Δεοντολογία, μηδέν

Αναρρωτιόμαστε συχνά (και φωναχτά) για την κατάντια του Τύπου. Όταν ο Τύπος λειτουργεί δίχως δεοντολογία και δίχως επαγγελματισμό, η σταδιακή παρακμή είναι αναπόφευκτη. Με αφορμή την πρόσφατη επέτειο των 20 ετών από τον θάνατο του Μάνου Χατζηδάκι, θυμηθήκαμε τον διασυρμό του συνθέτη από την Αυριανή. Η Αυριανή της δεκαετίας του ’80 και ο Τριανταφυλλόπουλος της δεκαετίας του ’10, είναι συμπτώματα ενός παρακμιακού Tύπου.

Επαγγελματισμός και δεοντολογία είναι άγνωστα πράγματα και στον παραδοσιακό Tύπο αλλά και στα νέα ψηφιακά μέσα. Αναφέρω τρία χαρακτηριστικά περιστατικά προς τεκμηρίωση.

  1. Αρθρογράφος μεγάλης Αθηναϊκής εφημερίδας πριν λίγα χρόνια προσπάθησε μέσω της στήλης του να προωθήσει την υποψηφιότητα του κουμπάρου του για καθηγητική θέση στην Ελλάδα, υποστηρίζοντας πως ο υποψήφιος ήταν καθηγητής σε κορυφαίο πανεπιστήμιο των ΗΠΑ. Απέκρυψε όμως και την κουμπαριά και πως το πανεπιστήμιο στις ΗΠΑ δεν ήταν κορυφαίο σε εθνική κλίμακα αλλά σε τοπική και ειδική κατάταξη.
  2. Σε free press έντυπο δημοσιεύονται προϊόντα λογοκλοπής αλλά ο εκδότης του αυτάρεσκα απαριθμεί τα δικά του editorials με αύξοντες αριθμούς αντί να ελέγξει την κατάσταση.
  3. Και μόλις πριν λίγες μέρες σε διαδικτυακή ραδιοφωνική εκπομπή η παραγωγός και παρουσιάστρια είχε ως καλεσμένο τον σύζυγό της. Δίχως να περιγράψει την συγγενική ιδιότητα του καλεσμένου της.

Η κατάντια του Τύπου στην Ελλάδα είναι πρωτίστως έργο των εκδοτών, συντακτών, και δημοσιογράφων. Η ανοχή απέναντι σε ημιμάθεια, ανεπάρκεια, ακόμη και εκβιαστικές τακτικές, όταν είναι διαρκής γίνεται έγκριση και προϋπόθεση.

Share

Αντιγραφή στην Athens Voice


Untitled-1

Στις 20 Μαρτίου 2014, τοπικό κανάλι του Denver αναδημοσίευσε στην ιστοσελίδα του κείμενο για 28 δημοφιλή σάντουιτς σε διάφορες χώρες του κοσμου. Ως αρχική πηγή παρατέθηκε το κείμενο ενος δημοφιλούς ιστοτόπου, του Thrillist Nation. Τόσο το αρχικό κείμενο όσο και το αναδημοσιευμένο, παραθέτουν πηγές για τις φωτογραφίες που χρησιμοποιούν.

Στις 26 Μαρτίου 2014, η Athens Voice δημοσίευσε κείμενο με τίτλο «Ο γύρος του κόσμου σε 28 σάντουιτς». Η Ελληνίδα συντάκτρια, απόφοιτος του «Ε.Μ.Μ.Ε. του Καποδιστριακού Αθηνών» και ερωτευμένη (κατά δήλωσή της) με τη δημοσιογραφία, δεν παραθέτει ούτε την πηγή του άρθρου της, ούτε την πηγή των φωτογραφιών.

Η φωτογραφία δεξιά, αντιπαραβάλλει το κείμενο από το Denver και το κείμενο από την Athens Voice. Με εξαίρεση τα λίγα λόγια της εισαγωγής, τη διαφορετική σειρά των φωτογραφιών, και κάποιες αλλαγές στις λεζάντες για θέματα pop-culture, τα κείμενα είναι τα ίδια.

Πρόκειται κατά τη γνώμη μου για καθαρή λογοκλοπή από ηλεκτρονικό μέσο που υποτίθεται πως αντιπροσωπεύει κάτι νέο στο ζοφερό τοπίο των Ελληνικών ΜΜΕ. Κρίμα. Λεπτομερή screenshots βρίσκονται στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου.

 

Share

Καλώς τον Μασόνο

Το καφενείο Ελευθερία, στη διασταύρωση των οδών Βενιζέλου και Κουντουρίωτη, στη Δράμα. (Η φωτογραφία είναι από τις ιστοσελίδες του 1ου Λυκείου Δράμας).

Από την ωραία (φεύ) δεκαετία του 1980, θυμάμαι ένα περιστατικό στη Δράμα των εφηβικών μου ετών. Με την παρακμή της Propaganda Due (P2, ή στοάς Π2) στην Ιταλία, τέλη της δεκαετίας του 1970, άρχισε το σούσουρο και στην Ελλάδα για ντόπιους μασόνους, στοές, και άλλες θεωρίες συνομωσίας.

Αρχές δεκαετίας του 1980 μπαίνει στον χωρό κι η Αυριανή — η οποία αποτελούσε κυριολεκτικά τότε την εφημερίδα της κυβέρνησης. Βρίσκει λοιπόν μια λίστα με ονόματα η εφημερίδα και τη δημοσιεύει αποκαλύπτοντας υποτίθεται τα στελέχη της Ελληνικής μασονίας σε όλες τις πόλεις.

Η Αυριανή βρήκε αρχιμασόνους και στη Δράμα. Ένας από αυτούς ήταν στενός οικογενειακός φίλος. Ο οποίος σύχναζε στο καφενείο Ελευθερία. Στο ίδιο καφενείο σύχναζε κι έτερος οικογενειακός φίλος, φίλος τε και με τον «αρχιμασόνο».

Μια μέρα μετά τις αποκαλύψεις της Αυριανής ο «αρχιμασόνος» οικογενειακός φίλος φτάνει στο καφενείο του, όπως κάθε βράδι. Εκεί τον υποδέχεται ο άλλος οικογενειακός φίλος με την προσφώνηση «καλώς τον μασόνο».

Εκτοξεύτηκε μια καρέκλα, ανταλλάχθησαν βαριά λόγια, και χάλασαν παλιές φιλίες.

Με τον καιρό, το περιστατικό ξεχάστηκε. Οι λίστες της Αυριανής ήταν αμφίβολης προέλευσης, αυθεντικότητας, και αξιοπιστίας. Διασύρθηκαν καλοί άνθρωποι (όχι επειδή η μασονία είναι αναγκαστικά κάτι επιλήψιμο, αλλά επειδή παρουσιάστηκε ως τέτοιο). Κανείς δεν ζήτησε ποτέ συγνώμη.

Τα γράφω αυτά με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα σχετικά με τα ονόματα που δημοσιεύτηκαν στο Hot Doc και τη σύλληψη του Κ. Βαξεβάνη. Για να σχολιάσω, αν μου επιτρέπετε, τρία πράγματα.

Πρώτο, την παρακμή ενός κράτους η τύχη του οποίου αφέθηκε στα χέρια του Γιώργου Παπακωνσταντίνου και του Βαγγέλη Βενιζέλου. Στάθηκαν ανίκανοι να διαχειριστούν ένα στοιχειώδες ζήτημα εθνικής αξιοπρέπειας και διαφάνειας. Προμηθεύοντας έτσι σε διάφορους καλοθελητές τα βασικά συστατικά της χειρότερης λασπολογίας: μισές αλήθειες ανακατεμένες με ψέματα. Διότι όταν κρύβεις μια λίστα, φυτρώνουν δέκα.

Δεύτερο, την σπασμωδική αντίδραση της δικαιοσύνης απέναντι στη δημοσίευση ονομάτων στο Hot Doc.

Και τρίτο, την ποταπή αδιαφορία της ΕΣΗΕΑ απέναντι στον διασυρμό του δημοσιογραφικού λειτουργήματος από τον Κ. Βαξεβάνη.

Share

Ελβιέλα, Πούδρα, και Φασίστας

Ή, όταν η προετοιμασία για τη συνέντευξη του Νίκου Μιχαλολιάκου περιορίζεται στα ωραία κορδόνια της Ελβιέλας και στο πουδράρισμα της φρεσκοξυρισμένης κεφαλής.

Συζήτηση και μάλιστα συνέντευξη με ακραίους και πορωμένους μισανθρώπους δύσκολα γίνεται. Θέλει συστηματική προετοιμασία και ψυχραιμία. Ο Κώστας Μπογδάνος κράτησε την ψυχραιμία του. Αλλά δεν φάνηκε καθόλου προετοιμασμένος.

Η διαλεκτική της Χρυσής Αυγής χαρακτηρίζεται από συγκεκριμένα patterns και τακτικές. Τα στελέχη της έχουν δώσει δείγμα γραφής και λόγου. Ο Κ. Μπογδάνος θα έπρεπε να το είχε μελετήσει προσεκτικότερα.

Για παράδειγμα: πάγια τακτική των στελεχών της Χ.Α. είναι να αναζητούν αφορμή με την παραμικρή ανακρίβεια σε μια ερώτηση, για να αποδείξουν τη δήθεν εμπάθεια του ερωτώντος προς τον ερωτώμενο.

Ο προετοιμασμένος δημοσιογράφος λοιπόν ετοιμάζει ερωτήσεις τις οποίες έχει προηγουμένως διπλοτριπλοψυρίσει για την ακρίβεια και τις λεπτομέρειές τους. Ώστε να μην δώσει αφορμή στον πορωμένο μισάνθρωπο να ανατρέψει τη συζήτηση.

Μια άλλη πάγια τακτική των στελεχών της Χρυσής Αυγής είναι να εκμεταλλεύονται την έκδηλη αδυναμία δημοσιογράφων να κάνουν ερωτήσεις βάθους. Έτσι πιάνονται από μια γενικόλογη ερώτηση που τους γίνεται, την ερμηνεύουν κατά το δοκούν, και στρέφουν τη συζήτηση εκεί που θέλουν.

Όταν, για παράδειγμα, ο Κ. Μπογδάνος ρώτησε τον Ν. Μιχολαλιάκο, τι πρόβλημα έχει με τους ομοφυλόφιλους, ουσιαστικά του έδωσε άδεια να διευθύνει τη συζήτηση. Ο προετοιμασμένος δημοσιογράφος θεμελιώνει την ερώτηση και την κατευθύνει εκεί που θέλει. Ο προετοιμασμένος δημοσιογραφος πλαισιώνει την ερώτηση με τρόπο που δεν είναι ανταγωνιστικός — διότι όταν έχεις απέναντί σου τον πορωμένο μισάνθρωπο, επιδίωξή σου είναι η ανάδειξη των αντιανθρωπιστικών του αξιών (αν μπορεί να τις πει κανείς αξίες).

Τέλος είναι γνωστό πως τα στελέχη της Χ.Α. αμφισβητούν την αυθεντικότητα φωτογραφικών και άλλων τεκμηρίων που τους παρουσιάζουν ως τιμητές του Χίτλερ και των ναζί.  Όταν, λοιπόν, ο προετοιμασμένος δημοσιογράφος παραθέτει τέτοια τεκμήρια τότε οφείλει να κάνει δυο πράγματα. Πρώτα, να εξακριβώσει την αυθεντικότητά τους. Όχι φτάνοντας ως το αρνητικό (που ζητούσε ο πορωμένος μισάνθρωπος) διότι κι αυτό μπορεί να παραποιηθεί. Αλλά κάνοντας μια στοιχειώδη τεχνική ανάλυση που να πείθει τον καλόπιστο τηλεθεατή (διότι τον πορωμένο μισάνθρωπο δεν μπορείς να τον πείσεις με επιστημονικά και τεχνικά επιχειρήματα). Στη συνέχεια να ζητήσει από τον πορωμένο μισάνθρωπο να εξηγήσει πώς είναι δυνατόν να αλλοιωθεί η φωτογραφία μέσω «φωτοτυπίας» αναδεικνύοντας έτσι την ημιμάθεια του πορωμένου μισάνθρωπου.

Αλλά ο προετοιμασμένος δημοσιογράφος θα μπορούσε να αφήσει στην άκρη το οπτικοακουστικό υλικό. Ώστε να μην δώσει αφορμή στην πορωμένο μισάνθρωπο να επιτεθεί κατά των ειλικρινών προθέσεων της εκπομπής. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι προκειμένου να αναδειχτεί η θέση του πορωμένου μισανθρώπου απέναντι στον Χίτλερ και στον ναζισμό. Ο προετοιμασμένος δημοσιογράφος θα έπρεπε να τους είχε ερευνήσει και να τους είχε αξιοποιήσει.

Από Ελβιέλα όμως, σκίσαμε!

Share

Ψυχάρη bir lira verdiğin …

Οι γείτονες λενε για την αμετροέπεια κάποιων,

Çingeneye bir lira verdiğin zaman banka hesabındaki paranın hepsini çekiyor.
(Αν δώσεις μια φορά μια λίρα σ έναν γύφτο θα σου σηκώσει όλα τα λεφτά από την τράπεζα).

Στις 7 Ιανουαρίου 2012 ο Σταύρος Ψυχάρης συνεχίζοντας την κλωτσοπατινάδα με τον Γιώργο Παπανδρέου έγραψε στο ψηφιακό λείψανο του Βήματος:

Κάθε υγιής παράγων της πολιτικής ζωής έχει την ιστορία του και στηρίζεται συνήθως στα εισοδήµατά του. Στην περίπτωση τη δική µας, οι εφηµερίδες έχουν έσοδα ιδιωτικά (δηλαδή όποια ώρα θέλει ο πολίτης δεν δίνει το ευρώ του).

Ξεχνά φαίνεται ο Σταύρος Ψυχάρης πως η τιμή πώλησης μιας εφημερίδας δεν αντανακλά το πραγματικό κόστος έκδοσης. Το κόστος αυτό επιδοτείται εμμέσως από τους φορολογούμενους και καταναλωτές οι οποίοι χρεώνονται τελικά την την ατέλεια χάρτου των εφημερίδων, την δημοσίευση  προκηρύξεων, ανακοινώσεων, μειοδοτικών διαγωνισμών κτλ του δημοσίου, καθώς και την υποχρεωτική δημοσίευση των ισολογισμών ανωνύμων εταιρειών στις εφημερίδες.

Στην περίπτωση του Βήματος, ο πολίτης εδω και μήνες δεν δίνει το ευρώ του. Σταμάτησε να τυπώνεται η εφημερίδα και μας απέμεινε το ψηφιακό της λείψανο, ανορθόγραφο, ασύντακτο, κακογραμμένο, με προβληματική στοιχειοθεσία, και διάτρητο ήθος.

Στον κόσμο του ο Σταύρος Ψυχάρης πουλάει εφημερίδες για bir para.

 

Share

Χάνει η Βενετιά βελόνι!

Κλείνει η Ελευθεροτυπία αν δεν βρει δανειστή αυτόν το μήνα. Λυπάμαι για τους ανθρώπους που θα βρεθούν στο δρόμο και τους εύχομαι καλή δύναμη, αν τελικά κλείσει η εφημερίδα. Δεν λυπάμαι όμως καθόλου για το κλείσιμο της χειρότερης εφημερίδας των τελευταίων ετών. Μιας εφημερίδας με μηδενική, σχεδόν, αντικειμενική ενημέρωση, γεμάτη υποκειμενικά και στρατευμένα άρθρα, όλο λάθη και ανακρίβειες. Το κλείσιμο της κατ’ εξοχήν μεταπολιτευτικής εφημερίδας θα είναι ένα ακόμη χτύπημα στον λαϊκισμό και την ημιμάθεια που οδήγησαν την Ελλάδα στη σημερινή κατάντια της.

Share

Ανώνυμα blogs, επώνυμη βλακεία

Διαβάζοντας το άρθρο του Γιάννη Α. Μυλόπουλου «…Και ο Λουμίδης στους καφέδες του» που δημοσιεύτηκε στο blog Βήμα, προβληματίζομαι μήπως η ανωνυμία κάποιων αρθρογράφων πρέπει να επιβάλλεται δια νόμου, προκειμένου να προστατευθεί ο θεσμός που εκπροσωπούν. Στην προκειμένη περίπτωση ο κ. Μυλόπουλος αρθρογραφεί με την ιδιότητα του πρυτάνεως του ΑΠΘ. Το κείμενο του είναι ένα τυπικό παράδειγμα τακτικής ad hominem όσον αφορά τα επιχειρήματα των αντιπάλων του και appeal to authority όσον αφορά τα δικά του: δεν ξέρουν αυτοί μην τους ακούτε, ξέρω εγώ ακούστε με.

Κι επειδή συζητιέται (πάλι!) στην Ελλάδα νομοθετική ρύθμιση για την επωνυμία των blogs σκέφτομαι μήπως πάλι κάνουμε το λάθος θα ρυθμίσουμε με νόμους θέματα που αντιμετωπίζονται μόνο με παιδεία, καλλιέργεια, και αισθητική.

Άρθρα σαν κι αυτά του κ. Μυλόπουλου, έχουν απήχηση σε μεγάλο κοινό επειδή ακριβώς στερούνται δεδομένων και τεκμηρίων. Κινούνται στο χώρο της προσωπικής αντιπαράθεσης, προσβολής και υποτίμησης του αντιπάλου. Δεν αντιμάχονται τις ιδέες αλλά το πρόσωπο που τις εκφέρει. Υποτιμώντας το πρόσωπο, υποτιμάται και η ιδέα ενώπιον ενός αναγνωστικού κοινού που δεν έχει την παιδεία να αξιολογήσει μια ιδέα με βάση την τεκμηρίωση και τη λογική της. Ο πρύτανης αντί να εκπαιδεύει, ρίχνει στάχτη στα μάτια του αναγνωστικού κοινού. Ευτυχώς, όπως δείχνουν τα σχόλια αναγνωστών του συγκεκριμένου άρθρου αλλά και η αξιολόγηση των σχολίων αυτών από άλλους αναγνώστες, η τακτική του κ. Μυλόπουλου δεν έτυχε και μεγάλης εκτίμησης.

Τέτοια άρθρα, είτε επώνυμα είτε ανώνυμα, πιάνουν στην Ελλάδα επειδή έχουμε απωλέσει (αν ποτέ είχαμε) την ικανότητα ορθολογικής συζήτησης, αντιπαράθεσης ιδεών, δεδομένων και τεκμηρίων. Η ορθολογική συζήτηση όμως απαιτεί χρόνο και υπομονή, σεβασμό στο πρόσωπο του αντιπάλου, δυνατή κατάρτιση και σοβαρή τεκμηρίωση. Το εξαιρετικό debate Μένω ή Φεύγω, κράτησε πάνω από δυο ώρες αλλά απευθύνθηκε σ’ ένα υψηλά καταρτισμένο και υπομονετικό κοινό. Οι εφτά αντιπαραθέσεις του Lincoln με τον Stephen Douglas για την εκλογή στη Γερουσία το 1858 κράτησαν πάνω από 3 ώρες η καθεμία.

Επειδή λοιπόν δεν έχουμε την υπομονή για ορθολογική συζήτηση, ο δημόσιος διάλογος γίνεται με όρους εντυπώσεων. Αυτές δημιουργούνται με φήμες και υπονοούμενα. Τέτοιες φήμες και υπονοούμενα εκτοξεύονται από διάφορα blogs και από τον Τύπο. Τα δε ανώνυμα blogs δεν είναι παρά εξελικτικά βήματα των παραπολιτικών στηλών που χρόνια βρομίζουν το δημόσιο διάλογο. Η διαφορά μεταξύ της στήλης Βηματοδότης και του blog «Τρωκτικό» είναι ουσιαστικά μικρή. Και δεν πρόκειται να αλλάξει με ρύθμιση που θα επιβάλλει επώνυμο υπεύθυνο στα blogs.

Επώνυμες είναι οι εφημερίδες που φιλοξενούν παραπολιτικές στήλες. Επώνυμοι κι οι δημοσιογράφοι που παραπληροφορούν είτε για να εξυπηρετήσουν την ιδεολογία τους είτε για να βολέψουν συγγενικό πρόσωπο. Επώνυμη ήταν η εφημερίδα που έγραψε για ψυχρό κλίμα σε συνάντηση Καραμανλή-Ερντογάν που δεν έγινε ποτέ. Επώνυμος κι ο υπουργός Παιδείας που αναμάσησε διαδικτυακές βλακείες περι νοηματικής γλώσσας. Επώνυμα ισχυρίστηκε ο καθηγητής Χρ. Ζερεφός πως έχει Νομπελ Ειρήνης.

Η επωνυμία δεν σταματά την βλακεία, την παραπληροφόρηση, την μετριότητα. Αυτόκλητος, επώνυμα και με τη θεσμική ιδιότητά του ο Γιάννης Μυλόπουλος καταρακώνει το κύρος του Πρυτάνεως ελληνικού πανεπιστημίου στο πρόσφατο άρθρο του. Επώνυμα ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης ισχυρίστηκε από το βήμα του κοινοβουλίου πως ο Μπαράκ Ομπάμα είναι Μουσουλμάνος.

Το πρόβλημα δεν είναι η ανωνυμία. Το πρόβλημα είναι η συλλογική μας αδυναμία να αξιολογήσουμε μια είδηση, μια ιδέα ή ένα κείμενο με βάση την αξία των ιδεών, της λογικής των επιχειρημάτων, και της ακρίβειας των δεδομένων. Το πρόβλημα είναι η συλλογική ανυποληψία που τρέφουμε για τους συμπολίτες μας. Αυτή η λειψή αισθητική μας και η έλλειψη κριτικής σκέψης είναι το πρόβλημα. Αυτό το πρόβλημα όμως δεν λύνεται δια νόμου και δεν λύνεται σε σύντομο διάστημα.

Είναι εύκολο να πιστέψουμε υπονοούμενα, φήμες, και λασπολογία επειδή ικανοποιούν την ανυποληψία που τρέφουμε. Δεν έχουμε την υπομονή να κοιτάξουμε τις λεπτομέρειες. Δεν έχουμε χρόνο να ακούσουμε την αντιπαράθεση τεκμηρίων και δεδομένων. Γι αυτό όμως δεν φταίει η ανωνυμία κάποιων ιστολογίων.

Ο Παναγιώτης Βρυώνης παρατηρεί πολύ εύστοχα πως η προτεινόμενη ρύθμιση για τα ιστολόγια στηρίζεται πάνω την αντίληψη της κυβέρνησης για τα πολιτικά blogs. Και μας θυμίζει, πολύ σωστά, πως υπάρχουν πολλοί και σοβαροί λόγοι για έναν ιστολόγο να παραμείνει ανώνυμος. Υπάρχει μια σαφής διάκριση ενός blog κι ενός ιστοτόπου του οποίου η λειτουργία στηρίζεται σε λογισμικό που χρησιμοποιούν τα blogs. Ιστοτόποι όπως το Τρωκτικό χρησιμοποιούν λογισμικό για blogs αλλά λειτουργούν εκμεταλλευόμενοι την αφέλεια του δημόσιου λόγου. Αυτό δεν θα λυθεί νομοθετικά. Όπως νομοθετικά δεν μπορεί να απαγορεύσει κανείς στον κ. Μυλόπουλο να προσβάλει την κοινή λογική αλλά και τον θεσμό που εκπροσωπεί.

Share

Δυο φωτογραφίες

Με διαφορά 24 ωρών το ιστολόγιο Το Βήμα (διαδικτυακό λείψανο της ομώνυμης εφημερίδας) δημοσίευσε τις παρακάτω φωτογραφίες.

21.05.2011, οι κατηγορούμενοι για τη δολοφονία του Μανώλη Καντάρη σε φωτογραφία με ανύπαρκτη σχεδόν απόκρυψη προσώπου

22.05.2011, μια μέρα αργότερα παρόμοια φωτογραφία με σοβαρότερη απόκρυψη προσώπου



Σύμφωνα με τα άρθρα του blog Το Βήμα στη φωτογραφία της 21ης Μαΐου απεικονίζονται «οι κατηγορούμενοι για τη δολοφονία» του άτυχου Μ. Καντάρη ενώ στη φωτογραφία της 22ης Μαΐου εμφανίζονται οι «δολοφόνοι» του.

Η φωτογραφία της 21ης Μαΐου δείχνει τους κατηγορούμενους με ελάχιστη απόκρυψη προσώπου. Σε 24 ώρες Το Βήμα έχει καταδικάσει τους κατηγορούμενους σε δολοφόνους αλλά εκεί που χάνει τον μπούσουλα περι τεκμηρίου αθωότητας βρίσκει το φιλότιμο να αποκρύψει τα πρόσωπα.

Σημειώνω τις λεπτομέρειες αυτές απλώς για να επισημάνω πόσο απέχουμε ακόμη ως χώρα από το να αποκτήσουμε έντιμο Τύπο.

Share

Διαίρει και βασίλευε…

Κυκλοφόρησε είδηση πως σε κάποιο ΤΕΙ της Ελλάδας το κόστος ανά φοιτητή είναι €42.000 ενώ με δέκα χιλιάδες λιγότερα πάει κανείς στο Harvard. Την είδηση δημοσίευσαν σοβαρές εφημερίδες (π.χ., Καθημερινή 20.05.11) και αξιόλογα ιστολόγια (π.χ., Μπλέ Μήλο 21.05.2011). Η σύγκριση όμως είναι λανθασμένη αφού στηρίζεται σε λανθασμένα στοιχεία.

Το κόστος των €42.000/φοιτητή στο Ελληνικό ΤΕΙ προκύπτει από την διαίρεση των λειτουργικών εξόδων του συγκεκριμένου ιδρύματος δια του αριθμού των φοιτητήτων του.

Το κόστος των €32.000/φοιτητή στο Harvard ειναι τα δίδακτρα που πληρώνει κανείς, κατά μέσο όρο, στο συγκεκριμένο πανεπιστήμιο. Αν όμως χρησιμοποιήσουμε την ίδια μέθοδο με την οποία καταλήξαμε στο κόστος ανα φοιτητή για το Ελληνικό ΤΕΙ, το αντίστοιχο κόστος για το Harvard είναι περίπου €120.000/φοιτητή.   Για όσους ενδιαφέρονται να επαληθεύσουν τον υπολογισμό, τα λειτουργικά έξοδα του Harvard είναι δημοσιευμένα στον απολογισμό χρήσης του ιδρύματος. Κοντά στα 3,7 δις δολάρια τα έξοδα του πανεπιστημίου με 21.200 φοιτητές.

Δεν αντιλαμβάνομαι ποια είναι η σκοπιμότητα σύγκρισης δυο διαφορετικών μεγεθών, αλλά είναι σα να λέμε πως η Ελλάδα είναι πιο μεγάλη χώρα απο τις ΗΠΑ επειδή οι ΗΠΑ έχουν μόνο 50 πολιτείες και η Ελλάδα έχει 52 νομούς.

Share

Το περιθωριακό blog που λέγεται ΒΗΜΑ

Στις 20 Απριλίου 2011 το διαδικτυακό ιστολόγιο www.toVIMA.gr δημοσίευσε άρθρο γνώμης για το email Άγγλου τραπεζικού σχετικά με την επικείμενη αναδιάρθρωση του Ελληνικού χρέους. Το άρθρο έβριθε αξιολογικών χαρακτηρισμών:

ύπουλου χτυπήματος … η ελληνική οικονομία «χτυπήθηκε» από ανυπόστατες φήμες … Είναι τέτοιο το θράσος των διακινητών του ανυπόστατου email

Ωραία αυτά. Έλα όμως που δυο μέρες αργότερα το ιστολόγιο ΒΗΜΑ είχε κεντρική σελίδα με τις εξής ειδήσεις: «Εννέα στους δέκα συζητούν … αναδιάρθρωση» και «Η κυβέρνηση συζητά τη “φιλική” αναδιάρθρωση». Ανήμερα Μ. Σάββατο το ίδιο ιστολόγιο γράφει: «Εκθεση-φωτιά για την αναδιάρθρωση».  Υπόψην πως τα άρθρα του Βήματος μιλούν για την ίδια αναδιάρθρωση στην οποία είχε το «θράσος» να αναφερθεί κι ο διαπραγματευτής της Citi στο «ανυπόστατο» email του για το οποίο η κυβέρνηση έχει παραγγείλει δικαστική έρευνα!

Δεν είμαι βέβαιος αν η ανυπευθυνότητα με την οποία διαχειρίστηκε την είδηση το Βήμα αντανακλά την ανυπευθυνότητα με την οποία διαχειρίζονται κάποιοι τα παπαγαλάκια του Βήματος. Όπως και να’χει όμως η εικόνα είναι απαράδεκτη, δημιουργεί σύγχυση και διογκώνει το αίσθημα αναξιοπιστίας προς την κυβέρνηση και τον Τύπο. Απο κοντά κι ο βλακώδης ισχυρισμός του Σ. Ευσταθιάδη πως το ΑΕΠ της Ελβετίας είναι 7 τρις (ναι, τρισεκατομμύρια) ευρά, συμπληρώνει εικόνα περιθωριακού blog για το ψηφιακό λείψανο του Βήματος.

Share