Άρθρο του Διονύση Γουσέτη *
Αγαπητέ Λάζαρε Πετρομελίδη, σου συμπαραστέκομαι στην καινούργια δοκιμασία σου. Η 15η κατά σειρά καταδίκη σου σε φόρτωσε με τρία χρόνια φυλακή χωρίς αναστολή. Είσαι, δηλαδή, καταζητούμενος. Είτε θα πρέπει να παρουσιαστείς και να πας στη φυλακή, είτε να κρυφτείς. Και στις δυο περιπτώσεις δεν θα μπορείς, 45 χρονών άνθρωπος, να βλέπεις τη γυναίκα και το παιδί σου. Δεκαέξι χρόνια σε ταλαιπωρεί το καθεστώς επειδή δεν έκανες το κορόιδο. Ούτε καν όταν θεσπίστηκε η εναλλακτική κοινωνική θητεία, που υποτίθεται ότι καλύπτει τους αντιρρησίες συνείδησης όπως εσύ.
Η θέσπιση της εναλλακτικής θητείας, ήταν κι αυτή άλλη μια ανατολίτικη υποκρισία. Σου έγινε η χάρη να την υπηρετήσεις το 1998, όταν ήσουν 39 ετών, παντρεμένος και πατέρας παιδιού. Οι πατριώτες όμως καραδοκούσαν: φρόντισαν να είναι η θητεία 30 μήνες στο Κιλκίς, 550 χλμ. μακριά από το σπίτι σου. Την ίδια στιγμή, η κανονική θητεία θα διαρκούσε μόνο 4 μήνες (δεδομένου του δικαιώματος εξαγοράς των 8 από τους 12 μήνες της θητείας) και θα ήταν κοντά στο σπίτι σου. Αρνήθηκες την τιμωρητική εναλλακτική θητεία, οπότε, σύμφωνα με τη νομοθεσία, έχασες εντελώς τούτο το δικαίωμα.
Δεν έκανες το κορόιδο, όπως η συντριπτική πλειοψηφία των συμπατριωτών μας. Ο υφυπουργός Άμυνας παραδέχτηκε ότι ένας στους δυο είναι φυγόστρατοι, μεταξύ των οποίων πολλοί επώνυμοι. Όλοι αυτοί μένουν ατιμώρητοι διότι έκαναν το κορόιδο. Κανείς δεν δήλωσε ότι απεχθάνεται το στρατό. Όλοι δήλωσαν ότι επιθυμούν να υπηρετήσουν την «Πατρίς», αλλά άλλος σπουδάζει, άλλος είναι άρρωστος, άλλος τρελός κλπ. Μέχρι και ο άνθρωπος που έχτισε το προφίλ του στον εθνικισμό, αλιεύοντας ψήφους με το σύνθημα «πόσο καλό πράγμα είναι ο στρατός», λούφαξε τη στρατιωτική θητεία. Πρόκειται για τον βουλευτή του ΛΑΟΣ και μέλος της Επιτροπής Εξωτερικών και Άμυνας(!) της Βουλής, Κωνσταντίνο Αϊβαλιώτη.
82 χιλιάδες είναι οι απαλλαχθέντες και όσοι δεν μπόρεσαν να απαλλαγούν λουφάζουν κάπου ανυπόταχτοι (και μόνο ο όρος «ανυπόταχτοι» αρκεί για να καταλάβεις την απαξίωση του στρατού προς τους πολίτες που διαπράττουν το έγκλημα να μην «υποτάσσονται», όπως θα έπρεπε να κάνουν). Οι υπόλοιποι που στρατεύονται είναι αυτοί που δεν έχουν πρόσβαση στους καραβανάδες ή τους πολιτικούς. Αλλά και από αυτούς, πόσοι είναι εκείνοι που υπηρετούν πραγματική θητεία και πόσοι είναι εκείνοι που παίρνουν το απολυτήριο στο σπίτι τους;
Δεν έκανες το κορόιδο και έμπλεξες με το πιο σοβαρό πρόβλημα για την ελληνική κοινωνία στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για περισσότερο από 5 δεκαετίες. Από τα βασανιστήρια και τις εκτελέσεις στη δεκαετία του ’50, στις πολυετείς φυλακίσεις (μέχρι και 20 χρόνια) στις δεκαετίες του ’60 και ’70, όπου συνήθη θύματα ήσαν οι θρησκευτικοί αντιρρησίες συνείδησης (μάρτυρες του Ιεχωβά). Αυτοί ήσαν σε ακόμη χειρότερη μοίρα από σένα, γιατί δεν είχαν κανένα να τους συμπαρασταθεί, εκτός από τη Διεθνή Αμνηστία. Για την αριστερά δεν μέτραγαν τα ανθρώπινα δικαιώματα τους.
Στην ανάδελφη χώρα μας, η συμμαχία εναντίον της αντίρρησης συνείδησης και της εναλλακτικής θητείας είναι τεράστια. Δεν περιλαμβάνει μόνο καραβανάδες. Περιλαμβάνει και τους εκπροσώπους του θεού της αγάπης. Οι παπάδες δεν πάνε οι ίδιοι στο στρατό, ούτε οι καλόγεροι. Ωστόσο, θεωρούν αντεθνικό σκύβαλο όποιον άλλον αρνείται τη στράτευση. Ο μακαριστός Χριστόδουλος είχε δημοσιεύσει άρθρο με τίτλο «Αντιρρήσεις για τους αντιρρησίες» και όταν ψηφιζόταν ο νόμος για την εναλλακτική θητεία, έξω από τη Βουλή είχαμε μεσαιωνικού τύπου ολονυχτίες από παπάδες. Σ’ αυτούς προστέθηκαν και κάποιοι που κάνουν καριέρα ως προοδευτικοί, όπως ο Πέτρος Ευθυμίου και ο Γιάννης Καψής, που χαρακτήριζαν δημόσια τους αντιρρησίες «πονηρούς Βαλκάνιους», «Στρατιά εξοργιστικών αργομίσθων», κλπ. Αλλά και η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών, αν τους ρωτήσεις, είναι εναντίον της εναλλακτικής θητείας. Άλλος από φθόνο διότι αυτός υπηρέτησε, άλλος από πίστη στην ελληνορθοδοξία, άλλος για λόγους κοινωνικής αποδοχής και βάλε. Γνωρίζεις ότι την εναλλακτική θητεία, ακόμη και αυτή την άθλια που διαθέτουμε, δε θα την είχαμε χωρίς τις συνεχείς πιέσεις των -γι’ αυτό το λόγο μισητών- ευρωπαίων εταίρων μας, που δεν μπορούσαν να μας ανεχτούν στην Ε.Ε. ως το μοναδικό μαύρο πρόβατο. Πού πήγες να τα βάλεις με όλους αυτούς τους ανατολίτες της καθυστέρησης;
Στην Ελλάδα της ασυδοσίας, τη νύφη την πληρώνουν μόνον όσοι δεν ακολουθούν τον κανόνα. Όσοι επιμένουν να μην υποκρίνονται και να σέβονται τις πεποιθήσεις και την αξιοπρέπειά τους. Εσύ δεν υποτάχτηκες στην κοινωνική επιταγή του «κάνε το κορόιδο». Από μιαν άποψη, είσαι απροσάρμοστος και αυτό είναι που πληρώνεις. Από μιαν άλλη, είσαι αξιοζήλευτος.
—
* αναδημοσιεύεται με άδεια του συγγραφέα.
Λεωνίδα μου, αναγνωρίζω το πρόβλημα της θητείας και των ανόητων στρατολογικών Νόμων που διαμορφώνονται “στο γόνατο” ανάλογα με τις συγκυρίες…
Θα μου επιτρέψεις, όμως, και να επισημάνω ότι ο κύριος Πετρομελίδης δεν είναι ο μόνος παθών επειδή δεν έκανε το “κορόιδο”. Κυρίως παθόντες είναι όσοι εκόντες άκοντες εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις που επιβάλλουν Νόμοι αποδεκτοί από το σύνολο της κοινωνίας (δεν απείχε κανένα κόμμα από τις ψηφοφορίες…) και στερούνται της συνέχειας της ζωής τους, την οικογένειά τους, τους φίλους τους και, και, υπηρετώντας τη θητεία τους. Αυτοί είναι τα “κορόιδα”…
Η αναφορά στις Ευρωπαϊκές κοινωνίες που μας πιέζουν να “συμμορφωθούμε” με τα ανθρώπινα δικαιώματα στο θέμα της θητείας δεν λαμβάνει υπ΄όψη της ότι αυτές δεν διακινδυνεύουν την ασφάλεια των δικών τους είτε από “βλέψεις” γειτόνων είτε από τις δικές τους “στρατηγικές” επιλογές στην περιοχή μας…
Αν πιστεύεις ότι τέτοιοι κίνδυνοι δεν υπάρχουν, θεώρησε το σχόλιο ως μη γενόμενο.
Κάθε Σύνταγμα προβλέπει την Ισότητα των Πολιτών απέναντι στον Νόμο όχι μόνο ως δικαίωμα αλλά και ως υποχρέωση.
Η παρατεταμένη ειρήνη και ο τουλάχιστον αφελής χειρισμός κάποιοων κρίσεων, συν οι ενοχές του πολιτικού συστήματος για τη χούντα που το ωθούν στον διαχρονικό εκφυλισμό των Ενόπλων Δυνάμεων, έχουν υποβαθμίσει το αίσθημα της ανάγκης ύπαρξης ισχυρής στρατιωτικής ισχύος ως παράγοντα της Εθνικής Ισχύος για την εξασφάλιση της ειρήνης και των αγαθών της επικράτειας.
Στον κύριο Πετρομελίδη, δόθηκαν, απ΄ ό,τι αντιλαμβάνομαι, οι εναλλακτικές λύσεις που περιλαμβάνονται στον Νόμο του Κράτους και αυτός δεν τις αποδέχτηκε. Είναι “ριγμένος” απέναντι στους βολεψάκηδες και εξυπνάκηδες που ακολουθούν “άλλους” δρόμους και διαδικασίες. Είναι, όμως, “ευνοούμενος” απέναντι στους εκπληρώνοντες τις υποχρεώσεις τους κατά τον Νόμο.
Κατανοώ τη συμπαράσταση ΟΛΩΝ όσων αντιμετωπίζουν παρόμοιο πρόβλημα, είτε από ιδεολογικής σκοπιάς (απόλυτα σεβαστή), είτε από συγκυρίες σπουδών και επαγγελματικής σταδιοδρομίας, στον κύριο Πετρομελίδη. Προτάσεις δεν βλέπω, όμως, για την επίλυση του προβλήματος και την ισότιμη, κατά το δυνατό, μεταχείριση των πολιτών από τον Νόμο.
Αυτά από έναν “καραβανά”, κατά τον κειμενογράφο κύριο Γουσέτη.
Λεωνίδα μου, αναγνωρίζω το πρόβλημα της θητείας και των ανόητων στρατολογικών Νόμων που διαμορφώνονται “στο γόνατο” ανάλογα με τις συγκυρίες…
Θα μου επιτρέψεις, όμως, και να επισημάνω ότι ο κύριος Πετρομελίδης δεν είναι ο μόνος παθών επειδή δεν έκανε το “κορόιδο”. Κυρίως παθόντες είναι όσοι εκόντες άκοντες εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις που επιβάλλουν Νόμοι αποδεκτοί από το σύνολο της κοινωνίας (δεν απείχε κανένα κόμμα από τις ψηφοφορίες…) και στερούνται της συνέχειας της ζωής τους, την οικογένειά τους, τους φίλους τους και, και, υπηρετώντας τη θητεία τους. Αυτοί είναι τα “κορόιδα”…
Η αναφορά στις Ευρωπαϊκές κοινωνίες που μας πιέζουν να “συμμορφωθούμε” με τα ανθρώπινα δικαιώματα στο θέμα της θητείας δεν λαμβάνει υπ΄όψη της ότι αυτές δεν διακινδυνεύουν την ασφάλεια των δικών τους είτε από “βλέψεις” γειτόνων είτε από τις δικές τους “στρατηγικές” επιλογές στην περιοχή μας…
Αν πιστεύεις ότι τέτοιοι κίνδυνοι δεν υπάρχουν, θεώρησε το σχόλιο ως μη γενόμενο.
Κάθε Σύνταγμα προβλέπει την Ισότητα των Πολιτών απέναντι στον Νόμο όχι μόνο ως δικαίωμα αλλά και ως υποχρέωση.
Η παρατεταμένη ειρήνη και ο τουλάχιστον αφελής χειρισμός κάποιοων κρίσεων, συν οι ενοχές του πολιτικού συστήματος για τη χούντα που το ωθούν στον διαχρονικό εκφυλισμό των Ενόπλων Δυνάμεων, έχουν υποβαθμίσει το αίσθημα της ανάγκης ύπαρξης ισχυρής στρατιωτικής ισχύος ως παράγοντα της Εθνικής Ισχύος για την εξασφάλιση της ειρήνης και των αγαθών της επικράτειας.
Στον κύριο Πετρομελίδη, δόθηκαν, απ΄ ό,τι αντιλαμβάνομαι, οι εναλλακτικές λύσεις που περιλαμβάνονται στον Νόμο του Κράτους και αυτός δεν τις αποδέχτηκε. Είναι “ριγμένος” απέναντι στους βολεψάκηδες και εξυπνάκηδες που ακολουθούν “άλλους” δρόμους και διαδικασίες. Είναι, όμως, “ευνοούμενος” απέναντι στους εκπληρώνοντες τις υποχρεώσεις τους κατά τον Νόμο.
Κατανοώ τη συμπαράσταση ΟΛΩΝ όσων αντιμετωπίζουν παρόμοιο πρόβλημα, είτε από ιδεολογικής σκοπιάς (απόλυτα σεβαστή), είτε από συγκυρίες σπουδών και επαγγελματικής σταδιοδρομίας, στον κύριο Πετρομελίδη. Προτάσεις δεν βλέπω, όμως, για την επίλυση του προβλήματος και την ισότιμη, κατά το δυνατό, μεταχείριση των πολιτών από τον Νόμο.
Αυτά από έναν “καραβανά”, κατά τον κειμενογράφο κύριο Γουσέτη.
Κωστή, δεν αμφισβητώ τις ανάγκες της Ελλάδας για άμυνα/ετοιμότητα απέναντι στις βλέψεις κάποιων γειτόνων μας. Αμφιβάλλω όμως αν οι προετοιμασίες και οι σχεδιασμοί που κάνουν οι λεβεντοπολιτικοί μας, έχουν ως αποτέλεσμα ισχυρές και αποτελεσματικές ένοπλες δυνάμεις. Επίσης αμφιβάλλω αν οι ίδιοι λεβεντοπολιτικοί έχουν την ικανότητα να δημιουργήσουν τις διπλωματικές προϋποθέσεις ειρηνικής διευθέτησης, εν καιρώ, μερικών τουλάχιστον διαφορών.
Βρισκόμαστε έτσι σε μια διπλή παγίδα: νομίζουμε πως έχουμε αποτελεσματικές ένοπλες δυνάμεις (εθελοτυφλούμε δηλαδή) κι από την άλλη καθηλώνουμε την κοινωνία σε μια αναχρονιστική κατάσταση με την υποχρεωτική θητεία.
Η δική μου πρόταση, όσον αφορά την άμυνα της Ελλάδας είναι η εξής:
5ετής προσπάθεια διπλωματικής διευθέτησης 5 μεγάλων προβλημάτων, με δεδομένο πως θα κάνουμε υποχωρήσεις κι εμείς·
εξορθολογισμός της διοίκησης των Ε.Δ. Αυτές οι υποχρεωτικές αποστρατεύσεις δεκάδων έμπειρων αξιωματικών προκειμένου να προαχθεί ημέτερος πρέπει να σταματήσουν ή να περιοριστούν·
επαγγελματικός στρατός (δηλαδή επαγγελματική νοοτροπία, επαγγελματικές συνθήκες, επαγγελματική αξιοκρατία)·
εξορθολογισμός των προμηθειών των Ε.Δ.
ενδυνάμωση της καινοτομίας, ανάπτυξης, και παιδείας στην Ελλάδα. Ισχυρή χώρα δίχως ισχυρή ανάπτυξη δεν νοεείται εκτός κι αν η δύναμή της αντλείται εις βάρος της αξιοπρέπειας και ποιότητας ζωής των πολιτών της.
Είμαι βέβαιος πως υπάρχουν κι άλλες προτάσεις να κατατεθούν.
Κωστή, δεν αμφισβητώ τις ανάγκες της Ελλάδας για άμυνα/ετοιμότητα απέναντι στις βλέψεις κάποιων γειτόνων μας. Αμφιβάλλω όμως αν οι προετοιμασίες και οι σχεδιασμοί που κάνουν οι λεβεντοπολιτικοί μας, έχουν ως αποτέλεσμα ισχυρές και αποτελεσματικές ένοπλες δυνάμεις. Επίσης αμφιβάλλω αν οι ίδιοι λεβεντοπολιτικοί έχουν την ικανότητα να δημιουργήσουν τις διπλωματικές προϋποθέσεις ειρηνικής διευθέτησης, εν καιρώ, μερικών τουλάχιστον διαφορών.
Βρισκόμαστε έτσι σε μια διπλή παγίδα: νομίζουμε πως έχουμε αποτελεσματικές ένοπλες δυνάμεις (εθελοτυφλούμε δηλαδή) κι από την άλλη καθηλώνουμε την κοινωνία σε μια αναχρονιστική κατάσταση με την υποχρεωτική θητεία.
Η δική μου πρόταση, όσον αφορά την άμυνα της Ελλάδας είναι η εξής:
Είμαι βέβαιος πως υπάρχουν κι άλλες προτάσεις να κατατεθούν.
Λεωνίδα, αυτές δεν είναι προτάσεις, είναι ευχές (και δικές μου!) που ισχύουν για τη χώρα και κάθε δημόσιο τομέα/θεσμό της.
Η λύση του “επαγγελματικού στρατού” προϋποθέτει απαγορευτικό κόστος και αποκλείει την ύπαρξη “εφεδρειών” απαραίτητων για την επιχειρησιακή αποτελεσματικότητά του.
Για να μη μακρυγορώ, κάποιες από τις απόψεις μου για τη θητεία μπορείς να τις δείς εδώ
στο μπλογκ ενός στρατευμένου.
Θα μου επιτρέψεις, λόγω προσωπικής εμπειρίας, να πώ, τεχνοκρατικά και όχι εθνικοπατριωτικά ή “κλαδικά”, ότι οι δυνατότητες των Ε.Δ. δεν αντιστοιχούν στην εκφυλισμένη εικόνα που έχει “παγιωθεί” στην κοινωνία για διάφορους λόγους. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν σημαντικά προβλήματα που πρέπει να βρούν κοινά αποδεκτές λύσεις.
Το πρόβλημα έγκειται περισσότερο στον τρόπο της (μη…)προβολής της στρατιωτικής ισχύος ως πολιτικό όπλο στην εξωτερική πολιτική μας παρά στο μέγεθός της αυτό καθ΄εαυτό σε σχέση με τον εκτιμώμενο κίνδυνο.
Δεν υποννοώ πολεμικές επιχειρήσεις και άλλα …ηρωικά. Στη θεωρία της Πολιτικής υπάρχει το αξίωμα της Εθνικής Ισχύος ως ΓΙΝΟΜΕΝΟ της Οικονομικής ισχύος, της στρατιωτικής ισχύος και του ηθικού της κοινωνίας.
Οι 2,3,4 προτάσεις σου δεν αφορούν στο θέμα του ταλαιπωρούμενου από τους ισχύοντες Νόμους που δεν τον εξυπηρετούν πολίτη Πετρομελίδη.
Λεωνίδα, αυτές δεν είναι προτάσεις, είναι ευχές (και δικές μου!) που ισχύουν για τη χώρα και κάθε δημόσιο τομέα/θεσμό της.
Η λύση του “επαγγελματικού στρατού” προϋποθέτει απαγορευτικό κόστος και αποκλείει την ύπαρξη “εφεδρειών” απαραίτητων για την επιχειρησιακή αποτελεσματικότητά του.
Για να μη μακρυγορώ, κάποιες από τις απόψεις μου για τη θητεία μπορείς να τις δείς εδώ
στο μπλογκ ενός στρατευμένου.
Θα μου επιτρέψεις, λόγω προσωπικής εμπειρίας, να πώ, τεχνοκρατικά και όχι εθνικοπατριωτικά ή “κλαδικά”, ότι οι δυνατότητες των Ε.Δ. δεν αντιστοιχούν στην εκφυλισμένη εικόνα που έχει “παγιωθεί” στην κοινωνία για διάφορους λόγους. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν σημαντικά προβλήματα που πρέπει να βρούν κοινά αποδεκτές λύσεις.
Το πρόβλημα έγκειται περισσότερο στον τρόπο της (μη…)προβολής της στρατιωτικής ισχύος ως πολιτικό όπλο στην εξωτερική πολιτική μας παρά στο μέγεθός της αυτό καθ΄εαυτό σε σχέση με τον εκτιμώμενο κίνδυνο.
Δεν υποννοώ πολεμικές επιχειρήσεις και άλλα …ηρωικά. Στη θεωρία της Πολιτικής υπάρχει το αξίωμα της Εθνικής Ισχύος ως ΓΙΝΟΜΕΝΟ της Οικονομικής ισχύος, της στρατιωτικής ισχύος και του ηθικού της κοινωνίας.
Οι 2,3,4 προτάσεις σου δεν αφορούν στο θέμα του ταλαιπωρούμενου από τους ισχύοντες Νόμους που δεν τον εξυπηρετούν πολίτη Πετρομελίδη.
Λεωνίδα, αποφάσισα να γράψω λόγω της ημέρας.
Εδώ και σε άλλα blog επιχειρηματολογούμε για αρκετό καιρό
περί της υπακοής στους νόμους και ενάντια στο
“νόμος είναι το δίκιο του X”, το ίδιο και ο Διονύσης.
Το παράδειγμα του Λάζαρου υπάρχει σε κάθε νόμο στην
Ελλάδα: υπακούοντες, ατιμώρητοι (δεν είναι μόνο 82000 στη θητεία, είναι χιλιάδες και στα φορολογικά, και αλλού), και τιμωρημένοι.
Η περίπτωση του Λάζαρου βέβαια είναι λίγο διαφορετική
διότι ο Λάζαρος είχε τη δυνατότητα να λουφάρει χωρίς κανένα
κόστος και για ιδεολογικούς και μόνο λόγους δεν το κάνει
και γιαυτό τιμωρείται. Τιμωρείται μόνο και μόνο επειδή το
διακηρύττει. Φυσικά είναι πολύ λιγότερο κορόιδο από αυτούς
που κάνουν 12 μήνες στην παραμεθόριο.
Αν και έχω κάνει μόνο 4 μήνες, συμφωνώ με την υποχρεωτική θητεία. Εαν υπήρχε το universal draft δεν θα έστελναν
χιλιάδες φαντάρους σαν πρόβατα στη σφαγή.
Σήμερα που είναι
memorial day ας θυμηθούμε τους χιλιάδες “επαγγελματίες” φανταρους
που έπεσαν για ένα κομμάτι ψωμί και αυτούς που έχουν επιστρέψει και έχουν κατακλύσει τα ψυχιατρεία κάθε πολιτείας.
Θέτω το εξής ερώτημα προς συζήτηση στο blog:
Εάν υπήρχε υποχρεωτική θητεία, θα “πρόσεχε” η εκτελεστική και νομοθετική εξουσία σε κάθε πόλεμο, ειδικά
επιθετικό ?
Λεωνίδα, αποφάσισα να γράψω λόγω της ημέρας.
Εδώ και σε άλλα blog επιχειρηματολογούμε για αρκετό καιρό
περί της υπακοής στους νόμους και ενάντια στο
“νόμος είναι το δίκιο του X”, το ίδιο και ο Διονύσης.
Το παράδειγμα του Λάζαρου υπάρχει σε κάθε νόμο στην
Ελλάδα: υπακούοντες, ατιμώρητοι (δεν είναι μόνο 82000 στη θητεία, είναι χιλιάδες και στα φορολογικά, και αλλού), και τιμωρημένοι.
Η περίπτωση του Λάζαρου βέβαια είναι λίγο διαφορετική
διότι ο Λάζαρος είχε τη δυνατότητα να λουφάρει χωρίς κανένα
κόστος και για ιδεολογικούς και μόνο λόγους δεν το κάνει
και γιαυτό τιμωρείται. Τιμωρείται μόνο και μόνο επειδή το
διακηρύττει. Φυσικά είναι πολύ λιγότερο κορόιδο από αυτούς
που κάνουν 12 μήνες στην παραμεθόριο.
Αν και έχω κάνει μόνο 4 μήνες, συμφωνώ με την υποχρεωτική θητεία. Εαν υπήρχε το universal draft δεν θα έστελναν
χιλιάδες φαντάρους σαν πρόβατα στη σφαγή.
Σήμερα που είναι
memorial day ας θυμηθούμε τους χιλιάδες “επαγγελματίες” φανταρους
που έπεσαν για ένα κομμάτι ψωμί και αυτούς που έχουν επιστρέψει και έχουν κατακλύσει τα ψυχιατρεία κάθε πολιτείας.
Θέτω το εξής ερώτημα προς συζήτηση στο blog:
Εάν υπήρχε υποχρεωτική θητεία, θα “πρόσεχε” η εκτελεστική και νομοθετική εξουσία σε κάθε πόλεμο, ειδικά
επιθετικό ?
Κώστα Δανιηλίδη, οι πεσόντες μισθοφόροι για ένα κομμάτι ψωμί, “έπεσαν” από την επιλογή τους, και σε “επιθετικούς” πολέμους.
Σίγουρα η “υποχρεωτική θητεία” στην Αμερική, μετά και την τραγική εμπειρία του Βιετνάμ, θα έκανε πιό προσεκτικούς τους διαχειριστές της υπερδύναμης στην χρησιμοποίηση των Ε.Δ. της σε επιθετικές επιχειρήσεις.
Ο πληθυσμιακός όγκος των ΗΠΑ, όμως, και οι έντονες διαφορές στην κοινωνική διαστρωμάτωση, τους επιτρέπουν να βρίσκουν “δυναμικό” για την επάνδρωση επαγγελματικού στρατού.
Στην περίπτωση της Ελλάδας δεν ισχύει κάτι τέτοιο και οι αριθμητικές ανάγκες για τη συντήρηση της αναγκαίας υποδομής (π.χ. πολλά στρατόπεδα είναι άδεια αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν απαιτούνται για την -κούφια η ώρα- λειτουργία των Ε.Δ. σε πλήρη ανάπτυξη) και της ύπαρξης “εφεδρειών” που έχουν περάσει μια βασική εκπαίδευση (πάλι για την -κούφια η ώρα- πλήρη ανάπτυξη) είναι εκτός κάθε οικονομικά αποδεκτού επιπέδου .
Αυτό που προέχει για την Ελλάδα είναι η σωστή ενημέρωση της κοινωνίας για την ύπαρξη ή μη κινδύνων για την ασφάλειά της και για τηνς σωστή ενημέρωση για το μέγεθος και την ποιότητα αυτών των κινδύνων. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να συζητήσουμε για το “δέον γίγνεσθαι”, μόνο έτσι θα συνειδητοποιήσουμε το αντίστοιχο “προσωπικό κόστος” που πρέπει -ή δεν πρέπει- να καταβάλλουμε και μόνο έτσι μπορεί αυτό να μοιραστεί “ισομερώς” ώστε να πάψουν να υπάρχουν “έξυπνοι” και “κορόιδα”.
Προσωπικά, πιστεύω ότι, έτσι μπορεί να επιτευχθεί ένα εξάμηνο θητείας για όλους -άντρες και γυναίκες- με ριζική αναμόρφωση των προγραμμάτων εκπαίδευσης που παραμένουν στα Νατοϊκά πρότυπα του Ψυχρού Πολέμου (δευτεροπαγκοσμιοπολεμικά) εδώ και δεκαετίες, όχι από την “ακαμψία” και “στρατοκαυλίαση” (συγγνώμη για την έκφραση) των στρατιωτικών αλλά από τη σκλήρυνση κατά πλάκας του πολιτικού συστήματος που ενεργεί ως ο Λεωνίδας περιγράφει.
Το κακό είναι ότι στη διαμορφωμένη μπαχαλοειδή κατάσταση, ΟΛΟΙ έχουν δίκιο να αισθάνονται αδικημένοι. Και η πρώτη αντίδραση είναι το “καταχέριασμα” των Ε.Δ. ως θεσμού με την εκτόνωση της “προσωπικής αδικίας” στους …εκπροσώπους τους ένστολους με μειωτικούς χαρακτηρισμούς.
Στους κυρίους που επιμένουν, έχω ατέλειωτο κατάλογο ένστολων που τίμησαν διαχρονικά την κοινωνία με τη δράση τους αριστερά, δεξιά, πάνω και κάτω.
Κώστα Δανιηλίδη, οι πεσόντες μισθοφόροι για ένα κομμάτι ψωμί, “έπεσαν” από την επιλογή τους, και σε “επιθετικούς” πολέμους.
Σίγουρα η “υποχρεωτική θητεία” στην Αμερική, μετά και την τραγική εμπειρία του Βιετνάμ, θα έκανε πιό προσεκτικούς τους διαχειριστές της υπερδύναμης στην χρησιμοποίηση των Ε.Δ. της σε επιθετικές επιχειρήσεις.
Ο πληθυσμιακός όγκος των ΗΠΑ, όμως, και οι έντονες διαφορές στην κοινωνική διαστρωμάτωση, τους επιτρέπουν να βρίσκουν “δυναμικό” για την επάνδρωση επαγγελματικού στρατού.
Στην περίπτωση της Ελλάδας δεν ισχύει κάτι τέτοιο και οι αριθμητικές ανάγκες για τη συντήρηση της αναγκαίας υποδομής (π.χ. πολλά στρατόπεδα είναι άδεια αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν απαιτούνται για την -κούφια η ώρα- λειτουργία των Ε.Δ. σε πλήρη ανάπτυξη) και της ύπαρξης “εφεδρειών” που έχουν περάσει μια βασική εκπαίδευση (πάλι για την -κούφια η ώρα- πλήρη ανάπτυξη) είναι εκτός κάθε οικονομικά αποδεκτού επιπέδου .
Αυτό που προέχει για την Ελλάδα είναι η σωστή ενημέρωση της κοινωνίας για την ύπαρξη ή μη κινδύνων για την ασφάλειά της και για τηνς σωστή ενημέρωση για το μέγεθος και την ποιότητα αυτών των κινδύνων. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να συζητήσουμε για το “δέον γίγνεσθαι”, μόνο έτσι θα συνειδητοποιήσουμε το αντίστοιχο “προσωπικό κόστος” που πρέπει -ή δεν πρέπει- να καταβάλλουμε και μόνο έτσι μπορεί αυτό να μοιραστεί “ισομερώς” ώστε να πάψουν να υπάρχουν “έξυπνοι” και “κορόιδα”.
Προσωπικά, πιστεύω ότι, έτσι μπορεί να επιτευχθεί ένα εξάμηνο θητείας για όλους -άντρες και γυναίκες- με ριζική αναμόρφωση των προγραμμάτων εκπαίδευσης που παραμένουν στα Νατοϊκά πρότυπα του Ψυχρού Πολέμου (δευτεροπαγκοσμιοπολεμικά) εδώ και δεκαετίες, όχι από την “ακαμψία” και “στρατοκαυλίαση” (συγγνώμη για την έκφραση) των στρατιωτικών αλλά από τη σκλήρυνση κατά πλάκας του πολιτικού συστήματος που ενεργεί ως ο Λεωνίδας περιγράφει.
Το κακό είναι ότι στη διαμορφωμένη μπαχαλοειδή κατάσταση, ΟΛΟΙ έχουν δίκιο να αισθάνονται αδικημένοι. Και η πρώτη αντίδραση είναι το “καταχέριασμα” των Ε.Δ. ως θεσμού με την εκτόνωση της “προσωπικής αδικίας” στους …εκπροσώπους τους ένστολους με μειωτικούς χαρακτηρισμούς.
Στους κυρίους που επιμένουν, έχω ατέλειωτο κατάλογο ένστολων που τίμησαν διαχρονικά την κοινωνία με τη δράση τους αριστερά, δεξιά, πάνω και κάτω.
ΟΚ, oι αντιρρησίες συνείδησης για δικούς τους λόγους δεν θέλουν να πάνε στο στρατό. Ζούνε όμως σε μια χώρα που προστατεύεται από το στρατό, και απολαμβάνουν την ειρήνη και την ασφάλεια που αυτός προσφέρει. Χρησιμοποιούν τις υποδομές της και απολαμβάνουν ίσα δικαιώματα με όλους, αλλά αποποιούνται μια από τις δύο υποχρεώσεις που έχουν απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Συμφωνώ με το να υπάρχει εναλλακτική θητεία, αλλά για λόγους δικαιοσύνης και αποτροπής κύματος “ανυποταξίας” επιβάλλεται αυτή να είναι τουλάχιστον το ίδιο επαχθής με την στρατιωτική. Τα ατομικά δικαιώματα λέγονται έτσι επειδή αφορούν κάθε άτομο ξεχωριστά, και αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να έχουν προνομιακή μεταχείριση οι αντιρρησίες συνείδησης επειδή κάποιοι άλλοι στο παρελθόν διώχθηκαν και ταλαιπωρήθηκαν.
ΟΚ, oι αντιρρησίες συνείδησης για δικούς τους λόγους δεν θέλουν να πάνε στο στρατό. Ζούνε όμως σε μια χώρα που προστατεύεται από το στρατό, και απολαμβάνουν την ειρήνη και την ασφάλεια που αυτός προσφέρει. Χρησιμοποιούν τις υποδομές της και απολαμβάνουν ίσα δικαιώματα με όλους, αλλά αποποιούνται μια από τις δύο υποχρεώσεις που έχουν απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Συμφωνώ με το να υπάρχει εναλλακτική θητεία, αλλά για λόγους δικαιοσύνης και αποτροπής κύματος “ανυποταξίας” επιβάλλεται αυτή να είναι τουλάχιστον το ίδιο επαχθής με την στρατιωτική. Τα ατομικά δικαιώματα λέγονται έτσι επειδή αφορούν κάθε άτομο ξεχωριστά, και αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να έχουν προνομιακή μεταχείριση οι αντιρρησίες συνείδησης επειδή κάποιοι άλλοι στο παρελθόν διώχθηκαν και ταλαιπωρήθηκαν.
Κωστή (Γ) τί χρειάζεται για να ευδοκιμήσει η δική σου ευχή περι 6-μηνης θητείας; Και κάτω από ποιές προΰποθέσεις μπορούν να θεραπευθούν οι ΕΔ απο τη μετριοκρατία που χαρακτηρίζει την Ελλάδα; (Εννοώ: για κάθε αξιωματικό της προκοπής που γνωρίζεις, πόσοι μέτριοι και ανεπρόκοποι υπάρχουν; Κι αυτό, επειδή δεν πιστεύω πως η μετριοκρατία που χαρακτηρίζει την υπόλοιπη Ελλάδα δεν βρίσκεται και στις ΕΔ).
Κώστα (Δ), ακόμη και με universal draft ο σημερινός πρόεδρος πάλι θα τον έκανε τον επιθετικό πόλεμο. Είναι να μη σου τύχει να είσαι μαριονέτα και να σου χώνεται ο Dick στο οπίσθιο άνοιγμά σου. Άπαξ και σου χώθηκε ο Dick λοιπόν και κινεί το στόμα σου και τις σκέψεις σου, και πόλεμο κάνεις, και mission accomplished δηλώνεις.
Οργισμένε, ειρήνη και ασφάλεια στην Ελλάδα απολαμβάνουν κι οι Ελληνίδες. Να δω ποιός πρωθυπουργός θα τις στρατεύσει!
Επίσης: πώς θεμελιώνεις την στράτευση ως υποχρέωση απέναντι στο κοινωνικό σύνολο; Επειδή το γράφει το Σύνταγμα (το οποίο επίσης εγγυάται και τα δικαιώματα του αντιρρησία τα οποία εντούτοις καταπατούνται);
Δεν είμαι βέβαιος αν χρειάζεται ακόμη σήμερα ο εφεδρικός στρατός. Είμαι ανοιχτός στη συζήτηση πάντως. Κι αν τελικά η Ελλάδα επιθυμεί εφεδρικό στρατό τότε οφείλει να μεγιστοποιήσει την αποτελεσματικότητά του. Ο εξορθολογισμός της βασικής εκπαίδευσης και θητείας δεν αρκεί για την επιθυμητή μεγιστοποίηση. Είναι απαραίτητη και μια ρεαλιστική, ψύχραιμη εξωτερική πολιτική. Την οποία έχουμε παραμερίσει υπερ μιας διεκπεραιωτικής διαχείρισης στο ΥπΕξ μην τυχόν και λεκιαστεί η διάδοχος. Όπως ακριβώς γινόταν όταν το ΥπΕξ το διαχειριζόταν ο διάδοχος της άλλης οικογένειας.
Κωστή (Γ) τί χρειάζεται για να ευδοκιμήσει η δική σου ευχή περι 6-μηνης θητείας; Και κάτω από ποιές προΰποθέσεις μπορούν να θεραπευθούν οι ΕΔ απο τη μετριοκρατία που χαρακτηρίζει την Ελλάδα; (Εννοώ: για κάθε αξιωματικό της προκοπής που γνωρίζεις, πόσοι μέτριοι και ανεπρόκοποι υπάρχουν; Κι αυτό, επειδή δεν πιστεύω πως η μετριοκρατία που χαρακτηρίζει την υπόλοιπη Ελλάδα δεν βρίσκεται και στις ΕΔ).
Κώστα (Δ), ακόμη και με universal draft ο σημερινός πρόεδρος πάλι θα τον έκανε τον επιθετικό πόλεμο. Είναι να μη σου τύχει να είσαι μαριονέτα και να σου χώνεται ο Dick στο οπίσθιο άνοιγμά σου. Άπαξ και σου χώθηκε ο Dick λοιπόν και κινεί το στόμα σου και τις σκέψεις σου, και πόλεμο κάνεις, και mission accomplished δηλώνεις.
Οργισμένε, ειρήνη και ασφάλεια στην Ελλάδα απολαμβάνουν κι οι Ελληνίδες. Να δω ποιός πρωθυπουργός θα τις στρατεύσει!
Επίσης: πώς θεμελιώνεις την στράτευση ως υποχρέωση απέναντι στο κοινωνικό σύνολο; Επειδή το γράφει το Σύνταγμα (το οποίο επίσης εγγυάται και τα δικαιώματα του αντιρρησία τα οποία εντούτοις καταπατούνται);
Δεν είμαι βέβαιος αν χρειάζεται ακόμη σήμερα ο εφεδρικός στρατός. Είμαι ανοιχτός στη συζήτηση πάντως. Κι αν τελικά η Ελλάδα επιθυμεί εφεδρικό στρατό τότε οφείλει να μεγιστοποιήσει την αποτελεσματικότητά του. Ο εξορθολογισμός της βασικής εκπαίδευσης και θητείας δεν αρκεί για την επιθυμητή μεγιστοποίηση. Είναι απαραίτητη και μια ρεαλιστική, ψύχραιμη εξωτερική πολιτική. Την οποία έχουμε παραμερίσει υπερ μιας διεκπεραιωτικής διαχείρισης στο ΥπΕξ μην τυχόν και λεκιαστεί η διάδοχος. Όπως ακριβώς γινόταν όταν το ΥπΕξ το διαχειριζόταν ο διάδοχος της άλλης οικογένειας.
Λεωνίδα μου …ή στραβά είν’ ο γιαλός, ή στραβά αρμενίζουμε. 🙂
Οι Κρίσεις στις Ένοπλες Δυνάμεις δεν έχουν να κάνουν με τις δυνατότητές τους αλλά με το πώς αυτές θα τις διαχειριστεί η πολιτικοστρατιωτική ηγεσία ως ‘πολιτικό’ κατ΄αρχήν όπλο στη φαρέτρα της εξωτερικής πολιτικής και βασικό παράγοντα της Εθνικής Ισχύος.
Αυτό επιδέχεται -οοφθαλμοφανώς- βελτίωση για να μην πω ριζική αναθεώρηση της τηρούμενης πολιτικής.
Αλλά, αυτό δεν έχει να κάνει με το θέμα της θητείας και ειδικότερα με τα δικαιώματα των μη επιθυμούντων να υπηρετήσουν.
Εγώ είμαι βέβαιος ότι οι εφεδρείες είναι απαραίτητες. Ποτέ και σε κανένα Στρατό στον Κόσμο, είναι οι υπάρχουσες Δυνάμεις εν καιρώ αρκετές για την πλήρη επάνδρωση και πλήρη ανάπτυξη τους εν καιρώ “κρίσης” ή “πολέμου”. Π.χ., αν -με βάση τις εκτιμήσεις των αμυντικών σου αναγκών(απειλές/γεωγραφία κλπ)- σχεδιάζεις ένα σύνολο 100.000 ανδρών (ακόμα…), διατηρείς μια συνεχή δύναμη 30-40000 για την εκπαίδευση των πολιτών που κατατάσσονται και οι υπόλοιποι καλούνται όταν χρειαστεί. Το γιατί, τόσο οικονομικά όσο και κοινωνικά, είναι εύκολο να το καταλάβει κανείς.
Στο γεγονός ότι ναι, μεν, ο αντιρρησίας συνείδησης “δεν προστατεύεται” όπως το Σύνταγμα ορίζει, παρέρχεσαι του γεγονότος ότι και αυτός που “στρατεύεται” δεν προστατεύεται απέναντι στον αντιρρησία ή στις γυναίκες ή σε οποιονδήποτε που για οποιονδήποτε λόγο αποφεύγει τη στράτευση. Αυτό καλείται “στρίβειν δια του αρραβώνος”… 🙂
Σαφώς και με βρίσκεις σύμφωνο για αποτελεσματικότερη εξωτερική πολιτική που θα μείωνε τους υπάρχοντες κινδύνους. Το παιχνίδι, όμως, παίζεται από πολλούς, εμφανείς και αφανείς. Αυτό αποδεικνύεται από καταβολής κόσμου.
Δεν χρειάζεται, δε, “να θεμελιώσω” τη στράτευση ως υποχρέωση απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Αυτό θα τοποθετούσε τον καθένα “έξω” από το κοινωνικό σύνολο, “ξένο” προς αυτό, που κάνει χάρη στο κοινωνικό σύνολο. Αν δεν καταφέρει το κράτος -με τον τρόπο που ανέφερα στα προηγούμενα σχόλια- να πείσει τον πολίτη ότι η στράτευση είναι, πρώτα απ’ όλα, υποχρέωση προς τον εαυτό του, δεν πρόκειται να βελτιωθούν τα πράγματα.
Βεβαίως, το Ελληνικό Κράτος …έχει κάνει τα πάντα για να πείσει τους πολίτες του ότι η θητεία είναι τιμωρία. Με Νομοθεσία συνεχώς αναθεωρούμενων πλαισίων (για βόλεμα ημετέρων) που καταλήγει εκούσια ή ακούσια σε “ανυποταξίες” και δικαιολογημένα αισθήματα αδικίας προς ΟΛΟΥΣ.
Και, για να ευδοκιμήσει η ευχή μου για “εξάμηνη” θητεία -ίσως και συντομότερη- η πρότασή μου είναι απλή. Να στρατεύονται και οι γυναίκες. Η εμπειρία από τις Μόνιμες που ήδη υπηρετούν αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Ακόμα και η στράτευση στα 18, για λίγους μήνες, παρά τα αρκετά αρνητικά της, αξίζει να συζητηθεί τουλάχιστον.
Δεν …αισιοδοξώ ότι έχω τη λύση στο τσεπάκι μου. Αλλά εύχομαι να συζητήσει η κοινωνία ανοικτά και ειλικρινά το πρόβλημα χωρίς να εστιάζει ο καθένας την άποψή του στην προσωπική του κατάσταση, όσο δίκιο κι αν έχει γι αυτή.
Λεωνίδα μου …ή στραβά είν’ ο γιαλός, ή στραβά αρμενίζουμε. 🙂
Οι Κρίσεις στις Ένοπλες Δυνάμεις δεν έχουν να κάνουν με τις δυνατότητές τους αλλά με το πώς αυτές θα τις διαχειριστεί η πολιτικοστρατιωτική ηγεσία ως ‘πολιτικό’ κατ΄αρχήν όπλο στη φαρέτρα της εξωτερικής πολιτικής και βασικό παράγοντα της Εθνικής Ισχύος.
Αυτό επιδέχεται -οοφθαλμοφανώς- βελτίωση για να μην πω ριζική αναθεώρηση της τηρούμενης πολιτικής.
Αλλά, αυτό δεν έχει να κάνει με το θέμα της θητείας και ειδικότερα με τα δικαιώματα των μη επιθυμούντων να υπηρετήσουν.
Εγώ είμαι βέβαιος ότι οι εφεδρείες είναι απαραίτητες. Ποτέ και σε κανένα Στρατό στον Κόσμο, είναι οι υπάρχουσες Δυνάμεις εν καιρώ αρκετές για την πλήρη επάνδρωση και πλήρη ανάπτυξη τους εν καιρώ “κρίσης” ή “πολέμου”. Π.χ., αν -με βάση τις εκτιμήσεις των αμυντικών σου αναγκών(απειλές/γεωγραφία κλπ)- σχεδιάζεις ένα σύνολο 100.000 ανδρών (ακόμα…), διατηρείς μια συνεχή δύναμη 30-40000 για την εκπαίδευση των πολιτών που κατατάσσονται και οι υπόλοιποι καλούνται όταν χρειαστεί. Το γιατί, τόσο οικονομικά όσο και κοινωνικά, είναι εύκολο να το καταλάβει κανείς.
Στο γεγονός ότι ναι, μεν, ο αντιρρησίας συνείδησης “δεν προστατεύεται” όπως το Σύνταγμα ορίζει, παρέρχεσαι του γεγονότος ότι και αυτός που “στρατεύεται” δεν προστατεύεται απέναντι στον αντιρρησία ή στις γυναίκες ή σε οποιονδήποτε που για οποιονδήποτε λόγο αποφεύγει τη στράτευση. Αυτό καλείται “στρίβειν δια του αρραβώνος”… 🙂
Σαφώς και με βρίσκεις σύμφωνο για αποτελεσματικότερη εξωτερική πολιτική που θα μείωνε τους υπάρχοντες κινδύνους. Το παιχνίδι, όμως, παίζεται από πολλούς, εμφανείς και αφανείς. Αυτό αποδεικνύεται από καταβολής κόσμου.
Δεν χρειάζεται, δε, “να θεμελιώσω” τη στράτευση ως υποχρέωση απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Αυτό θα τοποθετούσε τον καθένα “έξω” από το κοινωνικό σύνολο, “ξένο” προς αυτό, που κάνει χάρη στο κοινωνικό σύνολο. Αν δεν καταφέρει το κράτος -με τον τρόπο που ανέφερα στα προηγούμενα σχόλια- να πείσει τον πολίτη ότι η στράτευση είναι, πρώτα απ’ όλα, υποχρέωση προς τον εαυτό του, δεν πρόκειται να βελτιωθούν τα πράγματα.
Βεβαίως, το Ελληνικό Κράτος …έχει κάνει τα πάντα για να πείσει τους πολίτες του ότι η θητεία είναι τιμωρία. Με Νομοθεσία συνεχώς αναθεωρούμενων πλαισίων (για βόλεμα ημετέρων) που καταλήγει εκούσια ή ακούσια σε “ανυποταξίες” και δικαιολογημένα αισθήματα αδικίας προς ΟΛΟΥΣ.
Και, για να ευδοκιμήσει η ευχή μου για “εξάμηνη” θητεία -ίσως και συντομότερη- η πρότασή μου είναι απλή. Να στρατεύονται και οι γυναίκες. Η εμπειρία από τις Μόνιμες που ήδη υπηρετούν αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Ακόμα και η στράτευση στα 18, για λίγους μήνες, παρά τα αρκετά αρνητικά της, αξίζει να συζητηθεί τουλάχιστον.
Δεν …αισιοδοξώ ότι έχω τη λύση στο τσεπάκι μου. Αλλά εύχομαι να συζητήσει η κοινωνία ανοικτά και ειλικρινά το πρόβλημα χωρίς να εστιάζει ο καθένας την άποψή του στην προσωπική του κατάσταση, όσο δίκιο κι αν έχει γι αυτή.
Με κάλυψε ο καπετάνιος. Το πρόβλημα της ελληνικής νοοτροπίας, ένα από τα προβλήματα πιο σωστά, ήταν πάντα οι επιλεκτικές ευαισθησίες.
Με κάλυψε ο καπετάνιος. Το πρόβλημα της ελληνικής νοοτροπίας, ένα από τα προβλήματα πιο σωστά, ήταν πάντα οι επιλεκτικές ευαισθησίες.
Αν το κόστος ενός πλήρως επαγγελματικού στρατού είναι απαγορευτικό ή όχι, είναι ένα ερώτημα που πρέπει να απαντήσουν οι οικονομολόγοι. Οι περισσότεροι, νομίζω, συμφωνούν ότι κοστίζει λιγότερο από άλλες λύσεις.
π.χ. βλέπε The dynamic cost of the draft
http://www.cebr.dk/upload/dp1802.pdf
Σχετικά με τις εφεδρείες νομίζω ότι μπορούν να καλυφθούν από επαγγελματίες έφεδρους (aka weekend warriors: http://www.armyreserve.army.mil/ARWEB)
Αν κριθεί σκόπιμη η ύπαρξη οπισθοφυλακής, τότε επιπροσθέτως μπορεί να καθιερωθεί εθελοντική θητεία 2 μηνών με υψηλά χρηματικά κίνητρα (θυμίζω ότι η οικογένεια ενός φαντάρου ξοδεύει 3 με 4 χιλιάδες ευρώ για τη θητεία του).
Όσον αφορά τον Πετρομελίδη (που αν δεν κάνω λάθος έχει ξαναφυλακιστεί) πιστεύω ότι είναι από τους λίγους που δεν διστάζουν να θυσιάσουν την προσωπική τους ευμάρεια για τις ιδέες τους.
Αν το κόστος ενός πλήρως επαγγελματικού στρατού είναι απαγορευτικό ή όχι, είναι ένα ερώτημα που πρέπει να απαντήσουν οι οικονομολόγοι. Οι περισσότεροι, νομίζω, συμφωνούν ότι κοστίζει λιγότερο από άλλες λύσεις.
π.χ. βλέπε The dynamic cost of the draft
http://www.cebr.dk/upload/dp1802.pdf
Σχετικά με τις εφεδρείες νομίζω ότι μπορούν να καλυφθούν από επαγγελματίες έφεδρους (aka weekend warriors: http://www.armyreserve.army.mil/ARWEB)
Αν κριθεί σκόπιμη η ύπαρξη οπισθοφυλακής, τότε επιπροσθέτως μπορεί να καθιερωθεί εθελοντική θητεία 2 μηνών με υψηλά χρηματικά κίνητρα (θυμίζω ότι η οικογένεια ενός φαντάρου ξοδεύει 3 με 4 χιλιάδες ευρώ για τη θητεία του).
Όσον αφορά τον Πετρομελίδη (που αν δεν κάνω λάθος έχει ξαναφυλακιστεί) πιστεύω ότι είναι από τους λίγους που δεν διστάζουν να θυσιάσουν την προσωπική τους ευμάρεια για τις ιδέες τους.
Κωστή θα είχε ενδιαφέρον αν είχαμε στη διάθεσή μας μελέτες και αναλύσεις για το μέγεθος του στρατού που χρειάζεται η Ελλάδα καθώς και για το κόστος τόσο της εφεδρικής όσο και της επαγγελματικής εκδοχής του. Μου είναι δύσκολο να εκτιμήσω την ανάγκη για έναν εφεδρικό στρατό 100.000 οπλιτών δίχως ποσοτικά στοιχεία. Δυστυχώς όμως ούτε γι’ αυτό το ζήτημα γίνεται ουσιαστική δημόσια διαβούλευση.
Διαφωνώ όταν γράφεις πως δεν χρειάζεται να θεμελιώσεις τη θητεία ως υποχρέωση απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Πιστεύω, δηλαδή, πως κάθε ατομική υποχρέωση απέναντι σε μια συλλογική οντότητα πρέπει να θεμελιώνεται με κάποιες βασικές αρχές. Η στρατιωτική θητεία δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, ούτε αυτονόητη ούτε αυταπόδεικτη υποχρέωση του ατόμου προς το σύνολο.
Αναφέρομαι πάντοτε στη θητεία όπως έχει διαμορφωθεί στην μεταπολιτευτική Ελλάδα. Εσύ προτείνεις έναν εξορθολογισμό και μια προσέγγιση μάλλον απραγματοποίητη με τα σημερινά δεδομένα στην Ελλάδα.
Για να θεωρηθεί η θητεία ως θετική εμπειρία και όχι ως ποινή, θα πρέπει να στηθει ένα αξιοκρατικό και διάφανο σύστημα που παρόμοιό του δεν έχει δει η Ελλάδα. Με βάση ποιά εμπειρία στην αξιοκρατία και στη διαφάνεια, θα στήσουμε μια τέτοια οργάνωση; Ποιός θα την στήσει; Ο κ. Μεϊμαράκης; Η κ. Παπανδρέου; Οι ευνοιοκράτες και ευνοιοκρατούμενοι θα στήσουν αξιοκρατικό μηχανισμό;
Κωστή θα είχε ενδιαφέρον αν είχαμε στη διάθεσή μας μελέτες και αναλύσεις για το μέγεθος του στρατού που χρειάζεται η Ελλάδα καθώς και για το κόστος τόσο της εφεδρικής όσο και της επαγγελματικής εκδοχής του. Μου είναι δύσκολο να εκτιμήσω την ανάγκη για έναν εφεδρικό στρατό 100.000 οπλιτών δίχως ποσοτικά στοιχεία. Δυστυχώς όμως ούτε γι’ αυτό το ζήτημα γίνεται ουσιαστική δημόσια διαβούλευση.
Διαφωνώ όταν γράφεις πως δεν χρειάζεται να θεμελιώσεις τη θητεία ως υποχρέωση απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Πιστεύω, δηλαδή, πως κάθε ατομική υποχρέωση απέναντι σε μια συλλογική οντότητα πρέπει να θεμελιώνεται με κάποιες βασικές αρχές. Η στρατιωτική θητεία δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, ούτε αυτονόητη ούτε αυταπόδεικτη υποχρέωση του ατόμου προς το σύνολο.
Αναφέρομαι πάντοτε στη θητεία όπως έχει διαμορφωθεί στην μεταπολιτευτική Ελλάδα. Εσύ προτείνεις έναν εξορθολογισμό και μια προσέγγιση μάλλον απραγματοποίητη με τα σημερινά δεδομένα στην Ελλάδα.
Για να θεωρηθεί η θητεία ως θετική εμπειρία και όχι ως ποινή, θα πρέπει να στηθει ένα αξιοκρατικό και διάφανο σύστημα που παρόμοιό του δεν έχει δει η Ελλάδα. Με βάση ποιά εμπειρία στην αξιοκρατία και στη διαφάνεια, θα στήσουμε μια τέτοια οργάνωση; Ποιός θα την στήσει; Ο κ. Μεϊμαράκης; Η κ. Παπανδρέου; Οι ευνοιοκράτες και ευνοιοκρατούμενοι θα στήσουν αξιοκρατικό μηχανισμό;
Ούτε πολιτικός εξόριστος να ήταν ο άνθρωπος! Ακόμα και τότε, θα υπήρχε γι αυτόν μια Χάρη, μια αποφυλάκιση, μια Ζωή αξιοπρεπής, τελοσπάντων, όπου θα γινόντουσαν σεβαστά τα δικά του “πιστεύω”, οι δικές του αντιρρήσεις απέναντι στον πόλεμο και τη βία. Η εποχή μας δεν σηκώνει ηρωϊκούς πολέμους, ο πόλεμος είναι σήμερα μπίζνα, επιχείρηση, με οικονομικές ανταμοιβές για εκείνους που τους προκαλούν και (γνώμη μου) είναι κορόιδα όσοι τους στηρίζουν. Ο στρατός – η υποχρεωτική στράτευση- είναι δυστυχώς κάτι τι που δεν μπορεί να αποφύγει ο νέος, αν θέλει να συνεχίσει τη ζωή του χωρίς ρετσινιές. Ετσι, τι να κάνει, πηγαίνει να “υπηρετήσει”. Το ζουμί είναι ΠΟΙΟΝ υπηρετεί. Τη μητέρα Πατρίδα; Δεν το νομίζω. Η μη τέρα Πατρίδα έχει σήμερα ένα σωρό ανάγκες, περισσότερο σημαντικές από το κράτημα ενός όπλου. Το μάθημα χειρισμού όπλων πόσο άραγε διαρκει; Δικαιολογεί το χρόνο που σπαταλιέται για το μάθημα αυτό;
–>> είμαι περήφανη που ο πατέρας μου υπήρξε ήρωας του ελληνοϊταλικού πολέμου 1940-41
–>> είμαι περήφανη που οι παπούδες μου πολέμησαν το 1914-18
–>> είμαι εξοργισμένη για τα δεινά του αδελφού μου στο στρατό το 1973-74, που του άφησαν ανίατες ασθένειες, τις οποίες κλήθηκα να πληρώσω πολύ ακριβά μετά από μερικά χρόνια. Αν είχε γίνει σεβαστή η θέση του εναντίον της βίας, τώρα θα είμασταν όλοι καλά -και εκείνος ζωντανός.
Πώς να το κάνουμε; Δεν είναι όλοι οι άντρες γεννημένοι για ήρωες και “ήρωες” κατά παραγγελία δεν δημιουργούνται…
Ούτε πολιτικός εξόριστος να ήταν ο άνθρωπος! Ακόμα και τότε, θα υπήρχε γι αυτόν μια Χάρη, μια αποφυλάκιση, μια Ζωή αξιοπρεπής, τελοσπάντων, όπου θα γινόντουσαν σεβαστά τα δικά του “πιστεύω”, οι δικές του αντιρρήσεις απέναντι στον πόλεμο και τη βία. Η εποχή μας δεν σηκώνει ηρωϊκούς πολέμους, ο πόλεμος είναι σήμερα μπίζνα, επιχείρηση, με οικονομικές ανταμοιβές για εκείνους που τους προκαλούν και (γνώμη μου) είναι κορόιδα όσοι τους στηρίζουν. Ο στρατός – η υποχρεωτική στράτευση- είναι δυστυχώς κάτι τι που δεν μπορεί να αποφύγει ο νέος, αν θέλει να συνεχίσει τη ζωή του χωρίς ρετσινιές. Ετσι, τι να κάνει, πηγαίνει να “υπηρετήσει”. Το ζουμί είναι ΠΟΙΟΝ υπηρετεί. Τη μητέρα Πατρίδα; Δεν το νομίζω. Η μη τέρα Πατρίδα έχει σήμερα ένα σωρό ανάγκες, περισσότερο σημαντικές από το κράτημα ενός όπλου. Το μάθημα χειρισμού όπλων πόσο άραγε διαρκει; Δικαιολογεί το χρόνο που σπαταλιέται για το μάθημα αυτό;
–>> είμαι περήφανη που ο πατέρας μου υπήρξε ήρωας του ελληνοϊταλικού πολέμου 1940-41
–>> είμαι περήφανη που οι παπούδες μου πολέμησαν το 1914-18
–>> είμαι εξοργισμένη για τα δεινά του αδελφού μου στο στρατό το 1973-74, που του άφησαν ανίατες ασθένειες, τις οποίες κλήθηκα να πληρώσω πολύ ακριβά μετά από μερικά χρόνια. Αν είχε γίνει σεβαστή η θέση του εναντίον της βίας, τώρα θα είμασταν όλοι καλά -και εκείνος ζωντανός.
Πώς να το κάνουμε; Δεν είναι όλοι οι άντρες γεννημένοι για ήρωες και “ήρωες” κατά παραγγελία δεν δημιουργούνται…
Νομίζω ότι η συζήτηση κυριαρχείται από προσωπικά συναισθήματα που εμποδίζουν τη σαφή ανάγνωση των απόψεων ένθεν και ένθεν.
Δεν διαφωνώ με αυτά τα συναισθήματα και με το δικαιολογημένο της ύπαρξής τους. Προσωπικά μάλιστα,
τεκμηριώνω το γεγονός ότι η θητεία έχει εκφυλιστεί σε “ποινή” όχι μόνο από συναισθηματικής άποψης αλλά από τους ίδιους τους στρατολογικούς Νόμους.
Που κατάφεραν, το επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά, να κάνουν ΟΛΟΥΣ (στρατευμένους κανονικά, στρατευμένους λουφαδότους, δίκαια αστράτευτους, λογικά αστράτευτους, και πονηρά αστράτευτους) να αισθάνονται -δικαίως- αδικημένοι.
Πρώτος, δε, ασπάζομαι τις απόψεις περί ‘απανθρωπιάς’ του πολέμου και της βίας γενικότερα.
Ο πόλεμος, όμως, και η βία είναι στην καθημερινότητά μας και δεν εξαρτάται ποτέ από έναν. Βρίσκω, δε, πολύ σωστή την εκδοχή του ότι “για να αποφύγεις τον πόλεμο πρέπει να είσαι προετοιμασμένος γι αυτόν”. Πρώτος, δε, πάλι, ασπάζομαι την ευχή να μην έχουμε Σώματα ασφαλείας και να μην υπάρχουν κλέφτες, βιαστές και δολοφόνοι. Αλλά, υπάρχουν. Και ο Κόσμος είναι μεγέθυνση της οποιασδήποτε κοινωνίας. Με την ‘ασφάλεια’ να παίζει καθοριστικό ρόλο στην επιβίωση, διαβίωση και ανάπτυξή της.
Και οι κοινωνίες πληρώνουν ακριβά τις δαπάνες για τη διατήρησή της (και ακριβότερα απ’ ό,τι θα έπρεπε).
Αλλά, επί 40 χρόνια πληρώνω -υποχρεωτικά- και την ασφάλεια του αυτοκινήτου μου χωρίς μέχρι σήμερα να την έχω χρειαστεί αλλά την πληρώνω για να αποζημιώνει άλλους (ατζαμήδες) συμπολίτες μου! Αυτό δεν συνιστά υποχρέωσή μου προς το κοινωνικό σύνολο με βαρύτατες συνέπειες αν αρνηθώ;
Αυτό το κόστος των Ε.Δ., είτε με οικονομική, είτε με προσωπική προσφορά, πρέπει, σίγουρα, να επαναξιολογηθεί, να προσδιοριστεί σαφώς, και να ΙΣΟΚΑΤΑΝΕΜΗΘΕΙ στους πολίτες που τους αφορά και κατ’ ιδίαν εφόσον αποτελούν μέρος του ίδιου κοινωνικού συνόλου που λειτουργεί με κανόνες για όλους.
Λεωνίδα, αν, επίσης, θεωρείς ότι ο ‘εξορθολογισμός’ που ζητώ είναι ουτοπία με βάση το διαχρονικά ίδιο πολιτικό σύστημα της χώρας, πώς νομίζεις ότι οι δικές σου προτάσεις θα πραγματοποιηθούν;
Και, βεβαίως, οι εκτιμήσεις, αναλύσεις, και σχεδιασμοί για τον όγκο και την ποιότητα των Ενόπλων Δυνάμεων βασίζονται σε παραμέτρους που δεν μπορούν να παρουσιάζονται δημόσια για ευνόητους λόγους. Τα νούμερα που ανέφερα είναι ενδεικτικά.
Σέβομαι την άποψή σου ότι “Η στρατιωτική θητεία δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, ούτε αυτονόητη ούτε αυταπόδεικτη υποχρέωση του ατόμου προς το σύνολο.”
Δεν την “υιοθετώ”, όμως, μέχρι να μου απαντήσεις αν, κατά τη γνώμη σου, χρειάζεται ο Στρατός και μου τεκμηριώσεις το οικονομικά εφικτό του αμιγώς επαγγελματικού Στρατού για την Ελλάδα. Αν μου απαντήσεις γιατί πληρώνω χοντρά και την ασφάλεια για το αυτοκίνητό μου θα είμαι υπόχρεος.
Από προσωπική εμπειρία στο θέμα (των Ε.Δ.) και έχοντας μελετήσει πάμπολλες εναλλακτικές λύσεις (επαγγελματικά, με γνώση όλων των παραμέτρων και με τις ίδιες απόψεις που καταθέτω και εδώ… όσο ήμουν ένστολος) σε διαβεβαιώνω ότι αυτό είναι πρακτικά αδύνατο.
Ροδιά μου, η καρδιά μου και η ψυχή μου είναι μαζί σου. Το μυαλό μου, όμως, δυσκολεύεται να συμβιβαστεί με το να μην υπάρχει θητεία γιατί οι συνθήκες της (για διάφορους λόγους) είναι σε πολλές μεριές απαράδεκτες. Ίσως -τι ίσως δηλαδή, σίγουρα- μια από τις αιτίες που κάνουν τη θητεία αμφισβητίσιμη είναι και οι θυσίες των παππούδων και του πατέρα σου που μας κληροδότησαν μια μακρόχρονη ειρήνη που δεν μας αφήνει να δούμε την αναγκαιότητα διατήρησης στρατών. Το ίδιο θα γινόταν και στη γειτονιά σου αν μειωνόταν η εγκληματικότητα οπότε θα απορούσαμε, δικαίως, γιατί πληρώνουμε τόσους αστυνομικούς (σε προλαβαίνω, το ίδιο αναρωτιέσαι και τώρα, βεβαίως) 🙂
Νομίζω ότι η συζήτηση κυριαρχείται από προσωπικά συναισθήματα που εμποδίζουν τη σαφή ανάγνωση των απόψεων ένθεν και ένθεν.
Δεν διαφωνώ με αυτά τα συναισθήματα και με το δικαιολογημένο της ύπαρξής τους. Προσωπικά μάλιστα,
τεκμηριώνω το γεγονός ότι η θητεία έχει εκφυλιστεί σε “ποινή” όχι μόνο από συναισθηματικής άποψης αλλά από τους ίδιους τους στρατολογικούς Νόμους.
Που κατάφεραν, το επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά, να κάνουν ΟΛΟΥΣ (στρατευμένους κανονικά, στρατευμένους λουφαδότους, δίκαια αστράτευτους, λογικά αστράτευτους, και πονηρά αστράτευτους) να αισθάνονται -δικαίως- αδικημένοι.
Πρώτος, δε, ασπάζομαι τις απόψεις περί ‘απανθρωπιάς’ του πολέμου και της βίας γενικότερα.
Ο πόλεμος, όμως, και η βία είναι στην καθημερινότητά μας και δεν εξαρτάται ποτέ από έναν. Βρίσκω, δε, πολύ σωστή την εκδοχή του ότι “για να αποφύγεις τον πόλεμο πρέπει να είσαι προετοιμασμένος γι αυτόν”. Πρώτος, δε, πάλι, ασπάζομαι την ευχή να μην έχουμε Σώματα ασφαλείας και να μην υπάρχουν κλέφτες, βιαστές και δολοφόνοι. Αλλά, υπάρχουν. Και ο Κόσμος είναι μεγέθυνση της οποιασδήποτε κοινωνίας. Με την ‘ασφάλεια’ να παίζει καθοριστικό ρόλο στην επιβίωση, διαβίωση και ανάπτυξή της.
Και οι κοινωνίες πληρώνουν ακριβά τις δαπάνες για τη διατήρησή της (και ακριβότερα απ’ ό,τι θα έπρεπε).
Αλλά, επί 40 χρόνια πληρώνω -υποχρεωτικά- και την ασφάλεια του αυτοκινήτου μου χωρίς μέχρι σήμερα να την έχω χρειαστεί αλλά την πληρώνω για να αποζημιώνει άλλους (ατζαμήδες) συμπολίτες μου! Αυτό δεν συνιστά υποχρέωσή μου προς το κοινωνικό σύνολο με βαρύτατες συνέπειες αν αρνηθώ;
Αυτό το κόστος των Ε.Δ., είτε με οικονομική, είτε με προσωπική προσφορά, πρέπει, σίγουρα, να επαναξιολογηθεί, να προσδιοριστεί σαφώς, και να ΙΣΟΚΑΤΑΝΕΜΗΘΕΙ στους πολίτες που τους αφορά και κατ’ ιδίαν εφόσον αποτελούν μέρος του ίδιου κοινωνικού συνόλου που λειτουργεί με κανόνες για όλους.
Λεωνίδα, αν, επίσης, θεωρείς ότι ο ‘εξορθολογισμός’ που ζητώ είναι ουτοπία με βάση το διαχρονικά ίδιο πολιτικό σύστημα της χώρας, πώς νομίζεις ότι οι δικές σου προτάσεις θα πραγματοποιηθούν;
Και, βεβαίως, οι εκτιμήσεις, αναλύσεις, και σχεδιασμοί για τον όγκο και την ποιότητα των Ενόπλων Δυνάμεων βασίζονται σε παραμέτρους που δεν μπορούν να παρουσιάζονται δημόσια για ευνόητους λόγους. Τα νούμερα που ανέφερα είναι ενδεικτικά.
Σέβομαι την άποψή σου ότι “Η στρατιωτική θητεία δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, ούτε αυτονόητη ούτε αυταπόδεικτη υποχρέωση του ατόμου προς το σύνολο.”
Δεν την “υιοθετώ”, όμως, μέχρι να μου απαντήσεις αν, κατά τη γνώμη σου, χρειάζεται ο Στρατός και μου τεκμηριώσεις το οικονομικά εφικτό του αμιγώς επαγγελματικού Στρατού για την Ελλάδα. Αν μου απαντήσεις γιατί πληρώνω χοντρά και την ασφάλεια για το αυτοκίνητό μου θα είμαι υπόχρεος.
Από προσωπική εμπειρία στο θέμα (των Ε.Δ.) και έχοντας μελετήσει πάμπολλες εναλλακτικές λύσεις (επαγγελματικά, με γνώση όλων των παραμέτρων και με τις ίδιες απόψεις που καταθέτω και εδώ… όσο ήμουν ένστολος) σε διαβεβαιώνω ότι αυτό είναι πρακτικά αδύνατο.
Ροδιά μου, η καρδιά μου και η ψυχή μου είναι μαζί σου. Το μυαλό μου, όμως, δυσκολεύεται να συμβιβαστεί με το να μην υπάρχει θητεία γιατί οι συνθήκες της (για διάφορους λόγους) είναι σε πολλές μεριές απαράδεκτες. Ίσως -τι ίσως δηλαδή, σίγουρα- μια από τις αιτίες που κάνουν τη θητεία αμφισβητίσιμη είναι και οι θυσίες των παππούδων και του πατέρα σου που μας κληροδότησαν μια μακρόχρονη ειρήνη που δεν μας αφήνει να δούμε την αναγκαιότητα διατήρησης στρατών. Το ίδιο θα γινόταν και στη γειτονιά σου αν μειωνόταν η εγκληματικότητα οπότε θα απορούσαμε, δικαίως, γιατί πληρώνουμε τόσους αστυνομικούς (σε προλαβαίνω, το ίδιο αναρωτιέσαι και τώρα, βεβαίως) 🙂
Κωστή, δεν περιμένω να εφαρμοστούν οι δικές μου προτάσεις περι στρατολογικών στην Ελλάδα. Εδώ, δεν περιμένω να εφαρμοστούν πιο ρεαλιστικές προτάσεις που έχω κάνει σε χώρο για τον οποίο γνωρίζω και 10 πράγματα (ήτοι, πανεπιστήμια).
Σημειώνω όμως πως και οι δικές σου προτάσεις είναι εξαιρετικά προχωρημένες για τα δεδομένα της Ελλάδας μας. Πιστεύεις δηλαδή πως υπάρχει πρωθυπουργός (έστω και υπό εκκόλαψη) που θα στρατολογήσει, υποχρεωτικά, τις Ελληνίδες; Ποιός ή ποιά;
Το παράδειγμα της ασφάλειας είναι καλό. Ως προσεκτικός οδηγός πληρώνεις λιγότερο από έναν ατζαμή, έτσι; Αυτό πώς μεταφράζεται στην υποχρεωτική θητεία; Υπάρχει και εκεί μια διαστρωμάτωση του τιμήματος που πληρώνεις, όπως γίνεται και στην ασφάλιση αυτοκινήτων; Προτείνοντας 6μηνη θητεία για όλους και όλες, δεν είναι σα να προτείνεις το ίδιο ασφάλιστρο για όλους τους οδηγούς, ανεξαρτήτως εμπειρίας, παρελθόντων ατυχημάτων, και κατηγορίας οχήματος;
Αυτό που πιστεύω δηλαδή είναι πως η καθολική υποχρέωση για κάτι, γεννά αδικίες. Και γι αυτό την αμφισβητώ ως αυταπόδεικτη υποχρέωση του ατόμου απέναντι στο σύνολο. Η ασφάλιση οχήματος είναι μεν καθολική υποχρέωση, αλλά με τέτοια διαστρωμάτωση ώστε να εξομαλύνονται κάπως οι αδικίες. Και επιπλέον, η ασφάλιση παρέχεται μέσω ενός συστήματος ανοιχτής αγοράς, ανταγωνιστικού, και (σχετικά) διάφανου. Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν έχουν κάτι αντίστοιχο στην καθολικώς υποχρεωτική θητεία.
Για το μέγεθος του στρατού που χρειαζόμαστε, δεν εννοούσα πως θέλω να δω διαβαθμισμένες μελέτες του ΓΕΕΘΑ. Αλλά οι βασικές αρχές στρατιωτικής και αμυντικής οργάνωσεις δεν είναι διαβαθμισμένες, διδάσκονται στα πανεπιστήμια και στις στρατιωτικές σχολές, και περιορίζονται από τον πληθυσμό, έκταση, διπλωματική επιφάνεια, και οικονομική δραστηριότητα μιας χώρας. Με βάση αυτές τις αρχές θα ήθελα να γνωρίζω τι στρατό χρειαζόμαστε και σε τι μέγεθος.
Χρειάζεται η Ελλάδα σήμερα ΕΔ. Ναι. Συγκριτικά όμως τί είναι καλύτερο: εφεδρικές ή επαγγελματικές; Για να κάνω αυτή τη σύγκριση θα ήθελα να δω ποσοτικά δεδομένα. Πχ αν σήμερα έχουμε εφεδρικό στρατό 100.000 οπλιτών, με τα ίδια έξοδα τι μέγεθος επαγγελματικού στρατού αγοράζουμε; Πώς υπολογίζονται αυτά τα έξοδα (κόστος συντήρησης μονάδων· χαμένη παραγωγικότητα, σε βάθος χρόνου· οικονομική επιβάρυνση οικογενειών κτλ). Αυτό όμως είναι top-down προσέγγιση. Από μια bottom-up θεώρηση: ποιές είναι οι αμυντικές μας προτεραιότητες (σε γενικές γραμμές) και πώς μπορεί να τις καλύψει ένας εφεδρικός στρατός σε συγκριση μ’ έναν επαγγελματικό.
Δεν αμφισβητώ την ανάγκη των ΕΔ. Την ανοργανωσιά και την μετριοκρατία του συστήματος αμφισβητώ και επ αυτού δεν πιστεύω πως διαφωνούμε.
Κωστή, δεν περιμένω να εφαρμοστούν οι δικές μου προτάσεις περι στρατολογικών στην Ελλάδα. Εδώ, δεν περιμένω να εφαρμοστούν πιο ρεαλιστικές προτάσεις που έχω κάνει σε χώρο για τον οποίο γνωρίζω και 10 πράγματα (ήτοι, πανεπιστήμια).
Σημειώνω όμως πως και οι δικές σου προτάσεις είναι εξαιρετικά προχωρημένες για τα δεδομένα της Ελλάδας μας. Πιστεύεις δηλαδή πως υπάρχει πρωθυπουργός (έστω και υπό εκκόλαψη) που θα στρατολογήσει, υποχρεωτικά, τις Ελληνίδες; Ποιός ή ποιά;
Το παράδειγμα της ασφάλειας είναι καλό. Ως προσεκτικός οδηγός πληρώνεις λιγότερο από έναν ατζαμή, έτσι; Αυτό πώς μεταφράζεται στην υποχρεωτική θητεία; Υπάρχει και εκεί μια διαστρωμάτωση του τιμήματος που πληρώνεις, όπως γίνεται και στην ασφάλιση αυτοκινήτων; Προτείνοντας 6μηνη θητεία για όλους και όλες, δεν είναι σα να προτείνεις το ίδιο ασφάλιστρο για όλους τους οδηγούς, ανεξαρτήτως εμπειρίας, παρελθόντων ατυχημάτων, και κατηγορίας οχήματος;
Αυτό που πιστεύω δηλαδή είναι πως η καθολική υποχρέωση για κάτι, γεννά αδικίες. Και γι αυτό την αμφισβητώ ως αυταπόδεικτη υποχρέωση του ατόμου απέναντι στο σύνολο. Η ασφάλιση οχήματος είναι μεν καθολική υποχρέωση, αλλά με τέτοια διαστρωμάτωση ώστε να εξομαλύνονται κάπως οι αδικίες. Και επιπλέον, η ασφάλιση παρέχεται μέσω ενός συστήματος ανοιχτής αγοράς, ανταγωνιστικού, και (σχετικά) διάφανου. Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν έχουν κάτι αντίστοιχο στην καθολικώς υποχρεωτική θητεία.
Για το μέγεθος του στρατού που χρειαζόμαστε, δεν εννοούσα πως θέλω να δω διαβαθμισμένες μελέτες του ΓΕΕΘΑ. Αλλά οι βασικές αρχές στρατιωτικής και αμυντικής οργάνωσεις δεν είναι διαβαθμισμένες, διδάσκονται στα πανεπιστήμια και στις στρατιωτικές σχολές, και περιορίζονται από τον πληθυσμό, έκταση, διπλωματική επιφάνεια, και οικονομική δραστηριότητα μιας χώρας. Με βάση αυτές τις αρχές θα ήθελα να γνωρίζω τι στρατό χρειαζόμαστε και σε τι μέγεθος.
Χρειάζεται η Ελλάδα σήμερα ΕΔ. Ναι. Συγκριτικά όμως τί είναι καλύτερο: εφεδρικές ή επαγγελματικές; Για να κάνω αυτή τη σύγκριση θα ήθελα να δω ποσοτικά δεδομένα. Πχ αν σήμερα έχουμε εφεδρικό στρατό 100.000 οπλιτών, με τα ίδια έξοδα τι μέγεθος επαγγελματικού στρατού αγοράζουμε; Πώς υπολογίζονται αυτά τα έξοδα (κόστος συντήρησης μονάδων· χαμένη παραγωγικότητα, σε βάθος χρόνου· οικονομική επιβάρυνση οικογενειών κτλ). Αυτό όμως είναι top-down προσέγγιση. Από μια bottom-up θεώρηση: ποιές είναι οι αμυντικές μας προτεραιότητες (σε γενικές γραμμές) και πώς μπορεί να τις καλύψει ένας εφεδρικός στρατός σε συγκριση μ’ έναν επαγγελματικό.
Δεν αμφισβητώ την ανάγκη των ΕΔ. Την ανοργανωσιά και την μετριοκρατία του συστήματος αμφισβητώ και επ αυτού δεν πιστεύω πως διαφωνούμε.
Όχι, δεν διαφωνούμε επ’ αυτού και νομίζω ότι ήμουν ξεκάθαρος σ’ αυτό.
Οι απόψεις σου περί ‘διαστρωμάτωσης’ του κόστους, μου θυμίζουν (θετικά) το σύστημα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας όπου το κόστος το αναλάμβαναν -υποχρεωτικά- οι πλούσιοι.
Το παράδειγμα της ασφάλειας του αυτοκινήτου, όμως, το έθεσα στη θεωρητική του βάση (πληρώνω για να αποζημιωθούν συμπολίτες μου). Αν στην περίπτωση αυτή (που αποδέχεσαι την Υποχρεωτική ‘υποχρέωση’, μπορείς να βάλεις ένα κριτήριο (καλός οδηγός) για …έκπτωση σ’ αυτήν, καλό θα ήταν να βάλεις και κριτήρια για ανάλογη έκπτωση της υποχρέωσης (αν την αποδέχεσαι) για τη θητεία ή να εκτιμήσεις ως αντίστοιχες ‘εκπτώσεις’ τις υφιστάμενες ρυθμίσειις για αναβολές, ακαδημαϊκό και οικογενειακό στάτους κλπ που ισχύουν και για τη στράτευση.
Εκατό χρόνια να συζητάμε, δεν θα μπορέσουμε να βρούμε, όμως, κοινά αποδεκτά από όλους κριτήρια. Γι αυτό εξ άλλου και οι Νόμοι που διέπουν μια κοινωνία (και ψηφίζονται κατά πλειοψηφία) είναι -θεωρητικά- ‘υποχρεωτικοί’. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει συνεχώς να επικαιροποιούνται και βελτιώνονται (πράγμα που είναι για μένα το ζητούμενο) και καθόλου ‘εξαιρετικά προχωρημένο’ ως άποψη.
Και, δυστυχώς, δεν μπορώ να καταθέσω τις γνώσεις μου για τους υπολογισμούς του κόστους επαγγελματικού/μη επαγγελματικού Στρατού που διαμορφώνουν την πεποίθησή μου ότι, σήμερα, ο αμιγώς επαγγελματικός αποτελεί ουτοπία για τις αντικειμενικές δυνατότητες του κράτους.
Τη στράτευση πριν από τις τριτοβάθμιες σπουδές και τη στράτευση των γυναικών, με συνεπακόλουθη ελαχιστοποίηση της διάρκειας της θητείας, τα θέτω ως ιδέες προς συζήτηση και προβληματισμό με βάση την πεποίθηση που ανέφερα.. Δεν τα προτείνω ως πολιτικές αποφάσεις με τις συνθήκες λειτουργίας της ‘πολιτικής’ του σήμερα.
Πάντως, ΟΛΟΙ όσοι θέλουν να έχουν αυτοκίνητο, πληρώνουν, μικρή ή μεγάλη, με εκπτώσεις ή επιβαρύνσεις, ‘ασφάλεια’. ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ και με ΠΟΙΝΕΣ αν δεν συμμορφώνονται. Ακόμα και αυτοί που ιδεολογικά είναι αντίθετοι με το καπιταλιστικό σύστημα… οργάνωσης της κοινωνίας.
Τουλάχιστον και σ’ αυτό συμφωνούμε, έτσι;
Εύχομαι, ελπίζω και …προσεύχομαι να μην μας ‘επιπέσει’ κατι τις από αυτά που συμβαίνουν στα πέριξ μας. Ή να μη χρειστούν κάποιες βόμβες -…άγνωστης προέλευσης και κατασκευής …Απελευθερωτικών Στρατών- να σκάσουν στον Λευκό Πύργο για να ξυπνήσουν τον προβληματισμό του καθενός μας και των πολιτικών που εμείς (στην τύφλα μας) ψηφίζουμε.
Μ’ εξάντλησες! 🙂
Όχι, δεν διαφωνούμε επ’ αυτού και νομίζω ότι ήμουν ξεκάθαρος σ’ αυτό.
Οι απόψεις σου περί ‘διαστρωμάτωσης’ του κόστους, μου θυμίζουν (θετικά) το σύστημα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας όπου το κόστος το αναλάμβαναν -υποχρεωτικά- οι πλούσιοι.
Το παράδειγμα της ασφάλειας του αυτοκινήτου, όμως, το έθεσα στη θεωρητική του βάση (πληρώνω για να αποζημιωθούν συμπολίτες μου). Αν στην περίπτωση αυτή (που αποδέχεσαι την Υποχρεωτική ‘υποχρέωση’, μπορείς να βάλεις ένα κριτήριο (καλός οδηγός) για …έκπτωση σ’ αυτήν, καλό θα ήταν να βάλεις και κριτήρια για ανάλογη έκπτωση της υποχρέωσης (αν την αποδέχεσαι) για τη θητεία ή να εκτιμήσεις ως αντίστοιχες ‘εκπτώσεις’ τις υφιστάμενες ρυθμίσειις για αναβολές, ακαδημαϊκό και οικογενειακό στάτους κλπ που ισχύουν και για τη στράτευση.
Εκατό χρόνια να συζητάμε, δεν θα μπορέσουμε να βρούμε, όμως, κοινά αποδεκτά από όλους κριτήρια. Γι αυτό εξ άλλου και οι Νόμοι που διέπουν μια κοινωνία (και ψηφίζονται κατά πλειοψηφία) είναι -θεωρητικά- ‘υποχρεωτικοί’. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει συνεχώς να επικαιροποιούνται και βελτιώνονται (πράγμα που είναι για μένα το ζητούμενο) και καθόλου ‘εξαιρετικά προχωρημένο’ ως άποψη.
Και, δυστυχώς, δεν μπορώ να καταθέσω τις γνώσεις μου για τους υπολογισμούς του κόστους επαγγελματικού/μη επαγγελματικού Στρατού που διαμορφώνουν την πεποίθησή μου ότι, σήμερα, ο αμιγώς επαγγελματικός αποτελεί ουτοπία για τις αντικειμενικές δυνατότητες του κράτους.
Τη στράτευση πριν από τις τριτοβάθμιες σπουδές και τη στράτευση των γυναικών, με συνεπακόλουθη ελαχιστοποίηση της διάρκειας της θητείας, τα θέτω ως ιδέες προς συζήτηση και προβληματισμό με βάση την πεποίθηση που ανέφερα.. Δεν τα προτείνω ως πολιτικές αποφάσεις με τις συνθήκες λειτουργίας της ‘πολιτικής’ του σήμερα.
Πάντως, ΟΛΟΙ όσοι θέλουν να έχουν αυτοκίνητο, πληρώνουν, μικρή ή μεγάλη, με εκπτώσεις ή επιβαρύνσεις, ‘ασφάλεια’. ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ και με ΠΟΙΝΕΣ αν δεν συμμορφώνονται. Ακόμα και αυτοί που ιδεολογικά είναι αντίθετοι με το καπιταλιστικό σύστημα… οργάνωσης της κοινωνίας.
Τουλάχιστον και σ’ αυτό συμφωνούμε, έτσι;
Εύχομαι, ελπίζω και …προσεύχομαι να μην μας ‘επιπέσει’ κατι τις από αυτά που συμβαίνουν στα πέριξ μας. Ή να μη χρειστούν κάποιες βόμβες -…άγνωστης προέλευσης και κατασκευής …Απελευθερωτικών Στρατών- να σκάσουν στον Λευκό Πύργο για να ξυπνήσουν τον προβληματισμό του καθενός μας και των πολιτικών που εμείς (στην τύφλα μας) ψηφίζουμε.
Μ’ εξάντλησες! 🙂
Μα υπάρχουν Κωστή άτομα ιδεολογικώς αντίθετα με το καπιταλιστικό σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας που έχουν όμως αυτοκίνητο; Όσοι είναι κατά της υποχρεωτικής ασφάλισης αυτοκινήτων (ή του καπιταλισμού) πάνε με το λεωφορείο!
Περί εφεδρικού η επαγγελματικού στρατού, μας χωρίζει μεγάλη απόσταση. Γνωρίζεις πράγματα που δεν μπορείς να πεις δημοσίως και αγνοώ πράγματα που η κυβέρνηση οφείλει να δημοσιεύσει. Άντε να συνενοηθούμε μετά.
Σε γενικές γραμμές πάντως είμαι υπερ των υβριδικών λύσεων όταν αυτές είναι βιώσιμες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση: επαγγελματικός κορμός με εφεδρική υποστήριξη ίσως να είναι μια βιώσιμη λύση. Αλλά δίχως μια βασική ποιοτική ανάλυση δεν θα είμαστε σε θέση να συγκλίνουμε πουθενά.
Απόντων, λοιπόν, κάποιων βασικών δεδομένων δεν καταλαβαίνω γιατί ένας εφεδρικός στρατός 100.000 ανθρώπων είναι προτιμότερος από έναν επαγγελματικό στρατό 20.000 ανθρώπων. Αν κάθε επαγγελματίας στρατιώτης πληρώνεται με €30.000 το χρόνο, κλιμακούμενα με €1.000/έτος, το ετήσιο κόστος (σε βάθος 5ετίας) ανέρχεται σε €640 εκατομμύρια το χρόνο για τους μισθούς. Υπολόγισε, από κοντά, τα μειωμένα έξοδα συντήρησης στρατοπέδων καθώς και τον χαμηλότερο αριθμό αξιωματικών, και δεν αποκλείεται να βγαίνουμε και κερδισμένοι. Από τα €6+ δις του προύπολογισμού για την Εθνική Άμυνα, το 10% περίπου να το επενδύουμε στον επαγγελματικό στρατό δεν είναι κι άσχημα;
Μιλάμε δηλαδή για €64 το χρόνο για κάθε Έλληνα πολίτη. Ο υπολογισμός βεβαίως είναι χονδροειδέστατος και δεν λαμβάνει υπόψη συνταξιοδοτικά και άλλα ζητήματα.
Διαφωνώ όμως με την στράτευση πριν το πανεπιστήμιο. Θα έχουμε προβλήματα. Από τη μεριά της μαθησιακής θεωρίας το ενδιάμεσο κενό θα αποβεί καταστροφικό για την εκπαίδευση των φοιτητών. (Βγαίνουν που βγαίνουν ημι-αποβλακωμένοι οι μαθητές από τα λύκεια της κακιάς ώρας, τους διακόπτεις και την μαθησιακή ορμή με την έστω και εξάμηνη θητεία, κι άντε μετά να ξαναπάρουν μπροστά).
Στο θέμα αυτό θα πρέπει να αποφασίσουμε τελικά τι ανάπτυξη επιθυμούμε για τη χώρα μας. Αν πραγματικά θέλουμε να ανταγωνιστούμε στην παγκοσμιοποιημένη αρένα της καινοτομίας και της οικονομίας γνώσης, τότε θα πρέπει να βελτιώσουμε την παιδεία μας. Σε μια τέτοια βελτίωση δεν πιστεύω να υπάρχει χώρος για υποχρεωτική στράτευση πριν το πανεπιστήμιο.
Αν, όμως, καταλήξουμε να δεχτούμε δευτερεύοντα ρόλο στην Ευρώπη των δύο ταχυτήτων, τότε η θητεία πριν το πανεπιστήμιο είναι πιθανή.
Δεν μπορούμε όμως να έχουμε και υποχρεωτική θητεία πριν το πανεπιστήμιο και ανάπτυξη σε παγκοσμιοποιημένους ρυθμούς καινοτομίας και τεχνογνωσίας.
Μα υπάρχουν Κωστή άτομα ιδεολογικώς αντίθετα με το καπιταλιστικό σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας που έχουν όμως αυτοκίνητο; Όσοι είναι κατά της υποχρεωτικής ασφάλισης αυτοκινήτων (ή του καπιταλισμού) πάνε με το λεωφορείο!
Περί εφεδρικού η επαγγελματικού στρατού, μας χωρίζει μεγάλη απόσταση. Γνωρίζεις πράγματα που δεν μπορείς να πεις δημοσίως και αγνοώ πράγματα που η κυβέρνηση οφείλει να δημοσιεύσει. Άντε να συνενοηθούμε μετά.
Σε γενικές γραμμές πάντως είμαι υπερ των υβριδικών λύσεων όταν αυτές είναι βιώσιμες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση: επαγγελματικός κορμός με εφεδρική υποστήριξη ίσως να είναι μια βιώσιμη λύση. Αλλά δίχως μια βασική ποιοτική ανάλυση δεν θα είμαστε σε θέση να συγκλίνουμε πουθενά.
Απόντων, λοιπόν, κάποιων βασικών δεδομένων δεν καταλαβαίνω γιατί ένας εφεδρικός στρατός 100.000 ανθρώπων είναι προτιμότερος από έναν επαγγελματικό στρατό 20.000 ανθρώπων. Αν κάθε επαγγελματίας στρατιώτης πληρώνεται με €30.000 το χρόνο, κλιμακούμενα με €1.000/έτος, το ετήσιο κόστος (σε βάθος 5ετίας) ανέρχεται σε €640 εκατομμύρια το χρόνο για τους μισθούς. Υπολόγισε, από κοντά, τα μειωμένα έξοδα συντήρησης στρατοπέδων καθώς και τον χαμηλότερο αριθμό αξιωματικών, και δεν αποκλείεται να βγαίνουμε και κερδισμένοι. Από τα €6+ δις του προύπολογισμού για την Εθνική Άμυνα, το 10% περίπου να το επενδύουμε στον επαγγελματικό στρατό δεν είναι κι άσχημα;
Μιλάμε δηλαδή για €64 το χρόνο για κάθε Έλληνα πολίτη. Ο υπολογισμός βεβαίως είναι χονδροειδέστατος και δεν λαμβάνει υπόψη συνταξιοδοτικά και άλλα ζητήματα.
Διαφωνώ όμως με την στράτευση πριν το πανεπιστήμιο. Θα έχουμε προβλήματα. Από τη μεριά της μαθησιακής θεωρίας το ενδιάμεσο κενό θα αποβεί καταστροφικό για την εκπαίδευση των φοιτητών. (Βγαίνουν που βγαίνουν ημι-αποβλακωμένοι οι μαθητές από τα λύκεια της κακιάς ώρας, τους διακόπτεις και την μαθησιακή ορμή με την έστω και εξάμηνη θητεία, κι άντε μετά να ξαναπάρουν μπροστά).
Στο θέμα αυτό θα πρέπει να αποφασίσουμε τελικά τι ανάπτυξη επιθυμούμε για τη χώρα μας. Αν πραγματικά θέλουμε να ανταγωνιστούμε στην παγκοσμιοποιημένη αρένα της καινοτομίας και της οικονομίας γνώσης, τότε θα πρέπει να βελτιώσουμε την παιδεία μας. Σε μια τέτοια βελτίωση δεν πιστεύω να υπάρχει χώρος για υποχρεωτική στράτευση πριν το πανεπιστήμιο.
Αν, όμως, καταλήξουμε να δεχτούμε δευτερεύοντα ρόλο στην Ευρώπη των δύο ταχυτήτων, τότε η θητεία πριν το πανεπιστήμιο είναι πιθανή.
Δεν μπορούμε όμως να έχουμε και υποχρεωτική θητεία πριν το πανεπιστήμιο και ανάπτυξη σε παγκοσμιοποιημένους ρυθμούς καινοτομίας και τεχνογνωσίας.
Καλημέρα!
Απ’ ό,τι καταλαβαίνω, μόνο απο …”κατ’ ιδίαν” πληροφόρηση θα αντιληφθείς το ‘μάταιο’ των υπολογισμών σου. Μπορεί και να ίσχυαν αν ήμασταν γεωγραφικά στη θέση της Πορτογαλλίας.
Όταν έχεις (αν πιστεύεις ότι έχεις) ορατούς κινδύνους από μεγέθη επιθετικών στρατών της τάξης εκατοντάδων χιλιάδων και βάλε, οι υπολογισμοί σου για το μέγεθος του δικού σου είναι έξω από οποιοδήποτε μέτρο.
Μέχρι να επιλυθούν τα υπαρκτά (αν πιστεύεις ότι είναι υπαρκτά) προβλήματα ασφάλειας της χώρας διπλωματικά, η ύπαρξη ισχυρού στρατού “αποτροπής” είναι, δυστυχώς, απαραίτητη προϋπόθεση. Γιατί αν δεν έχεις ΚΑΙ τη στρατιωτική ισχύ, δεν έχεις ΚΑΙ τη διπλωματική ισχύ να καθορίζεις τα όρια των συμφερόντων σου.
Υπαινίσσεσαι μείωση των λειτουργικών εξόδων με ελαχιστοποίηση των στρατοπέδων για έναν μικρότερο επαγγελματικό Στρατό. Μα τα στρατόπεδα, οι αποθήκες καυσίμων και πυρομαχικών κλπ δεν στήνονται διάσπαρτα λόγω του αριθμού των υπηρετούντων. Στήνονται για την εξυπηρέτηση του αριθμού σε πλήρη ανάπτυξη αν ‘κούφια η ώρα’ χρειαστεί. Άρα, τα περισσότερα από αυτά είναι απαραίτητα έστω κι αν τώρα παραμένουν άδεια και ανοίγουν την όρεξη εργολάβων, Δημάρχων και άλλων για εκμετάλλευση.
Για τη στράτευση μετά το Λύκειο, γράφεις: “Στο θέμα αυτό θα πρέπει να αποφασίσουμε τελικά τι ανάπτυξη επιθυμούμε για τη χώρα μας. Αν πραγματικά θέλουμε να ανταγωνιστούμε στην παγκοσμιοποιημένη αρένα της καινοτομίας και της οικονομίας γνώσης, τότε θα πρέπει να βελτιώσουμε την παιδεία μας. Σε μια τέτοια βελτίωση δεν πιστεύω να υπάρχει χώρος για υποχρεωτική στράτευση πριν το πανεπιστήμιο.”
Το τι θέλουμε όλοι είναι, πέρα από κάθε αμφισβήτηση, κοινό.
Δεν θέλουμε πολέμους, θέλουμε πρόοδο και ανάπτυξη, θέλουμε ειρήνη και αδελφοσύνη, θέλουμε καλύτερη ζωή για τα παιδιά μας.
Κάποιοι άλλοι θέλουν να εκμεταλλευτούν τις πρώτες μας ύλες, κάποιοι άλλοι θέλουν κομμάτια της επικράτειάς μας γιατί σ΄αυτά ζούν ομοεθνείς τους, κάποιοι άλλοι κομμάτια της επικράτειάς μας για να φυλάνε τους ενεργειακούς αγωγούς προς όφελος δικό τους και μόνο, και, και, και. Και τα θέλουν για το καλό της δικής τους κοινωνίας.
Σύγκρινε το κόστος του οποιουδήποτε στρατού θέλεις με το κόστος από την απώλεια αυτών των δικών μας συμφερόντων και πες μου το επιστημονικό αποτέλεσμα επί της ανάπτυξης, ευημερίας και ευζωϊας των Ελλήνων πολιτών.
Ξεκινήσαμε, όμως, από την “τιμωρία” ενός πολίτη που δεν υπακούει (καλώς ή κακώς) στον Νόμο και καταλήξαμε ότι αν υπήρχε επαγγελματικός Στρατός, ο πολίτης αυτός δεν θα υφίστατο τις διώξεις που ο Νόμος (καλώς ή κακώς) προβλέπει;
Πριν κινδυνεύσω να χαρακτηριστώ μιλιταριστής και διάφορα άλλα,
σπεύδω να διακόψω την ασφάλεια του αυτοκινήτου μου και πάω να αγοράσω εισιτήρια για τα λεωφορεία… :-))
Καλημέρα!
Απ’ ό,τι καταλαβαίνω, μόνο απο …”κατ’ ιδίαν” πληροφόρηση θα αντιληφθείς το ‘μάταιο’ των υπολογισμών σου. Μπορεί και να ίσχυαν αν ήμασταν γεωγραφικά στη θέση της Πορτογαλλίας.
Όταν έχεις (αν πιστεύεις ότι έχεις) ορατούς κινδύνους από μεγέθη επιθετικών στρατών της τάξης εκατοντάδων χιλιάδων και βάλε, οι υπολογισμοί σου για το μέγεθος του δικού σου είναι έξω από οποιοδήποτε μέτρο.
Μέχρι να επιλυθούν τα υπαρκτά (αν πιστεύεις ότι είναι υπαρκτά) προβλήματα ασφάλειας της χώρας διπλωματικά, η ύπαρξη ισχυρού στρατού “αποτροπής” είναι, δυστυχώς, απαραίτητη προϋπόθεση. Γιατί αν δεν έχεις ΚΑΙ τη στρατιωτική ισχύ, δεν έχεις ΚΑΙ τη διπλωματική ισχύ να καθορίζεις τα όρια των συμφερόντων σου.
Υπαινίσσεσαι μείωση των λειτουργικών εξόδων με ελαχιστοποίηση των στρατοπέδων για έναν μικρότερο επαγγελματικό Στρατό. Μα τα στρατόπεδα, οι αποθήκες καυσίμων και πυρομαχικών κλπ δεν στήνονται διάσπαρτα λόγω του αριθμού των υπηρετούντων. Στήνονται για την εξυπηρέτηση του αριθμού σε πλήρη ανάπτυξη αν ‘κούφια η ώρα’ χρειαστεί. Άρα, τα περισσότερα από αυτά είναι απαραίτητα έστω κι αν τώρα παραμένουν άδεια και ανοίγουν την όρεξη εργολάβων, Δημάρχων και άλλων για εκμετάλλευση.
Για τη στράτευση μετά το Λύκειο, γράφεις: “Στο θέμα αυτό θα πρέπει να αποφασίσουμε τελικά τι ανάπτυξη επιθυμούμε για τη χώρα μας. Αν πραγματικά θέλουμε να ανταγωνιστούμε στην παγκοσμιοποιημένη αρένα της καινοτομίας και της οικονομίας γνώσης, τότε θα πρέπει να βελτιώσουμε την παιδεία μας. Σε μια τέτοια βελτίωση δεν πιστεύω να υπάρχει χώρος για υποχρεωτική στράτευση πριν το πανεπιστήμιο.”
Το τι θέλουμε όλοι είναι, πέρα από κάθε αμφισβήτηση, κοινό.
Δεν θέλουμε πολέμους, θέλουμε πρόοδο και ανάπτυξη, θέλουμε ειρήνη και αδελφοσύνη, θέλουμε καλύτερη ζωή για τα παιδιά μας.
Κάποιοι άλλοι θέλουν να εκμεταλλευτούν τις πρώτες μας ύλες, κάποιοι άλλοι θέλουν κομμάτια της επικράτειάς μας γιατί σ΄αυτά ζούν ομοεθνείς τους, κάποιοι άλλοι κομμάτια της επικράτειάς μας για να φυλάνε τους ενεργειακούς αγωγούς προς όφελος δικό τους και μόνο, και, και, και. Και τα θέλουν για το καλό της δικής τους κοινωνίας.
Σύγκρινε το κόστος του οποιουδήποτε στρατού θέλεις με το κόστος από την απώλεια αυτών των δικών μας συμφερόντων και πες μου το επιστημονικό αποτέλεσμα επί της ανάπτυξης, ευημερίας και ευζωϊας των Ελλήνων πολιτών.
Ξεκινήσαμε, όμως, από την “τιμωρία” ενός πολίτη που δεν υπακούει (καλώς ή κακώς) στον Νόμο και καταλήξαμε ότι αν υπήρχε επαγγελματικός Στρατός, ο πολίτης αυτός δεν θα υφίστατο τις διώξεις που ο Νόμος (καλώς ή κακώς) προβλέπει;
Πριν κινδυνεύσω να χαρακτηριστώ μιλιταριστής και διάφορα άλλα,
σπεύδω να διακόψω την ασφάλεια του αυτοκινήτου μου και πάω να αγοράσω εισιτήρια για τα λεωφορεία… :-))
γρρρ…κρατιέμαι κρατιέμαι να μην πω τίποτα, γιατί θα το φτάσουμε πάλι στο αν πρέπει να υπάρχουν φτωχοί και πλούσιοι στην κοινωνία … 😉
γρρρ…κρατιέμαι κρατιέμαι να μην πω τίποτα, γιατί θα το φτάσουμε πάλι στο αν πρέπει να υπάρχουν φτωχοί και πλούσιοι στην κοινωνία … 😉
Καλησπέρα φίλοι,
Θα αναπτύξω μια ακραία θέση, και θα ζητήσω την ψυχραιμία σας στην ανάγνωσή της. Πρώτα, όμως, θέλω να δώσω συγχαρητήρια σε όλους για το επίπεδο που κρατήσαν, ανεξάρτητα από τις απόψεις τους.
Όχι μόνο δεν είμαι φυγόστρατος, αλλά ήμουν επί 7 χρόνια μόνιμος στο Π.Ν (πρόσφατα παραιτήθηκα). Στον κόσμο αρέσει να κατηγορεί τους άλλους για τα βάσανά του, και να νομίζει ότι αυτός “λιώνει” και οι άλλοι καλοπερνάνε. Ενώ υπάρχουν άτομα που λόγω βύσματος περνάνε ζωή και κότα στο Π.Ν., κατά κανόνα, είναι από τις χειρότερες δουλειές. Όσοι υπηρετούν στα καράβια, ταξιδεύουν από 200 με 250 μέρες το χρόνο, έχουν άλλες 50 (24 ωρες) βάρδιες και , εκτός από τις 30 μέρες άδεια που δικαιούνται (πολλοί δεν τις παίρνουν, λόγω αναγκών υπηρεσίας) όλες οι μέρες του χρόνου, εκτός από 3 το Πάσχα και 3 τα Χριστούγεννα, θεωρούνται εργάσιμες..
Ποιά είναι η άποψή μου για τη θητεία; Ναι, όντως υπάρχει ανάγκη. ΑΛΛΑ.Πέρσυ, συναντήθηκα με έναν πολύ γνωστό συνθέτη, επειδή ήθελα να του δείξω στίχους μου. Αυτός ο άνθρωπος ήταν 60 χρονών. Του έδωσα τους στίχους μου, και αυτός μου χάρισε ένα αντίτυπο ενός βιβλίου που είχε γράψει. Στο βιβλίο του, λοιπόν, είχε τη βιογραφία του, όπου πρόσεξα ότι καταγόταν από πλούσια οικογένεια, και σπούδασε επί 7 χρόνια στο εξωτερικό (κατά σύμπτωση, τα χρόνια ακριβώς που σπούδαζε, στην Ελλάδα είχαμε χούντα).
Ο πατέρας μου άκουγε Θοδωράκη και έτρωγε ξύλο, και ο εν λόγω κύριος έκανε ντόλτσε βίτα στο εξωτερικό, για να γυρίσει αργότερα, και όχι μόνο να μη θεωρείται κατάπτυστος, αλλά να είναι τώρα και ένα από τα μεγάλα κεφάλια της τέχνης, και να τον παρακαλάει ο γιος αυτουνού που τις έτρωγε για τη δημοκρατία.
Το κράτος και οι πλούσιοι (αν διαχωρίζονται καθόλου αυτά τα συμφέροντα) μας μεγαλώνουν με προπαγάνδα, ώστε να θυσιάζουμε με προθυμία τα νιάτα μας, τα δικαιώματά μας, σε περιόδους κρίσης τη ζωή μας, και σε κάθε περίπτωση, την ελευθερία της σκέψης μας.
Λοιπόν, κύριοι, το σκέφτηκα από δω, το σκέφτηκα από κει, και να που κατέληξα. Αν η Ελλάδα ήταν αυτό που της αξίζει, θα πέθαινα γι’ αυτή με την ίδια ευκολία που λέω καλησπέρα. Αλλά για μια Ελλάδα ειρωνίας, αμορφωσιάς, εκμετάλλευσης και ανυπαρξίας, δε πολεμάω. Αν, κύριοι, διαβάσετε λίγη ιστορία, θα διαπιστώσετε ότι οι έλληνες του εξωτερικού, ανέκαθεν, στηρίξαν αυτή τη χώρα.
Αν τα καταφέρω, λοιπόν, θα ζήσω στο εξωτερικό, αδιαφορώντας για το μέλλον του γεωγραφικού χώρου που λέγεται Ελλάδα, και αγαπώντας την ιδέα της. Γιατί, κύριοι, η Ελλάδα ανησυχεί μη χάσει τα εδάφη της, τον πλούτο της, και το κόπυραητ του ονόματος Μακεδονία, ενώ έχει χάσει το πιό σημαντικό: ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ.
Η περίοδος που διανύουμε είναι πιό κρίσιμη και από κείνη της επανάστασης. Διότι τότε, μπορεί να ήμασταν υπό τούρκικο ζυγό, να είχαμε μικρότερη δύναμη πυρός και γενικότερα αδύναμη θέση, αλλά είχαμε ΝΟΗΜΑ.
Οι πολιτικοί ήταν πολιτικοί (βλέπε Καποδίστριας)- αυτοθυσιαζόντουσαν και ήταν μεγάλα πνεύματα. Υπήρχαν, επίσης, πολλοί μορφωμένοι, καλλιεργημένοι και πλούσιοι άνθρωποι που δε σκεφτόντουσαν μόνο την πάρτη τους, αλλά είχαν ιδεώδη. Και είχε ιδεώδη και ο απλός κόσμος.
Τώρα, η μόνη μας διαφορά με την Τουρκία είναι ότι είμαστε σε καλύτερη οικονομική μοίρα (αν έχετε πάει Τουρκία και αν μιλάτε με Τούρκους, όπως εγώ, θα διαπιστώσετε το αληθές). Η διαφθορά, η αμορφωσιά και η ανυπαρξία θεσμών και ρόλων, δεν είναι λιγότερη εδώ απ ότι στην Τουρκία. Ίσως εκεί είναι καλύτεροι, διότι σέβονται περισσότερο τη θρησκεία τους και το έθνος τους (είμαι άθεος, αλλά το να βρίζει κάποιος την Παναγία και το Χριστό, μου φαίνεται ηλίθιο και ζωώδες- μπορεί να μην πιστεύεις, αλλά σεβάσου τα πιστεύω των άλλων- και ας μη αναφέρω πόσο γελοίο είναι να βρίζεις την Παναγία και ταυτόχρονα να υποστηρίζεις ότι είσαι Χριστιανός)
Εν ολίγοις: ή εξαλείψτε τη θητεία (κι όσο αντέξει η χώρα) ή εξαλείψτε την ανισότητα στη θητεία, την αδικία εναντίων όσων θυσιάστηκαν γι αυτή τη χώρα, την αμορφωσιά και όλα αυτά που σε κάνουν να μη θες να θυσιαστείς για μια χώρα. Ο κόσμος δε θα μασάει κουτόχορτο για πολύ ακόμα.
Καλησπέρα φίλοι,
Θα αναπτύξω μια ακραία θέση, και θα ζητήσω την ψυχραιμία σας στην ανάγνωσή της. Πρώτα, όμως, θέλω να δώσω συγχαρητήρια σε όλους για το επίπεδο που κρατήσαν, ανεξάρτητα από τις απόψεις τους.
Όχι μόνο δεν είμαι φυγόστρατος, αλλά ήμουν επί 7 χρόνια μόνιμος στο Π.Ν (πρόσφατα παραιτήθηκα). Στον κόσμο αρέσει να κατηγορεί τους άλλους για τα βάσανά του, και να νομίζει ότι αυτός “λιώνει” και οι άλλοι καλοπερνάνε. Ενώ υπάρχουν άτομα που λόγω βύσματος περνάνε ζωή και κότα στο Π.Ν., κατά κανόνα, είναι από τις χειρότερες δουλειές. Όσοι υπηρετούν στα καράβια, ταξιδεύουν από 200 με 250 μέρες το χρόνο, έχουν άλλες 50 (24 ωρες) βάρδιες και , εκτός από τις 30 μέρες άδεια που δικαιούνται (πολλοί δεν τις παίρνουν, λόγω αναγκών υπηρεσίας) όλες οι μέρες του χρόνου, εκτός από 3 το Πάσχα και 3 τα Χριστούγεννα, θεωρούνται εργάσιμες..
Ποιά είναι η άποψή μου για τη θητεία; Ναι, όντως υπάρχει ανάγκη. ΑΛΛΑ.Πέρσυ, συναντήθηκα με έναν πολύ γνωστό συνθέτη, επειδή ήθελα να του δείξω στίχους μου. Αυτός ο άνθρωπος ήταν 60 χρονών. Του έδωσα τους στίχους μου, και αυτός μου χάρισε ένα αντίτυπο ενός βιβλίου που είχε γράψει. Στο βιβλίο του, λοιπόν, είχε τη βιογραφία του, όπου πρόσεξα ότι καταγόταν από πλούσια οικογένεια, και σπούδασε επί 7 χρόνια στο εξωτερικό (κατά σύμπτωση, τα χρόνια ακριβώς που σπούδαζε, στην Ελλάδα είχαμε χούντα).
Ο πατέρας μου άκουγε Θοδωράκη και έτρωγε ξύλο, και ο εν λόγω κύριος έκανε ντόλτσε βίτα στο εξωτερικό, για να γυρίσει αργότερα, και όχι μόνο να μη θεωρείται κατάπτυστος, αλλά να είναι τώρα και ένα από τα μεγάλα κεφάλια της τέχνης, και να τον παρακαλάει ο γιος αυτουνού που τις έτρωγε για τη δημοκρατία.
Το κράτος και οι πλούσιοι (αν διαχωρίζονται καθόλου αυτά τα συμφέροντα) μας μεγαλώνουν με προπαγάνδα, ώστε να θυσιάζουμε με προθυμία τα νιάτα μας, τα δικαιώματά μας, σε περιόδους κρίσης τη ζωή μας, και σε κάθε περίπτωση, την ελευθερία της σκέψης μας.
Λοιπόν, κύριοι, το σκέφτηκα από δω, το σκέφτηκα από κει, και να που κατέληξα. Αν η Ελλάδα ήταν αυτό που της αξίζει, θα πέθαινα γι’ αυτή με την ίδια ευκολία που λέω καλησπέρα. Αλλά για μια Ελλάδα ειρωνίας, αμορφωσιάς, εκμετάλλευσης και ανυπαρξίας, δε πολεμάω. Αν, κύριοι, διαβάσετε λίγη ιστορία, θα διαπιστώσετε ότι οι έλληνες του εξωτερικού, ανέκαθεν, στηρίξαν αυτή τη χώρα.
Αν τα καταφέρω, λοιπόν, θα ζήσω στο εξωτερικό, αδιαφορώντας για το μέλλον του γεωγραφικού χώρου που λέγεται Ελλάδα, και αγαπώντας την ιδέα της. Γιατί, κύριοι, η Ελλάδα ανησυχεί μη χάσει τα εδάφη της, τον πλούτο της, και το κόπυραητ του ονόματος Μακεδονία, ενώ έχει χάσει το πιό σημαντικό: ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ.
Η περίοδος που διανύουμε είναι πιό κρίσιμη και από κείνη της επανάστασης. Διότι τότε, μπορεί να ήμασταν υπό τούρκικο ζυγό, να είχαμε μικρότερη δύναμη πυρός και γενικότερα αδύναμη θέση, αλλά είχαμε ΝΟΗΜΑ.
Οι πολιτικοί ήταν πολιτικοί (βλέπε Καποδίστριας)- αυτοθυσιαζόντουσαν και ήταν μεγάλα πνεύματα. Υπήρχαν, επίσης, πολλοί μορφωμένοι, καλλιεργημένοι και πλούσιοι άνθρωποι που δε σκεφτόντουσαν μόνο την πάρτη τους, αλλά είχαν ιδεώδη. Και είχε ιδεώδη και ο απλός κόσμος.
Τώρα, η μόνη μας διαφορά με την Τουρκία είναι ότι είμαστε σε καλύτερη οικονομική μοίρα (αν έχετε πάει Τουρκία και αν μιλάτε με Τούρκους, όπως εγώ, θα διαπιστώσετε το αληθές). Η διαφθορά, η αμορφωσιά και η ανυπαρξία θεσμών και ρόλων, δεν είναι λιγότερη εδώ απ ότι στην Τουρκία. Ίσως εκεί είναι καλύτεροι, διότι σέβονται περισσότερο τη θρησκεία τους και το έθνος τους (είμαι άθεος, αλλά το να βρίζει κάποιος την Παναγία και το Χριστό, μου φαίνεται ηλίθιο και ζωώδες- μπορεί να μην πιστεύεις, αλλά σεβάσου τα πιστεύω των άλλων- και ας μη αναφέρω πόσο γελοίο είναι να βρίζεις την Παναγία και ταυτόχρονα να υποστηρίζεις ότι είσαι Χριστιανός)
Εν ολίγοις: ή εξαλείψτε τη θητεία (κι όσο αντέξει η χώρα) ή εξαλείψτε την ανισότητα στη θητεία, την αδικία εναντίων όσων θυσιάστηκαν γι αυτή τη χώρα, την αμορφωσιά και όλα αυτά που σε κάνουν να μη θες να θυσιαστείς για μια χώρα. Ο κόσμος δε θα μασάει κουτόχορτο για πολύ ακόμα.
Απλά να παρατηρήσω ότι έχουν περάσει 4 χρόνια από το καλοκαίρι που φίλος φίλου με εσωτερική πληροφόρηση διέδιδε ότι “ετοιμάζεται κάτι πάρα πολύ σοβαρό στην Κύπρο και είμαστε όλοι σε επιφυλακή”.
Νομίζω ότι είναι πια καιρός να μην παίρνουμε και πολύ στα σοβαρά τους κινδύνους που επινοεί το πιο σάπιο κομμάτι του ελληνικού κατεστημένου για να δικαιολογεί την πανάκριβη και αναχρονιστικότατη ύπαρξή του.
Απλά να παρατηρήσω ότι έχουν περάσει 4 χρόνια από το καλοκαίρι που φίλος φίλου με εσωτερική πληροφόρηση διέδιδε ότι “ετοιμάζεται κάτι πάρα πολύ σοβαρό στην Κύπρο και είμαστε όλοι σε επιφυλακή”.
Νομίζω ότι είναι πια καιρός να μην παίρνουμε και πολύ στα σοβαρά τους κινδύνους που επινοεί το πιο σάπιο κομμάτι του ελληνικού κατεστημένου για να δικαιολογεί την πανάκριβη και αναχρονιστικότατη ύπαρξή του.
Κωστή, χαίρομαι να συζητώ μαζί σου και ας (φαίνεται ότι) διαφωνούμε. Μπορεί και να συμφωνούμε κατά βάθος.
Υπεραμύνομαι λοιπόν του δικαιώματος αυτοδιάθεσης του ανθρώπου γενικα και, ειδικότερα, υπέρ του δικαιώματος άρνησης στην υποχρεωτική στράτευση.
Ισως, αν άλλαζε ο στρατός να είχα διαφορετική γνώμη. Παλιά, ήταν μια υποχρέωση που αναλάμβανε ο κάθε πολίτης και το θεωρούσε αυτό τιμή του και καμάρι του και ένοιωθε συναισθήματα υπερηφάνειας και αξιοπρέπειας.
Σήμερα, ο στρατός είναι μια αγγαρεία, μια καταπίεση και μια αναγκαστική καθυστέρηση εισόδου στην αγορά εργασίας και αυτό κοστίζει στο νέο άνθρωπο. Κοστίζει ψυχικά και οικονομικά.
Σήμερα, ο στρατός σημαίνει υπηρεσία σε ξένα προς την έννοια “πατρίδα” συμφέροντα, συμφέροντα οικονομικά πολυεθνικών, κλπ, ή μάλλον η έννοια “πατρίδα” έχει… φαρδύνει πολύ ώστε να συμπεριλαμβάνει όλο τον πλανήτη. Αυτό βέβαια είχε διαφανεί ήδη από το 1953 με τον πόλεμο της Κορέας, αλλά τότε είμασταν ακόμα υπό το κράτος του ενθουσιασμού υπέρ των ΗΠΑ για τη βοήθειά τους εναντίον του Χίτλερ, κλπ κλπ
–>> Θα πρότεινα -ως γέφυρα των όσων γράφερε παραπάνω εσύ και ο Λεωνίδας- να γίνονται προαιρετικά μαθήματα οπλοχρησίας αμέσως μετά την ενηλικίωση, αφού αυτό κυρίως διδάσκεται στο στρατό, όπου να λαβαίνουν μέρος στα μαθήματα αυτά και τα δυο φύλα.
–>> Η πειθαρχία, που υποτίθεται ότι διδάσκεται στο στρατό και μου γυρίζουν τα άντερα όταν το ακούω, είναι κάτι τι που απαιτεί διαφορετικό τρόπο εκμάθησης(!) π.χ. την καλλιέργεια κοινωνικής συνείδησης, αλληλεγγύης, ανθρωπισμού, κλπ, πράγματα στα οποία υπάρχουν βασικές ελλείψεις στην κοινωνία μας και όπου οι κατεξοχήν φορείς αυτών των όμορφων και καλών ανθρώπινων ιδιωμάτων/χαρακτηριστικών είναι οι αντιρρησίες συνείδησης.
–>> Από κεί και πέρα, να στρατεύεται όποιος θέλει. Ισως έτσι να αλλάξουν και οι συνθήκες που διατηρούν το σύστημα αυτό στο μεσαίωνα. Ο ανθρώπινος παράγοντας είναι αμελητέος σήμερα που τα όπλα είναι εξαιρετικά δυνατά, έχουν ξεπεράσει κατά πολύ το τόξο με τα βέλη και οι μάχες σώμα με σώμα υπάρχουν μόνο σε τηλεπαιχνίδια.
–>> Στο στρατό (όπως και στον πόλεμο) ο άνθρωπος γίνεται κρέας, έστω και ακριβοπληρωμένων μισθοφόρων. Επειδή όμως υπάρχουν και άνθρωποι με ταλέντο χασάπη, ε, ας πηγαίνουν αυτοί!
…όλα αυτά, πολύ καλοπροαίρετα.. 🙂
Κωστή, χαίρομαι να συζητώ μαζί σου και ας (φαίνεται ότι) διαφωνούμε. Μπορεί και να συμφωνούμε κατά βάθος.
Υπεραμύνομαι λοιπόν του δικαιώματος αυτοδιάθεσης του ανθρώπου γενικα και, ειδικότερα, υπέρ του δικαιώματος άρνησης στην υποχρεωτική στράτευση.
Ισως, αν άλλαζε ο στρατός να είχα διαφορετική γνώμη. Παλιά, ήταν μια υποχρέωση που αναλάμβανε ο κάθε πολίτης και το θεωρούσε αυτό τιμή του και καμάρι του και ένοιωθε συναισθήματα υπερηφάνειας και αξιοπρέπειας.
Σήμερα, ο στρατός είναι μια αγγαρεία, μια καταπίεση και μια αναγκαστική καθυστέρηση εισόδου στην αγορά εργασίας και αυτό κοστίζει στο νέο άνθρωπο. Κοστίζει ψυχικά και οικονομικά.
Σήμερα, ο στρατός σημαίνει υπηρεσία σε ξένα προς την έννοια “πατρίδα” συμφέροντα, συμφέροντα οικονομικά πολυεθνικών, κλπ, ή μάλλον η έννοια “πατρίδα” έχει… φαρδύνει πολύ ώστε να συμπεριλαμβάνει όλο τον πλανήτη. Αυτό βέβαια είχε διαφανεί ήδη από το 1953 με τον πόλεμο της Κορέας, αλλά τότε είμασταν ακόμα υπό το κράτος του ενθουσιασμού υπέρ των ΗΠΑ για τη βοήθειά τους εναντίον του Χίτλερ, κλπ κλπ
–>> Θα πρότεινα -ως γέφυρα των όσων γράφερε παραπάνω εσύ και ο Λεωνίδας- να γίνονται προαιρετικά μαθήματα οπλοχρησίας αμέσως μετά την ενηλικίωση, αφού αυτό κυρίως διδάσκεται στο στρατό, όπου να λαβαίνουν μέρος στα μαθήματα αυτά και τα δυο φύλα.
–>> Η πειθαρχία, που υποτίθεται ότι διδάσκεται στο στρατό και μου γυρίζουν τα άντερα όταν το ακούω, είναι κάτι τι που απαιτεί διαφορετικό τρόπο εκμάθησης(!) π.χ. την καλλιέργεια κοινωνικής συνείδησης, αλληλεγγύης, ανθρωπισμού, κλπ, πράγματα στα οποία υπάρχουν βασικές ελλείψεις στην κοινωνία μας και όπου οι κατεξοχήν φορείς αυτών των όμορφων και καλών ανθρώπινων ιδιωμάτων/χαρακτηριστικών είναι οι αντιρρησίες συνείδησης.
–>> Από κεί και πέρα, να στρατεύεται όποιος θέλει. Ισως έτσι να αλλάξουν και οι συνθήκες που διατηρούν το σύστημα αυτό στο μεσαίωνα. Ο ανθρώπινος παράγοντας είναι αμελητέος σήμερα που τα όπλα είναι εξαιρετικά δυνατά, έχουν ξεπεράσει κατά πολύ το τόξο με τα βέλη και οι μάχες σώμα με σώμα υπάρχουν μόνο σε τηλεπαιχνίδια.
–>> Στο στρατό (όπως και στον πόλεμο) ο άνθρωπος γίνεται κρέας, έστω και ακριβοπληρωμένων μισθοφόρων. Επειδή όμως υπάρχουν και άνθρωποι με ταλέντο χασάπη, ε, ας πηγαίνουν αυτοί!
…όλα αυτά, πολύ καλοπροαίρετα.. 🙂
Λεωνίδα,
Στο Ισραήλ όπου ακόμα και μαθητές Γυμνασίου κάνουν
startup δεν νομίζω να επηρεάζεται η καινοτομικότητα
και η επιχειρηματικότητα από τη θητεία 24 (και βάλε) μηνών
μετά από το Γυμνάσιο.
Μακάρι να ήταν έτσι στη γενιά μας. Θα είχαμε ξεμπερδέψει μια
ώρα αρχύτερα και θα είχαμε γλυτώσει όλη την εξεφτελιστική γραφειοκρατία στα προξενεία.
Αυτό που δεν γνωρίζω (αλλά το γνωρίζει ο Κωστής Γ. σίγουρα)
είναι εαν ο στρατός έχει ανάγκες απο πιο ειδικευμένο (απόφοιτους Πολυτεχνείου)
εφεδρικό προσωπικό.
Λεωνίδα,
Στο Ισραήλ όπου ακόμα και μαθητές Γυμνασίου κάνουν
startup δεν νομίζω να επηρεάζεται η καινοτομικότητα
και η επιχειρηματικότητα από τη θητεία 24 (και βάλε) μηνών
μετά από το Γυμνάσιο.
Μακάρι να ήταν έτσι στη γενιά μας. Θα είχαμε ξεμπερδέψει μια
ώρα αρχύτερα και θα είχαμε γλυτώσει όλη την εξεφτελιστική γραφειοκρατία στα προξενεία.
Αυτό που δεν γνωρίζω (αλλά το γνωρίζει ο Κωστής Γ. σίγουρα)
είναι εαν ο στρατός έχει ανάγκες απο πιο ειδικευμένο (απόφοιτους Πολυτεχνείου)
εφεδρικό προσωπικό.
–>> μικρό συμπλήρωμα σχετικό με το παράδειγμα του αυτοκινήτου: Δεν έχω αυτοκίνητο, ακριβώς επειδή σκεφτόμουν πάντα τις υποχρεώσεις “ασφάλεια’ και “εφορία” και δεν ήθελα κι άλλους μπελάδες στο κεφάλι μου. Αμα θέλω αυτοκίνητο, π.χ. σε περίοδο διακοπών, πάω και νοικιάζω ένα. Τα ΜΜΜ με καλύπτουν απόλυτα για τις καθημερινές μου μετακινήσεις και το σύνολο του “πακέτου” στοιχίζει πολύ φτηνότερα.
(είχα κάποτε και το έδωσα όσο όσο όταν το βρήκα πίτα ενώ ήταν -σωστά- παρκαρισμένο)
–>> μικρό συμπλήρωμα σχετικό με το παράδειγμα του αυτοκινήτου: Δεν έχω αυτοκίνητο, ακριβώς επειδή σκεφτόμουν πάντα τις υποχρεώσεις “ασφάλεια’ και “εφορία” και δεν ήθελα κι άλλους μπελάδες στο κεφάλι μου. Αμα θέλω αυτοκίνητο, π.χ. σε περίοδο διακοπών, πάω και νοικιάζω ένα. Τα ΜΜΜ με καλύπτουν απόλυτα για τις καθημερινές μου μετακινήσεις και το σύνολο του “πακέτου” στοιχίζει πολύ φτηνότερα.
(είχα κάποτε και το έδωσα όσο όσο όταν το βρήκα πίτα ενώ ήταν -σωστά- παρκαρισμένο)
Ροδιά μου, για τις επιπτώσεις της θητείας στη ζωή όσων στρατεύονται λέμε ακριβώς τα ίδια πράγματα.
Στο “Σήμερα, ο στρατός σημαίνει υπηρεσία σε ξένα προς την έννοια “πατρίδα” συμφέροντα, συμφέροντα οικονομικά πολυεθνικών, κλπ, ή μάλλον η έννοια “πατρίδα” έχει… φαρδύνει πολύ ώστε να συμπεριλαμβάνει όλο τον πλανήτη. Αυτό βέβαια είχε διαφανεί ήδη από το 1953 με τον πόλεμο της Κορέας, αλλά τότε είμασταν ακόμα υπό το κράτος του ενθουσιασμού υπέρ των ΗΠΑ για τη βοήθειά τους εναντίον του Χίτλερ, κλπ κλπ” διαφωνώ ριζικά ότι αυτή είναι η αποκλειστική χρησιμότητα του Στρατού σήμερα. Η διάσταση που του δίνεις υπάρχει από καταβολής κόσμου και ο Ελληνικός Στρατός βρέθηκε σε όλα τα σημεία του κόσμου (μην πιάσω την …αρχαιότητα -ακόμα και δίπλα στους …Πέρσες) από την Κριμαία, την Μ.Ασία, και Κορέα, βεβαίως. Για την αξυπηρέτηση της ‘πλατιάς’ έννοιας που έχει και τώρα ‘φαρδύνει’ (μόνο που τώρα ΔΕΝ πολεμάει εκεί που πηγαίνει…)
Συμφωνούμε απολύτως και για το πού πρέπει να διδάσκεται η “πειθαρχία” αρκεί να συμφωνήσουμε και στην έννοια του όρου. Σε κοινωνικό επίπεδο η “πειθαρχία” δεν συμβιβάζεται με το “απόλυτο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης” του κάθε πολίτη. Αν υπάρχει κάποιο πολιτικό σύστημα κοινωνικής οργάνωσης που να εξασφαλίζει την ισορροπία αυτών των δύο πες το μου (και στον κύριο Πετρομελίδη, επίσης) για να το στηρίξουμε με νύχια και δόντια.
Συμφωνώ και ότι η πρόταση για ‘προπαίδευση’ (που θα οδηγούσε σε μείωση της θητείας) -και επιπροτείνω “με επικαιροποίηση των γνώσεων σε δύο Σαββατοκύριακα τον χρόνο μέχρι ενός ορίου ηλικίας”- είναι καλή για συζήτηση και εξέταση της εφικτότητάς της.
Τέλος, σε διαβεβαιώνω ότι, παρά τα κινηματογραφικά παραμύθια περί τρομακτικής εξέλιξης των όπλων, ο ανθρώπινος παράγοντας εξακολουθεί να είναι βασικός για την ισχύ οποιουδήποτε Στρατού. Στη Σομαλία, π.χ. οι ξυπόλητοι ξεφτίλισαν τους Ράμπο, το ίδιο και στο Βιετνάμ, το ίδιο και στη Γκρανάντα, το ίδιο και στο Ιράκ καθημερινά.
Διαφωνώ, βεβαίως, καθέτως και αρνούμαι να αποδεχτώ ότι εγώ και όλοι αυτοί με τους οποίους συνυπηρέτησα 32 χρόνια (Μόνιμοι και στρατευμένοι), ζήσαμε και σκεφτόμασταν υπό “Μεσαιωνικές” συνθήκες.
Κατά τ’ άλλα “σε πάω”, σ’αγαπάω και το ξέρεις.
Φίλε Κώστα, τις ανάγκες αυτές μπορεί να τις καλύψει από “επαγγελματίες” (πάντοτε κατά την ταπεινή μου γνώμη) σε μεγάλο βαθμό. Οι κληρωτοί χρειάζονται κυρίως για την βασική τους εκπαίδευση στον χειρισμό και στις διαδικασίες, για τη συντήρηση της υποδομής που είναι αναγκαία για την -κούφια η ώρα- πλήρη ανάπτυξη και την ύπαρξη βασικά εκπαιδευμένων εφεδρειών.
Η πρόταση για εφεδροποίηση των συνταξιοδοτούμενων “επαγγελματιών” οπλιτών δεν λαμβάνει υπ’ όψη της την ηλικία τους που καθιστά απαγορευτική την επιστράτευσή τους.
Ροδιά μου, για τις επιπτώσεις της θητείας στη ζωή όσων στρατεύονται λέμε ακριβώς τα ίδια πράγματα.
Στο “Σήμερα, ο στρατός σημαίνει υπηρεσία σε ξένα προς την έννοια “πατρίδα” συμφέροντα, συμφέροντα οικονομικά πολυεθνικών, κλπ, ή μάλλον η έννοια “πατρίδα” έχει… φαρδύνει πολύ ώστε να συμπεριλαμβάνει όλο τον πλανήτη. Αυτό βέβαια είχε διαφανεί ήδη από το 1953 με τον πόλεμο της Κορέας, αλλά τότε είμασταν ακόμα υπό το κράτος του ενθουσιασμού υπέρ των ΗΠΑ για τη βοήθειά τους εναντίον του Χίτλερ, κλπ κλπ” διαφωνώ ριζικά ότι αυτή είναι η αποκλειστική χρησιμότητα του Στρατού σήμερα. Η διάσταση που του δίνεις υπάρχει από καταβολής κόσμου και ο Ελληνικός Στρατός βρέθηκε σε όλα τα σημεία του κόσμου (μην πιάσω την …αρχαιότητα -ακόμα και δίπλα στους …Πέρσες) από την Κριμαία, την Μ.Ασία, και Κορέα, βεβαίως. Για την αξυπηρέτηση της ‘πλατιάς’ έννοιας που έχει και τώρα ‘φαρδύνει’ (μόνο που τώρα ΔΕΝ πολεμάει εκεί που πηγαίνει…)
Συμφωνούμε απολύτως και για το πού πρέπει να διδάσκεται η “πειθαρχία” αρκεί να συμφωνήσουμε και στην έννοια του όρου. Σε κοινωνικό επίπεδο η “πειθαρχία” δεν συμβιβάζεται με το “απόλυτο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης” του κάθε πολίτη. Αν υπάρχει κάποιο πολιτικό σύστημα κοινωνικής οργάνωσης που να εξασφαλίζει την ισορροπία αυτών των δύο πες το μου (και στον κύριο Πετρομελίδη, επίσης) για να το στηρίξουμε με νύχια και δόντια.
Συμφωνώ και ότι η πρόταση για ‘προπαίδευση’ (που θα οδηγούσε σε μείωση της θητείας) -και επιπροτείνω “με επικαιροποίηση των γνώσεων σε δύο Σαββατοκύριακα τον χρόνο μέχρι ενός ορίου ηλικίας”- είναι καλή για συζήτηση και εξέταση της εφικτότητάς της.
Τέλος, σε διαβεβαιώνω ότι, παρά τα κινηματογραφικά παραμύθια περί τρομακτικής εξέλιξης των όπλων, ο ανθρώπινος παράγοντας εξακολουθεί να είναι βασικός για την ισχύ οποιουδήποτε Στρατού. Στη Σομαλία, π.χ. οι ξυπόλητοι ξεφτίλισαν τους Ράμπο, το ίδιο και στο Βιετνάμ, το ίδιο και στη Γκρανάντα, το ίδιο και στο Ιράκ καθημερινά.
Διαφωνώ, βεβαίως, καθέτως και αρνούμαι να αποδεχτώ ότι εγώ και όλοι αυτοί με τους οποίους συνυπηρέτησα 32 χρόνια (Μόνιμοι και στρατευμένοι), ζήσαμε και σκεφτόμασταν υπό “Μεσαιωνικές” συνθήκες.
Κατά τ’ άλλα “σε πάω”, σ’αγαπάω και το ξέρεις.
Φίλε Κώστα, τις ανάγκες αυτές μπορεί να τις καλύψει από “επαγγελματίες” (πάντοτε κατά την ταπεινή μου γνώμη) σε μεγάλο βαθμό. Οι κληρωτοί χρειάζονται κυρίως για την βασική τους εκπαίδευση στον χειρισμό και στις διαδικασίες, για τη συντήρηση της υποδομής που είναι αναγκαία για την -κούφια η ώρα- πλήρη ανάπτυξη και την ύπαρξη βασικά εκπαιδευμένων εφεδρειών.
Η πρόταση για εφεδροποίηση των συνταξιοδοτούμενων “επαγγελματιών” οπλιτών δεν λαμβάνει υπ’ όψη της την ηλικία τους που καθιστά απαγορευτική την επιστράτευσή τους.
Το “απόλυτο δικαίωμα αυτοδιάθεσης” του πολίτη είναι σημαντικό -γνώμη μου- και σημαίνει ότι η ελευθερία είναι το απόλυτο αγαθό. Σε ένα κόσμο όμως που γαλουχείται με αξίες οικονομίας, όπου όλα έχουν ένα κόστος, πώς είναι δυνατό να κοστολογηθεί π.χ. η αλληλεγγύη και το αίσθημα ευθύνης; Οταν στο στρατό π.χ. το ζητούμενο είναι το “σπάσιμο του ηθικού”, πώς η κοινωνία είναι δυνατό να απαιτεί από τον πολίτη που υπήρξε στρατιώτης (με τα σημερινά μέτρα, όχι τα παλιότερα) συνέπεια, κοινωνική συνείδηση και ήθος;
Οταν παράγονται άνθρωποι με σαλεμένα μυαλά από το στρατό, (πολλές περιπτώσεις, μια επίσκεψη σε νευρολογικές κλινικές θα σε πείσει) ποιος φταίει; Βεβαίως, οι περισσότεροι “θεραπεύονται” με χάπια και ηλεκτροσόκ και μένουν μια ζωή μισοί…
–>> Αλλοι βέβαια, δηλώνουν εξαρχής “τρελλοί” και γλιτώνουν, το θέμα είναι όμως να προβάλλεται η υποκρισία ή να γίνεται δεκτή η αυτοδιάθεσή τους;
Ο Πετρομελίδης είναι σύγχρονος ήρωας για αυτό το λόγο: Δεν θέλησε να υποκριθεί και αντιμετωπίζει το θέμα κατάματα.
(ψάχνω να βρω ένα ωραίο παλιό διηγηματάκι να σου αφιερώσω) 🙂
Το “απόλυτο δικαίωμα αυτοδιάθεσης” του πολίτη είναι σημαντικό -γνώμη μου- και σημαίνει ότι η ελευθερία είναι το απόλυτο αγαθό. Σε ένα κόσμο όμως που γαλουχείται με αξίες οικονομίας, όπου όλα έχουν ένα κόστος, πώς είναι δυνατό να κοστολογηθεί π.χ. η αλληλεγγύη και το αίσθημα ευθύνης; Οταν στο στρατό π.χ. το ζητούμενο είναι το “σπάσιμο του ηθικού”, πώς η κοινωνία είναι δυνατό να απαιτεί από τον πολίτη που υπήρξε στρατιώτης (με τα σημερινά μέτρα, όχι τα παλιότερα) συνέπεια, κοινωνική συνείδηση και ήθος;
Οταν παράγονται άνθρωποι με σαλεμένα μυαλά από το στρατό, (πολλές περιπτώσεις, μια επίσκεψη σε νευρολογικές κλινικές θα σε πείσει) ποιος φταίει; Βεβαίως, οι περισσότεροι “θεραπεύονται” με χάπια και ηλεκτροσόκ και μένουν μια ζωή μισοί…
–>> Αλλοι βέβαια, δηλώνουν εξαρχής “τρελλοί” και γλιτώνουν, το θέμα είναι όμως να προβάλλεται η υποκρισία ή να γίνεται δεκτή η αυτοδιάθεσή τους;
Ο Πετρομελίδης είναι σύγχρονος ήρωας για αυτό το λόγο: Δεν θέλησε να υποκριθεί και αντιμετωπίζει το θέμα κατάματα.
(ψάχνω να βρω ένα ωραίο παλιό διηγηματάκι να σου αφιερώσω) 🙂