Food Pantry

Εδώ και 25 χρόνια περίπου, κάθε χρόνο, την τέταρτη Τετάρτη του Νοεμβρίου ξυπνώ από τις 4 τα ξημερώματα, μπαίνω στο αυτοκίνητο μόνος ή με γείτονες ή με συναδέλφους και οδηγούμε προς μια μεγάλη αποθήκη. Ανταμώνουμε εκεί γνωστούς και αγνώστους ενώ φορτηγά από τοπικά παντοπωλεία, supermarkets, μανάβικα, κ.ά, αρχίζουν να φτάνουν στην αποθήκη.

Με τους οδηγούς τους και τους βοηθούς τους αδειάζουμε τα φορτία: κατεψυγμένες γαλοπούλες, σακιά με πατάτες, γάλατα, λαχανικά, ψωμιά, αναψυκτικά κτλ. Αρχίζουμε να τοποθετούμε τα αγαθά σε χάρτινες κούτες: μια γαλοπούλα, 10 κιλά πατάτες, κ.ά. Στις κούτες επικολλούμε ετικέτες με αριθμούς, ονόματα, ταχυδρομικές διευθύνσεις. Στο μεταξύ τα φορτηγά έχουν φύγει.

Έπειτα από 4 ώρες, έχοντας καταναλώσει μερικά λίτρα καφέ και αρκετούς αμερικανικούς λουκουμάδες (donuts), έχουμε γεμίσει και ταξινομήσει εκατοντάδες κούτες. Στη συνέχεια φορτώνουμε τις κούτες αυτές στα αυτοκίνητά μας — ο καθένας όσες μπορεί.

Για τις επόμενες 4 ώρες οδηγούμε στις γειτονιές της πόλης και παραδίδουμε τις κούτες με τα αγαθά σε οικογένειες που έχουν ανάγκη. Τις διευθύνσεις τις συγκεντρώνουμε με τη βοήθεια τοπικών ενοριών (διαφόρων δογμάτων και θρησκειών), σχολικών συμβούλων, και ΜΚΟ. Οι αποδέκτες είναι οικογένειες που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να ετοιμάσουν το Δείπνο των Ευχαριστιών την τέταρτη Πέμπτη του Νοεμβρίου.

Τη δυνατότητα αυτή τους την προσφέρουμε εμείς, οι ανώνυμοι εθελοντές. Με τη βοήθεια των καταστημάτων τροφίμων, με την εθελοντική εργασία φοιτητών, επαγγελματιών, γειτόνων, με την υποστήριξη ενοριών, σχολείων, και ΜΚΟ, φέρνουμε τα αγαθά του Δείπνου των Ευχαριστιών στα σπίτια αυτών που έχουν ανάγκη.

Δεν τα μοιράζουμε σε πλατείες. Δεν καλούμε δημοσιογράφους και τηλεοπτικά συνεργεία. Πηγαίνουμε στα σπίτια που μας έχουν ανάγκη, με τα δικά μας αυτοκίνητα. Δεν ζητούμε ταυτότητες, διαβατήρια, πιστοποιητικά. Φτάνει που η ενορία, το σχολείο, η ΜΚΟ θεωρούν πως οι παραλήπτες έχουν ανάγκη τη βοήθεια. Την προσφέρουμε αθόρυβα, μακριά από τα μάτια της υποκριτικής δημοσιότητας, σεβόμενοι την αξιοπρέπεια αυτών που δεν στάθηκαν τόσο τυχεροί όσο εμείς.

Στον εθελοντισμό αυτό με μύησαν οι συμφοιτητές μου στο Miami University τον Νοέμβριο του 1990. Κι από τότε κάθε χρόνο, την τέταρτη Τετάρτη του Νοεμβρίου, ξυπνώ στις 4 τα ξημερώματα για να συναντήσω τους συνεθελοντές μου και να βοηθήσουμε μαζί αυτούς που έχουν ανάγκη. Ως τις 2 το μεσημέρι έχουμε τελειώσει και επιστρέφουμε σπίτια μας για να ξεκινήσουμε τον δικό μας εορτασμό των Ευχαριστιών.

Τα γράφω αυτά επειδή κάθε φορά που διαβάζω για διανομή αγαθών σε πλατείες της Ελλάδας, αισθάνομαι ντροπή. Ντροπή επειδή συνάνθρωποί μας αναγκάζουν συνανθρώπους τους να στηθούν σε ουρές, να στριμωχτούν, να σπρώξουν, για ένα σακί πατάτες, ενώπιον τηλεοπτικών συνεργείων και φωτογράφων. Αισθάνομαι περισσότερη ντροπή όταν διαβάζω πως φασίστες φέτος θα ζητούν πιστοποιητικά εθνικότητας πριν επιτρέψουν στους συνανθρώπους μας να απεκδυθούν της αξιοπρέπειάς τους στις πλατείες του τόπου.

Share

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *