Δύσκολη μέρα: να βλέπεις τον Έλληνα Πρωθυπουργό να κηρύσσει και επίσημα αυτό που ξεκίνησε εδώ και 30 χρόνια: τη χρεοκοπία του τόπου σου.  Οικονομική χρεοκοπία, διότι η ηθική υφίσταται εδώ και πολλά χρόνια.  Δύσκολη μέρα.  Να λείπεις 20 χρόνια από την Ελλάδα και να πονάς σα να μην έφυγες ποτέ.  Πέρα από τις πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές μας, ο Παπανδρέου μίλησε από το Καστελόριζο ως πρωθυπουργός μιας χώρας που περνά δύσκολες ώρες, ταπεινωτικές ώρες.

Τέτοιες ώρες δεν έχω όρεξη ούτε για πολιτική συζήτηση ούτε για τεχνοκρατικές αναλύσεις.  Από βδομάδα ίσως.  Απόψε, γέμισα ένα ποτηράκι με Oban και σεργιάνισα στην οδό Νικήτα Ράντου.  Σταμάτησα στον αριθμό 62:

Απόψε επήρα την νύχτα μαζί μου — έλα και σύ
όλα μας ανήκουν τώρα, δε μπορεί
και για μας κάπου θα υπάρχει ένας πανέρημος λειμώνας
θα κάτσουμε εκεί ωσότου έρθουν οι άλλες οι αναπόφευκτες ώρες
και θα πλημμυρίσουμε το χάος με ασήμαντα λόγια
θα φερθούμε σα θεοί: γύρω μας θα φυτεύσουμε
όστρακα και μανιτάρια, τηλέφιλα και οινάνθια
στη Ρούθ και στη Βάλια θα στείλουμε αγγελικούς σημάντορες
στους άλλους δε θα πούμε τίποτα
κανείς δε θα ξέρει πώς ένας κόσμος ολόκληρος εδημιουργήθη
από τα αισθήματα που τρέφουμε ό ένας για τον άλλον.

Απόψε η παρέα μου είναι οι ποιητές κι οι μελωδοί μας.  Οι φωνές της Πρωτοψάλτη και του Σαββόπουλου.  Οι στίχοι του Καββαδία, του Ελύτη, του Σαχτούρη.  Η οδός Νικήτα Ράντου.  Απόψε παρέα μου είναι οι Έλληνες που δημιουργήσαν και δημιουργούν.

Με τόλμη —  της δικής μας θέλησης το μέλλον.