Καλοκαίρι του 2007: η Ελλάδα καίγεται και γίνεται φανερή η αναποτελεσματικότητα του κράτους. Η Υπουργός Εξωτερικών μιλά — ελαφρά τη καρδία — για ασύμμετρη απειλή.
Φθινόπωρο του 2008: η ασύμμετρη απειλή έχει εκλείψει (λόγω Ολυμπιακής εκεχειρίας άραγε;) αλλά ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ διαπιστώνει νοθεία στη διαδικασία της συνταγματικής αναθεώρησης και την καταγγέλει.
Τι κοινό έχουν τα δύο αυτά περιστατικά; Οφείλονται στην ελαφρομυαλιά των πολιτικών μας. Και τα δυο περιστατικά ξεφούσκωσαν μέσα σε λίγες μέρες αφού, εκ των πραγμάτων, δεν είχαν καμιά τεκμηρίωση ούτε και λογική.
Η ασύμμετρη απειλή αποδείχτηκε εποχιακή — λες κι ο ασύμμετρος εχθρός-δολιοφθορεύς τα είχε βάλει με τον Βύρωνα Πολύδωρα. Μόλις πήγε σπίτι του ο κ.Πολύδωρας αποσύρθηκε κι η ασύμμετρη απειλή.
Πρόσκαιρη αποδείχτηκε και η νοθεία της αναθεώρησης. Ποιός τη θυμάμαι πια κι ας πέρασε μόλις ένας μήνας! Εδώ, λίγο πολύ, το ΠΑΣΟΚ κατήγγειλε πως βιάσθηκε το Σύνταγμα και το Πολίτευμα και τελικά αποδείχτηκε πως η υπόθεση ήταν φούσκα. Διότι πώς είναι δυνατόν το ΠΑΣΟΚ σήμερα να μην επιδιώκει τη συστηματική διερεύνηση του βιασμού του πολιτεύματος; Μόνο κατά τη διάρκεια της ΔΕΘ έχει το ΠΑΣΟΚ δημοκρατικές ευαισθησίες;
Φυσικά όχι. Έχουμε να κάνουμε δηλαδή με πολιτικούς που δεν ζυγίζουν σοβαρά τα δεδομένα και την πραγματικότητα που έχουν μπροστά τους. Ήταν ευκολότερο για την κ. Μπακογιάννη να αποδώσει τις καταστροφές πέρσι στον αόρατο εχθρό παρά στον εξώφθαλμα ανίκανο συνάδελφό της του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης. Αντιμέτωπος προ μεγαλύτερης κρίσεως, παλιότερος υπουργός εξωτερικών αντί να αποδώσει το κακό σε ασύμμετρες απειλές έβρισε στα ίσια: «αυτά δεν είναι στρατά, αυτά είναι σκάτα» φέρεται να είχε πει ο Θόδωρος Πάγκαλος πάνω στην κρίση των Ιμίων.
Το ίδιο κι ο κ. Παπανδρέου: έπρεπε κάτι να πει πριν πάει ο πρωθυπουργός στην έκθεση. Να γίνει λίγο τσερτσελές. Κι ανακαλύψαν τη νοθεία. Μόνο που όταν κάνεις τσερτσελέ με τους θεσμούς, το μόνο που πετυχαίνεις είναι να τους υπονομεύεις. Αυτό είμαι βέβαιος πως το γνωρίζει ο κ. Παπανδρέου και οι περισσότεροι πολιτικοί. Τώρα γιατί το αγνοούν, είναι άλλη ερώτηση.
Στο πλαίσιο της απίστευτα αβάσταχτης ελαφρομυαλιάς της πολιτικής μας κινείται και ο ψευτο-τσαμπουκάς του κ. Καραμανλή, στο ζήτημα των διαφωνούντων βουλευτών. Στο ίδιο πλαίσιο ελαφρότητας κινούνται κι οι διαφωνούντες βουλευτές (και για σένα το λέω Σταύρο που σε γνωρίζω χρόνια) που απαιτούν τη θυσία της Ιφιγένειας (δηλαδή του Θ. Ρουσόπουλου). Έστω και εκδιώκεται από την κυβέρνηση ο κ. Ρουσόπουλος. Τι ακριβώς θα αλλάξει; Θα προκύψει μορφωμένος, καλλιεργημένος, μετριοπαθής, τίμιος, φιλαλήθης, σεμνός και ταπεινός νέος κυβερνητικός εκπρόσωπος; Δηλαδή πού τον κρύβουν τώρα και δεν ξέρουμε πως υπάρχει τέτοιος άνθρωπος στη Ν.Δ.; Και γιατί δεν τον κατονομάζουν οι διαφωνούντες;