Στα τσακίδια

Με το Νίκο Ρωμανό μας χωρίζει ωκεανός. Ιδεολογικά και βεβαίως, στην κυριολεξία. Μας χωρίζουν επίσης ο τοίχος της φυλακής και 30 χρόνια. Είμαι δηλαδή από αυτούς που ο Ρωμανός απέστειλε προκαταβολικώς στα τσακίδια, δυο μέρες πριν ξεκινήσει την απεργία πείνας.

IMG_4833

Τοιχογραφία στην οδό Falls του Belfast. «The way a society treats children reflects not only its qualities of compassion and protective caring but also its sense of justice, its commitment to the future, its urge to enhance the human condition for coming generations». Φωτογραφία: λ:ηρ, 2011.

Ο Νίκος Ρωμανός πλησιάζει τις 21 μέρες απεργίας πείνας. Γνωρίζουμε πως μετά τις πρώτες 3 βδομάδες ο οργανισμός του απεργού πείνας αρχίζει να τρώει τις σάρκες του με αποτέλεσμα να χάνει μυική μάζα και μυελό.

Γνωρίζουμε επίσης ότι ο Νίκος Ρωμανός επιδιώκει τις φοιτητικές άδειες που δικαιούται ως «πολιτικό εκβιασμό ώστε να [κερδίσει] ανάσες ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού».

Η ιδεολογία του Νίκου Ρωμανού δεν με αφορά. Με αφορά όμως η ομαλότητα μιας αστικής δημοκρατίας, του Ελληνικού πολιτεύματος δηλαδή. Η στάση της πολιτείας απέναντι στο Νίκο Ρωμανό είναι πιο επιζήμια για πολίτευμα απ΄όσο θα ήταν ο ίδιος ελεύθερος ακόμη και ως δραπέτης.

Η θέση του Ρωμανού απέναντι στο πολίτευμα είναι ξεκάθαρη. Με τρομάζει όμως η στάση του πολιτεύματος (δια της πολιτειακής εκδικητικότητας) απέναντι στον εαυτό του. Ένα πολίτευμα με ελλειματική ισονομία, προβληματική ισοπολιτεία, και επιλεκτικό σεβασμό ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν περιμένει τον Νίκο Ρωμανό και τους ομοϊδεάτες του να το καταλύσουν. Έχει ήδη καταλυθεί από μόνο του.

Δεν δέχομαι ούτε για μια στιγμή πως η απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού έχει να κάνει με το δικαίωμά του στην εκπαίδευση. Το δικαίωμα αυτό δεν του το ‘χει στερήσει κανείς. Στη φυλακή μπορεί να έχει βιβλία. Μπορεί να συμμετέχει στα εκπαιδευτικά προγράμματα της φυλακής. Και στα επισκεπτήρια να του κάνουν φροντιστήρια όσοι εθελοντές επιθυμούν. Μπορεί επίσης να βελτιώσει τ’ αγγλικά του και να παρακολουθεί MOOCs μέσω του διαδικτύου. Η φυλακή δηλαδή δεν του στερεί το δικαίωμα στην εκπαίδευση — δεν μπορεί όμως να το εξασκεί απεριόριστα.

Η απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού αναδεικνύει την πολιτειακή ένδοια της Ελλάδας. Δείχνει πόσο ελλειματικό είναι το πολίτευμα. Τόσο ελλειματικό, που τελικά είναι εύθραυστο. Όχι υπο το βάρος ενός Νίκου Ρωμανού, όχι. Το πολίτευμα είναι εύθραυστο επειδή εδώ και χρόνια ανεχόμαστε τον επιλεκτικό σεβασμό θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Επειδή ανεχόμαστε μια ανεπαρκέστατη έννοια ισονομίας και μια παρωδία ισοπολιτείας. Επειτα από τόσα χρόνια η ανοχή πλέον γίνεται συγκάλυψη και συνενοχή. Αυτή την μαυρίλα αναδεικνύει η απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού. Και γι αυτό μας αξίζουν τα τσακίδια του.

Share

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *