Γράφω σήμερα για τρεις ξεχωριστούς ανθρώπους που γνώρισα τα τελευταία δέκα χρόνια και με τους οποίους έχουμε γίνει πολύ καλοί φίλοι. Και οι τρείς έχουν απίστευτο ταλέντο, ευφυϊα, θάρρος και δύναμη κι έχουν κατορθώσει να κάνουν καταπληκτικά κι ενδιαφέρονται πράγματα στη ζωή τους.
Όταν τους γνώρισα, ο David ήταν καθηγητής πληροφορικής, ο Brett στέλεχος σε πετυχημένη εταιρεία υψηλής τεχνολογίας, κι η Karen αξιωματικός της πυροσβεστικής υπηρεσίας στο San Francisco. Σήμερα ο David είναι ένας απο τους γνωστότερους πιανίστες jazz στο Σικάγο, ο Brett αστυνομικός στο τραχύτερο τμήμα του Σικάγο (στο 11ο), κι η Karen γλύπτρια στο Seattle.
Τι κοινό (και θαυμαστό) έχουν αυτοί οι τρεις άνθρωποι; Στηριζόμενοι στις δυνάμεις τους και μόνο, άλλαξαν σε ελάχιστο διάστημα τις σταδιοδρομίες τους προκειμένου να ασχοληθούν με κάτι πιο δημιουργικό. Θα ρωτήσετε βέβαια: απο πού κι ως πού δημιουργικό να είναι κανείς μπάτσος;
Πιστεύω πως το να είναι κανείς ένας υποδειγματικός αστυνομικός είναι και θέμα δημιουργικότητας. Ο φίλος μου εργάστηκε ως εθελοντής μέλος πληρώματος ασθενοφόρου κατα τη διάρκεια των σπουδών του και των μεταπτυχιακών του. Στη συνέχεια πέρασε δυο χρόνια στην Αφρική ως εθελοντής σε νοσοκομειακές μονάδες. Επιστρέφοντας στις ΗΠΑ σταδιοδρόμησε σε πετυχημένη εταιρεία πληροφορικών υπηρεσιών και απέκτησε και δεύτερο μεταπτυχιακό (έτσι γνωριστήκαμε και γίναμε φίλοι: ήταν φοιτητής μου).
Πριν ένα χρόνο μου εκμυστηρεύτηκε πως θα ήθελε να ασχοληθεί περισσότερο με την κοινότητα γύρω του και πως σκεφτόταν να κάνει αίτηση για να προσληφθεί ως αστυνομικός στο Σικάγο. Το Σικάγο, έχει μια ιδιότυπη αστυνομία. Τα υποψήφια μέλη περνάνε δύσκολες εισαγωγικές εξετάσεις γενικής παιδείας και φυσικής κατάστασης. Στη συνέχεια εκπαιδεύονται για 6 μήνες σε πρακτικές τακτικής, άμυνας, κτλ. Και μετά την αποφοίτησή τους ξεκινούν όλοι από το ίδιο επίπεδο: αστυφύλακες (είτε έχουν 2 μεταπτυχιακά διπλώματα όπως ο φίλος μου είτε έχουν τελειώσει κάτι σαν τα δικά μας ΤΕΙ). Οι προαγωγές γίνονται με εξετάσεις κάθε 3 χρόνια.
Για να μην πολυλογώ, ο Brett περιπολεί σήμερα σε μια απο τις τραχύτερες περιοχές της μεγαλούπολης. Ντυμένος το αλεξίσφαιρο γιλέκο, ζωσμένος το πιστόλι των 9 χιλιοστών, και εφοδιασμένος με μια απίστευτη διάθεση να προσφέρει στην κοινότητα όπου υπηρετεί. Κι εδώ έρχεται η δημιουργικότητα: κάθε Παρασκευή βράδι μαζεύει τα παιδιά της γειτονιάς των οποίων οι γονείς είναι φυλακή, τους διαβάζει βιβλία, και τα βοηθάει να μάθουν να διαβάζουν καλύτερα (δίχως γονείς στο σπίτι τα πιτσιρίκια το γυρνάν στην αλητεία κάνοντας κοπάνα από τα σχολεία τους). Δίπλα στο αστυνομικό τμήμα έχει ξεκινήσει το στήσιμο ενος κέντρου υποστήριξης για τους παράνομους μετανάστες ώστε να μπορούν να γράψουν τα παιδιά τους στα σχολεία της περιοχής (πριν χαμογελάστε καχύποπτα: η τοπική αστυνομία δεν είναι επιφορτισμένη με την εφαρμογή των μεταναστευτικών νόμων).
Ο Brett δεν σταματά να αναζητεί νέες ιδέες για να δώσει πιο ανθρώπινο πρόσωπο στην αστυνομία και να ενθαρρύνει τα μέλη της κοινότητας να την δούν ως συνεργάτη στην προσπάθεια για την αναβάθμιση της περιοχής. Εδώ είναι που χρειάζονται δημιουργικές ιδέες.
Στο μεταξύ ο David (ο πιανίστας πρώην καθηγητής) έβγαλε το πρώτο CD του κι η Karen (η γλύπτρια πρώην πυροσβέστρια) ανοίγει την πρώτη της έκθεση τον επόμενο μήνα.
Τρεις άνθρωποι που ένοιωσαν την ανάγκη να ασχοληθούν με κάτι πιο δημιουργικό στη ζωή τους κι εγκατέλειψαν πετυχημένες (με συντηρητικά δεδομένα) σταδιοδρομίες για να ακολουθήσουν κάτι διαφορετικό. Αυτοί οι τρεις είναι για μένα μια πηγή έμπνευσης και τους θαυμάζω για το κουράγιο τους.
Χωρίς αμφιβολία υπάρχει για τον καθέναν από μας κι από μια ξεχωριστή, αναντικατάστατη αίσθηση που αν δεν τη βρει να την απομονώσει εγκαίρως και να συζήσει αργότερα μαζί της, έτσι που ναν τη γεμίσει πράξεις ορατές, πάει χαμένος. (Οδυσσέας Ελύτης: Ο Μικρός Ναυτίλος, IX).
Χωρίς να θέλω να φανώ πολύ κακός, αυτό που κάνει ο Brett είναι για τα ελληνικά δεδομένα αδιανόητο. Δεν θα περνούσε ούτε ως πρωταπριλιάτικο, αν και η ποιότητα των ελλήνων αστυνομικών έχει βελτιωθεί αρκετά τις τελευταίες δύο περίπου δεκαετίες (κατά τη γνώμη μου πάντα).
Με αφορμή το ποστ πάντως άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί τα πράγματα είναι τόσο διαφορετικά εδώ (προς ο χειρότερο πάντα). Φοβάμαι πως είναι πολύ σύνθετο πρόβλημα, ειδικά για να το αναλύσω σε ένα σχόλιο. Υποψιάζομαι πάντως μια από τις βασικές αιτίες είναι η δημοσιουπαλληλική νοοτροπία του Έλληνα που απογυμνώνει το λειτούργημα του αστυνομικού από όποιο κοινωνικό χαρακτήρα έπρεπε να είχε. Είναι μια ακόμα θέση στο δημόσιο για “βόλεμα”.
Χωρίς να θέλω να φανώ πολύ κακός, αυτό που κάνει ο Brett είναι για τα ελληνικά δεδομένα αδιανόητο. Δεν θα περνούσε ούτε ως πρωταπριλιάτικο, αν και η ποιότητα των ελλήνων αστυνομικών έχει βελτιωθεί αρκετά τις τελευταίες δύο περίπου δεκαετίες (κατά τη γνώμη μου πάντα).
Με αφορμή το ποστ πάντως άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί τα πράγματα είναι τόσο διαφορετικά εδώ (προς ο χειρότερο πάντα). Φοβάμαι πως είναι πολύ σύνθετο πρόβλημα, ειδικά για να το αναλύσω σε ένα σχόλιο. Υποψιάζομαι πάντως μια από τις βασικές αιτίες είναι η δημοσιουπαλληλική νοοτροπία του Έλληνα που απογυμνώνει το λειτούργημα του αστυνομικού από όποιο κοινωνικό χαρακτήρα έπρεπε να είχε. Είναι μια ακόμα θέση στο δημόσιο για “βόλεμα”.
Υπέροχοι άνθρωποι! Και το καλύτερο post στην ιστορία του blog σου!
Υπέροχοι άνθρωποι! Και το καλύτερο post στην ιστορία του blog σου!
Ανδρέα, θα ‘ταν ψέματα αν έγραφα πως η απόφαση του Brett δεν με τάραξε. Έχοντας δουλέψει μαζί του για 2 χρόνια γνώριζα τις δυνατότητες και τις ικανότητές του. Ήξερα δηλαδή πως είχε εξαιρετικό μέλλον στο αντικείμενο της πληροφορικής. Συζητούσαμε ήδη από τότε την πιθανότητα να ασχοληθούμε μαζί σε consulting. Σοκαρίστηκα λοιπόν με την απόφασή του να αφήσει τη θέση των $140.000 το χρόνο και να πάει σε δουλειά των $42.000. Κι ας μην αστειευόμαστε: η δουλειά του αστυνομικού σε μια μεγάλη πόλη είναι επικίνδυνη. Ο Brett οπλοφορεί και όταν βρίσκεται εκτός υπηρεσίας: τι γίνεται στην περίπτωση που πέσει πάνω σε κάποιον που έχει συλλάβει κι ο οποίος στο μεταξύ έχει βγει από τη φυλακή;
Από την άλλη όμως το έψαξα και προσπάθησα να καταλάβω τα κίνητρά του. Ο Brett είναι άνθρωπος που νοιάζεται για την κοινότητά του. Γι αυτό προσφέρθηκε εθελοντικά όλα αυτά τα χρόνια ως διασώστης και νοσηλευτής. Μαζί του και η τότε κοπέλα του και μετέπειτα σύζυγός του. Σε τελική ανάλυση διαπίστωσα πως η μόνη “ανωμαλία” στην επαγγελματική πορεία του Brett ήταν που έμεινε μακρυά από την κοινότητά του τόσο καιρό εργαζόμενος στον επιχειρηματικό τομέα.
Αλλά το νόημα είναι αλλού και το έχεις πιάσει Ανδρέα. Πως τα πραγματα είναι διαφορετικά εδώ. Όχι μόνο που η δουλειά του αστυνομικού δεν απαξιώνεται (όπως γίνεται στην Ελλάδα). Αλλά στο γεγονός και μόνο πως το σύστημα εδώ σου παρέχει δυνατότητες και ευκαιρίες να ασχοληθείς με ότι ακριβώς επιθυμείς. Ο μισθός του Brett μειώθηκε κατά 70% περίπου αλλά και πριν τη μείωση πάλι με $40.000 το μήνα ζούσε και τα υπόλοιπα τα αποταμίευε και τα χρησιμοποιούσε για να συντηρήσει τη σύζυγό του που έκανε το μεταπτυχιακό της. Με το που τέλειωσε η Sarah και βρήκε δουλειά, ο Brett έγινε αστυνομικός. Τις αποταμιεύσεις τους τις χρησιμοποίησαν για να αγοράσουν ένα σπίτι.
Τον Brett τον βλέπω κάθε βδομάδα όποτε έχει ρεπό. Μιλάμε πολύ κυρίως για πράγματα εκτός αστυνομίας. Κάνουμε ακόμη σχέδια για consulting. Και συζητούμε για το νόημα της ζωής. Μου λέει: “είμαι με τη γυναίκα που αγαπώ, έχω το αυτοκίνητο που πάντοτε γούσταρα, έχουμε δυο φανταστικά σκυλιά, κάνουμε σχέδια για παιδί, μένουμε σε όμορφη γειτονιά όπου έχουμε το σπίτι μας όπως το θέλαμε, και με τη δουλειά μου συμβάλλω στην κοινότητά μου. Είμαι ευτυχισμένος.” Τον πιστεύω.
Ανδρέα, θα ‘ταν ψέματα αν έγραφα πως η απόφαση του Brett δεν με τάραξε. Έχοντας δουλέψει μαζί του για 2 χρόνια γνώριζα τις δυνατότητες και τις ικανότητές του. Ήξερα δηλαδή πως είχε εξαιρετικό μέλλον στο αντικείμενο της πληροφορικής. Συζητούσαμε ήδη από τότε την πιθανότητα να ασχοληθούμε μαζί σε consulting. Σοκαρίστηκα λοιπόν με την απόφασή του να αφήσει τη θέση των $140.000 το χρόνο και να πάει σε δουλειά των $42.000. Κι ας μην αστειευόμαστε: η δουλειά του αστυνομικού σε μια μεγάλη πόλη είναι επικίνδυνη. Ο Brett οπλοφορεί και όταν βρίσκεται εκτός υπηρεσίας: τι γίνεται στην περίπτωση που πέσει πάνω σε κάποιον που έχει συλλάβει κι ο οποίος στο μεταξύ έχει βγει από τη φυλακή;
Από την άλλη όμως το έψαξα και προσπάθησα να καταλάβω τα κίνητρά του. Ο Brett είναι άνθρωπος που νοιάζεται για την κοινότητά του. Γι αυτό προσφέρθηκε εθελοντικά όλα αυτά τα χρόνια ως διασώστης και νοσηλευτής. Μαζί του και η τότε κοπέλα του και μετέπειτα σύζυγός του. Σε τελική ανάλυση διαπίστωσα πως η μόνη “ανωμαλία” στην επαγγελματική πορεία του Brett ήταν που έμεινε μακρυά από την κοινότητά του τόσο καιρό εργαζόμενος στον επιχειρηματικό τομέα.
Αλλά το νόημα είναι αλλού και το έχεις πιάσει Ανδρέα. Πως τα πραγματα είναι διαφορετικά εδώ. Όχι μόνο που η δουλειά του αστυνομικού δεν απαξιώνεται (όπως γίνεται στην Ελλάδα). Αλλά στο γεγονός και μόνο πως το σύστημα εδώ σου παρέχει δυνατότητες και ευκαιρίες να ασχοληθείς με ότι ακριβώς επιθυμείς. Ο μισθός του Brett μειώθηκε κατά 70% περίπου αλλά και πριν τη μείωση πάλι με $40.000 το μήνα ζούσε και τα υπόλοιπα τα αποταμίευε και τα χρησιμοποιούσε για να συντηρήσει τη σύζυγό του που έκανε το μεταπτυχιακό της. Με το που τέλειωσε η Sarah και βρήκε δουλειά, ο Brett έγινε αστυνομικός. Τις αποταμιεύσεις τους τις χρησιμοποίησαν για να αγοράσουν ένα σπίτι.
Τον Brett τον βλέπω κάθε βδομάδα όποτε έχει ρεπό. Μιλάμε πολύ κυρίως για πράγματα εκτός αστυνομίας. Κάνουμε ακόμη σχέδια για consulting. Και συζητούμε για το νόημα της ζωής. Μου λέει: “είμαι με τη γυναίκα που αγαπώ, έχω το αυτοκίνητο που πάντοτε γούσταρα, έχουμε δυο φανταστικά σκυλιά, κάνουμε σχέδια για παιδί, μένουμε σε όμορφη γειτονιά όπου έχουμε το σπίτι μας όπως το θέλαμε, και με τη δουλειά μου συμβάλλω στην κοινότητά μου. Είμαι ευτυχισμένος.” Τον πιστεύω.
Mια διαφωνία: Για παιδί δεν κάνεις σχέδια. Κάνεις σεξ. Το παιδί είναι σαν το γάμο: ποτέ δεν είσαι 100% έτοιμος. Αν το σκεφτείς, δεν θα το κάνεις ποτέ, ή όταν το αποφασίσεις θα είναι πολύ αργά. Γι’ αυτό ακολουθείς το ένστικτο: βουτάς στα βαθιά και ότι γίνει. Εκτός αν συναντήσεις δυσκολίες, οπότε αλλάζουν τα πράγματα. Ask me!
Mια διαφωνία: Για παιδί δεν κάνεις σχέδια. Κάνεις σεξ. Το παιδί είναι σαν το γάμο: ποτέ δεν είσαι 100% έτοιμος. Αν το σκεφτείς, δεν θα το κάνεις ποτέ, ή όταν το αποφασίσεις θα είναι πολύ αργά. Γι’ αυτό ακολουθείς το ένστικτο: βουτάς στα βαθιά και ότι γίνει. Εκτός αν συναντήσεις δυσκολίες, οπότε αλλάζουν τα πράγματα. Ask me!
Ανδρέα, συμφωνώ μαζί σου. Τα προβλήματα εδώ είναι σύνθετα. Αποτελούνται από τμήματα προβλημάτων που από μόνα τους είναι πολύπλοκα και δυσεπίλυτα και η σκέψη να ασχοληθεί κάποιος με κάποιο από αυτά, προκαλεί πονοκέφαλο και ποικίλες αντιδράσεις – από μια απλή έκφραση απογοήτευσης μέχρι ένα καταιγισμό από μούντζες και επικριτικά σχόλια.
Στη χώρα μας συμβαίνουν τόσα κωμικοτραγικά, που κάποιος αναρωτιέται: είτε υπάρχει “σχέδιο” καταστροφής της χώρας σε όλα τα επίπεδα, είτε απλώς αυτή η χώρα ζει και προχωρά “κατά τύχη”.
Λεωνίδα, για άλλη μια φορά μας δίνεις το στίγμα για ένα διαφορετικό κόσμο και μια άλλη θεώρηση της ανθρώπινης ζωής.
Ευτυχώς που υπάρχουν και οι εξής δύο:
οι άνθρωποι που με τη ζωή τους μας δείχνουν ότι μπορούμε να πετύχουμε το αγαθόν,
αλλά και εκείνοι που μας ενημερώνουν για τέτοιους ανθρώπους.
Έχουμε ανάγκη και από τους δύο.
Ανδρέα, συμφωνώ μαζί σου. Τα προβλήματα εδώ είναι σύνθετα. Αποτελούνται από τμήματα προβλημάτων που από μόνα τους είναι πολύπλοκα και δυσεπίλυτα και η σκέψη να ασχοληθεί κάποιος με κάποιο από αυτά, προκαλεί πονοκέφαλο και ποικίλες αντιδράσεις – από μια απλή έκφραση απογοήτευσης μέχρι ένα καταιγισμό από μούντζες και επικριτικά σχόλια.
Στη χώρα μας συμβαίνουν τόσα κωμικοτραγικά, που κάποιος αναρωτιέται: είτε υπάρχει “σχέδιο” καταστροφής της χώρας σε όλα τα επίπεδα, είτε απλώς αυτή η χώρα ζει και προχωρά “κατά τύχη”.
Λεωνίδα, για άλλη μια φορά μας δίνεις το στίγμα για ένα διαφορετικό κόσμο και μια άλλη θεώρηση της ανθρώπινης ζωής.
Ευτυχώς που υπάρχουν και οι εξής δύο:
οι άνθρωποι που με τη ζωή τους μας δείχνουν ότι μπορούμε να πετύχουμε το αγαθόν,
αλλά και εκείνοι που μας ενημερώνουν για τέτοιους ανθρώπους.
Έχουμε ανάγκη και από τους δύο.