Στο Βερολίνο ήταν ένας άγγελος που απο μια στήλη κοιτούσε τους ανθρώπους. Βλέποντας πώς αυτοί μετασχημάτιζαν τις ζωές τους, άνοιξε τα φτερά του για μια τελευταία φορά, έφτασε στο έδαφος και απέκδυσε τις υπερκόσμιες αρετές του για να γευτεί τους ίδιους μετασχηματισμούς. From her to eternity κι απο κεί στο where the wild roses grow: όπως δηλαδή εξελίχθηκαν τα τραγούδια έτσι εξελίχθηκαν κι οι παραστάσεις του Wim Wenders. Τώρα ο άγγελος που παρακολουθεί από ψηλά δεν είναι υπερκόσμιος. Είναι εγκόσμιος, κλειστός και παρατηρητικός, σαν τον κύριο Πάλομαρ, φυλαγμένος μέσα στο αστεροσκοπείο του. Είναι μηχανικός και ηλεκτρονικός. Είναι ένας νεκρός άνθρωπος διότι δεν βιώνει πλέον τους μετασχηματισμούς που γοήτεψαν τον άγγελο από τους ουρανούς του Βερολίνου. Νεκρός όντας θέλει να αποκτήσει υπερκόσμιες ιδιότητες, να σταθεί πάνω από τους ανθρώπους και να τους παρατηρεί. Από τους συννεφιασμένους ουρανούς της ευρωπαϊκής πρωτεύουσας φτάνουμε στο διαρκές θέρος της νοτιοδυτικής ακτής των ΗΠΑ. Από τον ερωτισμό του from her to eternity οδηγούμαστε στην ανάγκη του all beauty must die.

Οι αυτοκινητόδρομοι που διασταυρώνονται, άλλοτε ειδωμένοι από τη γη με τον σκοτεινό ουρανό πίσω τους, κι άλλοτε από ψηλά με τη γη κάτω τους είναι οι μικρές ατομικές διαδρομές των μετασχηματισμών μας.

Ιδιωτικές και απόρρητες διαδικασίες οι οποίες σημαδεύουν μέρα με τη μέρα αυτό που είμαστε και αυτό που γινόμαστε.

Κάποιος από ψηλά μας παρατηρεί. Κι όταν δεν είναι κάποιος από τους θεούς και τις θεές που λατρεύουμε τότε είναι ο έκπτωτος άγγελος.

Αυτός με την ανθρώπινη καταγωγή που θέλει να αποκτήσει τα φτερά που πέταξε ο άλλος άγγελος, αυτός από το Βερολίνο.

Η διαδικασία όμως δεν είναι αντιστρέψιμη και η αδυναμία μας να αντιληφθούμε αυτή την τόσο ουσιώδη διαφορά αποτελεί τον σπόρο της βίας. Βία ως παρουσία φόβου, αδυναμία αισθημάτων και αισθήσεων, βιωματική ανάγκη τρόμου. Το τέλος της βίας είναι η στιγμή που αντιλαμβανόμαστε το μη αντιστρεπτό της έκπτωσής μας. Είναι η στιγμή που κάνουμε το πρώτο μας θαύμα.

Τα θαύματα δεν είναι οι εικόνες που δακρύζουν και οι εξορκισμοί των επιληπτικών αλλά οι ανθρώπινοι μετασχηματισμοί. Τα θαύματα τα κάνουν οι άνθρωποι, όχι οι άγιοι. Μετά θάνατον, ο θαυματοποιός ανακηρύσσεται άγιος. Όσο όμως κάνει τα θαύματα είναι άνθρωπος, όπως και οι έκπτωτοι άγγελοι του Wenders.

Είναι αυτή η έκπτωση που μας κάνει θαυματοποιούς. Η ανάγκη μας να προσδιορίσουμε άρρητα πράγματα που δεν είναι άλλη από την φυσική μας αδυναμία να εκφράζουμε τη σκέψη μας μ΄ έναν έναρθρο λόγο ανάπηρο λειψό και συμβατικό (και ολοένα και συχνότερα συγκαταβατικό).

Κι όταν κοιτούμε τη θάλασσα και βλέπουμε ένα γνώριμο λιμάνι στο οποίο κάποτε ταξιδέψαμε – κι ας μην είναι μπροστά μας εκείνη τη στιγμή – αυτό που αντικρύζουμε είναι το τέλος της βίας. Λιγοστεύουν οι φόβοι μέσα μας, μεγαλώνει το έλκος των λέξεων, και φουντώνει εκείνο το γνώριμο πάθος το άγνωστο, μας κυκλώνει το μεγάλο μυστήριο και μικραίνουν τα ερωτήματα. Ποιός θα τ΄ απαντήσει άλλωστε;

Αθανασία είναι οι άλεκτοι ορισμοί, ο άρρητος έρωτας και το άτομο πάθος. Αθανασία είναι η αποδραμούσα βία της ψυχής και η αγγελική διαμαρτία: η έκπτωση. Η αδυναμία να αρθρώσουμε ένα σ΄αγαπώ όχι επειδή δεν το πιστεύουμε ή δεν το νοιώθουμε αλλά επειδή είμαστε έτοιμοι να υπερβούμε το λόγο με την ίδια μας τη ζωή.