Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε βρεθήκαμε στην Ειρηνική Βορειοδυτική ακτή των ΗΠΑ για την γάμο δύο αγαπημένων προσώπων μας: της Karen και της Penny. (Για την Karen είχα γράψει και παλιότερα στο ιστολόγιο αυτό).
Στο γάμο ήρθαν οι γονείς της Karen. Οι γονείς της Penny της είπαν, από το τηλέφωνο, πως θα πάει στην κόλαση με την πράξη της αυτή και δεν ήρθαν.
Καλωσορίζοντας τους καλεσμένους ο πατέρας της Karen είπε πως μέλημά του ήταν, απο την πρώτη στιγμή που έγινε γονιός, να δώσει στα παιδιά του την ανατροφή που χρειαζόντουσαν για να παίρνουν τις σωστές αποφάσεις μόνα τους. Συγκινημένος μίλησε για την σύντροφο της κόρης. Είπε πως αισθάνεται περήφανος επειδή ως γονιός βλέπει σήμερα, τόσο στο πρόσωπο της συντρόφου της κόρης του όσο και στα πρόσωπα και στις καρδιές όλων μας, πως κατάφερε να αναθρέψει παιδιά που ξέρουν να κάνουν καλές και σωστές επιλογές στη ζωή τους.
Η Penny στην πρόποσή της είπε πως από μικρή ήθελε να παντρευτεί. Μόνο που ήθελε να ντυθεί με κουστούμι στο γάμο της και να παντρευτεί με γυναίκα. Κι αυτό την έκανε να αισθάνεται διαφορετικά, μέχρι που κάποια στιγμή στα 11 της άρχισε να συνειδητοποιεί πως ίσως είναι ομοφυλόφιλη.
Τα περισσότερα ζευγάρια στο γάμο ήταν ομόφυλες γυναίκες και είχαν μαζί τους και τα παιδιά τους. Κάποια ήταν υιοθετημένα. Κάποια ήταν παιδιά από προηγούμενο γάμο με άνδρα. Άλλα ήταν βιολογικά τέκνα τα οποία απέκτησαν με τεχνητή γονιμοποίηση. (Η Karen είναι ήδη έγγυος στη 15η βδομάδα).
Η αγάπη των γυναικών αυτών για τα παιδιά τους και τις οικογένειές τους είναι ολοφάνερη. Συχνά οι βιολογικές τους οικογένειες απορρίπτουν το ομόφυλο ζευγάρι· άλλοτε από ντροπή, άλλοτε από θρησκευτικές ή κοινωνικές αναστολές και προκαταλήψεις. Οι στενοί φίλοι του ζευγαριού γίνοντα, τελικά, η οικογένειά του — the chosen family όπως χαρακτηριστικά την περιγράφουν σε αντιδιαστολή με την βιολογική οικογένεια που ίσως τις έχει απορρίψει.
Ήταν ένας από τους πιο ωραίους γάμους που έχω φωτογραφήσει. Απλός και λιτός με έμφαση στην καρδιά, στην σκέψη, στις ιδέες, στα αισθήματα, και στην κοινότητα. Το τραπέζι έγινε στην αυλή μιας φίλης που άνοιξε απλόχερα το σπίτι τους στους καλεσμένους. Από τις 4 το απόγευμα που ξεκίνησε το τραπέζι ως τις 1 τα ξημερώματα που έσβησε η μεγάλη φωτιά που ανάψαμε, δημιουργήθηκαν νέες φιλίες, ακουστήκαν ενδιαφέρουσες ιστορίες για προσωπικές επιτυχίες και τραγωδίες, και ενισχύθηκαν οι δεσμοί αυτής της μικρής κοινότητας.
Ποιές ιστορίες να πρωτοθυμηθώ;
Της Brenda που έσπασε το άβατο των γυναικών στο πυροσβεστικό σώμα της Νέας Υόρκης; Του Hugh που μετακόμισε με τον παράλυτο γιό του στον πυροσβεστικό σταθμό για να τον φροντίζει συνέχεια, ακόμη και μέσα στο πυροσβεστικό όχημα όπου είχε τοποθετήσει ειδικό κάθισμα; (Ο γιός του πέθανε τον Απρίλιο που μας πέρασε στα 17 του κι ο Hugh προσπαθεί να ξαναστήσει τη ζωή του έπειτα από 17 χρόνια αποκλειστικής φροντίδας του γιού του). Της Melissa που ανταποκρινόμενη σε κλήση για πυρκαγιά στο Seattle ανακάλυψε ένα μωρό με μέσα στις φλόγες και το υιοθέτησε όταν διαπίστωσε πως οι γονείς έβαλαν φωτιά στο σπίτι για να το σκοτώσουν επειδή είχε διανοητικά προβλήματα;
Οι ιστορίες αυτών των ανθρώπων είναι εξαιρετικές. Βαθιές, πονεμένες, αλλά πάντομε με ένα μήνυμα αισιοδοξίας και αγάπης. Είναι οι ιστορίες ανθρώπων με απεριόριστη ικανότητα να αγαπήσουν και να συμπαρασταθούν. Κάτω από το όρος Baker σε μια απο τις ομορφότερες γωνιές της Β. Αμερικής, η ομορφιά των γυναικών αυτών έλαμπε όλο το βράδι.
