κει με Delta ως το Cincinnati, όπου έφτασα νωρίς το απόγευμα στις 21 Αυγούστου 1990.

Αμερική, Αμερική
καλά μου λέγαν μερικοί
πως είσαι χώρα, χώρα μαγική

Είκοσι χρόνια, με τις χαρές και τις λύπες τους, το ανθρώπινο βάρος τους μετρημένο με σφραγίδες θεωρήσεων σε τρία διαβατήρια. Admitted until… Admitted until…

Είκοσι χρόνια από το σπίτι της Δράμας και το διαμέρισμα των Ιωαννίνων, στο σπίτι στο Chicago και στο σπίτι στο Miami. Είκοσι χρόνια λάθη, επιτυχίες, παθήματα, μαθήματα.

Με τον Μπάμπη (δεξιά) στις Μυκήνες το 1990, δυο μήνες πριν το πρώτο ταξίδι μου στις ΗΠΑ

Είκοσι χρόνια μακριά από τους ανθρώπους που μεγαλώσαμε μαζί. Είκοσι χρόνια συνάμα δίπλα τους, κουμπάροι, φίλοι, αφήνουμε πάντοτε το τελευταίο τσίπουρο να το αποτελειώσουμε στο επόμενο ταξίδι.

Είκοσι χρόνια πληκτρολόγια, αεροδρόμια, δρομολόγια, απόμακροι επιτάφιοι, κέρινα χρόνια, ωραία χρόνια, είκοσι χρόνια, δύσκολα χρόνια, αληθινά χρόνια, γεμάτα χρόνια, βιαστικά και αργά μαζί είκοσι.

Νύχτα στα 40.000 πόδια, πάνω από τον Τροπικό του Καρκίνου, πάνω από τον Ισημερινό, πάνω απο τον Τροπικό του Αιγόκερω, ως το Ρίο, και μετά πίσω ως τον Βόρειο Αρκτικό Κύκλο, να γλυστράς ανάμεσα στους μεσημβρινούς κύκλους, να χάνεσαι στους μεσημβρινούς ύπνους, είκοσι χρόνια προσδεθείτε, το κάθισμά σας σε όρθια θέση, και το ατομικό σας τραπεζάκι κλειστό. Αμέτρητα ατομικά τραπεζάκια.

Γιατί έφυγα; Ήμουν φιλόδοξος, ένοιωθα πως δεν με χωρούσε ο τόπος, δεν έβλεπα μέλλον, είχα περιέργεια να δω την Αμερική, ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό, να δω τον κόσμο.  Όμως έφυγα και επειδή φοβόμουν την Ελλάδα. Ενηλικιώθηκα στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’80· την φοβήθηκα, τη σιχάθηκα.

Είκοσι χρόνια η νέα πατρίδα. Πατρίδες τα χρόνια. Είκοσι.

Share

Η γειτονιά που δεν άφησα ποτέ

Πάνε 25 χρόνια από τότε που άφησα τον μικρόκοσμο της γειτονιάς μου στη Δράμα.  Από το 1985 κι έπειτα επιστρέφω, ολοένα και αραιότερα, στην γειτονιά μόνο ως επισκέπτης.  Άλλα πρόσωπα έχουν αλλάξει.  Σε άλλα οι ρυτίδες έχουν βαθύνει.  Οι αυλές όμως παραμένουν ανοιχτές και ενωμένες.  Ο πρωινός καφές, ο ίδιος.

Την γειτονιά δεν την άφησα ποτέ.  Κυριακή πρωί περνώ απέναντι, μ ένα φλυτζάνι τσάι, φορώντας ακόμη τις πυζάμες μου και μπαίνω από την πίσω πόρτα στην κουζίνα του Kevin.  Κάθεται στο τραπέζι με την Ena και απολαμβάνουν τον καφέ τους.  Άλλες μέρες μπαίνω στο σπίτι και βρίσκω τον Mike από δίπλα να περιμένει με ένα μπουκάλι κρασί.  Κάθε τόσο μαζευόμαστε στο σπίτι του Peter και της Jennifer για poker — στο τέλος όλοι φεύγουν με όσα ακριβώς χρήματα ήρθαν.  Το χειμώνα, όταν λείπω σε ταξίδια ο Henry θα καθαρίσει το χιόνι από το πεζοδρόμιό μας για να χει η Breeda το νου της ήσυχο.  Όταν λείπει ο Henry μας αφήνει τα σκυλιά του.  Τα καλοκαίρια στήνουμε με τον Kevin μια μεγάλη οθόνη στην αυλή μας και προβάλλουμε ταινίες για όλη τη γειτονιά.

Η πρώτη φάση της μετακόμισης ολοκληρώνεται. Η δεύτερη θα ακολουθήσει μετά την πώληση του σπιτιού.

Προχτές ήρθε το φορτηγό να πάρει καποια πράγματα και να τα παει στην Florida.  Ένας από τους εργάτες κάποια στιγμή μου είπε πως είναι η αστυνομία έξω και με ψάχνει.  Ήταν η Liz, η αστυνομικός της γειτονιάς.  Είδε το φορτηγό της μεταφορικής και σταμάτησε.  Δεν ήξερε πως σιγα-σιγά φεύγουμε από το Oak Park.  Εδώ και χρόνια της έχουμε ανοίξει το σπίτι μας.  Τα καλοκαίρια σταματάει για μια λεμονάδα και για να παίξει με τα σκυλιά.  Όταν λείπουμε στην Ελλάδα ή στην Ιρλανδία, περνάει από το σπίτι και μας στέλνει email μέρα-παρά-μέρα, πως όλα είναι ήσυχα.

Σήμερα καθώς φόρτωνα το CR-V για το ταξίδι αύριο και μεθαύριο, ήρθαν οι γείτονες με κρασί και πίτσα.  Στο πόδι, έξω, με -4 Κελσίου, σε 30 εκατοστά χιόνι, ο κορεάτης δικηγόρος, ο μαύρος ψυχίατρος, ο ιρλανδός οδοντίατρος, ο μεξικάνος επιχειρηματίας, ο κολομβιανός ξυλουργός, ο ιταλός φωτογράφος, κι ο γερμανός συνταξιούχος πυροσβέστης.

Σαρανταδύο χρόνια, την γειτονιά δεν την άφησα.

Share

Kι εδώ ξεβάφει αίμα και δάκρυ

Την Αϊτή την ένοιωθα πάντοτε ως έναν τόπο που έχει πονέσει όσο κι η Κύπρος.   Και σήμερα που η Αϊτή βουλιάζει μέσα στον πόνο, αισθάνομαι ανήμπορος.  Το ίδιο ανήμπορος που νοιώθω απέναντι στο δράμα της Κύπρου.  Ο ανθρώπινος πόνος κι η απελπισία, έχουν τον τρόπο τους και σε βρίσκουν από μεγάλη απόσταση.  Στα σχήματα αυτά δεν έχεις τίποτα ακριβό να παραδώσεις.  Λίγες δόσεις, μόνο, ελεημοσύνης λες και τα δολάρια ή τα ευρά που καταθέτεις στον Ερυθρό Σταυρό θα απαλυνουν τον πόνο αυτών που υποφέρουν.  Η φλογίτσα που τσιρίζει στις κλειδώσεις πονάει απ’ το ’74.  Από προχτές πονάει πιο πολύ.

Share

Περι Βρυώνη

Θεωρώ τον διορισμό του στον ΟΠΑΠ λάθος. Πιστεύω πως ο Παναγιώτης είναι σε θέση να ανταποκριθεί σε υψηλότερα καθήκοντα. Θα τον προτιμούσα CIO στο Μαξίμου. Δεν τον γνωρίζω προσωπικά, ζήτημα να έχουμε ανταλλάξει 10 emails απευθείας. Έχουμε συζητήσει, μέσω ιστολογίων και συνήθως διαφωνούμε. Μου έχει δώσει όμως την εντύπωση ενός ακέραιου ανθρώπου, με ενθουσιασμό και διάθεση για δουλειά. Οι τεχνικές του ικανότητες είναι υψηλού επιπέδου και θα φανούν χρήσιμες στον ΟΠΑΠ.

Πού είναι λοιπόν το πρόβλημα με το διορισμό του; Στο οτι εργάζεται στο ΠΑΣΟΚ; Στο ότι έχει δηλώσει από την πρώτη στιγμή πως τον ενθουσίασε και τον εμπνέει ο ΓΑΠ; Και λοιπόν; Μειώνεται έτσι η υψηλή τεχνική του κατάρτιση; Είναι λάθος για έναν νέο άνθρωπο να εμπνέεται από έναν πολιτικό που προσπαθεί να καινοτομήσει στην Ελλάδα; Δηλαδή όσοι εμπνευστήκαμε από τον Λεωνίδα Κύρκο και τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη είμαστε για τα μπάζα;

Ας σταματήσουν πλέον οι μικρότητες και οι μικροψυχίες. Χρειαζόμαστε περισσότερους Βρυώνηδες. Και στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ. Και, κυρίως, στον δημόσιο βίο.

Share

Σικάγο

Έπειτα από 14 χρόνια διαμονής στο Σικάγο είμαι βέβαιος πως πρόκειται για την ομορφότερη μεγαλούπολη των ΗΠΑ.  Με πανέμορφα πάρκα, υπέροχα λιμανάκια, μοναδική αρχιτεκτονική, πλούσια πολιτισμική δραστηριότητα, εξαιρετικά σχολεία, εκπληκτικά εστιατόρια, και ανθρώπινες γειτονιές.  Ακόμη και σήμερα, όταν οδηγώ τα βράδια στο Lake Shore Drive και αντικρύζω την ουρανογραμμή της πόλης, το skyline, το παραπέτασμα των φωτισμένων κτιρίων με φόντο τον σκοτεινό ουρανό μου αισθάνομαι το ίδιο ρίγος που ένοιωσα την πρώτη φορά που είδα την πόλη πριν 15 χρόνια.  Στο Σικάγο έζησα για περισσότερο καιρό απ’ όσο σε κάθε άλλο μέρος που βρέθηκα εκτός από την Ελλάδα.

Δεν θα μπω σε συγκρίσεις και αναλύσεις για τους λόγους που θεωρώ το Σικάγο καλύτερο από τη New York ή το San Francisco.  Μια πόλη την ερωτεύεσαι μέσα από τα βιώματα και τις εμπειρίες σου.  Η πόλη αυτή με έφερε σε επαφή με καλλιτέχνες όπως η Patricia Barber.  Με chef όπως ο Bruce Sherman.  Με ανθρώπους όπως ο Mark, ο Brett, κι ο Job με τους οποίους γίναμε φίλοι.  Στην πόλη αυτή γνώρισα τη γυναίκα μου.  Εδώ πρωτοσάλπαρα με δικό μου ιστιοφόρο, το Νόστο.  Στην πόλη αυτή είδα τους πρώτους μου φοιτητές να αποφοιτούν.   Εδώ είδα τον αδελφό μου για τελευταία φορά πριν αυτοκτονήσει.

Την ξέρω πια αυτή την πόλη.  Γνωρίζω ποιούς δρόμους να πάρω για ν’ αποφύγω την κίνηση.   Ποιά είναι τα καλά κορεάτικα εστιατόρια.  Πού να βρω το καλύτερο σούσι.  Ποιο βιβλιοπωλείο πουλά ακόμη τεύχη του Asterix — σπάνιο πράμα στις ΗΠΑ.   Πού είναι θαμένος ο Al Capone και ο Enrico Fermi.  Και που θαφτήκαν οι άποροι της πόλης που χαθήκαν στην μεγάλη πυρκαγιά του 1871.  Ποιο παντοπωλείο φέρνει (λαθραία) jamon iberico.  Ποιος χασάπης πουλάει σκέπες για τζιεροσαρμά.   Πώς να παρκάρω στο κέντρο της πόλης για λιγότερο από $0.10 την ώρα.

Σκέφτομαι τους δεσμούς μου με την πόλη αυτή, γιατί έπειτα από 14 χρόνια ευδόκιμης διαμονής ήρθε η ώρα να την αφήσω.  Τον επόμενο μήνα ξεκινώ νεα δουλειά στη Florida.  Μέσα στο 2010 ελπίζουμε να πουλήσουμε το σπίτι μας στο ιστορικό Oak Park και να μετακομίσουμε οριστικά κάπου στο Miami.  Εκεί μας περιμένουν νέες περιπέτειες και γνωριμίες και εμπειρίες.

Share

226.000

Το τσουνάμι στην Ao Nang της Ταϊλάνδης. Φωτό: wikipedia.

Χιόνιζε από το προηγούμενο βράδι στο Ballinlassy.  Το πρωί σηκωθήκαμε νωρίς επειδή το δίωρο ταξίδι προς το Δουβλίνο θα μας έπαιρνε τουλάχιστον τρεις ώρες λόγω των οδικών συνθηκών.  Φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Δουβλίνου μετά από τρισήμιση ώρες.  Δώσαμε τις αποσκευές μας για φόρτωμα και κατευθυνθήκαμε προς τον έλεγχο διαβατηρίων για την πτήση μας στο Σικάγο.

Φευγαλέα πήρε το μάτι μου σε μια τηλεόραση στιγμιότυπα από ένα τσουνάμι στην Ασία με 5.000 νεκρούς και αγνοούμενους.  Ήταν 11 το πρωί.  Όταν προσγειωθήκαμε στο Σικάγο, έπειτα από 8 ώρες, οι νεκροί είχαν φτάσει τους 80.000.  Μέχρι να πάμε από το αεροδρόμιο στο σπίτι μας, 100.000.  Το ίδιο βράδι 150.000.  Το μυαλό δεν μπορεί να χωρέσει τέτοιους αριθμούς σε καιρό ειρήνης — μήπως, άραγε, μπορεί και σε περίοδο πολέμου;  Στο τέλος οι νεκροί ξεπέρασαν τις 200.000.  Έτσι θυμάμαι την 26η Δεκεμβρίου από τότε.

Και σήμερα που κλείνουν 5 χρόνια από το τσουνάμι του 2004 ακόμη ο νους μου δεν χωρά τον αριθμό: 226.000.

Share

Από τη γελοιότητα βγαίνει και λογοκρισία

(Το παρόν κείμενο δεν έχει καμιά σχέση με την υπόθεση του Greek University Reform).

Ο Μάνος Αντώναρος είναι δημοσιογράφος.  Είναι αδερφός του κυβερνητικού εκπροσώπου.  Είναι γιός του αξέχαστου σκιτσογράφου Αρχέλαου.  Είναι δεινός φωτογράφος.  Με σύστημα και με αντικείμενο.  Την καθημερινή ζωή στην Ερμού, ειδικά πέριξ της Καπνικαρέας.  Εκεί τον βρίσκει κανείς, σχεδόν καθημερινά να φωτογραφίζει.  Τα βράδια, στο σπίτι του λίγο παραπάνω, δουλεύει τις φωτογραφίες της ημέρας, τις ξεσκαρτάρει, και δημοσιεύει αυτές που του αρέσουν στο τέλος.

Ο Μάνος Αντώναρος είναι φωτογράφος και καταγράφει την καθημερινότητα της Ερμού.  Οι φωτογραφίες του μιλούν.  Ο Μάνος Αντώναρος φωτογραφίζει το χρονικό της Ερμού.

Αυτό το φωτογραφικό χρονικό επιθυμούν να διώξουν από το facebook δυο περσόνες: ένας Antonis-Marios και μια Mairi Apostolidis.  Έτσι, επειδή δεν γουστάρουν τις φωτογραφίες του Αντώναρου.  Ξεσηκώνουν χρήστες του facebook να καταγγείλουν τον Αντώναρο, να του κλείσει τις σελίδες το facebook.

Ήδη κατήγγειλα στο facebook την εκστρατεία κατά του Αντώναρου ως ανυπόστατη και απαράδεκτη. Αν θέλετε να σταματήσει αυτό το φασισταριό στο διαδίκτυο, κάντε κι εσείς την καταγγελία σας στο facebook κατά της εκστρατείας σε βάρος του Μάνου Αντώναρου.  Πολύ απλά, μπορείτε να πείτε στο facebook τα εξής:

The admins of the cause seem to have personal issues with a specific member of Facebook. The cause and its description contain misleading information about the person and his work of art, while the cause admins ask people to report the user’s profile.  Therefore, the cause should be deleted.

Στη φωτογραφία παραπάνω, ο Μάνος Αντώναρος μπροστά στην Καπνικαρέα τον Ιούνιο του 2007 φωτογραφημένος από εμένα.

Share