Πρωτομαγιά σήμερα βρέθηκα στη μέση της μεγαλύτερης διαδήλωσης που έχει δει ποτέ το Σικάγο εδώ και δεκαετίες. Πάνω από μισό εκατομμύριο μετανάστες βγήκαν στους δρόμους της πόλης που είδε την πρώτη εργατική πρωτομαγιά της ιστορίας πριν 120 χρόνια, να κάνουν αισθητή την παρουσία τους στη ζωή μας και να διαμαρτυρηθούν για την μεταναστευτική πολιτική των ΗΠΑ που τους έχει βάλει σε ένα περιθώριο ημιπαρανομίας.

Todos somos immigrantes: είμαστε όλοι μετανάστες. Με αεροπλάνα και βαπόρια, στα κλεφτά και στα φανερά ήρθαμε σε τούτο τον τόπο αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον.

Πάνω από 12 εκατομμύρια μετανάστες, στην πλειοψηφία τους Μεξικανοί, βρίσκονται σήμερα στις ΗΠΑ κάτω από ένα καθεστώς ημιπαρανομίας. Είναι αυτοί που περιποιούνται τους κήπους μας για 50 δολάρια το μήνα, που καθαρίζουν τραπέζια και πλένουν πιάτα στα εστιατόρια για 5 δολάρια την ώρα και 10% του φιλοδωρήματος που εισπράτουν οι σερβιτόροι, που μαζεύουν φράουλες, βατόμουρα και μαρούλια στα αγροκτήματα κάτω από τον καυτό ήλιο. Είναι η εργατική τάξη που αναλαμβάνει τις δουλειές τις οποίες η ντόπια εργατιά δεν θέλει να κάνει.

Η σχέση μας με τους “παράνομους” μετανάστες είναι συμβιωτική. Μας χρειάζονται και τους χρειαζόμαστε. Δικαιολογημένα, λοιπόν, όταν η κυβέρνηση των ΗΠΑ κάνει λόγο για νέα μεταναστευτική πολιτική που αγνοεί την ύπαρξη και τις ανάγκες των “παράνομων” μεταναστών αυτοί αντιδρούν και βγαίνουν στους δρόμους θυμίζοντάς μας πως είναι άνθρωποι, με οικογένειες, με δουλειές, με αξίες, με πίστη και, πάνω απ όλα, με αξιοπρέπεια.

Ήμουν λοιπόν εκεί: περπάτησα μαζί τους κι ένοιωσα τον παλμό της φωνής τους, Κάποιοι με κοίταξαν περίεργα: βγήκα κουστουμαρισμένος από σύσκεψη και πήγαινα σε άλλη. Με κουστούμια και με φανελάκια, είμασταν όλοι μετανάστες.

Στην επόμενη σύσκεψη πήγα κρατώντας στα χέρια μου μια κόκκινη σημαία από τη διαδήλωση.

Πρωτομαγιά στο Σικάγο. Με τους “παράνομους”. Εγώ ο “νόμιμος”.