Σήμερα, την πιο σκοτεινή μέρα του χρόνου σκέφτομαι φίλους στην Ελλάδα που αντέχουν το σκοτάδι και τις σκιές. Φίλους παλιούς και νέους, αυτοπρόσωπους και διαδικτυακούς. Που σκέφτονται και που αντιστέκονται. Που δεν παρασύρονται από τον παραλογισμό της κρίσης. Που δεν πιστεύουν παραμύθια για τα δισεκατομμύρια του Σιώρρα, τα πετρέλαια του Αιγαίου, τις διεθνείς συνομωσίες κατά της Ελλάδας. Για ψεκασμούς. Για μαγικές λύσεις.

Τη μέρα αυτή σκέφτομαι δικούς μου ανθρώπους που ανοίγουν βιβλία, αναζητούν πηγές, και μαθαίνουν. Ανθρώπους που θησαυρίζουν με τα πιο ανεκτίμητα αγαθά που μας έχουν απομείνει: λογική, γνώση, κριτική σκέψη. Φίλους δεξιούς κι αριστερούς, μα πάνω απ όλα ανθρωπιστές και προοδευτικούς.

Ανθρώπους που δεν ανέχονται την ημιμάθεια, δεν ανέχονται την διαστρέβλωση εννοιών και θεσμών. Σκέφτομαι ανθρώπους που γνωρίζουν και σέβονται ανθρώπινα δικαιώματα. Που βλέπουν τα πραγματικά αίτια της κρίσης. Που αντί για παραδειγματικές (δηλαδή εκδικητικές) τιμωρίες αόριστων υπευθύνων, αναζητούν υποδειγματικές λύσεις στα προβλήματα της κρίσης.

Φίλους και φίλες όπως την Άννα Τ., τον Αντύπα Κ., την Αρετή Γ., τη Βίβιαν Ε., τον Γιάννη Δ., τον Γιάννη Κ., τον Γιώργο Σ., τον Δημήτρη Κ., τον Ευδόκιμο Τ., τον Κώστα Κ., τον Κωστή Γκ., τον Λουκά Β., τον Μπάμπη Χ., τον Ορέστη Κ., τον Περικλή Μ., τον Περικλή Κ., τον Πολυχρόνη Μ., τον Χρήστο Ε., τον Χρήστο Σ., τον Χρήστο Γρ., τη Χριστίνα Δ., και άλλους.

Ανθρώπους που έχουν δει δυο πράγματα εκτός συνόρων. Που έχουν συγκρίνει. Που πονούν την Ελλάδα αλλα δεν της χαρίζονται. Που βλέπουν τα στραβά της και τα λένε. Δίχως φόβο. Δίχως πάθος. Επειδή μόνο έτσι μπορούμε να πάμε μπροστά: αναγνωρίζοντας τα μειονεκτήματά μας πρώτα.

Τη μέρα που στην άλλη μεριά της Γης γιορτάζουν το ηλιοστάσι, τη μέρα που η μεγαλύτερη νύχτα σέρνεται πάνω από την Ελλάδα, σκέφτομαι τους φίλους μου που κρατούν φως κι ελπίδα, γνώση και λογική μέσα τους.

Μετα τη μεγάλη νύχτα, οι μέρες γίνονται φωτεινότερες.

Καλιό ηλιοστάσι. Και καλή αντάμωση.