Πώς δυο (τουλάχιστον) έντυπες πατσαβούρες περνιούνται για εφημερίδες στην Ελλάδα.
Η είδηση: το 2005 ένας καταστηματάρχης στο Cincinnati τραυματίστηκε στο δάχτυλο, χάνοντας τμήμα της ρώγας. Σε τέσσερεις μήνες το τραύμα επουλώθηκε. Την επούλωση ο τραυματίας την αποδίδει σε μια σκόνη κολλαγόνου που του έδωσε ο αδερφός του, συνταξιούχος γιατρός. Επιστήμονες και ειδικοί στο θέμα αμφισβητούν την θεραπευτική ιδιότητα της σκόνης. Επισημαίνουν πως το τραύμα, αν και βαθύ, δεν κατέστρεψε το νύχι ούτε και το κόκκαλο. Δηλαδή δεν υπήρξε ακρωτηριασμός έστω και μιας φάλαγγας. Οι αμφιβολίες των ειδικών παραθέτονται σε όλα τα σοβαρά ΜΜΕ που κάλυψαν την είδηση (πχ, Guardian, Daily Mail).
Η Ελευθεροτυπία, με άρθρο της κ. Ιωάννας Νιαώτη, περιορίζεται μόνο στο αισθησιακό/θαυματουργό τμήμα της είδησης, παραλείποντας τις γνώμες των ειδικών. Επιπλέον, η κ. Νιαώτη, προκειμένου να προσδώσει κύρος στην είδηση ισχυρίζεται, ψευδώς, πως η θαυματουργή σκόνη δημιουργήθηκε στο πανεπιστήμιο του Pittsburg. Τη σκόνη την δημιούργησε ο αδερφός του τραυματία, μέσα από την εταιρεία που ίδρυσε για τον σκοπό αυτό. Στο άρθρο της η κ. Νιαώτη αναφέρει την Daily Mail ως πηγή της είδησης. Αυτό που δεν αναφέρει η κ. Νιαώτη, είναι πως στην Ελευθεροτυπία δημοσιεύεται η μισή είδηση μόνο. Και με την ευκαιρία: Σινσινάτι, προφέρεται η πόλη κυρία μου, όχι Τσιντσινάτι.
Τακτική εντυπωσιασμού ακολουθούν και τα Νέα στην κάλυψη της είδησης. Στο άρθρο του ο κ. Γιώργος Αγγελόπουλος δεν κάνει λόγο για σκεύασμα που φτιάχτηκε στο πανεπιστήμιο του Pittsburg. Παραλείπει όμως την κριτική των ειδικών όσον αφορά την αποτελεσματικότητα της μεθόδου.
Αναρρωτήθηκε κανείς γιατί οι επιστήμονες που ανακάλυψαν την νεραϊδόσκονη δεν δημοσίευσαν τα αποτελέσματα της δουλειάς τους σε κάποιο έγκυρο επιστημονικό έντυπο; Αυτό θα τους εξασφάλιζε κι ένα Nobel ιατρικής το λιγότερο.
Τελικά έχουν ή δεν έχουν δεοντολογία οι Έλληνες συντάκτες. Αν έχουν την εφαρμόζουν; Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ δημοσιογραφική δεοντολογία που να επιβάλει τέτοια μονομερή κάλυψη ειδήσεων. Ειδικά σε θέματα υγείας, τέτοια ατεκμηρίωτα δημοσιεύματα δημιουργούν ελπίδες και αναστάτωση σε τραυματίες και ασθενείς. Από το νερό του Καματερού ως τις φραπελιές, ούτε η κ. Νιαώτη ούτε ο κ. Αγγελόπουλος διδαχτήκαν κάτι;
Πού να δείς την τηλεοπτική κάλυψη του γεγονότος!
‘Πρωτοσέλιδο’!!!! Με γραφικά μισών δακτύλων που …ξαναγεννήθηκε και ‘μπαρουφολογία’ ασύστολη.
Μια που βρίσκεσαι εκεί, δεν προτείνεις να βάλουν ‘νεραϊδόσκονη’ στον φουκαρά που του τον είχε κόψει η ζηλιάρα φιλενάδα; :-))))
Πού να δείς την τηλεοπτική κάλυψη του γεγονότος!
‘Πρωτοσέλιδο’!!!! Με γραφικά μισών δακτύλων που …ξαναγεννήθηκε και ‘μπαρουφολογία’ ασύστολη.
Μια που βρίσκεσαι εκεί, δεν προτείνεις να βάλουν ‘νεραϊδόσκονη’ στον φουκαρά που του τον είχε κόψει η ζηλιάρα φιλενάδα; :-))))
Εδώ υπάρχει κάτι πολύ ενδιαφέρον: Παρά τον διάχυτο αντιαμερικανισμό που σέρνεται στην Ελλάδα (από τις ναυαρχίδες του φαινομένου είναι τουλάχιστον η μία από τις δύο εφημερίδες) όλοι είναι έτοιμοι να καταπιούν αμάσητο οποιοδήποτε “θαύμα” μας έρχεται από την Αμέρικα. Το ίδιο παρατηρείται και αλλού. Οι πιο “τουρκοφάγοι” (στα υγρά τους όνειρα) πολιτευτές μας (ένας κοντός, ένας χοντρός, ένας γυαλάκιας, ονόματα να μη λέμε τώρα) είναι οι μεγαλύτεροι θαυμαστές της Τουρκίας σαν στρατιωτική και διπλωματική μηχανή. Η ψυχολογία έχει ορισμό για αυτό: κόμπλεξ.
Εδώ υπάρχει κάτι πολύ ενδιαφέρον: Παρά τον διάχυτο αντιαμερικανισμό που σέρνεται στην Ελλάδα (από τις ναυαρχίδες του φαινομένου είναι τουλάχιστον η μία από τις δύο εφημερίδες) όλοι είναι έτοιμοι να καταπιούν αμάσητο οποιοδήποτε “θαύμα” μας έρχεται από την Αμέρικα. Το ίδιο παρατηρείται και αλλού. Οι πιο “τουρκοφάγοι” (στα υγρά τους όνειρα) πολιτευτές μας (ένας κοντός, ένας χοντρός, ένας γυαλάκιας, ονόματα να μη λέμε τώρα) είναι οι μεγαλύτεροι θαυμαστές της Τουρκίας σαν στρατιωτική και διπλωματική μηχανή. Η ψυχολογία έχει ορισμό για αυτό: κόμπλεξ.
Ντρέπομαι γιατί το έφαγα άκριτα όταν το διάβασα… Εφησυχαστηκα ότι το έγραψε η Ελευθεροτυπία που συνήθως δεν κάνει τέτοια και δεν το έψαξα…
Ντροπή τους (και η μισή δικιά μου)
Ντρέπομαι γιατί το έφαγα άκριτα όταν το διάβασα… Εφησυχαστηκα ότι το έγραψε η Ελευθεροτυπία που συνήθως δεν κάνει τέτοια και δεν το έψαξα…
Ντροπή τους (και η μισή δικιά μου)
@mpiou: δεν κάνει τέτοια συνήθως η Ελευθεροτυπία; Είσαι βέβαιος; Διότι δεν περνάει βδομάδα που να μην ανιχνεύσω παραπληροφόρηση και μονομερή παρουσίαση ειδήσεων στην Ελευθεροπατσαβούρα.
@mpiou: δεν κάνει τέτοια συνήθως η Ελευθεροτυπία; Είσαι βέβαιος; Διότι δεν περνάει βδομάδα που να μην ανιχνεύσω παραπληροφόρηση και μονομερή παρουσίαση ειδήσεων στην Ελευθεροπατσαβούρα.
Η Ελευθεροτυπία, σύμφωνα με τη δική μου στατιστική, πρόκειται για μία από τις χειρότερες λαϊκίστικες, μονόπλευρες μη αντικειμενικές φυλλάδες. Ταμπλόϊντ ολκής. Τα Νέα ακολουθούν από πολύ κοντά.
Στον αντίποδα, βάζω την Καθημερινή και δευτερευόντως σε σχετική απόσταση το Βήμα της Κυριακής. Αυτά για τις κλασσικές με “ιστορία” Αθηναϊκές εφημερίδες.
Εγώ έχω πάθει πλάκα με τα δελτία του Μεγκα που τα “παίζω” από το stream τους. Μιλάμε για ΤΟ καφενείο. Πρόκειται περί την “ειδησιογραφική” έκδοση της σαπουνόπερας για μένα. Αλλά με διαφορετική έννοια του όρου “ειδησιογραφική”. Αυτή της παραγωγής της γραφικής είδησης.
Τελευταίως, χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο τρόπος κάλυψης του νεότερου αστυνομικού φιάσκου.Τα άτομα είναι τόσο στον κόσμο τους που δε νομίζω να μπορούν να κατανοήσουν πως νοείται η καταγραφή ειδήσεων από το μέσο. Και αυτό παρόλη την πρόσβαση μέσου του ίντερνετ στα δυτικά μέσα. Αλλά ο λόγος είναι ότι έχουν μάθει να παράγουν είδηση και όχι να την καταγράφουν.
Στον αντίποδα θυμάμαι ένα δημοσιογράφο από τα Σκόπια που τον έβγαλε η κ. Ολγα Τρέμη στον “αέρα” αμέσως μετά την πρόθεση άσκησης του βέτο στο Βουκουρέστι. Αυτή του μιλούσε με στυλ “…εμείς.. το ένα” , “εμείς.. το άλλο..” αναφερόμενη προφανώς στην Ελληνική στάση. Και τον ρωτούσε “..εσείς…” . Και ο άνθρωπος, ο οποίος καθ όλη την παρουσία του φαινόταν σαστισμένος περισσότερο για το στυλ συνέντευξης παρά για τα γεγονότα τα ίδια, της λέει πάνω κάτω…”… δεν μιλώ για την κυβέρνηση ή τη χώρα μου εδώ, τα γεγονότα αναλύω από δημοσιογραφική σκοπιά…
Κρίμα για τον κ. Τσίμα δηλαδή που γίνεται μέλος αυτού του θίασου πραγματικά. Τον είχα λίγο καλύτερου επιπέδου.
Η Ελευθεροτυπία, σύμφωνα με τη δική μου στατιστική, πρόκειται για μία από τις χειρότερες λαϊκίστικες, μονόπλευρες μη αντικειμενικές φυλλάδες. Ταμπλόϊντ ολκής. Τα Νέα ακολουθούν από πολύ κοντά.
Στον αντίποδα, βάζω την Καθημερινή και δευτερευόντως σε σχετική απόσταση το Βήμα της Κυριακής. Αυτά για τις κλασσικές με “ιστορία” Αθηναϊκές εφημερίδες.
Εγώ έχω πάθει πλάκα με τα δελτία του Μεγκα που τα “παίζω” από το stream τους. Μιλάμε για ΤΟ καφενείο. Πρόκειται περί την “ειδησιογραφική” έκδοση της σαπουνόπερας για μένα. Αλλά με διαφορετική έννοια του όρου “ειδησιογραφική”. Αυτή της παραγωγής της γραφικής είδησης.
Τελευταίως, χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο τρόπος κάλυψης του νεότερου αστυνομικού φιάσκου.Τα άτομα είναι τόσο στον κόσμο τους που δε νομίζω να μπορούν να κατανοήσουν πως νοείται η καταγραφή ειδήσεων από το μέσο. Και αυτό παρόλη την πρόσβαση μέσου του ίντερνετ στα δυτικά μέσα. Αλλά ο λόγος είναι ότι έχουν μάθει να παράγουν είδηση και όχι να την καταγράφουν.
Στον αντίποδα θυμάμαι ένα δημοσιογράφο από τα Σκόπια που τον έβγαλε η κ. Ολγα Τρέμη στον “αέρα” αμέσως μετά την πρόθεση άσκησης του βέτο στο Βουκουρέστι. Αυτή του μιλούσε με στυλ “…εμείς.. το ένα” , “εμείς.. το άλλο..” αναφερόμενη προφανώς στην Ελληνική στάση. Και τον ρωτούσε “..εσείς…” . Και ο άνθρωπος, ο οποίος καθ όλη την παρουσία του φαινόταν σαστισμένος περισσότερο για το στυλ συνέντευξης παρά για τα γεγονότα τα ίδια, της λέει πάνω κάτω…”… δεν μιλώ για την κυβέρνηση ή τη χώρα μου εδώ, τα γεγονότα αναλύω από δημοσιογραφική σκοπιά…
Κρίμα για τον κ. Τσίμα δηλαδή που γίνεται μέλος αυτού του θίασου πραγματικά. Τον είχα λίγο καλύτερου επιπέδου.
Είδα τη θριαμβευτική “είδηση” στο Buzz. To έψαξα λίγο παραπάνω στο Internet και μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Έστειλα αμέσως αυτό το e-mail στον κ. Αγγελόπουλο των ΝΕΩΝ χωρίς να περιμένω απάντηση, απλώς για να του δείξω ότι υπάρχει κι ένα πράγμα που λέγεται δεοντολογία:
Αγαπητέ κ. Αγγελόπουλε,
Η εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ στο φύλλο της Παρασκευής 02.05.08, δημοσίευσε μία “είδηση” σε επιμέλειά σας με τίτλο: Κομμένο Δάχτυλο Αναγεννήθηκε!
Ενημερώθηκα για τη δημοσίευση την ίδια ημέρα από την τρέχουσα ροή του Buzz -εύκολα θα βρείτε τη σχετική ανάρτηση στα “Νέα”, καθώς και το σχολιασμό της. Οι ενστάσεις αρκετές και οι λόγοι δυσπιστίας ακόμα περισσότεροι από αυτούς που αναφέρονται στο σχολιασμό. Κάτι περισσότερο θα περίμενε κάποιος από επαγγελματίες της ενημέρωσης, τη στιγμή που ερασιτέχνες και από τον Η/Υ του σπιτιού τους μέσα σε 20′ σκιαγραφούν μία πολύ σφαιρικότερη εικόνα της “είδησης”.
Εν πάση περιπτώσει, επειδή μιλάμε απουσία σας, θα ήταν καλό να είχαμε και μία δική σας τοποθέτηση.
Φιλικά κ.λπ.
Καπάκι μετά βλέπω στο Buzz ένα άρθρο στους e-Roosters για μία δημοσιογραφική κακοτοπιά του ΒΗΜΑΤΟΣ που μακέλεψε ένα άρθρο του INDEPENDENT (νομίζω ότι μπορείτε να βρείτε εύκολα τις σχετικές αναρτήσεις, ε; διστάζω να βάλω tags). To διαβάζω και… τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει; Μα βέβαια, πριν λίγο είχα ανακαλύψει στην ηλεκτρονική έκδοση των ΝΕΩΝ μία κλοπή από αμερικάνικη εφημερίδα ενός άρθρου με το ίδιο ακριβώς θέμα! Και ο κλέφτης ήταν πάλι ο κ. Αγγελόπουλος! Καλά κάνω, τελικά, και δεν εμπιστεύομαι αυτό το όνομα -είτε σε λαϊκούς τραγουδιστές είτε σε ποιοτικούς σκηνοθέτες είτε σε οργανώτριες Ολυμπιακών Αγώνων είτε σε συντάκτες των ΝΕΩΝ.
Εξηγούμαι, πάντως, ότι εδώ και πολλά χρόνια δεν προλαβαίνω να διαβάσω εφημερίδες. Ενημερώνομαι λίγο από το Internet, λίγο από τους γνωστούς μου, λίγο από την τηλεόραση και λίγο από τα πρωτοσέλιδα στα περίπτερα. Μπορεί ν’ ακούγομαι αφελής αλλά δεν είχα καταλάβει το επίπεδο των ελληνικών εφημερίδων μέχρι πρότινος.
Ήθελα να τα εκφράσω κάπου όλα τα παραπάνω, οι τελευταίες μέρες ήταν αποκαλυπτικές για μένα!
Είδα τη θριαμβευτική “είδηση” στο Buzz. To έψαξα λίγο παραπάνω στο Internet και μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Έστειλα αμέσως αυτό το e-mail στον κ. Αγγελόπουλο των ΝΕΩΝ χωρίς να περιμένω απάντηση, απλώς για να του δείξω ότι υπάρχει κι ένα πράγμα που λέγεται δεοντολογία:
Αγαπητέ κ. Αγγελόπουλε,
Η εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ στο φύλλο της Παρασκευής 02.05.08, δημοσίευσε μία “είδηση” σε επιμέλειά σας με τίτλο: Κομμένο Δάχτυλο Αναγεννήθηκε!
Ενημερώθηκα για τη δημοσίευση την ίδια ημέρα από την τρέχουσα ροή του Buzz -εύκολα θα βρείτε τη σχετική ανάρτηση στα “Νέα”, καθώς και το σχολιασμό της. Οι ενστάσεις αρκετές και οι λόγοι δυσπιστίας ακόμα περισσότεροι από αυτούς που αναφέρονται στο σχολιασμό. Κάτι περισσότερο θα περίμενε κάποιος από επαγγελματίες της ενημέρωσης, τη στιγμή που ερασιτέχνες και από τον Η/Υ του σπιτιού τους μέσα σε 20′ σκιαγραφούν μία πολύ σφαιρικότερη εικόνα της “είδησης”.
Εν πάση περιπτώσει, επειδή μιλάμε απουσία σας, θα ήταν καλό να είχαμε και μία δική σας τοποθέτηση.
Φιλικά κ.λπ.
Καπάκι μετά βλέπω στο Buzz ένα άρθρο στους e-Roosters για μία δημοσιογραφική κακοτοπιά του ΒΗΜΑΤΟΣ που μακέλεψε ένα άρθρο του INDEPENDENT (νομίζω ότι μπορείτε να βρείτε εύκολα τις σχετικές αναρτήσεις, ε; διστάζω να βάλω tags). To διαβάζω και… τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει; Μα βέβαια, πριν λίγο είχα ανακαλύψει στην ηλεκτρονική έκδοση των ΝΕΩΝ μία κλοπή από αμερικάνικη εφημερίδα ενός άρθρου με το ίδιο ακριβώς θέμα! Και ο κλέφτης ήταν πάλι ο κ. Αγγελόπουλος! Καλά κάνω, τελικά, και δεν εμπιστεύομαι αυτό το όνομα -είτε σε λαϊκούς τραγουδιστές είτε σε ποιοτικούς σκηνοθέτες είτε σε οργανώτριες Ολυμπιακών Αγώνων είτε σε συντάκτες των ΝΕΩΝ.
Εξηγούμαι, πάντως, ότι εδώ και πολλά χρόνια δεν προλαβαίνω να διαβάσω εφημερίδες. Ενημερώνομαι λίγο από το Internet, λίγο από τους γνωστούς μου, λίγο από την τηλεόραση και λίγο από τα πρωτοσέλιδα στα περίπτερα. Μπορεί ν’ ακούγομαι αφελής αλλά δεν είχα καταλάβει το επίπεδο των ελληνικών εφημερίδων μέχρι πρότινος.
Ήθελα να τα εκφράσω κάπου όλα τα παραπάνω, οι τελευταίες μέρες ήταν αποκαλυπτικές για μένα!