Διαδικτυακός καλός φίλος με ρώτησε γιατί μάχομαι την επέκταση του ΔΠΘ στη Δράμα. Η ερώτηση ήταν στοργική και καλόπιστη. Το πνεύμα της ήταν απλό: αφού όσο και να γράφεις, οι τσαπατσούληδες και οι μέτριοι θα το στήσουν το τσαντίρ-μαχαλά πανεπιστήμιο. Παραθέτω την απάντησή μου.

[Μάχομαι την επέκταση του ΔΠΘ στη Δράμα γ]ια δυο λόγους: οδηγεί τη Δράμα (1) και την Παιδεία (2) σε παραπέρα υποβάθμιση.

1. Για τη Δράμα (ρε γαμώτο!)

Μια σχολή πληροφορικής με 150 φοιτητές ούτε οικονομική ανάπτυξη θα φέρει ούτε και πνευματική. Δεχόμενοι όμως οι Δραμινοί — μέσω τωνπολιτευτών τους — το πανεπιστήμιο, δίνουν άλλοθι στην Κυβέρνηση. Η οποία θα μπορεί να λέει για τα επόμενα 10-20 χρόνια: θέλατε πανεπιστήμιο. Σας το κάναμε. Τώρα πρέπει να φροντίσουμε κι άλλες περιοχές. Οπότε μην μας ενοχλείτε με άλλα αιτήματα. Αχάριστοι είστε;

Θα εγκλωβιστεί η Δράμα λοιπόν σε μια προσπάθεια ανάπτυξης η οποία όμως είναι θνησιγενής.

Παρομοίως εγκλωβίστηκε η Δράμα με το Τελωνείο της Εξοχής. Από τη μεταπολίτευση και μετά θέλαμε τελωνείο στα σύνορα με τη Βουλγαρία. Μας έγινε εμμονή και ψύχωση. Το αποκτήσαμε λίγους μήνες πριν μπει η Βουλγαρία στην ΕΕ. Το τελωνείο σήμερα είναι άχρηστο λόγω ΕΕ. Στο μεταξύ αφού ικανοποιήθηκε αυτή η μεταπολιτευτική μωροφιλοδοξία των Δραμινών πολιτευτών κι αφού ξοδέψαμε 30 χρόνια επιδιώκοντας την υλοποίησή της,
χάσαμε τον μπούσουλα και δεν μπορούμε να σκεφτούμε ρεαλιστικά πώς θα πάει μπροστά ο τόπος.

2. Για την ανώτατη παιδεία.

Δεν πιστεύω βρε Διονύση πως στήνοντας πανεπιστήμια τσαντίρ-μαχαλά προσφέρουμε τίποτα στο μέλλον του τόπου. Η Ιατρική στην Αλεξανδρούπολη, η Νομική στην Κομοτηνή, η Πολυτεχνική στην Ξάνθη, και τα μυαλά στα κάγκελα. Πού είδαμε κατακερματισμένο πανεπιστήμιο να προκόβει;

Η ίδια η μελέτη για την επέκταση (την οποία δεν δημοσιεύουν οι
υπεύθυνοι του ΔΠΘ) είναι ένα δείγμα τσαπατσουλιάς κι ασχετοσύνης. Κανένα όραμα, καμιά προσπάθεια να δρομολογηθεί μια επέκταση ανταγωνιστική και προς τα καλά Ελληνικά πανεπιστήμια αλλά και προς τα ευρωπαϊκά δεδομένα.

Φτιάξε ένα τμήμα στη Δράμα, βρες 5-6 καθηγητές (εποχούμενους και όχι ιπτάμενους αφού δεν υπάρχει βολικό αεροδρόμιο), κι όλο και κάποιος απελπισμένος φοιτητής θα βρεθεί να ενισχύσει τον τζίρο μερικών σουβλατζίδικων.

Είναι πράγματα που συμβαίνουν σε ευρωπαϊκή χώρα τον 21ο αιώνα αυτά. Με προσβάλλουν και ως Δραμινό, και ως Έλληνα, και ως πανεπιστημιακό.

Δεν μάχομαι απλώς την επέκταση του ΔΠΘ. Μάχομαι την παρακμή στην οποία οδηγείται η γεννέθλια πόλη και η ανώτατη παιδεία στον τόπου μου.

Χαιρετισμούς από το ανοιξιάτικο (!) Σικάγο.

[…]

ΥΓ: Πιστεύω πως είμαστε ικανοί για κάτι καλύτερο και ως χώρα και ως λαός. Η πίστη αυτή δεν είναι προϊόν κάποιος ρομαντικής αντίληψης που μοιραία συναρπάζει τους απόδημους (κλείνω 18 έτη εκτός). Υπάρχει στην Ελλάδα και ενέργεια και ταλέντο και νοημοσύνη. Προϋποθέσεις χρειάζονται.

Γι αυτό όσο πιο πολύ μιλάμε και γράφουμε και εκθέτουμε τους μετρίους και τους γελοίους, τόσο περισσότερο δημιουργούμε τις συνθήκες για να ανθίσουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις: κάποια στιγμή οι τσαπατσούληδες, οι μέτριοι, οι γλύφτες θα καταλάβουν πως δεν τους παίρνει πια.