Την βδομάδα που μας πέρασε έμαθα για τον θάνατο του Γρηγόρη Πεντζίκη. Τον γνώρισα το 1984. Φιλόλογος αυτός στο 1ο Λύκειο Δράμας, μαθητής της β’ λυκείου εγώ. Έχοντας ξεκινήσει να γράφω τους πρώτους μου στίχους. Δεθήκαμε με φιλία απο τότε.
Για να γράψεις, μου είχε πει, πρέπει πρώτα να διαγράψεις. Ποίηση, μας έλεγε, είναι η ανατροπή της καθημερινής διαλεκτικής. Η ποίηση είναι μια κατ’ εξοχην σωματική πράξη.
Ταξιδεύοντας στη Δράμα εδώ και χρόνια, βλεπόμασταν και τα λέγαμε, αλλοτε στο σπίτι του άλλοτε στου Μουστάκα. Άσβεστο το πάθος του για πνευματική ζωή. Για πνευματώδη συζήτηση. Για στίχους και κείμενα. Διάβασες το τελευταίο της Γεωργίας; Τι κάνει η Άννα; Μου άρεσε το τελευταίο σου γράμμα. Είδα τη Σύλβια τις προάλλες.
Ο Γρηγόρης Πεντζίκης ήταν ένας απο τους ανθρώπους που με δένουν με την Ελλάδα και με τη Δράμα.
Η αναγγελία του θανάτου θα έκανε τον Γρηγόρη να γελάσει. Δράμα-Μιλάνο-Σικάγο-Δράμα-Αθήνα. Ο θάνατος του φίλου, του ποιητή παγκοσμιοποιημένος. Με μήνυμα από την αδελφική φίλη στο Μιλάνο ενω ταξίδευα εκτός Σικάγο. Έγραψα της Άννας στην Αλεξανδρούπολη.
Τη βδομάδα που έφυγε ο Γρηγόρης ήταν και τα γεννέθλια του αδερφού μου τον οποίο αγαπούσαν ο Γρηγόρης και η Τζουλιάνα. Αν ζούσε ο Αριστείδης Ηρακλειώτης σήμερα θα ήταν 43.
Στους δυο φίλους που ξανάσμιξαν, αφιερώνω ένα ποίημα της αγαπημένης μας Γεωργίας Τριανταφυλλίδου από τη συλλογή της Δικαίωμα Προσδοκίας (Άγρα, 2008).
ΙΔΑΝΙΚΟΣ Α.Η. ΔΡΑΜΗΝΟΣ
Ήταν ωραίος. Μύριζε παιδικό σαπούνι.
Για χρόνια τα χελιδόνια οσμίζονταν αλάνθαστα
ώσπου τα μαλλιά του προσπέρασαν τον Μάρτιο
κι ο ουρανός σκίστηκε άκαιρες ψαλιδιές.
Ήταν νέος. Σίγουρος για το τέλος του παιχνιδιού
με το μαχαίρι να φέρνει βόλτες γύρω από το σώμα
μα να πληγώνει βαθιά το στρώμα.
Μαρτύρησε έκπληκτος στην πόλη που γεννήθηκε
κι ούτε κανείς μαρτύρησε ποτέ την έκπληξή της.
