Γιορτάσαμε χτες την 3η επέτειό μας με τη Breeda. Παντρευτήκαμε στις 25 Ιουνίου 2004 στο Kiltegan της Ιρλανδίας.
Διαλέξαμε το Kiltegan επειδή εκεί βρίσκεται ο Seamus Whitney που είναι παλιός καλός φίλος της Β. Ο Seamus είναι καθολικός ιερέας και τέλεσε το γάμο μας. Η ιστορία του Seamus είναι πολύ ενδιαφέρουσα αλλά θα την αφήσω για άλλη φορά.
Στο γάμο μας είχαμε λίγο, σχετικά, κόσμο: 62 άτομα υπολογίζοντας κι εμάς. Αντί για μπουμπουνιέρες κάναμε μια δωρεά στο όνομα των καλεσμένων μας, υπέρ της οργάνωσης Γιατροί Δίχως Σύνορα.
Κουμπάρος μας ήταν (και παραμένει δηλαδή) ο Δημήτρης Κάζης. Με τον Δημήτρη είμαστε φίλοι εδώ και 27 χρόνια. Η γυναίκα του Δημήτρη, η Αλεξία, έφερε μαζί της στέφανα, εξήγησε στον Seamus τι είναι, και έτσι στεφανωθήκαμε κανονικά!
Η Αλεξία έφερε επίσης μαζί της και ρύζι το οποίο μοίρασε σε όλους τους καλεσμένους, δίνοντας οδηγίες σε Αμερικανούς και Ιρλανδούς για το πώς να το πετάξουν. Ευτυχώς που το καθολικο μυστήριο δεν έχει τον χορό του Ισαΐα και έτσι το ρύζι το λουστήκαμε βγαίνοντας από το παρεκκλήσι του Seamus.
Στο τραπέζι που ακολούθησε, ο Δημήτρης βρέθηκε απροετοίμαστος για το δυτικό έθιμο που θέλει τον κουμπάρο να βγάζει χαζοχαρούμενο λόγο. Άρπαξε λοιπόν μια κιθάρα, την ώρα που οι μουσικοί κάναν διάλλειμα, και άρχισε να παίζει τα αγαπημένα μου κομμάτια αρχίζοντας από το Ζεϊμπέκικο του Σαββόπουλου. Με το ζόρι κράτησα τα δάκρυά μου τότε και όποτε βλέπω τη φωτογραφία δένεται κόμπος ο λαιμός μου.
Τρία χρόνια έγγαμου βίου λοιπόν. Είναι δύσκολο να περιγράψω την εμπειρία. Η Β είναι ο άνθρωπός μου και η σύντροφος που πάντοτε ήθελα να έχω. Αυτά όμως είναι μια αρχή. Η σύντροφος που ονειρεύεσαι δεν εμφανίζεται ένα πρωί μπροστά σου, ουρανοκατέβατη.
Ανταμώνετε κάπου μια στιγμή, αισθάνεστε μια έλξη, κι απο κει και πέρα αρχίζουν οι μανούβρες της ψυχής. Με παίρνει να κάτσω εδώ ή όχι; Να το ρισκάρω ή να σηκώσω άγκυρες και να ξανασαλπάρω; Μπορούμε να συννενοηθούμε μέσα από τον θόρυβο της καθημερινότητας;
Θέλει δουλειά το πράγμα δηλαδή. Να μάθεις πώς να συννενοείσαι. Πώς και πότε να συζητάς αυτό που σε τρώει. Και πότε να μην το συζητάς. Να βρίσκεις χρόνο για απλά πράγματα: μια βόλτα με τα σκυλιά στο πάρκο της γειτονιάς, ένα μπουκάλι κρασί στον πάγο το βραδάκι στην αυλή, λίγα λουλούδια σ’ ένα βάζο. Και να βρίσκεις χρόνο για συζήτηση, για επικοινωνία. Όχι επιφανειακά πράγματα αλλά για πιο βαθιά ζητήματα, για συμπεριφορές που κρύβουν φόβους, ανασφάλειες, ανησυχίες.
Θέλει δουλειά η συμβίωση αλλά στα πέντε χρόνια που την ζω, αξίζει κάθε κόπο και κάθε στιγμή.
Αχ, με συγκίνησες βρε! Κουκλάρα η Μπρέντα:-)) Να ζήσετε ευτυχισμένοι για όλη τη ζωή σας, και στη χρυσή επέτειο, και στην αδαμάντινη να μπλογκάρεις!!!
(αυτό τώρα το τελευταίο, ευχή είναι; Μάλλον…)
Αχ, με συγκίνησες βρε! Κουκλάρα η Μπρέντα:-)) Να ζήσετε ευτυχισμένοι για όλη τη ζωή σας, και στη χρυσή επέτειο, και στην αδαμάντινη να μπλογκάρεις!!!
(αυτό τώρα το τελευταίο, ευχή είναι; Μάλλον…)
Να’σαι καλά Μαρίνα. Καλά να περάσεις στην Ύδρα.
Να’σαι καλά Μαρίνα. Καλά να περάσεις στην Ύδρα.
Ο δικός μου λαιμός να δεις κόμπος που δένεται όποτε βλέπω τη φωτογραφία. Πρώτον, φαίνεται η φαλάκρα μου σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια, και δεύτερον έχω πάρει 4-5 κιλά από τότε και δε λέν να φύγουν. Αντίθετα, τα μαλλιά φεύγουν όλο και πιο εύκολα.
Την ξεχάσαμε την επέτειό σας και φέτος. Κακό κουμπάρο! Αλλά δεν μου κάνει εντύπωση. Πέρσι το καλοκαίρι, εκεί που οδηγούσα ένα απόγευμα, με την Αλεξία δίπλα μου και τα μωρά να κοιμούνται πίσω, είδαμε ένα πανώ του πολιτιστικού συλλόγου ενός χωριού που διαφήμιζε μια γιορτή. Της μελιτζάνας ήταν, του αγγουριού, θα σε γελάσω. Έγραφε και την ημερομηνία: Σάββατο 29 Ιουλίου. “Τι μέρα είναι σήμερα;” ρώτησα τη γυναίκα μου. “Σάββατο δεν είναι;” απάντησε. “Αν είναι Σάββατο, έχουμε επέτειο. Χρόνια μας πολλά αγάπη μου” ανταπάντησα.
Χρόνια σας πολλά λοιπόν, και του χρόνου να τη γιορτάσουμε όλοι μαζί!
Ο δικός μου λαιμός να δεις κόμπος που δένεται όποτε βλέπω τη φωτογραφία. Πρώτον, φαίνεται η φαλάκρα μου σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια, και δεύτερον έχω πάρει 4-5 κιλά από τότε και δε λέν να φύγουν. Αντίθετα, τα μαλλιά φεύγουν όλο και πιο εύκολα.
Την ξεχάσαμε την επέτειό σας και φέτος. Κακό κουμπάρο! Αλλά δεν μου κάνει εντύπωση. Πέρσι το καλοκαίρι, εκεί που οδηγούσα ένα απόγευμα, με την Αλεξία δίπλα μου και τα μωρά να κοιμούνται πίσω, είδαμε ένα πανώ του πολιτιστικού συλλόγου ενός χωριού που διαφήμιζε μια γιορτή. Της μελιτζάνας ήταν, του αγγουριού, θα σε γελάσω. Έγραφε και την ημερομηνία: Σάββατο 29 Ιουλίου. “Τι μέρα είναι σήμερα;” ρώτησα τη γυναίκα μου. “Σάββατο δεν είναι;” απάντησε. “Αν είναι Σάββατο, έχουμε επέτειο. Χρόνια μας πολλά αγάπη μου” ανταπάντησα.
Χρόνια σας πολλά λοιπόν, και του χρόνου να τη γιορτάσουμε όλοι μαζί!
🙂
🙂