“Στην Ελλάδα γίνεται μια τεράστια σπατάλη υλικών και έμψυχων πόρων. Αποφάσισα να προσλάβω δεύτερη υπάλληλο, και έβαλα αγγελία στον ΟΑΕΔ. Ήρθαν καμιά εικοσαριά κορίτσια, που άλλη είχε σπουδάσει νοσηλευτική, άλλη αρχιτεκτονική τοπίου, άλλη βρεφονηπιοκόμος, και πάει λέγοντας. Ξόδεψαν δηλαδή από δύο μέχρι πέντε χρόνια από τη ζωή τους και τις οικονομίες των οικογενειών τους, που δεν θα ήταν και πολλές φαντάζομαι, για να σπουδάσουν κάτι που ούτε τους άρεσε, ούτε υπήρχε περίπτωση να ασχοληθούν με αυτό επαγγελματικά. Αυτό είναι το χειρότερο έγκλημα, και το κάνει η Ελλάδα απέναντι στα παιδιά της. Και αν πάει κάποιος να πει ότι πρέπει να αλλάξει κάτι, του την πέφτουν δεξιοί και αριστεροί και τον βρίζουν. Τι να λέμε τώρα…”

Αυτά γράφει στο email του σήμερα καλός μου φίλος. Κι έχει βεβαίως δίκιο.

Σπουδάζουμε για να μείνουμε άνεργοι. Μένουμε άνεργοι επειδή δεν υπάρχει αγορά εργασίας στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει αγορά εργασίας διότι δεν έχουμε την παιδεία του επιχειρείν. Αλλά και να την είχαμε, το κράτος είναι έτσι διαμορφωμένο που δεν επιτρέπει την ανάπτυξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, την πνίγει με αλλεπάλληλους νόμους και διατάξεις, με διαφθαρμένους (αλλά σπουδαγμένους) υπαλλήλους, και με μια αδιαφορία και ωχ-αδερφισμό που δεν έχει προηγούμενο ούτε επι οθωμανικής αυτοκρατορίας.