Παρατηρούσα σήμερα στο Μοναστηράκι τον κόσμο που σταματούσε να δει τον Ηριδανό ποταμό.  Στους περισσότερους η θέα του ποταμιού (ρυάκι θα το λέγαν κάποιοι) έφερνε ένα στιγμιαίο χαμόγελο.  Μερικοί αναρρωτιόντουσαν αν όντως πρόκειται για «φυσικό» νερό ή αν έχουν ανοίξει κάποιον αγωγό νερού για να φαίνεται δήθεν ποταμός.

Μέσα στη γενικότερη μαυρίλα των ημερών, η ανάδειξη του αρχαίου ποταμού (και της τεχνητώς εγκιβωτισμένης κοίτης του), είναι ένα σημείο ελπίδας.  Έχουμε ανάγκη από μια αφορμή για χαμόγελο, έστω και φευγαλέο.

Κι ο Ηριδανός, χρόνια θαμένος κάτω από τη σύγχρονη ασχήμια της Αθήνας, ξαναβλέπει το φως του ήλιου και το αντανακλά — ψυχολογικά τουλάχιστον — πάνω μας.