Το πρόσφατο ταξίδι στην Αθήνα μου επιφύλαξε δυο συναντήσεις Διονυσιακών διαστάσεων.

Στο Μοναστηράκι δίπλα στο σταθμό αντάμωσα, για πρώτη φορά, το Νίκο Κοεμτζή:

Ο Νίκος ήταν πρωτότοκος,
τον άλλον λέγαν Δημοσθένη …

Αγόρασα το βιβλίο του και συνέχισα προς το Θησείο.  Κι εκεί,

την παιδική μου φίλη,
την είδα ξαφνικά,
να στέκει, και να με κοιτά …

Μου είπε για αγάλματα κομμάτια, τη ζωή της, βομβαρδισμένες πόλεις, ναυάγια στο βυθό.  Πόνεσα, ένοιωσα τον πόνο της, βαθύ, βουβό, οξύ.

Τι αναγκάζει μια γυναίκα να παραμένει εγκλωβισμένη σε μια επίκτητη δυστυχία;  Ποιά δαιμόνια την καθηλώνουν σε μια σχέση υποταγής και διαρκούς εξευτελισμού;  Τι φόβος την κρατάει δέσμια ενός ανθρώπου που την μεταχειρίζεται ως αντικείμενο;  Πώς μια γυναίκα έξυπνη, μορφωμένη και καλλιεργημένη, ταξιδεμένη, όμορφη απ’ έξω κι από μέσα, αφήνει τον εαυτό της στα χέρια ενός ignoramus, που ασκεί πάνω της λεκτική βία, που την προσβάλλει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί;

Φοβάται τη μοναξιά και την εξορκίζει αποδεχόμενη την ευτέλεια της σχέσης;  Φοβάται να αντικρύσει το ανθρώπινο βάρος της ιστορίας της;  Και ψυχή ει μέλλει γνώσεσθαι αυτήν εις ψυχήν αυτή βλεπτέον.

Άκουγα την ιστορία της από το Θησείο ως τη Ρωμαϊκή Αγορά και πίσω, ώρες πολλές.   Πόνος, παράπονο, φόβος, απορία, ελπίδα, όλα μαζί μια κραυγή αγωνίας έπειτα από χρόνια σιωπής.  Πώς να την βοηθήσεις, τι να της πρωτοπείς;   Της είπα για κανα δυο γνωστούς μου καλούς ψυχολόγους στην Αθήνα.  Έναν για να δει η ίδια κι έναν για να δουν μαζί με τον «άνθρωπό» της ως ζευγάρι, επειδή ήθελε να το παλαίψει λίγο ακόμη.  Ήρθε η ώρα να πάμε στις δουλειές μας.

Σβηνούν τα βήματα στη σκάλα, κανείς.
Θα πλανηθούμε μοναχοί