Τα Ελληνικά Εστιατόρια του Chicago

Ο σερβιρόρος πλησιάζει το τραπέζι κρατώντας ένα μικρό σαγανάκι στο οποίο ακόμη τσιτσιρίζει το κεφαλοτύρι.  Το περιχύνει με φτηνό μπράντι, το λαμπαδιάζει με τον αναπτήρα, και φωνάζει «Ώπα» στίβοντας το λεμόνι για να σβήσουν οι φλόγες.  Το τυρί σαγανάκι (γνωστό και ως φλεγόμενο τυρι (flaming cheese)) είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό πιάτο που σερβίρουν τα περισσότερα Ελληνικά εστιατόρια στο Chicago.

Τα Ελληνικά εστιατόρια του Chicago χωρίζονται σε δυο κατηγορίες: αυτά που σερβίρουν μόνο Ελληνικά πιάτα (έστω και παραποιημένα) και αυτά που σερβίρουν και άλλα πιάτα.  Τα περισσότερα Ελληνικά εστιατόρια ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία και είναι σκορπισμένα σε όλο το πολεοδομικό συγκρότημα, ακόμη και στα πιο απίθανα μέρη.  Τα εστιατόρια που σερβίρουν μόνο Ελληνικά πιάτα είναι παρατεταγμένα σ’ αυτό που απέμεινε από την παλιά Ελληνική συνοικια (Greektown) της πόλης: ένα τμήμα μισού χιλιομέτρου στο νότιο κομμάτι της οδού Halsted, δυτικά από το κέντρο της πόλης.

Τα πιο γνωστά εστιατόρια της περιοχής είναι τα Ελληνικά Νησιά, ο Ροδίτης, ο Πήγασος, η Σαντορίνη, η Αφροδίτη (με κυπριακή κουζίνα αλλά και ελληνικά πιάτα), η Αρτόπολη, η Αθηνά, ο Παρθενών, κι οι 9 Μούσες.   Τα Νησιά προσπαθούν να διατηρήσουν κάποια πιστότητα στις συνταγές τους.  Είναι κατά τη γνώμη μου το καλύτερο εστιατόριο στην κατηγορία αυτή.   Η Αρτόπολη είναι ένα ενδιαφέρον μέρος.  Ξεκίνησε ως αρτοποιείο/ζαχαροπλαστείο που λειτουργεί πλέον όλη τη μέρα ως καφενείο και εστιατόριο προσφέροντας από ατομικά γιουβετσάκια ως διάφορα σάντουιτς με αρτοσκευάσματα της ώρας.  Ο Πήγασος έχει μια ωραία ταράτσα τα καλοκαίρια με θέα τους ουρανοξύστες· το φαγητό όμως είναι για τ’ ανάθεμα.

Ο διάκοσμος στα εστιατόρια αυτά είναι ο αναμενόμενος και συχνά κακόγουστος: μπλέ τραπεζομάντηλα, πήλινες στάμνες, πίνακες με τοπία της Μυκόνου, των Δελφών, ή της Αθήνας, πλαστικές κληματαριές, κ. ά.

Στα εστιατόρια αυτά δεν σερβίρουν τουρσιά, τσιροσαλάτες και άλλα αλμυρά (εκτός ίσως από ρέγγες στα Νησιά), κεφτέδες (το όνομα εμφανίζεται στους καταλόγους αλλά πρόκειται για μπιφτέκια ψητά ή σουτζουκάκια φούρνου),  πατάτες τηγανητές (εκτός κι αν είσαι γνωστός και η κουζίνα δεν έχει πολλή κίνηση εκείνη την ώρα), ή σουβλάκια της προκοπής.  Με €10 μπορείς όμως να απολαύσεις μια ψητή τσιπούρα 700 γραμμαρίων (από ιχθυοτροφείο), στα Νησιά, τα οποία σερβίρουν κι εξαιρετικά μαγειρεμένο αρνί.

Για ούζο ούτε να το σκεφτείς.  Σερβίρουν μεν, αλλά το μετρούν με τη μεζούρα λες κι είναι Porto 40 ετών  — και το χρεώνουν τοιουτοτρόπως.   Τζατζίκια, ταραμάδες, μελιτσανοσαλάτες, τυροκαφτερές και παρόμοια μεζεδάκια, όλα του εμπορίου και χείριστης διαλογής.  Εξαίρεση, και πάλι, τα Νησιά που φτιάχνουν δικό τους τζατζίκι, ταραμά, και σκορδαλιά.  Σουβλιστά κρέατα ούτε στον ύπνο μας φυσικά.  Οι σπανακόπιτες είναι όλες σε φύλλο μπακλαβά· ποιός να ανοίξει φύλλο σήμερα;  Τα γλυκά, προβλέψιμα: μπακλαβά, σπάνια καταΐφ κι αυτό ξερό, μερικές φορές καρυδόπιτα, συνήθως γαλακτομπούρεκο  (όμως με φύλλο μπακλαβά και με γέμιση δίχως σιμιγδάλι), και κρέμα καραμελέ της κακιάς ώρας.

Προβλέψιμη και η μουσική: διασκευασμένα συρτάκια (σε πόσα κλειδιά μπορεί να παίξει κανείς πια τα Παιδιά του Πειραιά;), και το πολύ-πολύ «της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ», επίσης διασκευασμένο για κιθάρα και πιάνο και φυσικά δίχως λόγια.  Μην πιάσει το πατριωτικό τους Έλληνες θαμώνες, αρχίσουν να το βροντοτραγουδάνε, και τρομάξουν τους ανύποπτους πελάτες.

Τα κρασιά, μετριότατα.  Η αναγέννηση του Ελληνικού κρασιού δεν έχει φτάσει ακόμη στα Ελληνικά εστιατόρια του Chicago.  Παρόλο που μερικά ενδιαφέροντα κρασιά (Χατζημιχάλη, Λαζαρίδηδες, κ.ά.) βρίσκονται στα ράφια της καλύτερης κάβας της πόλης.  Άφαντα επίσης και τα παραδοσιακά πιάτα διαφόρων περιοχών (πχ ξεροτήγανα κτλ).

Μοναδικό, ίσως, χαρακτηριστικό των Ελληνικών εστιατορίων επί της Halsted είναι η δωρεάν στάθμευση των αυτοκινήτων από παρκαδόρους.  Σε μια πόλη όπου το κόστος στάθμευσης σε χώρο εστιατορίου, απο παρκαδόρους υποχρεωτικά, κυμαίνεται μεταξύ $10 και $15, τα Ελληνικά εστιατόρια καινοτομούν.  Πάντοτε όμως δίνουμε $2 στον παρκαδόρο που μας φέρνει το αυτοκίνητο.

Ενδιαφέρον όμως έχουν και τα εστιατόρια Ελληνικής ιδιοκτησίας που σερβίρουν κάθε είδους φαγητό.  Αυτά αποτελούν την πλειοψηφία των Ελληνικών (δηλαδή Ελληνόκτητων) εστιατορίων στο Σικάγο.  Αμέτρητα.   Με ονόματα που άλλες φορές δηλώνουν κάτι Ελληνικό (Central Gyros, Golden Olympic) κι άλλες φορές όχι (East of Edens [sic], Cozy Corner).  Τα περισσότερα ανοίγουν για πρωινό και μεσημεριανό.  Πολλά μένουν ανοιχτά και για δείπνο.

Όσα ανοίγουν νωρίς το πρωί ή δουλεύουν ως αργά το βράδι, έχουν γίνει αγαπημένα στέκια των αστυνομικών. Έτσι έμαθα να αναγνωρίζω τα Ελληνόκτητα εστιατόρια: αργά τη νύχτα έχουν 3-4 περιπολικά σταθμευμένα μπροστά τους.   Όσο πιο πολλά περιπολικά τόσο πιο καλό το μαγαζί!  Ακόμη και στις πιο επικίνδυνες γειτονιές της πόλης θα βρει κανείς Ελληνόκτητο εστιατόριο που σερβίρει gyros, hot dogs, italian beef, fried catfish, κ.α. φαγητά αμφίβολης γαστρονομικής προέλευσης και θρεπτικής ποιότητας.

(Παρενθετικά: εκεί που διαπρέπουν πάντως οι Έλληνες  εστιάτορες είναι τα «λουκανικάδικα», δηλαδή τα μαγαζιά που σερβίρουν hot dogs και παρόμοια εδέσματα.  Τα περισσότερα λουκανικάδικα που προβλήθηκαν στο ντοκιμαντέρ του PBS A Hotdog Program ήταν Ελληνόκτητα! Εντύπωση μου είχε κάνει το Ελληνόκτητο Rutt’s Hut που αντί να ψήνει τα λουκάνικα, τα τηγανίζει σε άφθονο λάδι (βαθύ τηγάνισμα)!  Μέ τόση χοληστερίνη που σερβίρουν τα Ελληνόκτητα εστιατόρια θα έπρεπε να είχαν χαρακτηριστεί, συλλογικά, ως όπλα μαζικής καταστροφής!)

Η ιστορία των Ελλήνων εστιατόρων στο Σικάγο έχει ανθρωπολογική αξία και σηματοδοτεί την εξέλιξη των μεταναστών.  Πολλοί Έλληνες μετανάστες αγοράσαν τα εστιατόριά τους από τους εργοδότες τους που ήταν Εβραίοι της Διασποράς (κυρίως από την ανατολική Ευρώπη).  Οι Έλληνες μετανάστες δηλαδή ξεκίνησαν να εργάζονται ως μάγειροι, σερβιτόροι, και καθαριστές (λαντζέριδες), σε εστιατόρια.  Κι όταν οι ιδιοκτήτες τους αποφάσισαν να βγουν στη σύνταξη οι Έλληνες υπάλληλοι, άλλοτε μόνοι τους (και με οικογενειακές συνεισφορές), κι άλλοτε συνεταιριζόμενοι δυο και τρεις μαζί, αγόραζαν το μαγαζί.

Οι σημερινοί ιδιοκτήτες προσλαμβάνουν Μεξικανούς μετανάστες για τις δουλειές της κουζίνας.  Κάποιοι προάγονται και σε σερβιτόρους.  Καθώς οι Έλληνες ιδιοκτήτες πλησιάζουν την ηλικία της σύνταξης, βρίσκονται σε παρόμοια θέση με τους παλιούς ιδιοκτήτες.  Τα παιδιά τους έχουν σπουδάσει κι έχουν τις δικές τους σταδιοδρομίες μακριά απο τον χώρο των εστιατορίων.  Αναγκαστικά λοιπόν πολλά εστιατόρια θα πουληθούν στους Μεξικανούς υπαλλήλους.  Αυτό έχει αρχίσει να γίνεται ήδη με μερικά μικρά μαγαζιά που είχαν Έλληνες στο νότιο τμήμα της οδού Damen.  Εκεί που το γωνιακό μαγαζί πρόσφερε ομελέτες για πρωινό και μουσακά για μεσημεριανό, σήμερα βρίσκει κανείς huevos rancheros (ομελέτα με καυτερή πιπεριά) και chiles rellenos (πιπεριές καυτερές ή μη, γεμιστές με τυρί) που μαγειρεύει η μητέρα ή η σύζυγος του νέου ιδιοκτήτη από το Μεξικό.

Στα Ελληνικά εστιατόρια συναντά κανείς Έλληνες μετανάστες και Ελληνοαμερικανούς που αντανακλούν τον Ελληνικό μικρόκοσμο των μεσοδυτικών ΗΠΑ.  Πρόκειται για ιδιαίτερο μικρόκοσμο αφού για να έρθει κανείς μετανάστης στο Σικάγο στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα ήταν κάτι δύσκολο και απαιτητικό — πιο εύκολα πήγαινε κανείς στη Νέα Υόρκη.  Οι Έλληνες του Σικάγο είναι κυρίως σκληροτράχηλοι Τριπολιτσάνοι.

Στο Ροδίτη σύχναζε ο επιφανής Ελληνοαμερικανός κοινωνιολόγος Charles Moskos.  Στα Νησιά θα συναντήσει κανείς τον, επίσης Ελληνοαμερικανό, Andrew Athens, μια από τις ηγετικές φυσιογνωμίες του Ελληνισμού στις ΗΠΑ με μακρά, και συχνά αμφιλεγόμενη, ιστορία.  Στα Νησιά επίσης θα σταματήσουν για γεύμα ή δείπνο οι Έλληνες επίσημοι που επισκέπτονται το Σικάγο — βολεύει κιόλας αφού το εστιατόριο βρίσκεται στο ισόγειο του κτιρίου που στεγάζει το Ελληνικό Μουσείο της πόλης.  Το Μουσείο, μαζί με την Μητρόπολη, αποτελούν τις δύο υποχρεωτικές στάσεις κάθε Έλληνα πολιτικού που επισκέπτεται το Chicago, ειδικά αν εκλέγεται σε περιφέρεια της Πελοποννήσου ή της Αθήνας όπου έχουν μεταδημοτεύσει πολλοί Τριπολιτσάνοι, Αρκάδες, ή Σπαρτιάτες!

Οι θαμώνες των κεντρικών Ελληνικών εστιατορίων, αυτών δηλαδή που βρίσκονται επί της οδού Halsted, διακρίνονται σε τρεις βασικές ομάδες: οι Έλληνες, οι Ελληνοαμερικανοί, και οι «ξένοι».  Για τους Έλληνες, «ξένοι» είναι οι Ελληνοαμερικανοί (ειδικά αν δεν μιλούν Ελληνικά) καθώς και οι Αμερικανοί.  Για τους Ελληνοαμερικανούς, «ξένοι» είναι οι Αμερικανοί και οι Έλληνες (ειδικά αν δεν μιλούν Αγγλικά).  Και για τους «ξένους», που σε τελική ανάλυση είναι ντόπιοι, «ξένοι» είναι οι Έλληνες και οι Ελληνοαμερικανοί (ειδικά όταν μιλούν Ελληνικά).

Σε πολλά τραπέζια θα βρει κανείς μικτές ομάδες.  Στο δικό μας τραπέζι πάντοτε έχουμε «ξένο», αφού η σύζυγός μου είναι Ιρλανδή.  Αλλά κι οι φίλοι μας είναι από την Ισπανία, τις Φιλιππίνες, τη Βοστώνη, το Colorado, και άλλα μέρη εντός και εκτός ΗΠΑ· «ξένοι» κι αυτοί.  Ακόμη κι ο φίλος μου ο Γιώργος, γεννημένος στην Ελλάδα, Κρητικός, «ξένος» θεωρείται από κάποιους, ως βαζέλος — υπάρχουν κι οι ποδοσφαιρικοί διαχωρισμοί!  Για το προσωπικό των εστιατορίων, οι διαχωρισμοί είναι «δικοί μας» και «ξένοι».  Αν ο πελάτης είναι δικός μας λέει ο μαγαζάτορας στον σερβιτόρο «βάλε τα παιδιά στο τάδε τραπέζι».  Αν οι πελάτες είναι ξένοι (δηλαδή δεν μιλούν Ελληνικά), λέει ο μαγαζάτορας στον σερβιτόρο «βάλε τους κυρίους στο τάδε τραπέζι».    Ξένοι καμιά φορά θεωρούναι και οι βορειοελλαδίτες.   Πόλεις με ονόματα Δράμα, Καβάλα, Σέρρες, Ξάνθη, είναι άγνωστες σε πολλούς μαγαζάτορες.  Ή, στην καλύτερη περίπτωση, κάτι τους θυμίζουν τα ονόματα, κάτι τους θυμίζουν, αλλά τι;

Στα περισσότερα εστιατόρια του Chicago το κάπνισμα έχει κοπεί εδώ και χρόνια.  Τα Ελληνικά εστιατόρια της οδού Halsted εκμεταλλεύτηκαν μια μεταβατική διάταξη του αντικαπνιστικού νόμου που επέτρεπε το κάπνισμα στο μπαρ μόνο, αν το κατάστημα είχε μπάρ.  Η καταληκτική ημερομηνία της μεταβατικής διάταξης ήταν η 31.12.2007.  Και μέχρι τα μεσάνυχτα παραμονή της Πρωτοχρονιάς, οι θεριακλήδες ντουμανιάζαν στο μπαρ.

Share

24 thoughts on “Τα Ελληνικά Εστιατόρια του Chicago

  1. Ωραία περιγραφή της κατάστασης.

    Έχει τύχει ο διπλανός μου σε πτήση από την Αθήνα στη Νέα Υόρκη να είναι νέος που μόλις έχει τελειώσει το στρατό και τον έχει φωνάξει ο μπάρμπας από το Νιού Γγιόρκ για να πάει εκεί να αναλάβει το εστιατόριο. (Δωσ’το σε κάποιον απ’το σόϊ, κι ας είν’ και άσχετος.)

    Δεν θα μπορούσα να κάνω μία τέτοιας έκτασης περιγραφή της κατάστασης στην περιοχή του Los Angeles, αλλά μπορώ να πω πως σε γενικές γραμμές είναι μία απ’τα ίδια. Κιτς ντεκόρ, κιτς μουσική, κακή κουζίνα, ακριβές τιμές, και η ασχετίλα να πέφτει σύννεφο. Έχω φάει μουσακά παστό, έχω ζητήσει ελληνικό καφέ γλυκό και μου τον έχουν φέρει με δύο φακελλάκια ζάχαρη στο πλάϊ, και έχω ψυχαγωγηθεί βλέποντας χορό της κοιλιάς (για πρώτη φορά στη ζωή μου). Μπορεί κανείς να μου εξηγήσει τι φλας έχουν φάει οι ομογενείς στην Αμερική με το χορό της κοιλιάς; Που ακούστηκε αυτό το πράμα στην Ελλάδα;

    Έχω συναντήσει επίσης Έλληνα ο οποίος διατηρούσε ένα ευπρεπές… Μεξικάνικο εστιατόριο με το σκεπτικό ότι αυτό που τον ενδιαφέρει δεν είναι ο τουρισμός, παρά το χρήμα, και στη νότιο Καλιφόρνια χρήμα έχουν τα μεξικάνικα εστιατόρια. Μαγκιά το σκεπτικό του, ε;

    Άσχετο με το θέμα, αλλά βγάζει γέλιο: την κόρη του αυτός την είχε ονομάσει Κατίνα, αλλά όταν εκείνη έμαθε πως στην Ελλάδα το όνομα αυτό είναι πολύ uncool, άρχισε να συστήνει τον εαυτό της ως Κατερίνα. Την (προσωποποιημένη;) πινακίδα κυκλοφορίας με το όνομά της όμως θέλησε να την αποκτήσει πριν το μάθει αυτό, και επειδή μάλιστα την είχε προλάβει φαίνεται κάποια άλλη Κατίνα στην Καλιφόρνια, αναγκάστηκε να το αλλάξει λίγο, και είπε να κολλήσει το αρχικό γράμμα του επίθετού της στο τέλος του ονόματος, οπότε η πινακίδα βγήκε ΚΑΤΙΝΑΑ (Να βλέπεις τώρα ένα αυτοκίνητο να περνάει μπροστά σου και η πινακίδα να φωνάζει Κατίνααααα!!! αχ, πατρίδα! όπου κι αν πάω με διασκεδάζεις.)

  2. Ωραία περιγραφή της κατάστασης.

    Έχει τύχει ο διπλανός μου σε πτήση από την Αθήνα στη Νέα Υόρκη να είναι νέος που μόλις έχει τελειώσει το στρατό και τον έχει φωνάξει ο μπάρμπας από το Νιού Γγιόρκ για να πάει εκεί να αναλάβει το εστιατόριο. (Δωσ’το σε κάποιον απ’το σόϊ, κι ας είν’ και άσχετος.)

    Δεν θα μπορούσα να κάνω μία τέτοιας έκτασης περιγραφή της κατάστασης στην περιοχή του Los Angeles, αλλά μπορώ να πω πως σε γενικές γραμμές είναι μία απ’τα ίδια. Κιτς ντεκόρ, κιτς μουσική, κακή κουζίνα, ακριβές τιμές, και η ασχετίλα να πέφτει σύννεφο. Έχω φάει μουσακά παστό, έχω ζητήσει ελληνικό καφέ γλυκό και μου τον έχουν φέρει με δύο φακελλάκια ζάχαρη στο πλάϊ, και έχω ψυχαγωγηθεί βλέποντας χορό της κοιλιάς (για πρώτη φορά στη ζωή μου). Μπορεί κανείς να μου εξηγήσει τι φλας έχουν φάει οι ομογενείς στην Αμερική με το χορό της κοιλιάς; Που ακούστηκε αυτό το πράμα στην Ελλάδα;

    Έχω συναντήσει επίσης Έλληνα ο οποίος διατηρούσε ένα ευπρεπές… Μεξικάνικο εστιατόριο με το σκεπτικό ότι αυτό που τον ενδιαφέρει δεν είναι ο τουρισμός, παρά το χρήμα, και στη νότιο Καλιφόρνια χρήμα έχουν τα μεξικάνικα εστιατόρια. Μαγκιά το σκεπτικό του, ε;

    Άσχετο με το θέμα, αλλά βγάζει γέλιο: την κόρη του αυτός την είχε ονομάσει Κατίνα, αλλά όταν εκείνη έμαθε πως στην Ελλάδα το όνομα αυτό είναι πολύ uncool, άρχισε να συστήνει τον εαυτό της ως Κατερίνα. Την (προσωποποιημένη;) πινακίδα κυκλοφορίας με το όνομά της όμως θέλησε να την αποκτήσει πριν το μάθει αυτό, και επειδή μάλιστα την είχε προλάβει φαίνεται κάποια άλλη Κατίνα στην Καλιφόρνια, αναγκάστηκε να το αλλάξει λίγο, και είπε να κολλήσει το αρχικό γράμμα του επίθετού της στο τέλος του ονόματος, οπότε η πινακίδα βγήκε ΚΑΤΙΝΑΑ (Να βλέπεις τώρα ένα αυτοκίνητο να περνάει μπροστά σου και η πινακίδα να φωνάζει Κατίνααααα!!! αχ, πατρίδα! όπου κι αν πάω με διασκεδάζεις.)

  3. Πείνασα….

    Πώς φαίνεται όμως ότι το κατέχεις το θέμα 🙂

  4. Πείνασα….

    Πώς φαίνεται όμως ότι το κατέχεις το θέμα 🙂

  5. Τέτοια να γράφεις! Την επόμενη φορά να με πας σε εστιατόριο που θα σερβίρει κόσερ ταμάλες με τζατζίκι!

  6. Τέτοια να γράφεις! Την επόμενη φορά να με πας σε εστιατόριο που θα σερβίρει κόσερ ταμάλες με τζατζίκι!

  7. Οργισμένε: κόσερ ταμάλες λίγο χλωμό το βλέπω διότι τα περισσότερα είναι γεμιστά με χοιρινό. Αλλά και με βοδινό να ήταν, πάλι χλωμό παραμένει το κόσερ διότι το τζατζικάκι που επιθυμείς είναι γαλακτερό. Μόνη σου ελπίδα τα γεμιστά με τυρί (αν και δεν είναι παραδοσιακή συνταγή) ή τα γεμιστά με πιπεριές.
    Βελένη: μόνο εγώ το κατέχω το θέμα; Τα γιουβαρλάκια που χλαπάκιαζες στα Νησιά τα ξέχασες;
    Διαγόρα: φοβερή ιστορία. Να προσθέσω μια προσωπική εμπειρία για τα Ελληνόκτητα εστιάτορια της Νότιας Καλιφόρνια. Εδώ και πολλά χρόνια ταξιδεύω τουλάχιστον μια φορά το χρόνο στο San Diego. Εκεί στην boystown (συνοικία Hillcrest), επί της οδού California (αρ. 1027) βρίσκεται ένα από τα καλύτερα εστιατόρια που έχω πάει (και φάει): το California Cuisine. Πάντοτε σταματώ για δείπνο εκεί — τα τελευταία χρόνια με την Breeda της οποίας τα γεννέθλια συμπίπτουν με το ταξίδι μου στο San Diego.
    Το περιβάλλον ευχάριστο και καλόγουστο, το φαγητό πάντοτε άψογο, η εξυπηρέτηση διακριτική και άνετη, η κάβα αξιοπρεπέστατη, και ο κήπος στο πίσω μέρος ένας μικρός παράδεισος χειμώνα-καλοκαίρι.
    Πρόπερσι γνωρίσαμε τους ιδιοκτήτες. Είναι Έλληνες: Dean (Κωσταντίνος) και Stella Kalamara. Δεν περίμενα πως τέτοιο γκουρμεδιάρικο μαγαζί θα μπορούσαν να το έχουν Έλληνες ειδικά στο Hillcrest.

    • eee patriotes parteme stin ameriki na oloklirofi o oniromou telika mporite na me brite sto f nikos mavridis ante ta leme pali

  8. Οργισμένε: κόσερ ταμάλες λίγο χλωμό το βλέπω διότι τα περισσότερα είναι γεμιστά με χοιρινό. Αλλά και με βοδινό να ήταν, πάλι χλωμό παραμένει το κόσερ διότι το τζατζικάκι που επιθυμείς είναι γαλακτερό. Μόνη σου ελπίδα τα γεμιστά με τυρί (αν και δεν είναι παραδοσιακή συνταγή) ή τα γεμιστά με πιπεριές.

    Βελένη: μόνο εγώ το κατέχω το θέμα; Τα γιουβαρλάκια που χλαπάκιαζες στα Νησιά τα ξέχασες;

    Διαγόρα: φοβερή ιστορία. Να προσθέσω μια προσωπική εμπειρία για τα Ελληνόκτητα εστιάτορια της Νότιας Καλιφόρνια. Εδώ και πολλά χρόνια ταξιδεύω τουλάχιστον μια φορά το χρόνο στο San Diego. Εκεί στην boystown (συνοικία Hillcrest), επί της οδού California (αρ. 1027) βρίσκεται ένα από τα καλύτερα εστιατόρια που έχω πάει (και φάει): το California Cuisine. Πάντοτε σταματώ για δείπνο εκεί — τα τελευταία χρόνια με την Breeda της οποίας τα γεννέθλια συμπίπτουν με το ταξίδι μου στο San Diego.

    Το περιβάλλον ευχάριστο και καλόγουστο, το φαγητό πάντοτε άψογο, η εξυπηρέτηση διακριτική και άνετη, η κάβα αξιοπρεπέστατη, και ο κήπος στο πίσω μέρος ένας μικρός παράδεισος χειμώνα-καλοκαίρι.

    Πρόπερσι γνωρίσαμε τους ιδιοκτήτες. Είναι Έλληνες: Dean (Κωσταντίνος) και Stella Kalamara. Δεν περίμενα πως τέτοιο γκουρμεδιάρικο μαγαζί θα μπορούσαν να το έχουν Έλληνες ειδικά στο Hillcrest.

  9. Τώρα θυμήθηκα μια άλλη πινακίδα κυκλοφορίας που είδα στην greektown στο Σικάγο. Άσπρη Alfa 164, μοντέλο 96 με πινακίδες που έγραφαν με μπλε γράμματα ΜΑΝΑ ΜΟΥ!

  10. Τώρα θυμήθηκα μια άλλη πινακίδα κυκλοφορίας που είδα στην greektown στο Σικάγο. Άσπρη Alfa 164, μοντέλο 96 με πινακίδες που έγραφαν με μπλε γράμματα ΜΑΝΑ ΜΟΥ!

  11. Για τα γιουβαρλάκια, μια αληθινή ιστορία

    Γυμναστής σε μειονοτικό δημοτικό σχολείο της Θράκης, προσπαθεί να βάλει τα πρωτάκια σε κύκλο για να παίξουν κάποιο παιχνίδι. Πρώτη εντολή, το «κάντε κύκλο». Το πολεμάει από δω, το δείχνει παντομίμα από κει, χωρίς αποτέλεσμα· ώσπου, το σαΐνι της τάξης πιάνει το νόημα, φωνάζει ένα «γιουβαρλάκ» στα υπόλοιπα παιδιά, κι όλα μπαίνουν σε κύκλο…

    http://tinyurl.com/yuvarlak

    Παρεμπιπτόντως, τα παιδιά αυτά ζουν μια τραυματική γλωσσική εμπειρία, κι αυτός είναι ο κυριότερος λόγος της σχολικής αποτυχίας στη μειονότητα: έρχονται στο σχολείο με μητρική γλώσσα την ιδιότυπη τουρκική της Θράκης, και είναι αναγκασμένα στα επόμενα έξι, τουλάχιστον, χρόνια, να μιλήσουν και να μελετήσουν σε άλλες πέντε:

    ελληνικά, επίσημα τουρκικά, αραβικά (για το κοράνι στα «θρησκευτικά» τους», αγγλικά, και μια δεύτερη δυτική ξένη (οι δυο τελευταίες από την τετάρτη δημοτικού).

    Παράλληλα, στο σπίτι και το χωριό ή τη γειτονιά τους, θα ακούν και θα μιλούν μόνο τη μητρική τους.

  12. Για τα γιουβαρλάκια, μια αληθινή ιστορία

    Γυμναστής σε μειονοτικό δημοτικό σχολείο της Θράκης, προσπαθεί να βάλει τα πρωτάκια σε κύκλο για να παίξουν κάποιο παιχνίδι. Πρώτη εντολή, το «κάντε κύκλο». Το πολεμάει από δω, το δείχνει παντομίμα από κει, χωρίς αποτέλεσμα· ώσπου, το σαΐνι της τάξης πιάνει το νόημα, φωνάζει ένα «γιουβαρλάκ» στα υπόλοιπα παιδιά, κι όλα μπαίνουν σε κύκλο…

    http://tinyurl.com/yuvarlak

    Παρεμπιπτόντως, τα παιδιά αυτά ζουν μια τραυματική γλωσσική εμπειρία, κι αυτός είναι ο κυριότερος λόγος της σχολικής αποτυχίας στη μειονότητα: έρχονται στο σχολείο με μητρική γλώσσα την ιδιότυπη τουρκική της Θράκης, και είναι αναγκασμένα στα επόμενα έξι, τουλάχιστον, χρόνια, να μιλήσουν και να μελετήσουν σε άλλες πέντε:

    ελληνικά, επίσημα τουρκικά, αραβικά (για το κοράνι στα «θρησκευτικά» τους», αγγλικά, και μια δεύτερη δυτική ξένη (οι δυο τελευταίες από την τετάρτη δημοτικού).

    Παράλληλα, στο σπίτι και το χωριό ή τη γειτονιά τους, θα ακούν και θα μιλούν μόνο τη μητρική τους.

  13. απολαυστικό ανάγνωσμα, ακριβώς έτσι είναι! λ:ηρ, είμαι σικάγο ως αύριο, είσαι ακόμα εδώ, free να τα πούμε; 🙂

  14. απολαυστικό ανάγνωσμα, ακριβώς έτσι είναι! λ:ηρ, είμαι σικάγο ως αύριο, είσαι ακόμα εδώ, free να τα πούμε; 🙂

  15. Έπειτα απο νυχτερινή ‘περίπολο’ στην αναφερόμενη περιοχή, μπορώ να καταθέσω πως τα περιγραφόμενα συμπεράσματα είναι αυτούσια επεκτάσιμα και στη νυχτερινή (aka ‘club’) έκδοση των σημείων συνάντησης. 🙂

  16. Έπειτα απο νυχτερινή ‘περίπολο’ στην αναφερόμενη περιοχή, μπορώ να καταθέσω πως τα περιγραφόμενα συμπεράσματα είναι αυτούσια επεκτάσιμα και στη νυχτερινή (aka ‘club’) έκδοση των σημείων συνάντησης. 🙂

  17. Γειά σας πώς μπωρεί κάποιος να πάει και να δουλέψει σε ελληνικό εστιατόριο στην Αμερική?
    Ευχαριστώ πολύ
    yhalang@gmail.com

  18. Γειά σας πώς μπωρεί κάποιος να πάει και να δουλέψει σε ελληνικό εστιατόριο στην Αμερική?
    Ευχαριστώ πολύ
    yhalang@gmail.com

  19. Καλησπερα σας,χρειαζομαι δουλεια και στην πολη μου Χαλκιδα Ευβοιας ειναι πια πολυ δυσκολο να βρεις μια αξιοπρεπη πια εργασια. Εχω προυπηρεσια 20 χρονων ως σερβιτορος και οπως λενε επιτυχημενος στο χωρο αυτο.Πως θα μπορουσα να εργαστω στην Αμερικη και τι χρειαζεται για αυτο…?

  20. Πολυ καλη και ακριβης περιγραφη.Πραγματι τα Νησια ειναι το καλυτερο απο τα εστιατορια στην Ελληνικη περιοχη.Ειναι σχετικα κεντρικα,ο σταθμος του τρενου ειναι 7′ με τα ποδια,φτανει να μην βρεχει η να φυσαει ο δαιμονισμενος αερας του Σικαγο…την εχω φαει την βροχα απο τα Νησια στο τρενο.
    Εχει τυχει να πηγαινω παντα Σαββατο και γινεται του πανικου,ακομα και στο μπαρ δυσκολα να κατσεις σε μια μερια.
    Αυτο με το σαγανακι και το ‘ωπα’ που φωναζει ο σερβιτορος πραγματι ειναι κατι που στους Αμερικανους θαμωνες δειχνει να αρεσει…εμας μας αφηνει αδιαφορους,το σαγανακι παντως ειναι πολυ καλο.

    Δεν θα πω τιποτα για το μενου,ειναι ακριβως οπως τα λεει ο λ:ηρ…το μονο που θα προσθεσω ειναι οτι πραγματι απο Ελληνικο καφε δεν εχουν ιδεα στην κουζινα.
    Ζητησαμε μετριο – αφου πρωτα ρωτησαμε εαν φτιαχνουν Ελληνικο και μας ειπαν ναι – ε…την πρωτη φορα πρεπει να ειχαν ριξει 2-3 κουταλιες καφε και καθολου ζαχαρη,αφου ειπαμε ”παιδια αυτο δεν πινεται” προσφερθηκαν να φτιαξουν εναν δευτερο…ε, ο πρωτος ηταν καλυτερος…πληρωσαμε,ευχαριστησαμε και φυγαμε.Εχει ανοιξει ενα ωραιο μπαρ λιγο πιο κατω απο τα Νησια,απεναντι απο τον φουρνο που λεει ο ληρ,πηγαμε για ποτο εκει..καλο μαγαζι.

Leave a Reply to οργισμένος βαλκάνιος Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *