“Δεν μπορείς να πείς, είμαστε χώρα του δήθεν” παρατήρησε ο Γιώργος κατά τη βόλτα μας στο Μικρολίμανο.
Τέλη Οκτωβρίου 2006 ταξίδεψα στην Ελλάδα για λίγες μέρες, με ευγενική πρόσκληση του περιοδικού Economist. Ακολουθούν οι εντυπώσεις μου από το ταξίδι.
Στη διαδρομή από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο δυσκολεύτηκα να πιστέψω πως βρίσκομαι στην πόλη που φιλοξένησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες πριν 2 χρόνια. Δισεκατομμύρια ξοδεύτηκαν για τη μεγαλύτερη μωροφιλοδοξία της Ελλάδας και ουσιαστικές βελτιώσεις και παρεμβάσεις δεν έγιναν. Τα αυτοκίνητα παραμένουν σταθμευμένα στα πεζοδρόμια (όταν αυτά υπάρχουν), τα μπάζα και τα σκουπίδια οριοθετούν τα πρανή των δρόμων, και πάει λέγοντας.
Στο ξενοδοχείο άνοιξα την τηλεόραση για λίγο. Στα κανάλια κυριαρχούν σήμερα δύο μεγάλα θέματα: η “Αννούλα της Κατοχής” και οι “Καυστήρες-Δηλητήριο”. From sensationalism to hysteria. Μου έκανε εντύπωση η διαλεκτική των “δημοσιογράφων” που διακόπτουν ο ένας τον άλλο, μιλούν μαζί, και άκρη δεν βγάζουν. Ενημέρωση, δηλαδή, μπουζούκι.
Η Αννούλα της Κατοχής είναι μια γυναίκα που υιοθετήθηκε από μια οικογένεια κατά τη διάρκεια της κατοχής προκειμένου να επιβιώσει. Τα αδέρφια της την αναζητούν και ο Alter πιστεύει πως την βρήκε.
Οι Καυστήρες-Δηλητήριο είναι το θέμα των δύο παιδιών που πέθαναν από ασφυξία σε ξενοδοχείο στην Κέρκυρα, όταν μονοξείδιο του άνθρακα διέρευσε στο δωμάτιό τους. Στο Mega ο δημοσιογράφος στο μεσαίο παράθυρο κατακρίνει τη δημοσιογράφο στο αριστερό παράθυρο επειδή ο διευθυντής του ξενοδοχείου δεν έδωσε “λεπτομερείς λεπτομέρειες”! Φυσικά ανιχνευτές μονοξειδίου δεν υπήρχαν στο ξενοδοχείο.
Στο μεταξύ κάποιοι χριστιανοί έχουν αναστατωθεί με τη νέα παράσταση του Τζίμη Πανούση. Διαδηλώσεις, σταυροί, κεριά, μετάνοιες.
Ποιοτική τηλεόραση στην Ελλάδα σήμερα κάνει ο Ηλίας Μαμαλάκης. Κι αν τον έχετε δει και δεν σας έχει κάνει εντύπωση, ξανασκεφτείτε το. Το πρόγραμμά του είναι ποιοτικό σε σύγκριση με την υπόλοιπη σαβούρα που κυκλοφορεί μπροστά στις κάμερες.
Πρωινή ενημερωτική εκπομπή:
Η τηλεπαρουσιάστρια: Λάμπρο καλημέρα… Λάμπρο σε ακούμε… Λάμπρο σε ευχαριστούμε…
Ο Λάμπρος: Από εδώ ξεκινούν οι καταλήψεις κι από εδώ καταλήγουν…
Ενημερωτική εκπομπή μιας κυρίας Δρούζα.
Καλεσμένος ο Δ. Κρεμαστινός. Κάθε φορά που πάει να πει κάτι ο άνθρωπος η κ. Δρούζα τον διακόπτει και τον συμπληρώνει με άσχετες παρεμβάσεις και απίστευτες ερωτήσεις. Το αποκορύφωμα της εκπομπής; “Πολύ σημαντικό πράγμα” το μυοκάρδιο κατά την κ. Δρούζα.
Τηλεοπτική εκπομπή με συντονιστή τον Ι. Πρετεντέρη.
Μιλάνε μαζί και ταυτοχρόνως οι καλεσμένοι χωρίς φυσικά να ακούγεται κανείς. Μπουλούκι.
Στο μεταξύ οι βαρυσήμαντες δηλώσεις του T. Blair για το περιβάλλον (για την έκθεση Stern που δημοσιεύτηκε στις 30.10.2006) θάβονται από τα καναλιά. Κυριαρχούν οι ειδήσεις για τα επεισόδια στα γήπεδα και για τον σκυλοκαβγά Τριανταφυλλόπουλου και Ρουσόπουλου. Απίστευτα πράγματα δηλαδή!
είστε πολύ ευγενικός, ή βαριέστε να γράψετε περισσότερα. Αυτά που γράφετε είναι ελάχιστα σε σχέση με τον όγκο του οχετού που παράγει η Τιβι…
είστε πολύ ευγενικός, ή βαριέστε να γράψετε περισσότερα. Αυτά που γράφετε είναι ελάχιστα σε σχέση με τον όγκο του οχετού που παράγει η Τιβι…
Μα και βέβαια βλέπουμε Ηλία Μαμαλάκη! Ο τύπος είναι κορυφή. Κάποιοι θεωρούν λιγάκι σαχλό το ύφος του (έτσι μου φάνηκε κι εμένα όταν τον πρωτοείδα) αλλά αν κάτσει κανείς να παρακολουθήσει την εκπομπή του τότε διαπιστώνει ότι έχει πολλά καλά στοιχεία: επιλεγμένες συνταγές, χιούμορ, ευαισθησία, ενδιαφέρουσες ιστορικές αναφορές, μοναδικές λεπτομέρειες της καθημερινότητας του τόπου που επισκέπτεται, εξαιρετική σκηνοθεσία/φωτογραφία, προσεγμένη μουσική επένδυση (κλπ. κλπ.) … και κάτι που λείπει δυστυχώς από πολλούς: ευγένεια. Είναι ωραίο να βλέπεις τον κυρ Ηλία να κάνει την γιαγιά στο τελευταίο κουτσοχώρι (που ζυμώνει την πίτα) να νιώθει ο πιο σημαντικός άνθρωπος του κόσμου. Thumbs up!!
Ξέρω ότι δεν ήρθες στην Ελλάδα για να δεις τηλεόραση αλλά σε προκαλώ να παρακολουθήσεις έστω και για λίγο μια βραδυνοκυριακάτικη εκπομπή στην οποία εμφανίζεται και μια αγελάδα: όταν μάθεις για την “αποστολή” που έχουν αναθέσει στην αγελάδα νομίζω ότι θα συμπληρώσεις την εικόνα που περιγράφεις παραπάνω… πρόκειται για το κερασάκι στην τούρτα
περί ορέξεως κολοκυθόπιτα (αλλά θα μου επιτρέψετε να επιλέξω την κολοκυθόπιτα του Μαμαλάκη)
Μα και βέβαια βλέπουμε Ηλία Μαμαλάκη! Ο τύπος είναι κορυφή. Κάποιοι θεωρούν λιγάκι σαχλό το ύφος του (έτσι μου φάνηκε κι εμένα όταν τον πρωτοείδα) αλλά αν κάτσει κανείς να παρακολουθήσει την εκπομπή του τότε διαπιστώνει ότι έχει πολλά καλά στοιχεία: επιλεγμένες συνταγές, χιούμορ, ευαισθησία, ενδιαφέρουσες ιστορικές αναφορές, μοναδικές λεπτομέρειες της καθημερινότητας του τόπου που επισκέπτεται, εξαιρετική σκηνοθεσία/φωτογραφία, προσεγμένη μουσική επένδυση (κλπ. κλπ.) … και κάτι που λείπει δυστυχώς από πολλούς: ευγένεια. Είναι ωραίο να βλέπεις τον κυρ Ηλία να κάνει την γιαγιά στο τελευταίο κουτσοχώρι (που ζυμώνει την πίτα) να νιώθει ο πιο σημαντικός άνθρωπος του κόσμου. Thumbs up!!
Ξέρω ότι δεν ήρθες στην Ελλάδα για να δεις τηλεόραση αλλά σε προκαλώ να παρακολουθήσεις έστω και για λίγο μια βραδυνοκυριακάτικη εκπομπή στην οποία εμφανίζεται και μια αγελάδα: όταν μάθεις για την “αποστολή” που έχουν αναθέσει στην αγελάδα νομίζω ότι θα συμπληρώσεις την εικόνα που περιγράφεις παραπάνω… πρόκειται για το κερασάκι στην τούρτα
περί ορέξεως κολοκυθόπιτα (αλλά θα μου επιτρέψετε να επιλέξω την κολοκυθόπιτα του Μαμαλάκη)
Δεν νομίζω ότι είμαστε η χώρα του δήθεν, όσο είμαστε η χώρα της υπερβολής. Δυστυχώς αυτή τη στιγμη στην καθημερινότητα του Έλληνα (και ιδιαίτερα στην “ενημέρωσή” του) κερδίζει κατα κράτος η υπερβολή. Και ο κόσμος ο οπόιος ψάχνει εναγωνίως μία διέξοδο στα προβλήματα του, εθίζεται στην υπερβολή αυτή που πλέον του σερβίρεται ανεξέλεγκτα.
Έχοντας ζήσει στην Αμερική για οκτώ χρόνια πλέον έχω δεί πολλά παραδείγματα καταστάσεων όπου το “δήθεν” επικρατεί. Η επιτυχία σχετίζεται άμεσα με το πόσο καλός “πωλητής” είναι ο κρινόμενος ανά περίπτωση. Οι καλύτεροι πωλητές αναδεικνύονται και προχωρούν. Οι υπόλοιποι… προσπαθούν και αυτοί να γίνουν “δήθεν”.
P.S. Να περάσεις υπέροχα στην Ελλάδα…
Δεν νομίζω ότι είμαστε η χώρα του δήθεν, όσο είμαστε η χώρα της υπερβολής. Δυστυχώς αυτή τη στιγμη στην καθημερινότητα του Έλληνα (και ιδιαίτερα στην “ενημέρωσή” του) κερδίζει κατα κράτος η υπερβολή. Και ο κόσμος ο οπόιος ψάχνει εναγωνίως μία διέξοδο στα προβλήματα του, εθίζεται στην υπερβολή αυτή που πλέον του σερβίρεται ανεξέλεγκτα.
Έχοντας ζήσει στην Αμερική για οκτώ χρόνια πλέον έχω δεί πολλά παραδείγματα καταστάσεων όπου το “δήθεν” επικρατεί. Η επιτυχία σχετίζεται άμεσα με το πόσο καλός “πωλητής” είναι ο κρινόμενος ανά περίπτωση. Οι καλύτεροι πωλητές αναδεικνύονται και προχωρούν. Οι υπόλοιποι… προσπαθούν και αυτοί να γίνουν “δήθεν”.
P.S. Να περάσεις υπέροχα στην Ελλάδα…