Φασισμὸς εἶναι νὰ σὲ ρωτοῦν δημοσίως γιὰ τὴν ἰδιωτικὴ ζωή σου καὶ νὰ σὲ ἀνακρίνουν ἰδιωτικῶς γιὰ τὶς δημόσιες πράξεις σου.
— Δ. Μαρωνίτης, «Πολιτικὸ Μανιφέστο γιὰ ἰδιωτικὴ χρήση», Σημαδοῦρες, 3η έκδοση, Κέδρος 1984.

Το Πολιτικό μανιφέστο για ιδιωτική χρήση, δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις 26 Οκτωβρίου 1974. Το πρωτοδιάβασα το 1987, και μου έκανε εντύπωση ο ανορθόδοξος (όπως τον χαρακτήρισε ο Δημήτρης Μαρωνίτης) ορισμός του φασισμού.

Τον ορισμό αυτό θυμήθηκα χτες, μαθαίνοντας πως ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος σε τηλεοπτική εκπομπή είπε ότι ο Νικήτας Κακλαμάνης είναι ομοφυλόφιλος.  Δεν ήταν το πρώτο outing που εκανε ο  Βαλλιανάτος. Αντιλαμβάνομαι πως παλιότερα είχε ανακοινώσει την ομοφυλοφιλία της Λιάνας Κανέλλη.

Καταλαβαίνω τον ακτιβιστικό χαρακτήρα του outing. Αλλά ούτε στη περίπτωση της Κανέλλη ούτε σ’ αυτή του Κακλαμάνη, μπορώ να δικαιολογήσω τέτοιον ακτιβισμό. Ίσα-ίσα, που βλέπω τον Γ. Βαλλιανάτο να εγκαλεί δημοσίως δύο άτομα για τις ιδιωτικές επιλογές τους. Αν η Κανέλλη ή ο Κακλαμάνης είχαν τοποθετηθεί ανοιχτά κατά της ομοφυλοφιλίας, αν είχαν συναινέσει σε κατασταλτικά μέτρα για τους ομοφυλόφιλους, το outing θα ήταν επιβεβλημένο. Όπως έχουν τα πράγματα όμως, δεν μπορώ να το δικαιολογήσω.

Μου είναι δύσκολο να αντιληφθώ πώς ένα ομοφυλόφιλο άτομο μπορεί να έχει πολιτικούς δεσμούς με κόμμα που ανέχεται μισαλλόδοξο και μισανθρωπικό λόγο. Δεν θεωρώ όμως τον πολιτικό δεσμό με ένα συντηρητικό κόμμα ως ικανή και αναγκαία προϋπόθεση για το outing του ομοφυλόφιλου πολιτικού.

Πριν χρόνια ανεβαίνοντας την Κανάρη προς την πλατεία, ο Αθηναίος φίλος που με συνόδευε, μου έδειξε ένα καφε στον πεζόδρομο της Μηλιώνη. Εδώ, μου είπε, έρχεται και πίνει καφέ ο δήμαρχος (Κακλαμάνης). Είναι του γκόμενού του, διευκρίνησε ο φίλος μου. Η ομοφυλοφιλία του δημάρχου ήταν κοινό μυστικό. Όπως ήταν κι αυτή άλλων πολιτικών. Ως κοινωνία όμως σεβόμασταν την επιλογή τους να κρατήσουν τον προσανατολισμό τους ιδιωτική υπόθεση. Don’t ask, don’t tell, και κυρίως don’t provoke with hypocrisy. Κανείς δεν θα δίσταζε να ξεφωνήσει έναν closeted δήμαρχο που θα ηθικολογούσε ex cathedra κατά της ομοφυλοφιλίας.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα την συλλογική στάση μιας κοινωνίας απέναντι στους ομοφυλόφιλους. Ίσως να ήμουν πιο ευαισθητοποιημένος επειδή ο αδερφός μου ήταν ομοφυλόφιλος. Αλλά και πάλι, δεν καταλαβαίνω τί λόγος πέφτει του καθένα μας για το πώς βιώνει την αγάπη, τον έρωτα και το γαμήσι ο κάθε άνθρωπος. Απο τη στιγμή μάλιστα που δεν παραβιάζει τα δικαιώματα κανενός άλλου.

Καταλαβαίνω την μοναξιά ενός ακτιβιστή ομοφυλόφιλου και την αγωνία του Βαλλιανάτου. Η αγωνία του όμως γίνεται εμμονή και μάλιστα σε βαθμό που δύσκολα πείθει πια. Ειδικά όταν εγκαλεί δημοσίως άτομα για τον ιδιωτικό τους βίο. Τι σχέση έχει η έγκληση αυτή με τον φιλελευθερισμό και τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν το αντιλαμβάνομαι.