Η φωτιά στην Πάρνηθα ίσως να ήταν αναπόφευκτη. Ίσως οι καιρικές και επιχειρησιακές συνθήκες να ήταν τέτοιες που να ήταν ανθρωπίνως αδύνατον να αντιμετωπισθεί η πυρκαγιά. Έστω. Το ζήτημα όμως έχει ξεφύγει πλέον από το στενό πλαίσιο του αν ήταν ή δεν ήταν αντιμετωπίσιμη η συγκεκριμένη καταστροφή.

Η φωτιά στην Πάρνηθα φέρνει για μια ακόμη φορά στο προσκήνιο την ελλειπή οργάνωση και συνεργασία βασικών υπηρεσιών. Η αναξιοκρατία που χαρακτηρίζει τη λειτουργία του Δημοσίου τομέα εγγυάται, σχεδόν αξιωματικά, πως η φυσική ηγεσία κάθε αρμόδιας υπηρεσίας διορίζεται με κομματικά πρωτίστως κριτήρια. Αν, για παράδειγμα, το Υπουργείο Παιδείας διορίζει χείριστους πανεπιστημιακούς ως γραμματείς και πρόεδρους αρχών, τότε γιατί να μην πράξει το ίδιο και το Υπουργείο Εσωτερικών ή το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης; Εδώ η ευθύνη αγγίζει αποκλειστικά και μόνο ένα άτομο: τον πρωθυπουργό.

Ίσως η φωτιά στην Πάρνηθα και η επακόλουθη καταστροφή να ήταν αναπόφευκτες. Θα ήταν όμως ευκολότερο να δεχτούμε την καταστροφή αυτή αν είχε προηγηθεί αποτελεσματική αντιμετώπιση μεγάλων πυρκαγιών στο παρελθόν. Αν δηλαδή είχαν προλάβει την Πεντέλη, το Σούνιο, την άλλη Πάρνηθα, κτλ, τότε θα λέγαμε, εντάξει τους ξέφυγε και μια πυρκαγιά δεδομένων των πρωτοφανών συνθηκών.

Οι αρμόδιες υπηρεσίες όμως δεν έχουν ευδόκιμο παρελθόν. Η λειτουργία τους, εδώ και χρόνια, χαρακτηρίζεται από ανοργανωσιά, τσαπατσουλιά, ασυνεννοησία, κοκκορομαχίες. Χάνουν τη μια μάχη μετά την άλλη. Και το χειρότερο: δεν βελτιώνονται. Δεν οργανώνονται καλύτερα. Δεν αναζητούν πρότυπα βέλτιστων πρακτικών (best practice). Δεν εκμεταλλεύονται τις νέες τεχνολογίας. Δεν προτείνουν νέες πολιτικές. Διεκπεραιώνουν απλώς την μικροπολιτική βούληση του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος. Με κομματικές διοικήσεις που δεν έχουν την ικανότητα να υψώσουν το ηθικό και επαγγελματικό ανάστημα και να υπηρετήσουν το συμφέρον του Ελληνικού λαού.

Γι αυτό η κυβέρνηση θα κάνει πως λυπάται για την καταστροφή, η αντιπολίτευση θα κάνει πως ωρύεται, οι οικολόγοι θα κάνουν πως διαμαρτύρονται (ζητώντας ταυτοχρόνως κι ένα σωρό απίθανα και άσχετα πράγματα), κι εμείς σε λίγα χρόνια θα κάνουμε πως περπατούμε στο δάσος.