Για να γράψεις, μου είχε πει, πρέπει πρώτα να διαγράψεις. Παίρνεις τον δρόμο που οδηγεί στη θάλασσα. Μα όσο πλησιάζεις τόσο η θάλασσα τραβιέται μακρυά σου. Κατεβαίνεις ως τα θεμέλια των νησιών και πάλι δεν φτάνεις. Βλέπεις τα υπόγεια ακρωτήρια και πάλι δεν φτάνεις.
Μετά από μέρες, μια πόρτα. Φαρδιά, σιδερένια, που άντεξε την αλμύρα της θάλασσας. Τη διαβαίνεις και βρίσκεις τους πνιγμένους στίχους σου.
Κέρινοι έρωτες, ορίζοντες απόψε μακρινοί, κι ο ασήκωτος επιτάφιος πλάι στο ανοιξιάτικο γιασεμί. Στίχοι που εγκατέλειψες εδώ και χρόνια, σε αντικρύζουν ωριμότεροι και πολυταξιδεμένοι. Έτοιμοι να μιλήσουν μαζί σου αρκεί να τους ποτίσεις με αίμα.
Διψάσαμε γύρω από τον σκαμένο λάκο
σκύψαμε αδύναμα κεφάλια
Σκιές αδειανές στη χώρα των Κιμμερίων
πότε στο Internet
και πότε στ΄ αεροδρόμια
Οι φωνές μας πήραν σύννεφο το ψιλό κριθάλευρο
Οι πεθαμένοι δεν φοβούνται πόνo, θάνατο
Τί λόγος την ψυχή τους να ταράξει;
Πεθάναμε τη μέρα που φύγαμε
Στη γούρνα με το αίμα καθρεφτίζονται άστρα
Στην οθόνη του υπολογιστή καθρεφτίζονται ψυχές
τα δάχτυλά μας ενωμένα με τα πλήκτρα
στα δάχτυλά μας σημάδια από τα πλήκτρα
οι καρδιές μας μαρμαρυγούν στο πέρασμα των bits
Ποιός να τρομάξει εμάς
Μεταναστεύσαμε – μας εξόρισαν
τέλος αυτοεξοριστήκαμε
Χρησμοί οι νεκροί στίχοι.
Για να γράψεις πρέπει πρώτα να διαγράψεις. Μακρύα, προς την θάλασσα ανατέλουν οι χρησμοί των νεκρών στίχων. Κι όπως πέφτει το φως τους επάνω στα αποκαΐδια της Αθήνας, διαγράφεται το σχήμα σου κι ο τόπος σου.
Για να γράψεις πρέπει πρώτα να διαγράψεις.
Χάρη στην χώρα του Internet.. σε διαβάζω και έμαθα και νέα σου!
Καλή Χρονιά να έχετε, χαιρετίσματα από την παγωμένη Δράμα 🙂
Χάρη στην χώρα του Internet.. σε διαβάζω και έμαθα και νέα σου!
Καλή Χρονιά να έχετε, χαιρετίσματα από την παγωμένη Δράμα 🙂
“…Οι πεθαμένοι δεν φοβούνται πόνo, θάνατο
Τί λόγος την ψυχή τους να ταράξει;…” Ποιός το έγραψε. Είναι υπέροχο! Έχει μουσική! Ίσως μπορώ να πω περισσότερα με ένα απόσπασμα από ποίημά μου:
“ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΑΔΗ
Μια ευχή στη Πανσέληνο
τη νύχτα που τ’ άστρα χόρευαν
γιατί ερωτεύθηκαν.
Μια κραυγή στην Πανσέληνο
τη νύχτα που ο καημός
αλυχτούσε στα σύννεφα.
……………………
-«Ω γλυκύ μου έαρ…»μη χαθείς..
Η Νύχτα του Άδη καραδοκεί.
ΦΕΥ!
Η παγωνιά εισέβαλε βίαια.
Η Άνοιξη νεκρή
δεν μαδάει μαργαρίτες.
Η άγνοια ασυδοτεί
στην πλοκή του Πεπρωμένου.
Στις παρυφές του,
η Αγάπη έδυσε απρόσμενα.
Το παρόν ξεθώριασε σε παρελθόν.
Η συγχρονικότητα απέτυχε.
Ο συντονισμός,
εαρινή ψευδαίσθηση,
ονειρεύεται κύκλους εποχών.
Μετέωρο αποτύπωμα,
αιμορραγεί και διδάσκει.
Τα δάχτυλα ψαύουν με ορμή.
Αναμοχλεύουν την αίσθηση
της χαμένης πληρότητας.
Ανάμνηση με αντίκρισμα
στη θυρίδα του χρόνου.
Η ελπίδα άπελπις
ξεκλειδώνει επί ματαίω.
Το καλούπι θρυμματίζεται
στο βωμό της επανάληψης.
Η πλήξη
-δίδυμη αδελφή της ανίας-
καιροφυλακτεί.
Το κενό τρύπα που χάσκει,
εκπέμπει SOS ξανά
μια νύχτα με Πανσέληνο,
που τ’άστρα χορεύουν
γιατί ερωτεύονται!
“…Οι πεθαμένοι δεν φοβούνται πόνo, θάνατο
Τί λόγος την ψυχή τους να ταράξει;…” Ποιός το έγραψε. Είναι υπέροχο! Έχει μουσική! Ίσως μπορώ να πω περισσότερα με ένα απόσπασμα από ποίημά μου:
“ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΑΔΗ
Μια ευχή στη Πανσέληνο
τη νύχτα που τ’ άστρα χόρευαν
γιατί ερωτεύθηκαν.
Μια κραυγή στην Πανσέληνο
τη νύχτα που ο καημός
αλυχτούσε στα σύννεφα.
……………………
-«Ω γλυκύ μου έαρ…»μη χαθείς..
Η Νύχτα του Άδη καραδοκεί.
ΦΕΥ!
Η παγωνιά εισέβαλε βίαια.
Η Άνοιξη νεκρή
δεν μαδάει μαργαρίτες.
Η άγνοια ασυδοτεί
στην πλοκή του Πεπρωμένου.
Στις παρυφές του,
η Αγάπη έδυσε απρόσμενα.
Το παρόν ξεθώριασε σε παρελθόν.
Η συγχρονικότητα απέτυχε.
Ο συντονισμός,
εαρινή ψευδαίσθηση,
ονειρεύεται κύκλους εποχών.
Μετέωρο αποτύπωμα,
αιμορραγεί και διδάσκει.
Τα δάχτυλα ψαύουν με ορμή.
Αναμοχλεύουν την αίσθηση
της χαμένης πληρότητας.
Ανάμνηση με αντίκρισμα
στη θυρίδα του χρόνου.
Η ελπίδα άπελπις
ξεκλειδώνει επί ματαίω.
Το καλούπι θρυμματίζεται
στο βωμό της επανάληψης.
Η πλήξη
-δίδυμη αδελφή της ανίας-
καιροφυλακτεί.
Το κενό τρύπα που χάσκει,
εκπέμπει SOS ξανά
μια νύχτα με Πανσέληνο,
που τ’άστρα χορεύουν
γιατί ερωτεύονται!
Pingback: Γρ. | λ:ηρ