Πήρα το παρακάτω μήνυμα σήμερα από μια καλή φίλη και το δημοσιεύω όπως ήρθε. Maidren Rua στα ιρλανδικά σημαίνει «μικρό κόκκινο σκυλί».

Maidren was barely 4 months old when I packed her with some belongings into my Jeep and left San Antonio to spend several years living, working and playing on the Navajo Reservation. She spent those years running in the mesa above our trailer, running after rabbit and birds and anything that came her way. She became quite well know when she started her band called the Rez Dogs! Her band was asked to play at Chelsea Clintons birthday when she came to New Mexico with her mother those many years ago.

I would have meetings at the Chapter House on the Rez, and while I was meeting, Maidren would run off with the kids and help herd the Rez sheep and cattle. She came running all smelly and happy when I called her.

When we returned to San Antonio, I spent a lot of time at the Childrens Inn in Boerne (home for medically fragile children). Maidren would let the kids hang all over her, and the little guys would ride her. She never complained. I remember well the little girls with cerebral palsy who could not speak and was mostly paralyzed. The one thing she could do was pet Maidren and she would do that for hours with Maidren sitting quietly by her side.

Maidren lived a wonderful life and brought happiness to many many people as well as to myself.  To say the very least it has been a difficult couple of months with the loss of Hubble in May and now Maidren. I also lost my Nazhonii (12 years old) to cancer last November.  So the house is a little quieter and Orbit and I are “bonding” , both of us a little confused and grieving in our own ways.

Τι το ‘θελα το ταξίδι στον Βαθύ Νότο, Ιούλιο μήνα.  Με το θερμόμετρο να χτυπά 38C (και βάλε) και το υγρόμετρο να παίζει στο 75% (και βάλε)…

Montgomery, Alabama.  The deep south.  Ο καιρός άγριος.  Το παγωμένο τσάι πετιμέζι στη ζάχαρη.  Η προφορά, το southern drawl, το κάτι άλλο.  Η τυπική απόκριση στο ευχαριστώ ένα «yes sir».  Το αεροδρόμιο πιο μικρό κι από αυτό της Καβάλας.  Οι φυλετικές διακρίσεις να σιγοβράζουν ακόμη.  Η βάση της εθνοφρουράς ανοιχτή στο κοινό — θες φωτογραφία δίπλα στο F16;  Κανένα πρόβλημα!  Το φαγητό απίθανο: τελικά στο νότο ξέρουν πώς να μαγειρεύουν το χοιρινό καλύτερα από κάθε άλλη περιοχή των ΗΠΑ — με εξαίρεση ίσως τη Χαβάη.

Αλλά η ζέστη, αφόρητη ζέστη.

Εδώ ήταν η έδρα της πρώτης κυβέρνησης της συνομοσπονδίας (οι χαμένοι του εμφύλιου πολέμου).  Εδώ χτύπησε και η καρδιά του κινήματος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις ΗΠΑ.  Ιστορία.  Γραμμένη στην ζέστη του καλοκαιριού.

Ο e-lawyer μας πληροφορεί πως απορρίφθηκε η αίτηση κάποιων γραφικών να απαγορευτεί στις ομοφυλόφιλες γυναίκες και σωματεία να χρησιμοποιούν τον προσδιορισμό «λεσβία» και τα παράγωγά του.  Ως εγγονός λεσβίου παππού κι ως φωτογράφος λεσβιακών γάμων, χαιρετίζω την απόφαση.  Το σκεπτικό (το δημοσιεύει ολόκληρο ο e-lawyer) έχει ως εξής:

[…] οι λέξεις «Λεσβίος, -α, -ο», «Λεσβία», «Λεσβιακός, -ή, -ό» δεν αποτελούν φραστικά σύμβολα (ονόματα) μέσω των οποίων εξατομικεύεται ο καθένας των αιτούντων στον εξωτερικό κόσμο, δεν αποτελούν αναπόσπαστα στοιχεία της ανθρώπινης ιδιότητας τους, ούτε συμπεριλαμβάνονται μεταξύ των συντελεστών εκείνων που καθορίζουν την ατομικότητα του προσώπου καθενός των αιτούντων ως πνευματικών και κοινωνικών όντων, αλλά αποτελούν, κατά τα επικαλούμενα, παράγωγα τοπωνυμίου του τόπου καταγωγής τους, τα οποία για το λόγο αυτό αποδίδονται σε όλους όσους έλκουν την καταγωγή τους από τη νήσο Λέσβο, καθώς επίσης και σε λεσβιακά σωματεία εντός και εκτός της Ελλάδος.

Οδηγώντας χτες νοτίως, στο βόρεια παραλιακή οδό του Chicago, είδαμε και νοιώσαμε από κοντά το μετεωρολογικό φαινόμενο που ονομάζεται pneumonia front (βαρομετρικό πνευμονίας)!

Το φαινόμενο αυτό προκαλεί βίαιη πτώση της θερμοκρασίας κατά 8 ή περισσότερους βαθμούς.  Πραγματικά, όπως διαπιστώσαμε με το θερμόμετρο του αυτοκινήτου, η θερμοκρασία έπεσε από τους 88F στους 71F, μέσα σε 20 λεπτά.

Το φαινόμενο διαρκεί 1-2 ώρες και επιδρά μόνο στη δυτική ακτή της λίμνης Michigan.  Εμφανίζεται κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες: υψηλή υγρασία και θερμοκρασία, ανατολικούς ανέμους, και συνθήκες καταιγίδας.

Χαρακτηριστικό στοιχείο του μετώπου είναι τα πολύ χαμηλά νέφη που θάβουν την πόλη μέσα σε μια ψυχρή ομίχλη.  Ο συνδυασμός υγρασίας και ψύχους συμπυκνώνει τους υδρατμούς πάνω σε κάθε επιφάνεια.  Πράγμα πολύ ενοχλητικό για όσους φορούν γυαλιά.

Το φαινόμενο διαχέεται έπειτα από λίγο και οι θερμοκρασίες επανέρχονται στα προηγούμενα επίπεδα.  Η εικόνα όμως του νέφους που έρχεται πάνω από τη λίμνη και αγκαλιάζει την πόλη παραμένει αξέχαστη.

Τις φωτογραφίες τράβηξε η Breeda.  Το πυραμιδοειδές κτίριο είναι το John Hancock Center, ένας από τους ομορφότερους ουρανοξύστες των ΗΠΑ.

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε βρεθήκαμε στην Ειρηνική Βορειοδυτική ακτή των ΗΠΑ για την γάμο δύο αγαπημένων προσώπων μας: της Karen και της Penny. (Για την Karen είχα γράψει και παλιότερα στο ιστολόγιο αυτό).

Στο γάμο ήρθαν οι γονείς της Karen.  Οι γονείς της Penny της είπαν, από το τηλέφωνο, πως θα πάει στην κόλαση με την πράξη της αυτή και δεν ήρθαν.

Καλωσορίζοντας τους καλεσμένους ο πατέρας της Karen είπε πως μέλημά του ήταν, απο την πρώτη στιγμή που έγινε γονιός, να δώσει στα παιδιά του την ανατροφή που χρειαζόντουσαν για να παίρνουν τις σωστές αποφάσεις μόνα τους.  Συγκινημένος μίλησε για την σύντροφο της κόρης.  Είπε πως αισθάνεται περήφανος επειδή ως γονιός βλέπει σήμερα, τόσο στο πρόσωπο της συντρόφου της κόρης του όσο και στα πρόσωπα και στις καρδιές όλων μας, πως κατάφερε να αναθρέψει παιδιά που ξέρουν να κάνουν καλές και σωστές επιλογές στη ζωή τους.

Η Penny στην πρόποσή της είπε πως από μικρή ήθελε να παντρευτεί.  Μόνο που ήθελε να ντυθεί με κουστούμι στο γάμο της και να παντρευτεί με γυναίκα.  Κι αυτό την έκανε να αισθάνεται διαφορετικά, μέχρι που κάποια στιγμή στα 11 της άρχισε να συνειδητοποιεί πως ίσως είναι ομοφυλόφιλη.

Τα περισσότερα ζευγάρια στο γάμο ήταν ομόφυλες γυναίκες και είχαν μαζί τους και τα παιδιά τους.  Κάποια ήταν υιοθετημένα.  Κάποια ήταν παιδιά από προηγούμενο γάμο με άνδρα.  Άλλα ήταν βιολογικά τέκνα τα οποία απέκτησαν με τεχνητή γονιμοποίηση.  (Η Karen είναι ήδη έγγυος στη 15η βδομάδα).

Η αγάπη των γυναικών αυτών για τα παιδιά τους και τις οικογένειές τους είναι ολοφάνερη.   Συχνά οι βιολογικές τους οικογένειες απορρίπτουν το ομόφυλο ζευγάρι· άλλοτε από ντροπή, άλλοτε από θρησκευτικές ή κοινωνικές αναστολές και προκαταλήψεις.  Οι στενοί φίλοι του ζευγαριού γίνοντα, τελικά, η οικογένειά του — the chosen family όπως χαρακτηριστικά την περιγράφουν σε αντιδιαστολή με την βιολογική οικογένεια που ίσως τις έχει απορρίψει.

Ήταν ένας από τους πιο ωραίους γάμους που έχω φωτογραφήσει.  Απλός και λιτός με έμφαση στην καρδιά, στην σκέψη, στις ιδέες,  στα αισθήματα, και στην κοινότητα.   Το τραπέζι έγινε στην αυλή μιας φίλης που άνοιξε απλόχερα το σπίτι τους στους καλεσμένους.   Από τις 4 το απόγευμα που ξεκίνησε το τραπέζι ως τις 1 τα ξημερώματα που έσβησε η μεγάλη φωτιά που ανάψαμε, δημιουργήθηκαν νέες φιλίες, ακουστήκαν ενδιαφέρουσες ιστορίες για προσωπικές επιτυχίες και τραγωδίες, και ενισχύθηκαν οι δεσμοί αυτής της μικρής κοινότητας.

Ποιές ιστορίες να πρωτοθυμηθώ;

Της Brenda που έσπασε το άβατο των γυναικών στο πυροσβεστικό σώμα της Νέας Υόρκης; Του Hugh που μετακόμισε με τον παράλυτο γιό του στον πυροσβεστικό σταθμό για να τον φροντίζει συνέχεια, ακόμη και μέσα στο πυροσβεστικό όχημα όπου είχε τοποθετήσει ειδικό κάθισμα; (Ο γιός του πέθανε τον Απρίλιο που μας πέρασε στα 17 του κι ο Hugh προσπαθεί να ξαναστήσει τη ζωή του έπειτα από 17 χρόνια αποκλειστικής φροντίδας του γιού του).   Της Melissa που ανταποκρινόμενη σε κλήση για πυρκαγιά στο Seattle ανακάλυψε ένα μωρό με μέσα στις φλόγες και το υιοθέτησε όταν διαπίστωσε πως οι γονείς έβαλαν φωτιά στο σπίτι για να το σκοτώσουν επειδή είχε διανοητικά προβλήματα;

Οι ιστορίες αυτών των ανθρώπων είναι εξαιρετικές.  Βαθιές, πονεμένες, αλλά πάντομε με ένα μήνυμα αισιοδοξίας και αγάπης.  Είναι οι ιστορίες ανθρώπων με απεριόριστη ικανότητα να αγαπήσουν και να συμπαρασταθούν.  Κάτω από το όρος Baker σε μια απο τις ομορφότερες γωνιές της Β. Αμερικής, η ομορφιά των γυναικών αυτών έλαμπε όλο το βράδι.

Μεγέθυνση χάρτη

Με αλφαβητική σειρά:

1. Kuni’s στο Evaston, δίπλα στο Chicago.
2. Sushi Ota στο San Diego.
3. Saburo στο Portland.
4. Sasabune στη Honolulu.
5. Toyoda στο Seattle.

Με εξαίρεση το  Sasabune τα υπόλοιπα εστιατόρια βρίσκονται μακρυά από το κοσμοπολίτικο κέντρο της περιοχής τους.  Έτσι κρατούν μακρυά το πλήθος των δήθεν.  Οι πελάτες τους έχουν την υπομονή να τα αναζητήσουν και την διάθεση να οδηγήσουν για να τα βρουν.  Τα εστιατόρια είναι μικρά και πίσω από τον πάγκο βρίσκεται πάντοτε ο ιδιοκτήτης.

Το παρακάτω άρθρο γράφτηκε από τον Περικλή Κωνσταντινίδη * κι από μένα. Το δείξαμε σε 2-3 εφημερίδες αλλά δεν ευδοκίμησε η δημοσίευσή του. Δεδομένου πως μια από τις προτάσεις που υιοθετούμε έχει κατα καιρούς δημοσιευτεί στον Τύπο, η εντύπωση που μας έχει μείνει είναι πως καμιά εφημερίδα στην Ελλάδα (όσο σοβαρή κι αν θέλει να θεωρείται) δεν θα δημοσίευε την δεύτερη πρότασή μας.

Continue reading →

Τη βδομάδα που μας πέρασε ταξιδέψαμε στην πολιτεία Maine, στην βορειοανατολική ακτή των ΗΠΑ. Η περιοχή έχει μια περίπλοκη ακτογραμμή γεμάτη όρμους και φιόρδ, ατέλειωτα ελατοδάση, γραφικά ψαροχώρια, και μικρά λιμανάκια.

Στις ιχθυόσκαλες του Maine κυριαρχούν τα κλουβιά-παγίδες με τα οποία ψαρεύουν τους αστακούς. Τα νερά τους είνα γεμάτα από αστακούς και οι τιμές είναι απίστευτές. Από τα $35 το κιλό που τον πληρώνουμε στο Σικάγο, ο αστακός στο Maine κοστίζει μόλις $10-$15. Εννοείται πως σκάσαμε στον αστακό!

Στο Maine πιάνει ομίχλη. Λίγο η υγρασία που κρατάει το παράκτιο δάσος, λίγο οι εναλλαγές των θαλάσσιων ρευμάτων λόγω παλιρροϊκών φαινομένων, λίγο το βόρειο γεωγραφικό πλάτος· δημιουργούνται έτσι ιδανικές συνθήκες για πρωινή ομίχλη η οποία σμιλεύει απίστευτα τοπία στη στεριά και στη θάλασσα.

Το δρομολόγιο που ακολουθήσαμε ήταν το εξής.  Ταξιδέψαμε αεροπορικώς από το Chicago στο Portland του Maine. Απο κει, με νοικιασμένο αυτοκίνητο οδηγήσαμε στην εθνική οδό 1 (US Route 1), φτάνοντας ως τα σύνορα με τον Καναδά.

Στη διαδρομή σταματήσαμε σε διάφορα ψαροχώρια.  Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ήταν το Belfast.  Στο χωριουδάκι αυτό βρίσκεται το ναυπηγείο των French & Webb.  Κι έτυχε τη μέρα που είμασταν εκεί να είχαν καθελκύσει τρία αναπαλαιωμένα Buzzards Bay ξύλινα ιστιοφόρα που πρωτοναυπηγήθηκαν το 1902. Τρία πανέμορφα σκαριά 30 ποδών το καθένα, με ξύλινα κατάρτια.

Το τελευταίο βράδι μείναμε στο χωριουδάκι Rockland, σ’ ένα καταπληκτικό B&B το Limerock Inn.  Κι όπως το ‘φερε η τύχη, βρεθήκαμε για φαγητό στο Conte’s. Μπαίνοντας στο εστιατόριο αισθανθήκαμε όπως θα πρέπει να ένοιωσε κι ο Harry Potter μπαίνοντας στην ταβέρνα The Leaky Cauldron.  Εξαιρετικό μέρος, ξεχασμένο από άλλη εποχή, με θαλασσινά της μέρας.

Στο Maine μείναμε 5 μέρες (4 διανυκτερεύσεις).  Πήγαμε για το γάμο ενός πολύ καλού φίλου και έτσι το πρόγραμμά μας ήταν κάπως περιορισμένο (ήμουν ο βασικός φωτογράφος του γάμου!)  Θα επιστρέψουμε όμως στο Maine για να εξερευνήσουμε μια-δυο περιοχες που μας έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση.

Μερικές από τις φωτογραφίες του ταξιδιού είναι εδώ και οι φωτογραφίες του γάμου εδώ.

Ο Robert Ballard είναι ένας από τους πιο εμπνευσμένους ανθρώπους που γνωρίζω.  Τα επιτεύγματά του και το όραμά του αποτελούν μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης.  Εξερευνητής και ωκεανογράφος, ο Ballard ήταν αυτός που ανακάλυψε το ναυάγιο του Τιτανικού και ευρήματα πολιτισμού που ποντίστηκε στα νερά της Μαύρης Θάλασσας — και ίσως η αιτία να ήταν ο βιβλικός κατακλυσμός.  Εκεί, στα ανοξικά βάθη του Εύξεινου Πόντου η ομάδα του Ballard ανακάλυψε το πιο καλοδιατηρημένο ναυάγιο ξύλινου σκάφους ηλικίας  1.500 ετών.  Δείτε την εξαιρετική παρουσίαση που έκανε στο συνέδριο TED 2008.

Ήταν απίθανος.  (Η φωτογραφία είναι από τη Wikipedia).