Άρθρο του Διονύση Γουσέτη *

Τους αγνάντευα από μακρυά. Βαδίζανε μεσ’ το σκοτάδι εις φάλαγγα κατ’ άνδρα, κρατώντας ο καθένας έναν αναμένο δαυλό. Θα νόμιζες πως είναι καλόγεροι που ψάλλουν το miserere. Όμως όχι. Ήταν οι ταξιτζήδες που έκαναν πορεία. Και γω, ανήμπορος να προχωρήσω, τους παρακολουθούσα μέσα απ’ το τζάμι του ακινητοποιημένου αυτοκινήτου μου. Η αστυνομία είχε θεωρήσει καλό, όπως πάντα κάνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις, να διακόψει την κυκλοφορία στο κέντρο της Αθήνας. Από Σύνταγμα και σ’ όλη τη Βασ. Σοφίας. Δηλαδή, να αποκόψει τη μισή Αθήνα από την άλλη μισή.

Στην αρχή, οργίστηκα με τους ταξιτζήδες. Έτσι κι’ αλλιώς, περισσότερο πρόβλημα παρά λύση συνιστούν γι’ αυτή την τερατούπολη. Το έχουν καταλάβει και οι ίδιοι. Βλέπουν ότι η απεργία, η αποχή τους από την κυκλοφορία, προκαλεί μάλλον ανακούφιση παρά δυσφορία στους πολίτες. Και για να εκδικηθούν, απείλησαν την επόμενη φορά, αντί της απεργίας, με κατάληψη των οδών από αυτούς, τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους.

Ωστόσο, οι βάρβαροι στην περίπτωση είναι η αστυνομία. Η αστυνομία που, στο όνομα της Πολιτείας, της κυβέρνησής, μας συμπεριφέρεται σαν να είμαστε όχι πολίτες, αλλά κοπάδι. Ποιά ευνομούμενη πόλη σε ποιά ευνομούμενη χώρα θα ανεχόταν να εξουθενώνονται με αυτό τον τρόπο κάθε λίγο και λιγάκι εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες, πολίτες της, επειδή μερικοί ταξιτζήδες ή άλλοι διαμαρτυρόμενοι κάνουν πορεία;

Η Βασ. Σοφίας είναι φαρδειά λεωφόρος. Χώραγε με άνεση τους πορευόμενους ταξιτζήδες στο φαρδύ πεζοδρόμιό της και τα αυτοκίνητα στο οδόστρωμά της. Αρκεί, στην κλίμακα των αξιών, ο σεβασμός στον πολίτη να ήταν ένα σκαλί πιο πάνω από το «δε βαρυέσαι, τη δουλειά μας να κάνουμε και άστους να κουρεύονται».

Δεν πρόκειται απλά περί δημοσιοϋπαλληλικής ανευθυνότητας. Πρόκειται περί προτεραιοτήτων στις αξίες μας. Δηλαδή περί πολιτιστικού φαινομένου και γι’ αυτό δεν εξαντλείται στην περιφρόνηση του κυκλοφορούντος πολίτη. Επεκτείνεται στην περιφρόνηση του ασθενούς ασφαλισμένου στο ΙΚΑ, του συναλασσόμενου με την Εφορία, τον ΟΤΕ, τα γραφεία Πολεοδομίας, τα δικαστήρια, τους Δήμους, τις Νομαρχίες, γενικά τις δημόσιες «υπηρεσίες».

Ζούμε στη δημοκρατία της καθ’ ημάς ανατολής, στην οποία ο χρόνος δεν θεωρείται αγαθό προς προστασία. Θεωρείται άπλετος και δωρεάν, όπως ο αέρας που αναπνέουμε. Ανατολίτικη ραθυμία. Το ίδιο και η ψυχική ηρεμία. Θεωρείται δεδομένη και ανεξάντλητη, κατά το πρότυπο της ανατολίτικης θυμοσοφίας.

Για το λόγο αυτό, είναι απαραβίαστο το δημοκρατικό δικαίωμα κάθε συντεχνίας, κάθε αγανακτισμένου, κάθε αδικημένου και παραπονεμένου, να διακόπτει την κυκλοφορία, με τη συνενοχή της αστυνομίας, που κι εκείνη συντεχνιακά συμπεριφέρεται. Ο μόνος που δεν έχει δικαίωμα στην αγανάκτιση είναι ο κοπαδοποιημένος πολίτης. Αν τολμήσει να διαμαρτυρηθεί, είναι… αντιδραστικός ή το λιγώτερο ακοινώνητος.

– «Μα τι σου κάνανε οι άνθρωποι; Δεν έχεις λίγο υπομονή;»

Οι άνθρωποι δεν κάνανε τίποτα σε μένα ειδικά. Περιφρονούν γενικά. Ο ένας τον άλλον και καθείς τον εαυτό του. Γιατί το να κατεβάσει ο ταξιτζής τη γυναίκα του και τα παιδιά του να καταλάβουν το οδόστρωμα, ακούγοντας τα σχετικά βρισίδια, είναι περιφρόνηση στη γυναίκα του, τα παιδιά του και τον εαυτό του. Όλα αυτά, με το αντικοινωνικό αίτημα να του παραχωρήσουν τους λεωφορειόδρομους.

Σε αυτές τις μαύρες σκέψεις εκτόνωσα, ακίνητος κι’ εγκλωβισμένος στο μαύρο φόντο της νυχτερινής Αθήνας, την οργή μου, που χωρίς να το θέλω φάνηκα ασυνεπής στο ραντεβού που είχα στη Νέα Σμύρνη. Συντετριμμένος, ζήτησα τηλεφωνικά συγνώμη και το ανέβαλα για αύριο.

Άλλη απερισκεψία. Την επομένη διοργάνωνε αντιναζιστική πορεία από τα Προπύλαια ως τη Βουλή η Πρωτοβουλία για το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ, με αίτημα να κλείσουν τα γραφεία της Χρυσής Αυγής. Δεν μας εξήγησαν οι πορευθέντες με ποιά ακριβώς διάταξη ποιανού νόμου δικαιούται η Πολιτεία να κλείσει ένα νόμιμο πολιτικό κόμμα, με κατατεθιμένα όλα τα δικαιολογητικά στον Άρειο Πάγο. Μήπως επειδή κάποια μέλη του κάνουν εγκληματικές πράξεις; Μήπως στο όνομα της (ναζιστικής εμπνεύσεως) αρχής της συλλογικής ευθύνης; Αλλά αυτά είναι ήσσονος σημασίας. Το μείζον είναι ότι θα μείνω πάλι εκτεθειμένος στον πελάτη μου. Ελπίζω μόνο να μη χρειαστώ επείγουσα μετάβαση στο νοσοκομείο…

Τη μεθεπόμενη ανεμένετο πιθανή πορεία των διαφωνούντων με ποιος ξέρει τι, ή ίσως των διαφωνούντων με τους διαφωνούντες με το ποιος ξέρει τι. Η μεταρρύθμιση στην αστυνομία σε υπηρεσία εξυπηρέτησης, αντί για καταδυνάστευσης, του πολίτη θα συζητηθεί καθόλου στη σύντομη αυτή προεκλογική περίοδο, ή θα μονοπωλήσει τη συζήτηση ο λαϊκισμός και η καπηλεία της πύρινης τραγωδίας, που ήδη έχει ανθίσει πάνω στ’ αποκαΐδια;

—

* Αναδημοσιεύεται με άδεια του συγγραφέα. Άρθρο για το περιοδικό “Εκτός υπηρεσίας”, όργανο της οργάνωσης σωμάτων ασφαλείας του ΣΥΝ