Γιάννενα, άνοιξη του 1987, μέρα ηλιόλουστη, ό,τι έπρεπε για καφέ στα Λιθαρίτσια. Εκεί τότε γνώρισα τον Λεωνίδα Κύρκο. Ω, τον αγαπητό συνονόματο, είπε. Από τότε έτσι προσφωνούσαμε ο ένας τον άλλο, απολαμβάνοντας τη συνωνυμία μας. Κρατήσαμε μια επαφή, περισσότερο προσωπική παρά πολιτική. Αν βρισκόμουν Αθήνα θα βρισκόμασταν έστω και για λίγο.

Από γράμμα του Λεωνίδα λίγο πριν το έμφραγμα του 2007. Τα δικά μου τρεχάματα με τη δουλειά, λίγο οι περιπέτειες με την υγεία του, σταμάτησαν την αλληλογραφία μας.

Τελευταία φορά τον είδα το 2007, λίγο μετά το γάμο της Sinead και του Γιώργου. Καθήσαμε για καφέ κοντά στο σπίτι του. Μου έδωσε το βιβλίο του. Μιλήσαμε ώρα. Κάθε τόσο σταματούσαν γνωστοί του και άγνωστοι να του πουν καλημέρα, μια καλή κουβέντα για το βιβλίο του, και να τον ρωτήσουν πώς ειναι, πού θα πάει το καλοκαίρι, πώς βλέπει τα πράγματα. Πριν επιστρέψω στο Σικάγο εκείνο το καλοκαίρι του έστειλα ένα γράμμα με τις (θετικές) εντυπώσεις μου για το βιβλίο του και τις (αρνητικές) ανησυχίες μου για την Ελλάδα. Λίγες μέρες αργότερα έλαβα την απάντησή του ταχυδρομημένη στις ΗΠΑ. Ήταν το τελευταίο γράμμα που πήρα από τον αγαπητό συνονόματο. Πέντε μέρες αργότερα ήταν στο νοσοκομείο με έμφραγμα.

Δεν ξαναβρεθήκαμε απο το 2007, αν και ακολούθησαν τρία ταξίδια στην Ελλάδα. Μιλήσαμε από το τηλέφωνο τα Χριστούγεννα του 2008 και τον άκουσα αδύναμο.

Ένας φίλος μου έγραψε παλιότερα για τον Κύρκο πως αντιστάθηκε σε ό,τι άξιζε να αντισταθεί κανείς στις εποχές που έζησε: Ναζί, Σταλινισμό, Χούντα, Λαϊκισμό. Είναι μεγάλη υπόθεση να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα μια ζωή και στο τέλος να δικαιώνεσαι για κάθε μια από τις αντιστασιακές επιλογές σου. Ο αγαπητός συνονόματος όμως ήταν κάτι μεγαλύτερο από αυτό. Είχε μοναδική ικανότητα να κάνει υπερβάσεις δίχως υπερβολές, και ιστορικούς συμβιβασμούς δίχως φανφάρες. Ήταν ο πιο μετριοπαθής, διαλλακτικός, και ορθολογιστής πολιτικός που γνώρισα ποτέ μου στην Ελλάδα. Είχε μια ωραία ανθρωπιά μέσα του ο Λεωνίδας.

Το φερε η τύχη εκείνη την άνοιξη του 1987 να γνωριστώ μ’ έναν εξαιρετικό άνθρωπο. Να βρεθώ μαζί του για ωραίες συζητήσεις στα Εξάρχεια στα χρόνια που ακολούθησαν. Και σήμερα, 8000 χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο που ανταμώσαμε τελευταία φορά, να αισθάνομαι μια ανείπωτη λύπη μαζί και χαρά. Λύπη που δεν θα τον ξαναδώ. Χαρά (και ευγνωμοσύνη) για τις αναμνήσεις και τα μαθήματα που μου άφησε.