Ανώνυμα blogs, επώνυμη βλακεία

Διαβάζοντας το άρθρο του Γιάννη Α. Μυλόπουλου «…Και ο Λουμίδης στους καφέδες του» που δημοσιεύτηκε στο blog Βήμα, προβληματίζομαι μήπως η ανωνυμία κάποιων αρθρογράφων πρέπει να επιβάλλεται δια νόμου, προκειμένου να προστατευθεί ο θεσμός που εκπροσωπούν. Στην προκειμένη περίπτωση ο κ. Μυλόπουλος αρθρογραφεί με την ιδιότητα του πρυτάνεως του ΑΠΘ. Το κείμενο του είναι ένα τυπικό παράδειγμα τακτικής ad hominem όσον αφορά τα επιχειρήματα των αντιπάλων του και appeal to authority όσον αφορά τα δικά του: δεν ξέρουν αυτοί μην τους ακούτε, ξέρω εγώ ακούστε με.

Κι επειδή συζητιέται (πάλι!) στην Ελλάδα νομοθετική ρύθμιση για την επωνυμία των blogs σκέφτομαι μήπως πάλι κάνουμε το λάθος θα ρυθμίσουμε με νόμους θέματα που αντιμετωπίζονται μόνο με παιδεία, καλλιέργεια, και αισθητική.

Άρθρα σαν κι αυτά του κ. Μυλόπουλου, έχουν απήχηση σε μεγάλο κοινό επειδή ακριβώς στερούνται δεδομένων και τεκμηρίων. Κινούνται στο χώρο της προσωπικής αντιπαράθεσης, προσβολής και υποτίμησης του αντιπάλου. Δεν αντιμάχονται τις ιδέες αλλά το πρόσωπο που τις εκφέρει. Υποτιμώντας το πρόσωπο, υποτιμάται και η ιδέα ενώπιον ενός αναγνωστικού κοινού που δεν έχει την παιδεία να αξιολογήσει μια ιδέα με βάση την τεκμηρίωση και τη λογική της. Ο πρύτανης αντί να εκπαιδεύει, ρίχνει στάχτη στα μάτια του αναγνωστικού κοινού. Ευτυχώς, όπως δείχνουν τα σχόλια αναγνωστών του συγκεκριμένου άρθρου αλλά και η αξιολόγηση των σχολίων αυτών από άλλους αναγνώστες, η τακτική του κ. Μυλόπουλου δεν έτυχε και μεγάλης εκτίμησης.

Τέτοια άρθρα, είτε επώνυμα είτε ανώνυμα, πιάνουν στην Ελλάδα επειδή έχουμε απωλέσει (αν ποτέ είχαμε) την ικανότητα ορθολογικής συζήτησης, αντιπαράθεσης ιδεών, δεδομένων και τεκμηρίων. Η ορθολογική συζήτηση όμως απαιτεί χρόνο και υπομονή, σεβασμό στο πρόσωπο του αντιπάλου, δυνατή κατάρτιση και σοβαρή τεκμηρίωση. Το εξαιρετικό debate Μένω ή Φεύγω, κράτησε πάνω από δυο ώρες αλλά απευθύνθηκε σ’ ένα υψηλά καταρτισμένο και υπομονετικό κοινό. Οι εφτά αντιπαραθέσεις του Lincoln με τον Stephen Douglas για την εκλογή στη Γερουσία το 1858 κράτησαν πάνω από 3 ώρες η καθεμία.

Επειδή λοιπόν δεν έχουμε την υπομονή για ορθολογική συζήτηση, ο δημόσιος διάλογος γίνεται με όρους εντυπώσεων. Αυτές δημιουργούνται με φήμες και υπονοούμενα. Τέτοιες φήμες και υπονοούμενα εκτοξεύονται από διάφορα blogs και από τον Τύπο. Τα δε ανώνυμα blogs δεν είναι παρά εξελικτικά βήματα των παραπολιτικών στηλών που χρόνια βρομίζουν το δημόσιο διάλογο. Η διαφορά μεταξύ της στήλης Βηματοδότης και του blog «Τρωκτικό» είναι ουσιαστικά μικρή. Και δεν πρόκειται να αλλάξει με ρύθμιση που θα επιβάλλει επώνυμο υπεύθυνο στα blogs.

Επώνυμες είναι οι εφημερίδες που φιλοξενούν παραπολιτικές στήλες. Επώνυμοι κι οι δημοσιογράφοι που παραπληροφορούν είτε για να εξυπηρετήσουν την ιδεολογία τους είτε για να βολέψουν συγγενικό πρόσωπο. Επώνυμη ήταν η εφημερίδα που έγραψε για ψυχρό κλίμα σε συνάντηση Καραμανλή-Ερντογάν που δεν έγινε ποτέ. Επώνυμος κι ο υπουργός Παιδείας που αναμάσησε διαδικτυακές βλακείες περι νοηματικής γλώσσας. Επώνυμα ισχυρίστηκε ο καθηγητής Χρ. Ζερεφός πως έχει Νομπελ Ειρήνης.

Η επωνυμία δεν σταματά την βλακεία, την παραπληροφόρηση, την μετριότητα. Αυτόκλητος, επώνυμα και με τη θεσμική ιδιότητά του ο Γιάννης Μυλόπουλος καταρακώνει το κύρος του Πρυτάνεως ελληνικού πανεπιστημίου στο πρόσφατο άρθρο του. Επώνυμα ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης ισχυρίστηκε από το βήμα του κοινοβουλίου πως ο Μπαράκ Ομπάμα είναι Μουσουλμάνος.

Το πρόβλημα δεν είναι η ανωνυμία. Το πρόβλημα είναι η συλλογική μας αδυναμία να αξιολογήσουμε μια είδηση, μια ιδέα ή ένα κείμενο με βάση την αξία των ιδεών, της λογικής των επιχειρημάτων, και της ακρίβειας των δεδομένων. Το πρόβλημα είναι η συλλογική ανυποληψία που τρέφουμε για τους συμπολίτες μας. Αυτή η λειψή αισθητική μας και η έλλειψη κριτικής σκέψης είναι το πρόβλημα. Αυτό το πρόβλημα όμως δεν λύνεται δια νόμου και δεν λύνεται σε σύντομο διάστημα.

Είναι εύκολο να πιστέψουμε υπονοούμενα, φήμες, και λασπολογία επειδή ικανοποιούν την ανυποληψία που τρέφουμε. Δεν έχουμε την υπομονή να κοιτάξουμε τις λεπτομέρειες. Δεν έχουμε χρόνο να ακούσουμε την αντιπαράθεση τεκμηρίων και δεδομένων. Γι αυτό όμως δεν φταίει η ανωνυμία κάποιων ιστολογίων.

Ο Παναγιώτης Βρυώνης παρατηρεί πολύ εύστοχα πως η προτεινόμενη ρύθμιση για τα ιστολόγια στηρίζεται πάνω την αντίληψη της κυβέρνησης για τα πολιτικά blogs. Και μας θυμίζει, πολύ σωστά, πως υπάρχουν πολλοί και σοβαροί λόγοι για έναν ιστολόγο να παραμείνει ανώνυμος. Υπάρχει μια σαφής διάκριση ενός blog κι ενός ιστοτόπου του οποίου η λειτουργία στηρίζεται σε λογισμικό που χρησιμοποιούν τα blogs. Ιστοτόποι όπως το Τρωκτικό χρησιμοποιούν λογισμικό για blogs αλλά λειτουργούν εκμεταλλευόμενοι την αφέλεια του δημόσιου λόγου. Αυτό δεν θα λυθεί νομοθετικά. Όπως νομοθετικά δεν μπορεί να απαγορεύσει κανείς στον κ. Μυλόπουλο να προσβάλει την κοινή λογική αλλά και τον θεσμό που εκπροσωπεί.

Share

3 thoughts on “Ανώνυμα blogs, επώνυμη βλακεία

  1. Pingback: Ο φερετζές « Δεμάτι

  2. Ο κύριος Μυλόπουλος έχει μπει στον κόπο να γράψει κανένα άρθρο για αυτόν εδώ τον συνάδελφό του;
    http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=284148
    Και ειδικότερα για το πώς κατάφερε να γίνει αναπληρωτής άλλα και πώς θα ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ καθηγητής μετά τα κατορθώματά του;

    Δεν υπάρχει τσίπα πια, που θα έλεγε και η μακαρίτισσα η γιαγιά μου…

  3. Μια διευκρίνιση: ο όρος “λογισμικό για Blogs” είναι λανθασμένος. Τα blogs, όπου κι αν φιλοξενούνται, δεν χρησιμοποιούν λογισμικό για blogs, αλλά λογισμικό για ιστότοπους (συνήθως php και mysql) σε συνδυασμό με διάφορα CMS (Content Management System) π.χ. wordpress, drupal, joomla, dotnet κ.λπ.
    και μερικές ιδέες: το blog ταυτίζεται με τον ελεύθερο διάλογο. Εάν δεν έχει δυνατότητες διαλόγου, τότε δεν μπορεί να θεωρείται blog. Στην τελευταία περίπτωση μήπως δεν θα έπρεπε να απολαμβάνει ασυλία για τις “απόψεις” που δημοσιεύει; Επίσης, τα blog σύμφωνα με την πολιτική φιλοξενίας των περισσότερων free ιστοχώρων (blogger κ.λπ.) δεν επιτρέπεται να φιλοξενούν διαφημίσεις.

Leave a Reply to Επισκέπτης Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *