Στις 23 Απριλίου 2014, ο Ιατρικός Σύλλογος Δράμας (ΙΣΔ) έστειλε επιστολή στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην οποία πασχίζει να εκθέσει απόψεις για την κατάργηση κάποιων σχολικών αργιών. Πρόκειται για μια επιστολή που προσβάλλει τη Δράμα και τους κατοίκους της.

Την επιστολή συνυπογράφουν ο πρόεδρος και ο γενικός γραμματέας του ΙΣΔ. Παραλήπτες της επιστολής είναι επίσης ο Πρωθυπουργός, ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, και ο Υπουργός Παιδείας. Η επιστολή κοινοποιείται  στον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο και στους Βουλευτές του νομού Δράμας. Η συλλογική φωνή των Δραμινών γιατρών ψελίζει πως η κατάργηση κάποιων θρησκευτικών εορτών θα υποβαθμίσει την ποιότητα της παιδείας.

Το επίπεδο της επιστολής είναι τραγικό. Γεμάτη ανορθογραφίες και ασυνταξίες η επιστολή βρίθει ημιμάθειας, αμορφωσιάς και τσαπατσουλιάς. Κι ας τιμούσαν τους Τρεις Ιεράρχες, οι συντάκτες της επιστολής στα μαθητικά τους χρόνια.

Λάθη και διορθώσεις στην 1η σελίδα της επιστολής του ΙΣΔ.

Το κείμενο της επιστολής παρατίθεται στο τέλος του άρθρου, αυτούσιο μαζί με τις ανορθογραφίες και ασυνταξίες. Ακόμη κι αν παραβλέψει κανείς κάποια δακτυλογραφικά σφάλματα, δεν δικαιολογείται η τσαπατσουλιά, ημιμάθεια, και αμορφωσιά που ξεχυλίζει από την επιστολή. Όταν απευθύνεται κανείς σε κορυφαίους πολιτειακούς και πολιτικούς παράγοντες, λίγη επιμέλεια είναι επιβεβλημένη.

Σε συλλογικό επίπεδο ένας Ιατρικός Σύλλογος δεν έχει καν αρμοδιότητα να στείλει τέτοια επιστολή. Τέλος πάντων, έτσι αντιλαμβάνονται τη δημοκρατία κάποιοι γιατροί στη Δράμα. Από τη στιγμή λοιπόν που αποφάσισαν να στείλουν την επιστολή, δεν τους έκοψε να την δώσουν σε κάποιον να την «χτενίσει» λίγο.

Λάθη και διορθώσεις στη 2η σελίδα της επιστολής του ΙΣΔ.

Τι να πρωτοπαρατηρήσει κανείς στην επιστολή: Την αναίδεια («δίνουμε συγχαρητήρια στον υπουργό παδείας [sic]»); Τις προτάσεις δίχως νόημα; Την ειρωνία;

Πώς να μην γελάσει πικρά κάποιος με την τραγική ειρωνία να διαμαρτύρονται ανορθόγραφοι γιατροί πως τα παιδιά δεν θα μάθουν τα «βασικά της γλώσσας μας»; Πόσα κεριά έχουν ανάψει στους Τρεις Ιεράρχες οι γιατροί και δεν γνωρίζουν πότε διατηρείται το τελικό ν της αιτιατικής ενικού θηλυκού γένους οριστικού άρθρου;

Πώς να προσπεράσει κάποιος τον ισχυρισμό περι Google και αρχαίας Ελληνικής γλώσσας και αρίθμησης, που είναι παντελώς ανυπόστατος;

Ποιός σοβαρός άνθρωπος απευθύνει επιστολή στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και μετά από λίγες αράδες τον αποκαλεί Πρωθυπουργό;

Αν οι κύριοι Γεωργιάδης και Ιντζές ήθελαν να εκφράσουν τις απόψεις τους σχετικά με την κατάργηση της εορτής των Τριών Ιεραρχών, το Σύνταγμα τους παρέχει το δικαίωμα να αναφερθούν ατομικά στις αρχές του τόπου. Ήταν ανάγκη να πάρουν τον ΙΣΔ συλλογικά στο λαιμό της ιδιωτικής τους ημιμάθειας;

Για την γελοία επιστολή του ΙΣΔ πρωτοδιάβασα στο εξαιρετικό ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου. Γράφει χαρακτηριστικά ο Νίκος:

Είναι λίγο αστείο να κάνουν εκκλήσεις για τη γλώσσα κάποιοι που την κακοποιούν τόσο (όπως δείχνουν τα γλωσσικά λάθη, το τρικυμισμένο ύφος, η τσαπατσουλιά που τους κάνει να γράφουν λάθος ακόμα και το όνομα της κ. Γλύκατζη-Αρβελέρ που τάχα θαυμάζουν), και ακόμα περισσότερο κωμική είναι η αξίωση του ιατρικού συλλόγου να “ληφθούν σοβαρά” (κάτι δεν λείπει εδώ; ) οι ασυναρτησίες τους.

Το κείμενο της επιστολής (όπου σημειώνω κάποια χαρακτηριστικά λάθη με κόκκινα γράμματα).

Στις 19 Μαρτίου 2014 ένα blog δημοσίευσε σατιρικό κείμενο βάση του οποίου η πρώην υποψήφια για την αντιπροεδρία των ΗΠΑ Sarah Palin, σχολίαζε αρνητικά την Ελλάδα και ευχόταν «η πρώτη ατομική βόμβα στον πόλεμο εναντίον της Ρωσίας, να πέσει πάνω στην Ελλάδα» (σύνδεσμος προς το άρθρο, screenshot του άρθρου). Το σατιρικό κείμενο έκλεινε με την εξής διευκρίνιση:

[…] λόγω προσωρινής απουσίας του υπεύθυνου μετάφρασης, δεν εγγυάται την αυθεντικότητα αυτής της προσπάθειας. Τυχόν λάθη, όλα δικά σας.

Το κείμενο με τις φανταστικές δηλώσεις της Palin αναδημοσίευσαν πολλοί ιστοτόποι, χωρίς όμως διευκρίνηση ότι πρόκειται για σάτιρα και όχι για είδηση. Η άκριτη αναπαραγωγή συνεχίστηκε στο facebook, απο αφελείς ή ανόητους που πίστεψαν την σάτιρα σαν είδηση. Μια απλή αναζήτηση στο google και μια προσεκτική ανάγνωση των ευρημάτων, θα έφτανε ώστε ο κάθε καλόπιστος να διαπιστώσει ότι πρόκειται για σάτιρα. Περισσεύει όμως η αφέλεια και ο ελλειματικός αυτοσεβασμός.

Έτσι λοιπόν δημιουργείται ένας μύθος που αναπαράγεται άκριτα και συντηρείται λόγω συλλογικής βλακείας. Αν πιστεύετε πως υπερβάλλω, αναλογιστείτε τον μύθο περι δηλώσεων Κίσιντζερ (Κίσινγκερ) περι εξουδετέρωσης του Ελληνικού Λαού. Τον μύθο αυτό έπλασε η Λιάνα Κανέλλη το 1997. Παρά τις συστηματικές και τεκμηριωμένες διαψεύσεις και αποδομήσεις, ο μύθος αναπαράγεται ακόμη στην Ελλάδα.

Δεν αποκλειώ λοιπόν η σάτιρα για την Palin και τα πυρηνικά να έχει την ίδια εξέλιξη. Ίσως επειδή σε συλλογικό επίπεδο μας αρέσει να βλέπουμε τους εαυτούς μας ως θύματα. Πότε του Κίσιντζερ και πότε της Πέιλιν.

Χτες, η διαδικτυακή εφημερίδα Huffington Post δημοσίευσε ένα κείμενο που περιγράφει 16 διατροφικούς λόγους για τους οποίους οι Έλληνες ζουν καλύτερη ζωή. Μεταξύ των λόγων αυτών, το κείμενο παραθέτει το γιαούρτι, το μέλι, τη χωριάτικη σαλάτα, και τους λουκουμάδες.

Βρήκα όμως πολύ ενδιαφέροντα τα σχόλια ενός συγκεκριμένου χρήστη:

‘Halloumi’ is a cheese of Cyprus, Egypt and the Levant. ‘Halloum’ is an Arabic word meaning ‘indugence’, (as in a ‘rich treat’), written thusly: حلوم .

Greeks didn’t ‘invent’ strained yoghurt, but marketed it successfully in the west as ‘Greek’. ‘Yoğurt’, of Turkic origin, is the word from which the Greek word, ‘γιαούρτι’ (yiaourti), descends. Strained yoghurt from Albania is called ‘kos’, and in Iceland, it’s called ‘skyr’, etc.

Loukoumades = Lokma in Turkish = Petulla in Albanian = Zeppole in Italian, etc. It’s fried dough!

Λίγο αργότερα ο ίδιος χρήστης γράφει κάτι εξίσου ενδιαφέρον:

up until the end of the Ottoman Empire, Greece was a culturally, religiously and ethnically diverse place. This is reflected in its cuisine, in the same way that tomato sauce on a pizza reflects Italian contact with Native American populations.

΄Οσοι Έλληνες έχουμε ταξιδέψει λίγο παραέξω από την Ελλάδα, γνωρίζουμε πως η κουζίνα μας έχει επηρεαστεί από άλλους πολιτισμούς. Η συμβολή της οθωμανικής μαγειρικής στην Ελληνική κουζίνα είναι σημαντική.

Η δική μας συμβολή στη διεθνή μαγειρική ήταν η παρουσίαση πολλών γεύσεων σε ένα ευρύτερο και κοσμοπολίτικο κοινό. Δηλαδή, μπακλαβάς και γύρος υπήρχαν στις ΗΠΑ και πριν την μεγάλη μετανάστευση των Ελλήνων. Αλλά με τους Έλληνες διαδόθηκαν τα πιάτα αυτά σε όλες τις πολιτείες και έγιναν commodity foods. Το δικό μας πλεονέκτημα δηλαδή ήταν στο market positioning.

Αυτό το πλεονέκτημα πλέον εξανεμίζεται σήμερα.

Οι δικοί μας λουκουμάδες χάνουν έδαφος στις νότιες πολιτείες, από τα κεντροαμερικανικά churros. Στις μεγαλουπόλεις το döner συναγωνίζεται τον γύρο. Το τζατζίκι χάνει έδαφος στο hummus. Στο λάδι μας έχουν νικήσει κατά κράτος οι Ιταλοί.

Η αξία του διατροφικού πολιτισμού μας εντοπίζεται — κατά τη γνώμη μου — στην ικανότητά μας να δανειζόμαστε στοιχεία από άλλες κουζίνες, να τα βελτιώνουμε ή και να τα απλοποιούμε για καθημερινή χρήση, και να τα διαδίδουμε. Να διασυνδέουμε δηλαδή πολιτιστικά αφηγήματα, μέσω διατροφής, όπως άλλωστε κάναμε με το θέατρο, την ραψωδία, και άλλες τέχνες. Αν τα τελευταία χρόνια, σε μια απέλπιδα κίνηση ανερμάτισμου εθνικισμού προσπαθήσαμε να επιβάλλουμε την ιστορική πρωτοκαθεδρεία της Ελληνικής μαγειρικής, χάσαμε πολύτιμο χρόνο. Και το λάθος αυτό το πληρώνουμε σήμερα.

Φασισμὸς εἶναι νὰ σὲ ρωτοῦν δημοσίως γιὰ τὴν ἰδιωτικὴ ζωή σου καὶ νὰ σὲ ἀνακρίνουν ἰδιωτικῶς γιὰ τὶς δημόσιες πράξεις σου.
— Δ. Μαρωνίτης, «Πολιτικὸ Μανιφέστο γιὰ ἰδιωτικὴ χρήση», Σημαδοῦρες, 3η έκδοση, Κέδρος 1984.

Το Πολιτικό μανιφέστο για ιδιωτική χρήση, δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις 26 Οκτωβρίου 1974. Το πρωτοδιάβασα το 1987, και μου έκανε εντύπωση ο ανορθόδοξος (όπως τον χαρακτήρισε ο Δημήτρης Μαρωνίτης) ορισμός του φασισμού.

Τον ορισμό αυτό θυμήθηκα χτες, μαθαίνοντας πως ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος σε τηλεοπτική εκπομπή είπε ότι ο Νικήτας Κακλαμάνης είναι ομοφυλόφιλος.  Δεν ήταν το πρώτο outing που εκανε ο  Βαλλιανάτος. Αντιλαμβάνομαι πως παλιότερα είχε ανακοινώσει την ομοφυλοφιλία της Λιάνας Κανέλλη.

Καταλαβαίνω τον ακτιβιστικό χαρακτήρα του outing. Αλλά ούτε στη περίπτωση της Κανέλλη ούτε σ’ αυτή του Κακλαμάνη, μπορώ να δικαιολογήσω τέτοιον ακτιβισμό. Ίσα-ίσα, που βλέπω τον Γ. Βαλλιανάτο να εγκαλεί δημοσίως δύο άτομα για τις ιδιωτικές επιλογές τους. Αν η Κανέλλη ή ο Κακλαμάνης είχαν τοποθετηθεί ανοιχτά κατά της ομοφυλοφιλίας, αν είχαν συναινέσει σε κατασταλτικά μέτρα για τους ομοφυλόφιλους, το outing θα ήταν επιβεβλημένο. Όπως έχουν τα πράγματα όμως, δεν μπορώ να το δικαιολογήσω.

Μου είναι δύσκολο να αντιληφθώ πώς ένα ομοφυλόφιλο άτομο μπορεί να έχει πολιτικούς δεσμούς με κόμμα που ανέχεται μισαλλόδοξο και μισανθρωπικό λόγο. Δεν θεωρώ όμως τον πολιτικό δεσμό με ένα συντηρητικό κόμμα ως ικανή και αναγκαία προϋπόθεση για το outing του ομοφυλόφιλου πολιτικού.

Πριν χρόνια ανεβαίνοντας την Κανάρη προς την πλατεία, ο Αθηναίος φίλος που με συνόδευε, μου έδειξε ένα καφε στον πεζόδρομο της Μηλιώνη. Εδώ, μου είπε, έρχεται και πίνει καφέ ο δήμαρχος (Κακλαμάνης). Είναι του γκόμενού του, διευκρίνησε ο φίλος μου. Η ομοφυλοφιλία του δημάρχου ήταν κοινό μυστικό. Όπως ήταν κι αυτή άλλων πολιτικών. Ως κοινωνία όμως σεβόμασταν την επιλογή τους να κρατήσουν τον προσανατολισμό τους ιδιωτική υπόθεση. Don’t ask, don’t tell, και κυρίως don’t provoke with hypocrisy. Κανείς δεν θα δίσταζε να ξεφωνήσει έναν closeted δήμαρχο που θα ηθικολογούσε ex cathedra κατά της ομοφυλοφιλίας.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα την συλλογική στάση μιας κοινωνίας απέναντι στους ομοφυλόφιλους. Ίσως να ήμουν πιο ευαισθητοποιημένος επειδή ο αδερφός μου ήταν ομοφυλόφιλος. Αλλά και πάλι, δεν καταλαβαίνω τί λόγος πέφτει του καθένα μας για το πώς βιώνει την αγάπη, τον έρωτα και το γαμήσι ο κάθε άνθρωπος. Απο τη στιγμή μάλιστα που δεν παραβιάζει τα δικαιώματα κανενός άλλου.

Καταλαβαίνω την μοναξιά ενός ακτιβιστή ομοφυλόφιλου και την αγωνία του Βαλλιανάτου. Η αγωνία του όμως γίνεται εμμονή και μάλιστα σε βαθμό που δύσκολα πείθει πια. Ειδικά όταν εγκαλεί δημοσίως άτομα για τον ιδιωτικό τους βίο. Τι σχέση έχει η έγκληση αυτή με τον φιλελευθερισμό και τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν το αντιλαμβάνομαι.

Τι θα γινόταν στο Σικάγο αν έκλεινε για τρεις μήνες ένα τοπικό πανεπιστήμιο; Έκανα την ερώτηση σε λίγους συναδέλφους που ασκούν διοικητικούς ρόλους σε δημόσια και ιδιωτικά πανεπιστήμια στην πόλη μας. Η ερώτηση τους προκάλεσε έκπληξη: πώς και γιατί κλείνει ένα πανεπιστήμιο για τρεις μήνες; Μετά την αρχική έκπληξη, άρχισαν να αναζητούν απαντήσεις. Μέχρι τώρα έχω καταγράψει τις εξής.

• Το εργολαβικό προσωπικό θα έμενε δίχως εργασία και συνεπώς δίχως εισόδημα. Πρόκειται για καθαριστές, κηπουρούς, συντηρητές εξοπλισμού, υπαλλήλους catering, και άλλους χαμηλόμισθους εργαζόμενους. Οι άνθρωποι αυτοί εξαρτώνται από το ημερομίσθιό της και αμοίβονται ανά 15ήμερο. Με το πανεπιστήμιο κλειστό για 3 μήνες, θα χάναν 6 κύκλους μισθοδοσίας. Δεν θα είχαν να πληρώσουν νοίκι, ηλεκτρικό/θέρμανση, κίνηση, και πιθανότατα τρόφιμα.
• Θα έκλειναν οι φοιτητικές εστίες με αποτέλεσμα εκατοντάδες προπτυχιακοί κυρίως φοιτητές να επέστρεφαν στα σπίτια τους για όσο διάστημα το πανεπιστήμιο ήταν κλειστό. Αυτό θα δημιουργούσε προβλήματα σε φοιτητές των οποίων οι γονείς ζουν μακριά ή σε φοιτητές από άλλες χώρες.
• Θα σταματούσε η αμοιβή του ΔΕΠ (αμέσως στα πολιτειακά πανεπιστήμια και έπειτα από ένα διάστημα στα ιδιωτικά), με αποτέλεσμα οικονομική δυσπραγία για τις οικογένειές τους.
• Θα χανόντουσαν εκατομμύρια δολάρια σε χρηματοδοτούμενη έρευνα.
• Θα χανόταν το τρίμηνο (ή εξάμηνο), επειδή τα πανεπιστήμια εδώ είναι όντως αυτοδιοίκητα και δεν αλλάζουν τους κανονισμούς τους με μια υπουργική απόφαση.
• Οι φοιτητές που θα χάναν το τρίμηνό τους, πιθανόν να κατέφευγαν σε νομικές κινήσεις, μηνύοντας το πανεπιστήμιο και άλλους φορείς διεκδικώντας αποζημιώσεις (με συνέπεια σημαντικά δικαστικά έξοδα για τα πανεπιστήμια, και επιπλέον δαπάνες σε περίπτωση επιδίκασης αποζημιώσεων).
• Οι μικρές επιχειρήσεις που εξαρτώνται από τις συναλλαγές τους με το πανεπιστήμιο θα έβλεπαν τον τζίρο τους να μειώνεται σημαντικά. Τέτοιες επιχειρήσεις είναι τα μικρά εστιατόρια πέριξ της πανεπιστημιούπολης, βιβλιοπωλεία, καθαριστήρια, κ.ά. Οι επιχειρήσεις αυτές είναι συνήθως οικογενειακές (αλλά και αλυσίδες) και απασχολούν ωρομίσθιο, χαμηλόμισθο προσωπικό, που θα έχανε προσωρινά την εργασία του.
• Θα σταματούσαν τα διάφορα προγράμματα που το πανεπιστήμιο προσφέρει στην γύρω κοινότητα, π.χ., διαλέξεις, δωρεάν υπηρεσίες υγείας και νομικών συμβουλών, συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, πρότυπα/πειραματικά σχολεία, βιβλιοθήκες, κ.ά. Θα μαράζωνε δηλαδή πολιτιστικά η περιοχή γύρω από το κλειστό πανεπιστήμιο.
• Θα κατέρεε η φήμη του πανεπιστημίου με αποτέλεσμα λιγότερους φοιτητές ή ερευνητές τα επόμενα χρόνια.
• Τα συμβούλια ιδρυμάτων (board of trustees) μάλλον θα έπαυαν τις διοικήσεις και θα παρέμβαιναν δυναμικά ώστε με νέες προσωρινές διοικήσεις τα πανεπιστήμια να ξανάνοιγαν.
• Θα κάναν παρεμβάσεις υπερ του ανοίγματος των ιδρυμάτων τα τοπικά επιμελητήρια, οι επιστημονικοί φορείς, κ.ά.

Εδώ και μέρες, πολιτικοί και δημοσιογράφοι ακροβατούν στα όρια ενός θεμελιώδους ζητήματος που προέκυψε έπειτα από την καταδίκη της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Η Ελλάδα καταδικάστηκε επειδή απέκλεισε από το σύμφωνο συμβίωσης τα ομόφυλα ζευγάρια (νόμος 3719/2008).

Ο αποκλεισμός συνιστά κατάφωρη παραβίαση κάθε έννοιας ισονομίας.

Το ζήτημα δηλαδή δεν είναι αν η κοινωνία συμφωνεί ή όχι με την ομοφυλοφιλία, αν η εκκλησία την ανέχεται, κι αν πρόκειται για βιολογική ή άλλη ιδιαιτερότητα. Το θεμελιώδες ζήτημα είναι το εξής: ισονομία.

Ενώπιον του νόμου δεν υπάρχουν άτομα δεύτερης κατηγορίας. Σε μια δημοκρατία δεν δικαιολογείται διαχωρισμός δικαιωμάτων με βάση φυλετικά, γενετήσια, θρησκευτικά, ή βιολογικά χαρακτηριστικά.

Είναι ντροπή για την Ελλάδα που το 2013 η Ελληνική Διοίκηση μισθοδοτεί μισανθρώπους σαν τον Μητροπολίτη Πειραιώς.

Είναι ντροπή για την Ελλάδα που το 2013 δεν υπάρχει ένα δημόσιο πρόσωπο με τη ηθικό ανάστημα να θέσει το ζήτημα ως έχει: ισονομία και τίποτα περισσότερο.

Είναι ντροπή για την Ελλάδα που το 2013 οι πολιτικοί της βαυκαλίζονται με την εθελοτυφλία πως η κοινωνία μας δεν είναι ακόμη έτοιμη. Ανέτοιμη για τι; Για ισονομία;

Η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια είναι καθαρά θέμα ισονομίας, δηλαδή θεμελιώδους ανθρωπίνου δικαιώματος. Τα υπόλοιπα είναι λόγια του αέρα.