Γράφει η Καθημερινή της Κυριακής, 11 Ιουνίου 2006.

Το θέμα προβληματίζει και τον πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή, ο οποίος σε πρόσφατη ομιλία του είχε τονίσει ότι η προτεραιότητα του εθνικού στρατηγικού σχεδίου αναφοράς είναι η ενίσχυση της νέας τεχνολογίας, της έρευνας, ώστε «να εξασφαλίσουμε το ψηφιακό πλεονέκτημα για την ανάπτυξη».

Μάλιστα! Βρισκόμαστε στο 2006 και τώρα η χώρα επιδιώκει το ψηφιακό πλεονέκτημα για την ανάπτυξη. Ποιό; Αυτό που κατέκτησαν ήδη η Κίνα και η Ινδία; Αυτό που αξιοποίησαν οι Ιρλανδοί;

Δηλαδή τι πλεονέκτημα είναι αυτό που θα εξασφαλίσουμε απέναντι σε άλλους; Ποιοί είναι οι ανταγωνιστές μας, έναντι των οποίων θα εξασφαλίσουμε το πλεονέκτημα; Οι χώρες της ΕΕ που έχουν περάσει δεκαετίες ήδη μπροστά από μας; Ή οι χώρες της Αφρικής που τις θερίζουν οι γενοκτονίες;

Διότι, “πλεονέκτημα” είναι συγκριτικός και σχετικός όρος. Το έχεις σε σύγκριση με κάποιον ανταγωνιστή. Όταν όμως ως χώρα είσαι πάτος μέσα στην ΕΕ και πάτος μέσα στην Δυτική Ευρώπη, τότε για ποιά πλεονεκτήματα μπορείς να μιλάς;

Ήτοι, ή μας δουλεύουν ομαδικά ο πρωθυπουργός κι οι συνεργάτες του ή πάνε να μας καταστήσουν ανταγωνιστικά βιωσιμους σε σχέση με την Λαϊκή Δημοκρατία του Κογκό.

Σε τελική ανάλυση η πραγματικότητα έχει ως εξής: δεν υπάρχει “ψηφιακό πλεονέκτημα” εντός της ΕΕ. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε ως χώρα είναι να σοβαρευτούμε λίγο και να ενθαρρύνουμε την διάδοση των πληροφορικών συστημάτων για την εξυπηρέτηση των πολιτών και τον πελατών. Μιλάω για καθαρά πρακτικά πράγματα: κλείσιμο εισητηρίων τρένου, πληρωμή τελών κυκλοφορίας, αποδοχή ηλεκτρονικών αιτήσεων, έκδοση ηλεκτρονικών πιστοποιητικών με ψηφιακή σφραγίδα εγκυρότητας, κτλ.

Αν η κυβέρνηση έχει σοβαρούς σκοπούς για την προώθηση της έρευνας και της καινοτομίας στην Ελλάδα, ας καταργήσει πρώτα τον αναπτυξιακό νόμο-τέρας και βλέπουμε.