μῦθος ἐσώθη καὶ οὐκ ἀπώλετο

Καὶ οὕτως͵ ὦ Γλαύκων͵ μῦθος ἐσώθη καὶ οὐκ ἀπώλετο͵ καὶ ἡμᾶς ἂν σώσειεν͵ ἂν πειθώμεθα αὐτῷ͵ καὶ τὸν τῆς Λήθης ποταμὸν εὖ διαβησόμεθα καὶ τὴν ψυχὴν οὐ μιανθησόμεθα. (Πολιτεία Ι.318)

Φτάνει μόνο να πιστέψεις, λίγο έστω, πως η ψυχή είναι αθάνατη.
Ως πού;  Ως πότε;
Η ψυχή που βαπτίζεται στον ποταμό της Λήθης
Η ψυχή που καταδύεται στον ποταμό της Λήθης.

Βαθιά, εκεί που ο Πλάτωνας δεν είδε
απέναντι της Ιστορίας
απέναντι του μύθου
απέναντι ενός μικρού θεού
που τώρα δοκιμάζει την πρώτη Αμαρτία

Βαθιά στον ποταμό της Λήθης,
θαμένες λέξεις
κέρινοι έρωτες
τα λείψανα των εραστών

Φτάνει μόνο να πιστέψεις, λίγο
στην αθανασία της ψυχής
Την προσφέρουν, σε τιμή ευκαιρίας
ιερείς, φιλόσοφοι
κι η μετανιωμένη πουτάνα στο κουρείο της.

μῦθος ἐσώθη, κι ας έχει στερέψει πια το ποτάμι·
οὐκ ἀπώλετο, κι ας έχει χαθεί η μνήμη μας·

Κι αν σήμερα διαβαίνουμε τον ποταμό, είναι γιατί στέρεψε.

Share

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *