Το Σύνταγμα των ΗΠΑ είναι το αρχαιότερο Σύνταγμα στον κόσμο σήμερα κι ένα απο τα σταθερότερα (αν όχι το σταθερότερο).  Πιστεύω πως πρόκειται για την πρώτη Ελληνική μετάφραση που δημοσιεύεται στο διαδίκτυο.  Η μετάφραση έγινε από τον Περικλή Φ. Κωνσταντινίδη.

Continue reading →

Η Καθημερινή έθαψε το παρακάτω κείμενο στις επιστολές αναγνωστών αλλά το ανέσυρε ο e-lawyer και το αναδημοσιεύω εδώ.  Ο πατέρας του επιστολογράφου, Μαρδοχαίος Φριζής, έπεσε ηρωικά μαχόμενος υπερ της πατρίδας του, στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο.

Η δίκη του Κ. Πλεύρη

Κύριε διευθυντά

Στις 27-3-2009 τελείωσε η δίκη του δεδηλωμένου ναζιστή, αντισημίτη και αρνητή του Ολοκαυτώματος Κ. Πλεύρη, για όσα γράφει κατά των Εβραίων στο ογκώδες βιβλίο του «Οι Εβραίοι, όλη η αλήθεια», με την αθώωσή του από το δικαστήριο.

Παρακολούθησα τη δίκη. Δεν περίμενα, με όσα άκουσα, να αθωωθεί αυτός ο θιασώτης του ναζισμού. Η απόφαση του δικαστηρίου με πίκρανε, με απογοήτευσε, με όργισε, με δηλητηρίασε, με θύμωσε, μου έφερε αναβρασμό ψυχής. Μπορώ να κατακρίνω την απόφαση του δικαστηρίου; Μπορώ να κατηγορήσω την ελληνική Δικαιοσύνη; Μπορώ να εκφράσω την άποψή μου για την αθώωση αυτή; Οι εκατοντάδες Ελληνες χριστιανοί, που στα μαύρα χρόνια της ναζιστικής κατοχής –οι δικαστές που αθώωσαν τον Πλεύρη, δεν είχαν ακόμη γεννηθεί– μας φύλαξαν, μας έσωσαν, όσους μπορούσαν, θα τρίζουν τα κόκαλά τους μέσα στους τάφους τους από την αθώωση αυτή.

Στην ιστορία του αντισημιτισμού θα προστεθεί ακόμη ένα μελανό κεφάλαιο με την αθώωση αυτή και λυπάμαι που θα προέρχεται από την ελληνική Δικαιοσύνη. Με το αποτέλεσμα της δίκης αυτής, είναι επίκαιρα τα λόγια του κληρικού Ε. Φλάννερυ, ότι «ένας στενότερος ιστορικός δεσμός βρίσκεται να ενώνει τον Χριστιανισμό με τον σύγχρονο ρατσιστικό και ναζιστικό αντισημιτισμό».

Θα μπορούσα να γράψω σελίδες γι’ αυτά που άκουσα στη δίκη, αλλά θα είχε κανένα θετικό αποτέλεσμα; Ενα μόνο θα πω. Ποτέ δεν περίμενα, τόσο έντονο αντιεβραϊσμό στην πατρίδα μου, που γεννήθηκα, μεγάλωσα, πρόσφερα ό,τι μπορούσα, υπηρέτησα στον στρατό, έχασα τον πατέρα μου στον πόλεμο του ’40, όπου χάθηκαν σχεδόν όλοι οι συγγενείς μου.

Σ’ αυτή τη δίκη, δικαιώθηκε η διδασκαλία της περιφρόνησης προς τον εβραϊκό λαό. Είχα την ελπίδα ότι μία καταδίκη των απόψεων του συγγραφέα, θα χρησίμευε, ως ένα σοβαρό ενδιαφέρον για τη μάχη κατά του αντισημιτισμού και τη βελτίωση των σχέσεων των χριστιανών με τους Εβραίους. Δυστυχώς, διαψεύστηκαν οι ελπίδες μου.

Θα κλείσω με τα λόγια ενός Χριστιανού παπά, με την ελπίδα οι δικαστές που αώωσαν τον Κ. Πλεύρη να μετανοιώσουν, τουλάχιστον στο βάθος της ψυχής τους: «Οποιοσδήποτε συνεχίσει το ταξίδι μέσα στον λαβύρινθο του αντισημιτικού μίσους, θα ανακαλύψει ότι έρχεται αντιμέτωπος με ένα απύθμενο κακό». Οι δικαστές μας θα ανακαλύψουν άραγε αυτό το «απύθμενο κακό»; Να το ελπίζω;

Πιστεύω ότι ο ελληνικός Εβραϊσμός δέχθηκε ένα αντισημιτικό χαστούκι και στο πρόσωπο του αθωωθέντος έναν από τους πιο ζηλόφθονους δυσφημηστές του. Ετσι, όμως, μπορεί να τερματιστεί αυτή η ατέλειωτη τραγωδία του αντισημιτισμού; Φυσικά όχι.

Ιακωβος Φριζης

Όταν ακούω τον πρωθυπουργό να λέει:

Όποιο κι αν είναι το κόστος, η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να αναλάβει πρόσθετα μέτρα για την εμπέδωση της ασφάλειας των πολιτών […]   Η βούλησή μας είναι ξεκάθαρη: Καμία ανοχή σε εξτρεμιστικές δράσεις, καμία ανοχή στο έγκλημα […] Απέναντι στη βία δεν χωρούν ημίμετρα. Δεν νοούνται ισορροπίες. Δεν υπάρχουν συμβιβασμοί

αυτό που καταλαβαίνω είναι πως τα πρόσθετα μέτρα θα αφορούν και την ΕΛ.ΑΣ., ώστε να παταχθεί η αδιαφορία, η αντι-επαγγελματική και συντεχνιακή νοοτροπία, κι η ανικανότητα πολλών στελεχών της.  Λέτε;

Μεθυσμένος φουκαριάρης ανεβαίνει σε λεωφορείο του Σικάγο.  Δεν έχει να πληρώσει, βρίζει τον οδηγό, και αράζει σε κάθισμα.  Ο οδηγός καλεί την αστυνομία.  Η συνέχεια στο video.   Το θέμα που προέκυψε στο Σικάγο είναι αν και κατα πόσο ο αστυνομικός χρησιμοποίησε υπερβολική δύναμη.

Εκφράζω την αμέριστη συμπαράστασή μου στον καθηγητή Γιάννη Πανούση.  Ο Γιάννης Πανούσης έπεσε θύμα ξυλοδαρμού από άγνωστους και δειλούς τραμπούκους.  Στην Ελλάδα, στον 21ο αιώνα, στο κέντρο της πρωτεύουσας, σε θεσμικό δημόσιο χώρο, ένας ακόμη καθηγητής πανεπιστημίου πέφτει θύμα βίας.

Αναδημοσιεύω και προσυπογράφω το σημερινό κείμενο του vrypan:

Με μεγάλη μου λύπη είδα την δημοσιογραφική κοινότητα να μένει αδρανής στην απαράδεκτη συμπεριφορά του zougla.gr που δημοσίευσε λίστα με φωτογραφίες και ονόματα ατόμων που είχαν προσθέσει ως “φίλο” στο facebook τον κατηγορούμενο για διακίνηση ναρκωτικών. Αφού οι αρχές έχουν νομιμοποιήσει (στην πράξη) την δημοσίευση των προσωπικών δεδομένων ατόμων που κατηγορούνται για εγκλήματα, τώρα πάμε άλλο ένα βήμα παραπέρα στην καταπάτηση συνταγματικών δικαιωμάτων: αποκαλύπτουμε προσωπικά δεδομένα ατόμων που σχετίζονται με τον πιο αδιάφορο τρόπο [1] με ένα κατηγορούμενο.

Ντροπή στον Τριανταφυλλόπουλο για το δημοσίευμα, ντροπή στα συλλογικά όργανα των δημοσιογράφων [2] που κάνουν τα στραβά μάτια, ντροπή στον εισαγγελέα που δεν επεμβαίνει -ως πολίτης, θα ήθελα άλλου είδους δημοσιογραφία και δικαιοσύνη.

–
[1] η σχέση “facebook friend”, ειδικά όταν μιλάμε για ένα γνωστό φωτομοντέλο, δεν έχει καμία ουσιαστική αξία και δεν υποδηλώνει ούτε φιλική, ούτε επαγγελματική σχέση, ούτε καν προσωπική γνωριμία.
[2] στην επόμενη απεργία που θα ζητήσετε την συμπαράσταση της κοινωνίας, είσαστε σίγουροι ότι θα την έχετε;

Έχω κλείσει τον σχολιασμό εδώ. Αφήστε, αν θέλετε, τα σχόλιά σας στο ιστολόγιο του Παναγιώτη.

Από το blog του Darthiir the Abban:

Και ύστερα στέλνουμε τα ΜΑΤ για να διαφυλάξουν την τάξη από καμιά 50αριά πολίτες που διαμαρτύρονται για τα δέντρα λέει. Μα είμαστε καλά ή έχουμε ξεφύγει τελείως με τις δυνάμεις καταστολής; Πάτε καλά εσείς εκεί πάνω ή ζείτε μέσα σε κανά Wii (το πλέιστέισιον πάλιωσε τώρα, βγήκαν πιο μοντέρνες ηλιθιότητες για να καίτε εγκεφάλους); Αλλά φυσικά, στους πολίτες τα στέλνουμε, στους μαθητές τα στέλνουμε, στους συνταξιούχους τα στέλνουμε, τσάμπα νταήδες και μάγκες. Στους αγρότες κανείς δεν τόλμησε να τα στείλει γιατί ήξεραν ότι μετά θα βρουν μερικούς λιανισμένους κάτω από τα υνιά των τρακτέρ. Κατά τα άλλα η οικονομική ζημιά στο κέντρο της Αθήνας τους μάρανε. Για τη σημερινή που κυμαίνεται σε πολύ ψηλότερα επίπεδα τουμπεκί και τα ΜΑΤ στον πάγκο, εκεί δε μας παίρνει να κάνουμε τους τσάμπα νταήδες, ειδικά σε ανθρώπους που εν τέλει έχουν δίκιο και τους έχουμε καταστρέψει με τις πολιτικές μας.

Υποκλίνομαι.

Η προσευχή στο τέλος της ορκομωσίας του Barak H. Obama ήταν, για μένα, μια από τις κορυφαίες στιγμές της μέρας. Όχι για θρησκευτικούς λόγους αλλά για κοινωνικούς και ιστορικούς.  Αν και πέρασε απαρατήρητη στα Ελληνικά ΜΜΕ ο συμβολισμός της είναι βαθιά ριζωμένος στην ιστορία της Αμερικής.

Την προσευχή έγραψε και διάβασε ο Αιδεσιμότατος Joseph Lowery.  Πρόκειται για ιστορική φυσιογνωμία του αμερικανικού κινήματος κοινωνικών δικαιωμάτων (civil rights) στο οποίο και πρωτοστάτησε.  Ήταν συνεργάτης του Martin Luther King και είναι γνωστός για την παρησσία του και την ευθύτητά του.

Ο Lowery άνοιξε την προσευχή του με δυο στίχους από τον «Εθνικό Ύμνο του Νέγρου»:

God of our weary years
God of our silent tears
(Θεέ των ταλαιπωρημένων χρόνων μας
Θεέ των σιωπηλών δακρύων μας)

Στη συνέχεια χρησιμοποίησε βιβλικές αναφορές και μάλιστα μια από αυτές σε σύγχρονη παραλλαγή:

συγκόψουσιν τὰς μαχαίρας αὐτῶν εἰς ἄροτρα (Ησαΐας 2:4)
beat tanks into tractors

Έκλεισε την προσευχή του με μια ευχή που προκάλεσε πολλά σχόλια:

Lord, […] we ask you to help us work for that day when black will not be asked to get in back, when brown can stick around, when yellow will be mellow, when the red man can get ahead, man; and when white will embrace what is right. Let all those who do justice and love mercy say Amen. Say Amen.  Amen.

Συγκεκριμένα, η αποστροφή «when white will embrace what is right» έδωσε αφορμή σε κάποιους συντηρητικούς σχολιαστές να παρατηρήσουν πως η ευχή του Lowery ήταν ρατσιστική σε βάρος των λευκών.  Διότι, θεωρητικά, ο λευκός άνθρωπος έχει ήδη εναγκαλιάσει αυτό που είναι σωστό.

Το κλείσιμο της προσευχής του Lowery ήταν μια αυθεντική πινελιά Βαπτιστικού κηρύγματος — παρόλο που ο Lowery είναι Μεθοδιστής: όσοι πράττουν δικαίως και αγαπούν το έλεος πείτε Αμήν.  Και Αμήν.  Αμήν.

Και με την προσευχή αυτή, από το στόμα ενός ανθρώπου που περπάτησε δίπλα στον Martin Luther King, έκλεισε η ορκομωσία του 44ου προέδρου των ΗΠΑ.

Η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ αποτελεί ένα ιστορικό κείμενο της νεότερης ιστορίας της ανθρωπότητας. Επικυρώθηκε από τους αντιπροσώπους των 13 (βρετανικών τότε) πολιτειών γύρω στις 2 Αυγούστου 1776.

Ο δημοσιογράφος Πάσχος Μανδραβέλης μας πληροφορεί (Καθημερινή 08.11.08) πως στα «ελληνικά δεν υπάρχει μεταφρασμένη ούτε η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των Ηνωμένων Πολιτειών». Με αφορμή την παρατήρηση του Πάσχου Μανδραβέλη, μια ομάδα ιστολόγων και εθελοντών στο Διαδίκτυο ανέλαβε να κάνει την πρώτη (πιστεύουμε) μετάφραση στα Ελληνικά της ιστορικής αυτής Διακήρυξης. Η μετάφρασή μας δεν είναι τέλεια και ελπίζουμε να την βελτιώσουμε με βάση τις υποδείξεις που θα λάβουμε από τους αναγνώστες μας.

Τα μέλη της μεταφραστικής ομάδας είναι (με αλφαβητική σειρά): Σπύρος Αγγελόπουλος, Κωνσταντίνος Γιαννούλης, Λεωνίδας Ηρακλειώτης, Μάνος Μακράκης, Γιάννης Παπαδόπουλος, και Χρήστος Σαμαράς. Τον συντονισμό της μετάφρασης έκανε ο Λεωνίδας Ηρακλειώτης.

Διαβάστε τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας στα Ελληνικά: http://tinyurl.com/DIAKHRYJH.