Άρθρο του Διονύση Γουσέτη *
Η στήλη συνηθίζει να αφιερώνει το πρώτο σημείωμα του έτους στην παγκόσμια επισκόπηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σπάει φέτος την παράδοση, από ανησυχία για τα πρόσφατα «Δεκεμβριανά» και τα όσα ακολουθούν. Δεκαετίες τώρα παρακολουθούμε τη συνεχή κλιμάκωση μιας τυφλής, χωρίς αιτήματα, καταστροφικής μανίας που ξεκίνησε αμέσως μετά τη μεταπολίτευση. Τότε, ανεγκέφαλοι αριστεριστές έριξαν κόκκινα αυγά στην αμερικάνικη πρεσβεία. Το πληρώσαμε με τόνους δακρυγόνων. Νομίσαμε ότι ήταν μια άτυχη στιγμή. Έμελλε όμως να πληρώνουμε την καταστροφική μανία όλο και συχνότερα, όλο και ακριβότερα: σε μετέπειτα πορείες του Πολυτεχνείου, στη σύλληψη Οτσαλάν, σε ήττες ποδοσφαίρου, στους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς, στα «Ίμια», στην επίσκεψη Κλίντον, στον αποκλεισμό Κεντέρη, στις Συνόδους Κορυφής της ΕΕ, στα εκπαιδευτικά και σε άλλες περιπτώσεις που δεν θυμάμαι. Θυμάμαι όμως ότι χοντρικά κάθε καινούργιο επεισόδιο είχε περισσότερες καταστροφές από τα προηγούμενα. Τούτη τη φορά η έκταση των καταστροφών, των εμπρησμών, της λεηλασίας ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Ξεπέρασε ακόμα και τα Ιουλιανά του 1965, όταν η τότε ηγεσία του ΚΚΕ νόμισε ότι ήρθε η ώρα της αριστεράς και πιεστικά ζητούσε νομιμοποίηση. Αντί γι’ αυτήν, ήρθε η δικτατορία.
Σήμερα, ορισμένοι κάνουν το ίδιο λάθος. Πιστεύουν ότι ήρθε η ώρα της αριστεράς και δεν βλέπουν τα σημάδια του εκφυλισμού που θυμίζουν έντονα εποχή μεσοπολέμου, όπου προοπτική είναι η επικράτηση της συντήρησης, αν όχι του φασισμού. Η ατιμωρησία είναι πια γενικευμένο και περίπου φυσιολογικό φαινόμενο, όπως φαίνεται από τη θρασύδειλη επίθεση με βιτριόλι σε μετανάστρια καθαρίστρια συνδικαλίστρια. Η κοινωνία ανέχεται ακόμα και το φονιά ανύποπτων και άοπλων θυμάτων Κουφοντίνα να αρθρογραφεί προκλητικά υπέρ του «αδικοσκοτωμένου Αλέξη». Οι χωρίς αίτημα καταλήψεις πανεπιστημίων έληξαν προσωρινά, αφήνοντας κρανίου τόπο. Δεν έγιναν από μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας. Κακοποιά στοιχεία μετέτρεψαν τα πανεπιστήμια σε εργοστάσια κατασκευής μολότοφ. Ο πρύτανης του Πολυτεχνείου παραδέχεται ότι «οι πανεπιστημιακές κοινότητες δεν απεδείχθησαν ικανές να προστατεύσουν το άσυλο», ωστόσο κρύβει τις ευθύνες του πίσω από την κυβερνητική αδράνεια. Ευθύνες που πια βαρύνονται και με καλάσνικοφ που βρίσκουν καταφύγιο στο «άσυλο», απ’ όπου πυροβολούνται αστυνομικοί. Δεν συζητάει βέβαια, ούτε αυτός ούτε άλλος, τις χαμένες μέρες σπουδών, μέσα σε μιαν ανταγωνιστική και απαιτητική κοινωνία, όπου η ελληνική οικονομία καλπάζει προς τον πάτο. Όπως δεν ενδιαφέρουν κανέναν οι ελευθερίες των πολιτών που δεν μπορούν να πάνε στη δουλειά τους, στα ψώνια, στο γιατρό, που τα δακρυγόνα πειράζουν τους άρρωστους κλπ. Και η αριστερά μένει σιωπηλή. Κάτω από το πρίσμα αυτών των γεγονότων, οι προοπτικές της νέας χρονιάς δεν μπορεί να είναι αισιόδοξες.
Ταιριάζει στην αριστερά αυτή η πολιτική; Ας μιμηθεί την αξιοπρέπεια των γονιών του άτυχου Αλέξη, που αρνήθηκαν να εμφανιστούν σε κανάλι ή σε συνέντευξη (αμφιβάλλει κανείς πόσες -φορτικές μάλιστα- προτάσεις δέχτηκαν;). Ας μη δηλώνει ο γραμματέας της νεολαίας ότι το φαινόμενο των κουκουλοφόρων δεν χρήζει καταδίκης. Ας μη δημοσιεύει η «Αυγή» στιχάκια όπως: «Δακρυγόνα και φωτιές σκόρπισαν παντού, κι η Βουλή απέχει μόλις ένα ντου». Αυτά μπορεί να ερμηνευτούν από κακόπιστους ως προτροπές καταστροφών και εμπρησμού του κορυφαίου θεσμού της Δημοκρατίας.
Για την Παρασκευή, επέτειο του φόνου του Τεμπονέρα, ανακοινώθηκε πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο. Η περιρρέουσα αγωνία δεν αφορά την εκπαίδευση, ούτε το ίδιο το συλλαλητήριο. Αφορά τις τυχόν καταστροφές, εμπρησμούς, λεηλασίες. Η περυσινή εικόνα του φλεγόμενου Άγνωστου Στρατιώτη, που ξανάρχεται στο φόντο των καμένων πολυκατοικιών του περασμένου μήνα, συνιστά ως λογική συνέχεια την επανάληψη των καταστροφών. Αναρωτιέμαι τι μπορεί να κάνει τότε η αστυνομία. Αν αδρανήσει, όπως μέχρι τώρα, οι καταστροφές κινδυνεύουν να ξεπεράσουν το ένα δισ. δολάρια, που εκτίμησε το BBC για τις προηγούμενες. Αν προσπαθήσει να τους σταματήσει, στο σημείο εξαλλοσύνης που φτάσαμε, μπορεί να χυθεί αίμα. Είναι η κρίσιμη ώρα της αριστεράς. Αν θέλει να είναι άξια του ονόματός της, οφείλει να περιφρουρήσει το συλλαλητήριο και την ασφάλεια και περιουσία των πολιτών. Είναι η μόνη που μπορεί να το κάνει.
—
* αναδημοσιεύεται με άδεια του συγγραφέα.
