Ο ανεπιθύμητος

Είχαμε τελειώσει το βραδινό φαγητό στον κήπο χτες, όταν εμφανίστηκε έξω από την αυλή γύρω στις 9 το βράδι. Φάνηκε να είναι 15-16 ετών, με ψιλοκουρεμένο κεφάλι, μεξικανική φυσιογνωμία.

Πλησίασε στο φράχτη και πολύ ευγενικά ζήτησε να χρησιμοποιήσει το τηλέφωνό μας. Τον ρώτησα αν είναι έκτακτη ανάγκη. Κόμπιασε, τα μάτιά του δάκρυσαν. «Δεν έχω πού να πάω απόψε» μας είπε. Του έδωσα το κινητό μου. Το πήρε πάνω από τον φράχτη, κάλεσε έναν αριθμό, μίλησε λίγο, έκλεισε το τηλέφωνο και με σπασμένη φωνή μου είπε ευχαριστώ καθώς μου το έδινε πίσω.

«Είσαι καλά;» τον ρώτησα. «Με διώξαν οι δικοί μου από το σπίτι. Δεν έχω πού να πάω. Ένας ξάδερφός μου είπε πως μπορώ να μείνω μαζί τους αλλά δεν μπορεί να έρθει να με πάρει. Και δεν έχω ούτε μία πάνω μου να πάρω το λεωφορείο». Η εύκολη λύση ήταν να του δώσω 2 δολάρια και να τον ξεφορτωθώ.

Τον ρώτησα πώς τον λένε. Roberto Valez. Πόσο χρονών είναι. «Σε τέσσερεις μέρες θα γίνω 18». Λειτούργησα ανακλαστικά αμέσως. Ανήλικος σκέφτηκα. Βγήκα έξω από την αυλή και πήγα εκεί που στεκόταν. «Κοίτα» του είπα «κάτι θα κάνουμε, αλλά πρέπει να ειδοποιήσω την αστυνομία πρώτα. Εντάξει;» Κούνησε το κεφάλι του καταφατικά. Τον έφερα στην αυλή, έκατσε στο τραπέζι, του δώσαμε να πιεί λίγο νερό και του προσφέραμε λίγο φαΐ. Πήρε τον μικρό τον σκύλο μας στην αγκαλιά του και συνέχισε να κλαίει.

Τηλεφώνησα στο 911, εξήγησα την κατάσταση. Ο Roberto έπιασε κουβέντα με την Breeda η οποία ως παιδοψυχολόγος έχει δει πολλά παιδιά στην ίδια κατάσταση. Της είπε πως θέλει να μαζέψει χρήματα για να σπουδάσει αρωμαθεραπεία κάπου. Πως τα’χει με μια κοπέλα. Πως σκέφτηκε να πάει στην στρατολογία την άλλη βδομάδα και να καταταγεί.

Σε λίγο ήρθε ένα περιπολικό. Ο αστυνομικός τον ρώτησε από πού είναι, τί έγινε και έφυγε από το σπίτι, αν έχει ταυτότητα, πώς βρέθηκε στο Oak Park, και αν έχει κάπου να πάει για το βράδι. Ήταν φανερό πως ο Roberto έκρυβε κάτι. Για να τον διώξουν από το σπίτι σημαίνει πως ήταν ανακατεμένος είτε με ναρκωτικά είτε με καμιά συμμορία.

Ο Roberto όμως ήταν εκείνη τη στιγμή ένα παιδί. Τρομαγμένο, απελπισμένο, έρημο. Μπλεγμένο. Πριν πατήσει τα 18, διωγμένο, στο δρόμο, στο σπίτι δυο ξένων, μ’ έναν αστυνομικό μπροστά του. Παιδί όμως. Τραυματισμένο στην ψυχή.

Ο αστυνομικός είπε πως μπορεί να τον πάρει αλλά θα περάσουν ώρες πριν τον αφήσουν γιατί θα πρέπει να τον δει κοινωνικός λειτουργός πρώτα. Και μετά θα πρέπει να τον παραδώσουν στην αστυνομία του Σικάγο για να τον πάει στον ξάδερφό του. Κι αυτό θα πάρει ώρες.

Αποφάσισα να του δώσω 2 δολάρια να πάρει το λεωφορείο και λίγα ακόμη χρήματα αν χρειαστεί. Ο αστυνομικός τύπωσε στον υπολογιστή του περιπολικού του ένα χαρτί με διευθύνσεις και τηλέφωνα κοινωνικών λειτουργών στη γειτονιά που θα πήγαινε ο Roberto. Του το έδωσε μαζί με την κάρτα του και του είπαμε να πάρει οπωσδήποτε τηλέφωνο για να τον βοηθήσουν.

Τον είδα να περπατάει με αναφιλητά προς τη στάση του λεωφορείου, να χάνεται στο σκοτάδι.

Share

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *