Αναρρωτιόμαστε συχνά (και φωναχτά) για την κατάντια του Τύπου. Όταν ο Τύπος λειτουργεί δίχως δεοντολογία και δίχως επαγγελματισμό, η σταδιακή παρακμή είναι αναπόφευκτη. Με αφορμή την πρόσφατη επέτειο των 20 ετών από τον θάνατο του Μάνου Χατζηδάκι, θυμηθήκαμε τον διασυρμό του συνθέτη από την Αυριανή. Η Αυριανή της δεκαετίας του ’80 και ο Τριανταφυλλόπουλος της δεκαετίας του ’10, είναι συμπτώματα ενός παρακμιακού Tύπου.

Επαγγελματισμός και δεοντολογία είναι άγνωστα πράγματα και στον παραδοσιακό Tύπο αλλά και στα νέα ψηφιακά μέσα. Αναφέρω τρία χαρακτηριστικά περιστατικά προς τεκμηρίωση.

1. Αρθρογράφος μεγάλης Αθηναϊκής εφημερίδας πριν λίγα χρόνια προσπάθησε μέσω της στήλης του να προωθήσει την υποψηφιότητα του κουμπάρου του για καθηγητική θέση στην Ελλάδα, υποστηρίζοντας πως ο υποψήφιος ήταν καθηγητής σε κορυφαίο πανεπιστήμιο των ΗΠΑ. Απέκρυψε όμως και την κουμπαριά και πως το πανεπιστήμιο στις ΗΠΑ δεν ήταν κορυφαίο σε εθνική κλίμακα αλλά σε τοπική και ειδική κατάταξη.
2. Σε free press έντυπο δημοσιεύονται προϊόντα λογοκλοπής αλλά ο εκδότης του αυτάρεσκα απαριθμεί τα δικά του editorials με αύξοντες αριθμούς αντί να ελέγξει την κατάσταση.
3. Και μόλις πριν λίγες μέρες σε διαδικτυακή ραδιοφωνική εκπομπή η παραγωγός και παρουσιάστρια είχε ως καλεσμένο τον σύζυγό της. Δίχως να περιγράψει την συγγενική ιδιότητα του καλεσμένου της.

Η κατάντια του Τύπου στην Ελλάδα είναι πρωτίστως έργο των εκδοτών, συντακτών, και δημοσιογράφων. Η ανοχή απέναντι σε ημιμάθεια, ανεπάρκεια, ακόμη και εκβιαστικές τακτικές, όταν είναι διαρκής γίνεται έγκριση και προϋπόθεση.