Μπαίνοντας στα 45 τον περασμένο μήνα δανείστηκα ένα παλιό σκίτσο του Αρκά για να περιγράψω κάτι καινούριο στη ζωή μας.

Έπειτα από τέσσερεις εξωσωματικές η Breeda, στα 43 της, έμπαινε στην 20η βδομάδα της εγκυμοσύνης. Μια μετά την άλλη οι εξετάσεις που κάναμε για τα προβλήματα που μπορούσε να να παρουσιάσει η εγκυμοσύνη, έβγαιναν καλές. ΄Ηδη από τα μέσα Μαΐου είχαμε αρχίσει να λεμε τα νέα μας σε γνωστούς και συγγενείς.

Γνωρίζαμε πως περιμέναμε αγόρι και είχαμε αρχίσει να κοιτούμε ονόματα· η Breeda έψαχνε για Ελληνικά κι εγώ για Ιρλανδικά.

Στο τέλος της 20ης βδομάδας η εγκυμοσύνη κατέληξε με αποβολή.

Η μόνη επιλογή που είχαμε ήταν αν η περιπέτεια θα έκλεινε με τοκετό εντός 18 ωρών ή με χειρουργική επέμβαση έπειτα απο τρεις μέρες. Στο υπερηχογράφημα doppler ο χτύπος της καρδιάς του μωρού γινόταν σταδιακά ασθενέστερος. Μετά τις 9 το βράδι δεν ακουγόταν.

Αποφασίσαμε να προχωρήσουμε με τοκετό. Τουλάχιστον έτσι, σκεφτήκαμε, την επόμενη μέρα θα είμασταν στο σπίτι μας, στο περιβάλλον μας, και αυτό θα βοηθούσε. Η άλλη επιλογή — να επιστρέψουμε δηλαδή 2 μέρες αργότερα για την επέμβαση που λέγεται D&C — μας φάνηκε εξαιρετικά ψυχοφθόρα.

Η φαρμακευτική αγωγή για την πρόκληση τοκετού ξεκίνησε στις 11 το βράδι. Η Breeda μπόρεσε να κοιμηθεί λίγες ώρες παρά τα ρήγη που προξενούν τα φάρμακα. Γέννησε στις 11:58 π.μ., ανήμερα Bloomsday. Το πιστοποιητικό θανάτου γράφει intra-uterine fetal demise. Η πιθανότερη αιτία μάθαμε, ήταν ενδομήτρια μόλυνση που δεν φάνηκε εγκαίρως στις εξετάσεις.

Μετά τον τοκετό κρατήσαμε το μωρό μαζί μας για λίγες ώρες. Μέχρι την τελευταία στιγμή δεν είμασταν βεβαιοι αν θέλαμε να τον δούμε. Ανησυχούσα για την Breeda. Παρόλη τη δύναμη και την αντοχή της, φοβόμουν μήπως την καταρρακώσει η θέα του νεκρού μωρού.

Αντέξαμε.

Και έτσι τον αποχαιρετίσαμε μόνοι μας στο ήσυχο δωμάτιο.

Φεύγοντας από το νοσοκομείο πήραμε μαζί μας το μπλε σκουφάκι που του έδωσαν οι νοσοκόμες καθώς και την μικρή κουβερτούλα με την οποία τον είχαν τυλίξει.

Επίσης πήραμε μαζί μας αποτυπώματα από τις πατούσες του.

Απόηχοι μιας πολύ σύντομης ζωής, μιας παρουσίας που μόλις είχαμε αρχίσει να συνειδητοποιούμε.

Πριν λίγες μέρες παραλάβαμε την τέφρα του. Ελάχιστη.

Θα σκορπίσουμε λίγη στη Geneva, το γραφικό χωριουδάκι δυτικά του Σικάγο όπου πήγαμε με τη Breeda για το πρώτο μας δείπνο το 2000.

Λίγη θα αφήσουμε στο σκαρί της Hilma Hooker, 30 μέτρα κάτω από το νερό στα κοράλια της Bonaire που είναι το δεύτερο σπίτι μας.

Θα σκορπίσουμε λίγη ακόμη στο Slí an Chroí, εκεί που παντρευτήκαμε στην Ιρλανδία.

Και θα φέρουμε λίγη στη Δράμα να αφήσουμε στον τάφο του αδερφού μου — επειδή η Breeda είχε διαλέξει να ονομάσουμε τον γιό μας Αριστείδη.

Τίποτα δεν θα μπορούσε να μας έχει προετοιμάσει για την εμπειρία που βιώσαμε και για τις αποφάσεις που πήραμε μέσα σε λίγες ώρες. Ήταν ίσως οι δυσκολότερες ώρες της ζωής μας. Και μ’ αυτές πάτησα τα 45.