Πόλη, Δράμα, Αθήνα· στάση δεύτερη: Δράμα

Γενέθλια οδός.

Μου είναι δύσκολο να γράψω για τη Δράμα.  Ιδιαίτερη πατρίδα, τόπος με διπολικές αναμνήσεις, της πολλής χαράς και της μεγάλης λύπης.  Τόπος ρημαγμένος, ξεχασμένος, στα απόνερα της ανάπτυξης, σήμερα υποφέρει βαθιά από την κρίση.  Συνάμα τόπος αγαπημένος, εκεί όπου ζουν φίλοι και φιλίες που κρατούν πάνω από τριάντα χρόνια.

Περπατώ στους δρόμους της πόλης προσπαθώντας να αναγνωρίσω πρόσωπα.  Αναπαραστώντας το παρελθόν, τις βόλτες που έκανα στην πόλη όταν ζούσα εκεί.  Στα άγνωστα πρόσωπα, στα απρόσωπα βλέμματα αναζητώ το οικείο παρελθόν.

Με τα χρόνια τα πρόσωπα γίνονται πλήθος, τα βλέμματα βοή.  Το πλήθος γίνεται ένα ποτάμι.  Η μηχανή του χρόνου που αναζητώ δεν υπάρχει, το ‘πε κι ο Ηράκλειτος: δις ουκ.  Μόνο μπροστά μας πάει η μηχανή του χρόνου.  Και φανερώνει το μέλλον μέσα στο ίδιο όνειρο.

Στο όνειρο που ο θάνατος έρχεται πάντοτε με ανακούφιση: ανώδυνος.  Γρήγορος. Λυτρωτικός.  Στη γωνιά του δρόμου πάντοτε ο ίδιος οπλοφόρος.  Σημαδεύει. Βλέπω τρεις πυροβολισμούς αλλά ακούω μόνο έναν.  Μετά ησυχία, σκοτάδι, ηρεμία και αμέσως έφιδρη αφύπνιση.

Το κλειστό, πια, κουρείο του Νίκου Μέρμηγκα.

Φέτος για πρώτη φορά δεν κουρεύτηκα στη Δράμα.  Πάντοτε σταματούσα στο κουρείο του Νίκου, παλιού συμμαθητή της μητέρας μου και οικογενειακού φίλου.  Ο Νίκος πέθανε πριν λίγες βδομάδες· μόλις που είχε βγει στη σύνταξη.  Πριν χρόνια, λίγες μέρες μετά την κηδεία της μητέρας μου πήγα στου Νίκου για κούρεμα.  Έλειπε όταν πέθανε η μητέρα μου και δεν είχε μάθει ακόμη τα νέα.  Με ρώτησε λοιπόν πώς είναι η κατάστασή της.  Σταθερή, απάντησα.  Και πού την έχουμε τώρα, με ρώτησε εννοώντας σπίτι ή νοσοκομείο.  Στο νεκροταφείο του απάντησα.  Με άφησε στη μέση του κουρέματος και πήγε στο νεκροταφείο να ανάψει κερί.  Από τότε κωλόπαιδο με φώναζε κάθε φορά που σταματούσα για κούρεμα.  Με την αγκαλιά του ανοιχτή και το στοργικό χαμόγελο στα χείλη.

Στην πλατεία και στο πάρκο, οι άνθρωποι περπατούσαν σιγά, διστακτικά.  Ακροβασία ανάμεσα στην εφήμερη ανάπαυλα των γιορτών και στην ζοφερή απειλή της κρίσης.  Σφιγμένα χαμόγελα, εκκωφαντικά μεγάφωνα, τριών ημερών γένια, μαύρα μπουφάν, μισοσβησμένα τσιγάρα στα χείλη, κι η «κρίση» να κυριαρχεί στις συζητήσεις.

Δύσκολες μέρες για τη Δράμα και για κάθε μικρή πόλη.  Μου είναι δύσκολο να γράψω για τη Δράμα.

Share

4 thoughts on “Πόλη, Δράμα, Αθήνα· στάση δεύτερη: Δράμα

  1. λ:ηρ, με όλο το σεβασμό στην προσωπική σου σχέση με την πόλη της Δράμας, έχω απορία κι αναρωτιέμαι αν μπορείς να βοηθήσεις στην λύση της: διαβάζω για την νεογαλ, http://www.enet.gr/?i=news.el.oikonomia&id=238310, και μου φαίνεται οξύμωρο (παράλογο;) μια συνεταιριστική επιχείρηση να ξεκινά την ιστορία των επιχειρησιακών συμβάσεων. Υπάρχει κάποιο στοιχείο που λείπει από το ρεπορτάζ της ελευθεροτπίας; Ή ρωτάω λάθος άνθρωπο, που λόγω απόστασης δεν έχει εικόνα;

  2. Λεωνίδα με συγκίνησες. :/

    @imwrong Ναι, η ΝΕΟΓΑΛ είναι μια συνεταιριστική *κερδοφόρα* επιχείρηση που στηρίζεται παραδοσιακά από το λαό της Δράμας, του οποίου η δυσαρέσκεια για την κίνηση αυτή της εταιρίας είναι πλέον έντονη.

  3. για σου λεονιδα… είμαι η καριν, η γυναίκα του νικο
    ευχαριστώ για τα θερμά σου τα λόγια!
    Καριν Μερμηγκα

Leave a Reply to Karin Mermiga Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *