Υστερική κραυγή την οποία ακούς διαρκώς μέσα στο μουσείο της Ακρόπολης. Την κρώζουν οι ημιμαθείς υπάλληλοι κάθε φορά που ένας τουρίστας ποζάρει μπροστά στα εκθέματα. No person, no person! Και ορμάνε οι θεματοφύλακες της αξιοπρέπειας του Ελληνικού πολιτισμού μπροστά στις κάμερες των τουριστών προκειμένου να ανακόψουν τη φωτογράφιση ατόμου με φόντο μια Καρυάτιδα.

Το βρίσκω γελοίο για δυο λόγους:

No person δεν σημαίνει τίποτα! Τουλάχιστον ας τους επιμορφώσει κάποιος να λένε no posing, please.

Δεδομένου πως το 99.99% των τουριστών φωτογραφίζουν με ψηφιακές είναι σχετικά εύκολο για κάποιον να κάνει υπέρθεση του προσώπου του σε μια ψηφιακή φωτογραφία.

Από περιέργεια πάντως ρώτησα τα κορίτσια, γιατί δεν επιτρέπεται το ποζάρισμα. Γιατί, μου είπαν, πολλοί κάνουν διάφορες γκριμάτσες στις φωτογραφίες τους δείχνοντας έτσι ασέβεια στα εκθέματα. Λογικό πράγμα, ως ένα σημείο. Γιατί όμως δεν βάζουν μια κατατοπιστική πινακίδα που να εξηγεί στους τουρίστες τους λόγους της … προσωποκράτησης; Οι ευσυνείδητοι τουρίστες θα σεβαστούν το ακραίο αίτημα όταν τους εξηγήσεις τη λογική. Οι λίγοι ασυνείδητοι θα τραβήξουν τη φωτογραφία όπως θέλουν έτσι κι αλλιώς.

Κατά τ’ άλλη η περιήγησή μας στους ενοποιημένους αρχαιολογικούς χώρους πήγε μια χαρά (400+ φωτογραφίες από τις οποίες σας δείχνω μόνο 13 γιατί όλες είναι raw και θελουν λίγο δουλειά πρώτα). Ακρόπολη, Άρειο Πάγο, Αρχαία Αγορά, Ρωμαϊκή Αγορά, Στήλες. Ψοφήσαμε ολίγον τι στο περπάτημα αλλά αναστηλωθήκαμε πρώτα με ουζάκι στην Πλατεία Αβυσσυνίας το μεσημέρι, μετά με καφέ μαζί με τον φωτογράφο της Ερμού, και στο τέλος με κρασάκι και τυριά το βράδι στην ταράτσα του Τιτάνια.

Στην Αθήνα, θα πεθάνω, άμα κάνω τουρισμό …

Θέλω να γράψω:

Για την υπέροχη συζήτηση με τον Μάνο πίνοντας καφέ στο σπίτι του αγναντεύοντας την Ακρόπολη και για την γενναιοδωρία του. Για το μαύρο χάλι της Ελληνικής Αστυνομίας έξω από το Μέγαρο ενώ μέσα μιλούσε ο Γκορ. Για το αδέσποτο που πλάγιασε στα πόδια μου όσο πίναμε καφέ στο Θησείο με τη Breeda. Για τα αποτσίγαρα μπροστά στα Προπύλαια της Ακρόπολης. Για τις σφυρίχτρες των φυλάκων των αρχαιολογικών χώρων και την αγένειά τους. Για τους χαβαλέδες της δημοτικής αστυνομίας. Για τις 200.000 κλήσεις τροχαίας που σβήνονται αυτή τη βδομάδα (λέτε να βαδίζουμε προς εκλογές;) Για το Ερέχθειο των πουλιών ψηλά μεσ’ στους αιθέρες. Για τους καλούς ποιητές που θα έρθουν μετά τον επόμενο πόλεμο (και τους αναγνώστες τους που θα είναι συντονισμένοι στο ίδιο πικρό μήκος κύματος.) Για τον ταξιτζή που μας πήγε τσάμπα βόλτα το βράδι φεύγοντας από το Τιτάνια να δούμε τα μνημεία από κοντά και φωτισμένα. Για την Άννα που μαζί με τον Μπάμπη, την Εύα και τον Δημήτρη με κρατάνε σε μια εφηβεία που ενώ πιάνει τα 40 σε λίγες μέρες, δεν εννοεί να ξεμείνει από χαμόγελα και μεράκια. Και για την Breeda που βλέπει κάθε μέρα εδώ, πόσο με πληγώνει και πόσο με τρομάζει η Ελλάδα. Για το cloackroom [sic] της Ακρόπολης. Για την Αθήνα, που πρέπει να κατεβείς στο υπέδαφος για να την βιώσεις ως πόλη-πολιτισμό (αναφέρομαι κυρίως στο μετρό και έπειτα στις αρχαιότητες).

Για τις γιαγιάδες που μου ζητούσαν οδηγίες στα Ελληνικά στο Μετρό ενώ ήμουν ντυμένος την ακραία αμερικανιά: κόκκινη βερμούδα, κίτρινο πουκάμισο, πορτοκαλί καπέλο, SLR με 200mm τηλεφακό, και σανδάλια!