Άρθρο του Διονύση Γουσέτη *

Μετά τη νίκη του κόκκινου στρατού επί των Ναζί και την απώθησή τους από τα σοβιετικά εδάφη που κατέκτησαν, άρχισαν τα μαζικά αντίποινα. Ολόκληροι πληθυσμοί εκατομμυρίων εξορίστηκαν στα γκουλάγκ επειδή κάποια μέλη τους συνεργάστηκαν με τους Ναζί την εποχή της ναζιστικής κατοχής. Όλοι μαζί στο ίδιο τσουβάλι. Το τσουβάλι περιείχε και έναν Τσετσένο που του είχε απονεμηθεί μετάλλιο για τη συμμετοχή του στη μάχη του Στάλινγκραντ. Το μετάλλιο δεν τον προστάτευσε από την κοινή μοίρα των Τσετσένων.

Ο πατερούλης Στάλιν όμως, έκρυβε και άλλες εκπλήξεις. Τεράστια ήταν η έκπληξη των αιχμαλώτων Σοβιετικών -στρατιωτών και άμαχων- όσων βρήκε στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως ο κόκκινος στρατός στο διάβα του προς Βερολίνο. Τους ανθρώπους αυτούς δεν τους θεώρησε αιχμαλώτους πολέμου που απελευθέρωσε, αλλά στην καλύτερη περίπτωση δειλούς που δεν τόλμησαν ν’ αυτοκτονήσουν παρά να συλληφθούν και στη χειρότερη προδότες. Αντί λοιπόν να γυρίσουν πίσω στα σπίτια και τους δικούς τους, βρέθηκαν και αυτοί στα γκουλάγκ. Στο μεταξύ, ο κόκκινος στρατός προέλαυνε προς το Βερολίνο, σκοτώνοντας και βιάζοντας, όπως ακριβώς έκαναν οι Ναζί στη δική τους προέλαση στη Σοβιετική Ένωση. Τα παραπάνω, μαζί με τις σφαγές των «κουλάκων» και τις δίκες της Μόσχας, είναι μερικά μόνο από τα κατορθώματα του πατερούλη. Γιατί όμως τα θυμήθηκα όλα αυτά;

Τα θυμήθηκα διότι πριν δυο χρόνια, το 2006, το Συμβούλιο της Ευρώπης ψήφισε δύο παράλληλα κείμενα: ένα που καταδίκαζε τα εγκλήματα του ναζιστικού καθεστώτος και ένα που καταδίκαζε τα εγκλήματα των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων. Μάλιστα, για να αποδώσει πλήρη δικαιοσύνη, η Συνέλευση αναγνώρισε πως, παρά τα εγκλήματα των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων, κάποια ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα έχουν συμβάλει στην επίτευξη της δημοκρατίας.

Πουθενά στην Ευρώπη δε δημιουργήθηκε ζήτημα. Παντού τα δύο αυτά ψηφίσματα θεωρήθηκαν αυτονόητα, με μόνη την ευρωπαϊκή αριστερά να καταψηφίζει το δεύτερο. Εδώ γίναμε μάρτυρες μιας ακόμα ομόψυχης εθνικής υστερίας: τούτη τη φορά φιλοκομμουνιστικής. Όλα τα ελληνικά πολιτικά κόμματα, από το ΚΚΕ ως το ΛΑΟΣ καταψήφισαν σύσσωμα το δεύτερο κείμενο. Υπήρξαν άνθρωποι καθ’ όλα δημοκρατικοί, που ανάλωσαν το χρόνο και τη φαιά ουσία τους για να αναλύσουν τους λόγους για τους οποίους έπρεπε να απορριφθεί αυτό το δεύτερο κείμενο, αγνοώντας τη συνάφειά του με το πρώτο. Το δε ΚΚΕ αρνήθηκε ακόμα και να προσυπογράψει την απορριπτική απόφαση του «Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς» (ΚΕΑ), επειδή αυτή υπεράσπιζε μεν τα κομμουνιστικά καθεστώτα, αλλά συγχρόνως καταδίκαζε το σταλινισμό. Περιείχε τη φράση: «Η καταδίκη των εγκλημάτων του σταλινισμού είναι αυτονόητη». Έτσι, το κείμενο του ΚΕΑ υπέγραψαν μόνο 36 ευρωβουλευτές της αριστερής ευρωομάδας από το σύνολο των 41. Το υπέγραψαν επίσης οι 8 Ευρωβουλευτές του ΠΑΣΟΚ καθώς και οι 8 από τους 11 ευρωβουλευτές της Ν.Δ. Με την υπογραφή τους, όλοι αυτοί καταδίκαζαν «αυτονοήτως» το σταλινισμό (το ΚΚΕ υπέγραψε άλλο, φιλοσταλινικό, κείμενο).

Στη συνέχεια, τη σκυτάλη από το Συμβούλιο της Ευρώπης την πήρε η Ευρωβουλή στα τέλη του περασμένου Σεπτέμβρη, όμως πιο περιορισμένα: τώρα δεν αναφέρεται στα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα. Περιορίζεται στον Στάλιν. Συγκεκριμένα, 409 Ευρωβουλευτές -περισσότεροι από τους μισούς- κατέθεσαν την πρόταση «να ανακηρυχτεί η 23η Αυγούστου Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα των Εγκλημάτων του Σταλινισμού και του Ναζισμού». Περίμενα ότι, όσοι Έλληνες Ευρωβουλευτές υπέγραψαν την παραπάνω «αυτονόητη» καταδίκη του Σταλινισμού, θα προσυπέγραφαν, ως επίσης αυτονόητη, την πρόταση για την Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης.

Αποδείχτηκα για μια φορά ακόμα αφελής. Οι Έλληνες Ευρωβουλευτές που πριν δυο χρόνια καταδίκαζαν γραπτώς και αυτονοήτως τον σταλινισμό, τώρα έκαναν την πάπια. Τρεις ήσαν μόνον οι εξαιρέσεις: Εμμ. Αγγελάκας, Νικ. Βακάλης της ΝΔ και Γ. Γεωργίου του ΛΑΟΣ. Τους τρεις αυτούς -και όλους τους 409- τους «στόλισε» καταλλήλως ο Ριζοσπάστης, εξηγώντας ότι η πρόταση αυτή «αποτελεί κλιμάκωση της προσπάθειας των πολιτικών δυνάμεων που στηρίζουν την ΕΕ να εξομοιώσουν τη βάρβαρη και απάνθρωπη φασιστική ιδεολογία που αποτελεί γνήσιο τέκνο του καπιταλισμού, με τη βαθιά ανθρώπινη κομμουνιστική ιδεολογία που αποτελεί ό,τι πιο προοδευτικό γέννησε η ανθρώπινη σκέψη».

Αν δεν καταλάβατε καλά, η «βαθιά ανθρώπινη κομμουνιστική ιδεολογία που αποτελεί ό,τι πιο προοδευτικό γέννησε η ανθρώπινη σκέψη» είναι ο σταλινισμός. Ο σταλινισμός ζει, αυτός τους οδηγεί. Οδηγεί όμως και όλους τους υπόλοιπους Έλληνες Ευρωβουλευτές, πλην των παραπάνω τριών. Πιθανόν στο βωμό κάποιας ελληναράδικης αντιδυτικής ιδεολογίας. Πιθανόν ως (άνομη) συναλλαγή με το ΚΚΕ. Σε κάθε περίπτωση, καλύπτουμε ως χώρα έναν δικτάτορα ύστερα από μόλις 34 χρόνια από την πτώση της δικτατορίας. Δείγμα καθυστέρησης κι αυτό της καθ’ ημάς ανατολής.

* αναδημοσιεύεται με άδεια του συγγραφέα.