Ασπάλαθοι (φωτογραφία από τη Wikipedia).
Χτές επιδοκίμασα στο Facebook την επικείμενη αποφυλάκιση του Άκη Τσοχατζόπουλου. Πιστεύω πως ένα κράτος δικαίου δεν μπορεί να αφήσει κατάδικο να υποστεί ανήκεστο βλάβη της υγείας του στη φυλακή. Όπως έγραψε ο Χρήστος Γραμματίδης:
[Α]ν απειλείται ανήκεστη βλάβη της υγείας ή κίνδυνος ζωής, το δικαστήριο μπορεί να διατάξει να διακοπεί η εκτέλεση της ποινής. Μιλάμε πρακτικά για ανθρώπους που απλά πάνε να πεθάνουν σπίτι τους. — FB 5 Απριλίου 2017.
Οι αντιδράσεις στο σχόλιό μου ήταν γενικά θετικές. Δεν είμαστε λίγοι αυτοί που πιστεύουμε ότι η δικαιοσύνη μιας ευρωπαϊκής χώρας δεν εκδικείται και καλώς αποφυλακίζει κάποιον συμπονετικά όταν απειλείται ανήκεστη βλάβη της υγείας του.
Υπήρξαν βεβαια και διαφωνίες. Διαφωνίες που με τρόμαξαν, τόσο με το περιεχόμενό τους όσο και με την προέλευσή τους. Σχόλια περι εκτελέσεων πολιτικών έπειτα απο έκτακτα στρατοδικεία με ξένους δικαστές. Περι επαναστάσεων και περισσότερων εκτελέσεων, περι δήμευσης περιουσιών όλων των πολιτικών. Το πιο τρομακτικό όμως ήταν πως τα σχόλια προερχόντουσαν από εξαιρετικά προνομιούχους Έλληνες του εξωτερικού. Από καθηγητές πανεπιστημίου, από ερευνητές, από πετυχημένους επαγγελματίες, με μεταπτυχιακά και διδακτορικά διπλώματα. Από ανθρώπους κοσμοπολίτες, πολυταξιδεμένους, διαφωτισμένους. Που έχουν εργαστεί σε πολυπολιτισμικό περιβάλλον. Που ανήκουν στο 1% των Ελλήνων, λόγω υψηλής κατάρτισης, πετυχημένης σταδιοδρομίας, και κοσμοπολίτικης εμπειρίας.
Αν τέτοιος θυμός και τέτοια συναισθήματα θολώνουν την ευθυκρισία τόσο προνομιούχων Ελλήνων, τότε πώς θα σκέφτονται άλλοι; Πόσο απέχει τελικά ο τόπος από μια αιματηρή οχλοκρατία;
Έχουμε παρεξηγήσει τραγικά το τελευταίο μήνυμα του Σεφέρη. Η βαρβαρότητα της τιμωρίας του Αρδιαίου, ήταν του κάτω κόσμου. Του κάτω κόσμου δικαιοσύνη ήταν, όχι του δικού μας.
Η Ελλάδα κρέμεται από μια κλωστή. Δεν θα επιβιώσει δίχως μετριοπάθεια και ορθολογισμό. Δεν θα επιβιώσει με θυμό και οργή και μίσος και βαρβαρότητα. Αυτά θα μας οδηγήσουν σε ανείπωτες περιπέτειες.
Η μετριοπάθεια και ο ορθολογισμός είναι καθήκον και ευθύνη όλων μας, αλλά ακόμη περισσότερο όσων αγωνιστήκαμε για την επιστημονική και επαγγελματική μας καταξίωση στο εξωτερικό. Αν δεν σταθούμε στο ύψος των προνομίων μας, είναι σα να καταξεσκίζουμε την παιδεία μας και τις θυσίες μας «απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους». Σα να ρίχνουμε την ψυχή μας «στον Τάρταρο κουρέλι».
