Χτες έκανε μια υπέροχη μέρα στην Αθήνα. Αποφασίσαμε να βγούμε με φίλους για μεσημεριανό στο Πόρτο Ράφτη. Στη διαδρομή, σταματήσαμε να θαυμάσουμε το Ιερό της Βραυρώνιας Αρτέμιδος κοντά στο Μαρκόπουλο.
Φτάσαμε στις 1:30μμ και βρήκαμε τον χώρο κλειδαμπαρωμένο, ημέρα Σάββατο. Δεν υπήρχε κάποια απεργιακή κινητοποίηση που να δικαιολογεί το κλείσιμο του χώρου. Απλώς κάποιου του κάπνισε να πάει σπίτι του νωρίτερα (ή να μην πάει καθόλου στη δουλειά του).
Το παρακάτω λογάριαζα να το δημοσιεύσω στις 7-8 Δεκεμβρίου, τιμής ένεκεν για τον Αθήναιο. Η δολοφονία του μικρού Αλέξη με σταμάτησε. Δεν το θεώρησα σωστό εκείνες τις ώρες να γράφω για εστιατόρια και φαγητό.
Ακούγονται μακρινοί βορβορυγμοί.
Ας υποθέσουμε πως φτάνει Ο Αθήναιος.
Δείπνο 1ο. Schwa. Δέκα τραπέζια με 26 θέσεις συνολικά. Χωμένο σε μια βόρεια συνοικία, ανάμεσα σε εκκλησίες βαπτιστών και μάντρες μεταχειρισμένων αυτοκινήτων. Σερβιτόρος, maître d’, ιδιοκτήτης, και δημιουργικός μάγειρας, o Michael Carlson. Φτάνουμε με 2 μπουκάλια δικό μας κρασί: το ένα οπωσδήποτε Storybook Zinfandel (Eastern Exposure). Το μενού αλλάζει σχεδόν καθημερινά. Η δημιουργικότητα και η δεξιοτεχνία του Michael είναι συναρπαστική.
Δείπνο 2ο. August Grocery. Σε μπακάλικο θα την πάω; Γιατί όχι. Κάποια βράδια, το μπακάλικο κλείνει και το πίσω δώμα μετατρέπεται σε underground εστιατόρειο. Θα πάμε μιλημένοι. Just knock three times and whisper low/That you and I were sent by Joe… Στέκεσαι γύρω από την κουζίνα και συμμετέχεις στην προετοιμασία του δείπνου σου, μαθαίνοντας μυστικά ενός εκπληκτικού μαγείρου.
Δείπνο 3ο. North Pond. Chef de Cuisine ο εκπληκτικός Bruce Sherman. Έχουμε κλείσει το τραπέζι δίπλα στον πάγκο του και τον παρακολουθούμε. Μέσα στην καρδιά του Lincoln Park, απολαμβάνουμε τη δουλειά ενός από τους καλύτερους chef των ΗΠΑ. Θαυμάζουμε το mission style χώρο και δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα την άψογη εξυπηρέτηση.
Δείπνο 4ο. Kuni’s. Λιτό κατάστημα με εκπληκτικό σούσι: ήτοι, φρεσκότατα ψάρια τα οποία τεμαχίζονται μόνο όταν δώσεις την παραγγελία. 20 κομμάτια σολωμό σασίμι, 6 κομμάτια τόρο, 2 κομμάτια άχι, και δύο ρολά-χωνάκι τόνο. Αφήνουμε στην άκρη το τετριμένο μείγμα σάλτσας σόγιας και wasabi και εντρυφούμε στο γλυκόξινο punzo. Παγωμένο σάκι(ε) σε τετράγωνο κέδρινο ποτήρι. Και βλέπουμε.
Δείπνο 5ο. Sol de Mexico. Χωμένο κι αυτό σε μια ασήμαντη γειτονιά. Εδώ δεν παίζουμε με tacos, burritos και τα υποπροϊόντα του μεξικάνικου fast food. Κεντρική θέση έχουν τα σπιτικά mole, τα ωμά θαλασσινά «ψημένα» στους όξινους χυμούς των εσπεριδοειδών, και τα ψητά κόκκινα κρεατικά.
Δείπνο 6ο. Alinea. Εμπλουτισμένος μινιμαλισμός.
Δείπνο 7ο. Hopleaf αν έχουμε διάθεση για βελγικές μπύρες ή Amarind για ταϊλανδέζικο πέρα από τα καθιερωμένα.
Περνάμε τώρα στα ψιλά και στα χύμα: Hot Doug’s για γκουρμεδιάρικα λουκάνικα· Manny’s για σάντουιτς με corned beef και συγχρωτισμό με ντόπιους πολιτικούς· Johny’s για το καλύτερο italian beef σ’ ούλο τον ντουνιά· Buffalo Joe’s για τα κοτοπουλόφτερα από τη Νεφελοκοκκυγία· MacArthur’s όπου σύχναζε ένας νεαρός ακτιβιστής-δικηγόρος από το Harvard.
Το εύρος των εμπειριών, όπως αντιλαμβάνεστε, κυμαίνεται πολύ. Το μεσημέρι τρως τηγανιτά κοτοπουλόφτερα και το βράδι είσαι στους 7 γαστριμαργικούς ουρανούς του Bruce Sherman. Μπαίνεις σε μια τραπεζαρία με 26 καθίσματα κουβαλώντας δικό σου κρασί διότι το κατάστημα δεν έχει άδεια για αλκοόλ, και ανακαλύπτεις έναν από τους ανερχόμενους μάγειρες της χώρας. Οδηγάς 8 χιλιόμετρα έξω από το κέντρο και βρίσκεις λουκάνικα αγριογούρουνου και μαγιονέζα με σάφρον. Περνάς μπροστά από το Johny’s και βλέπεις 200 άτομα στην ουρά να περιμένουν υπομονετικά για ένα σάντουιτς με βραστό κρέας. Να θαμπώνουν τα γυαλιά σου από τους υδρατμούς της σούπας στο Great Seas. Και να δακρύζουν τα μάτια σου από το σκόρδο στο kimchi.
Από hamburgers ως το σούσι, κι από τη μοριακή γαστρονομία του Alinea ως τις χειροποίητες μπύρες του Goose Island, ο κόσμος στο πιάτο σου.
Βάζουμε πλώρη για Αθήνα τα Χριστούγεννα. Έχετε να προτείνετε εστιατόρια τα οποία θα άξιζε να επισκεφτούμε;
Τί ψάχνω: εστιατόρια που πρωτοτυπούν με την Ελληνική κουζίνα καθώς και εστιατόρια που τηρούν με πίστη παραδοσιακές γεύσεις (π.χ. το Αθήρι).
Δεν ψάχνω: εστιατόρια με γαλλική ή γαλλοστραφή κουζίνα καθώς και ethnic εστιατόρια (πχ ινδικά, κινέζικα, κτλ).
Κέντρο ή προάστεια, φτηνό ή ακριβό, χύμα ή κυριλέ, αν πιστεύετε πως αξίζει τον κόπο αφήστε ένα σχόλιο με πληροφορίες όπως: το όνομα του εστιατορίου, την περιοχή ή και τη διεύθυνσή του, και μια σύντομη περιγραφή της κουζίνας και του τι σας άρεσε εκεί. Γράψτε όμως μόνο για εστιατόρια στα οποία έχετε πάει οι ίδιοι κι όχι για καταστήματα για τα οποία σας έχουν μιλήσει τρίτοι.
Υπόσχομαι σχόλια με εντυπώσεις άμα τῃ επιστροφῄ.
e-Government. Τί είναι, πώς δουλεύει; Είναι χρήσιμη; Σε τι χρησιμεύει;
Θα περιγράψω τις ηλεκτρονικές υπηρεσίες που προσφέρει ο δήμος στον οποίο κατοικώ. Ο δήμος του Oak Park έχει πληθυσμό περίπου 52.000 κατοίκους. Είναι η πρώτη κοινότητα δυτικά του Σικάγο και εντάσσεται στο ευρύτερο πολεοδομικό συγκρότημα της μεγαλούπολης. Οι κάτοικοι και επισκέπτες του δήμου μπορούν να διεκπεραιώνουν ηλεκτρονικά τις εξής συναλλαγές, με πληρωμές μέσω πιστωτικών καρτών ή απευθείας τραπεζικών εντολών:
Μέσω της ιστοσελίδας του δήμου, οι κάτοικοι μπορούν να ενημερώνονται για αεροψεκασμούς και νέα της κοινότητας. Επίσης μπορούμε να προμηθευόμαστε, σε ηλεκτρονική μορφή, όλα τα έντυπα που είναι απαραίτητα για την έκδοση διαφόρων αδειών: οικοδομικών, λειτουργίας καταστήματος, εγκατάστασης συστημάτων συναγερμού, κτλ. Δηλαδή, αν ο δήμος απαιτεί από τον δημότη να συμπληρώσει κάποια αίτηση, αυτή η αίτηση είναι διαθέσιμη μέσω της ιστοσελίδας.
Ο δήμος προσφέρει και μια σειρά από επιπλέον ηλεκτρονικές συναλλαγές για τη δημοτική βιβλιοθήκη, τα πάρκα, και άλλες υπηρεσίες του οι οποίες διαχειρίζονται αυτόνομους ιστοτόπους (π.χ., η τοπική δημοτική βιβλιοθήκη).
Υπάρχει δήμος στην Ελλάδα που να προσφέρει κάποιες υπηρεσίες από το διαδίκτυο; Έψαξα λίγο τις ιστοσελίδες των μεγάλων δήμων και δεν βρήκα τίποτα.
Είναι δικαιολογημένη η καχυποψία με την οποία αντιμετώπισε ο Ελληνικός τύπος την επιλογή της Sarah Palin ως υποψήφιας αντιπροέδρου του Ρεπουμπλικανικού κόμματος. Από ένα σημείο κι έπειτα, η καχυποψία γίνεται κακοπιστία, ξενοφοβία, και ρατσισμός. Το σημείο αυτό είναι ο 5ος γιος της Palin που γεννήθηκε τον Μάρτιο του 2008 και πάσχει από σύνδρομο Down. Μέχρι κι ο συνήθως σοβαρός Μπάμπης Παπαδημητρίου, της επίσης συνήθως σοβαρής Καθημερινής, έγραψε:
Δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα επειδή διάλεξε να κρατήσει ένα παιδί που γνώριζε πως θα βασανιστεί στη ζωή του, απλά και μόνο για να ευχαριστηθεί ένα θρησκευτικό αυτομαστίγωμα.
Στον ίδιο ρυθμο συνεχίζει κι ο αγαπητός Πάσχος Μανδραβέλης:
Μια γυναίκα που καταδικάζει το αγέννητο παιδί της να ζήσει με αυτή την αθεράπευτη ασθένεια, δεν μπορεί να γίνεται αντικείμενο θαυμασμού για τη συνέπειά για τις αρχές της. Και ο Χίτλερ συνεπής σε όλες τις αρχές του υπήρξε.
Πίστευα πως είχαν περάσει οι εποχές που ακόμη και στην Ελλάδα το σύνδρομο Down το βλέπαμε ως οικογενειακό στίγμα, καταδίκη, τιμωρία από τον θεό, κτλ.
Παιδιά με σύνδρομο Down τα οποία βιώνουν συστηματική και μεθοδική κοινωνικοποίηση και εκπαίδευση, δεν βασανίζονται στη ζωή τους. Θεωρεί κανείς βασανισμένη τη ζωή του Ιωακείμ Φροσύνη;
Η ποιότητα ζωής ενός ατόμου με σύνδρομο Down είναι αποτέλεσμα δυο βασικών και αλληλοεξαρτώμενων παραγόντων: της οικογένειας και της κοινωνίας. Μια οικογένεια καλά πληροφορημένη, με σοβαρή αφοσίωση στις υποδείξεις των ειδικών και των γιατρών, μπορεί να μεγαλώσει ένα παιδί με σύνδρομο Down και να του εξασφαλίσει εξαιρετική ποιότητα ζωής. Μια οικογένεια αδιάφορη, εγκλωβισμένη στον φόβο και τις προκαταλήψεις, δίχως ουσιαστική ενημέρωση από ειδικούς, σίγουρα θα υποβαθμίσει την ποιότητα ζωής ενός παιδιού με το σύνδρομο Down. Αλλά σε μια τέτοια οικογένεια η ποιότητα ζωής είναι υποβαθμισμένη γενικώς.
Γράφει για τον αδερφό του ο Δημήτρης Φροσύνης:
Τα χαρίσματα ενός τέτοιου παιδιού δεν σταματάνε ποτέ διότι όσο προσπαθείς τόσα περισσότερα πετυχαίνεις. Τον καταλαβαίνουμε και μας καταλαβαίνει από τα μάτια και την έκφραση του προσώπου. Αντιλαμβάνεται τα πάντα και ξέρει ποιος τον αγαπάει πραγματικά και ποιος όχι. Έχει ευαισθησίες και τις εκφράζει με τον τρόπο του, είναι η καλύτερη και πιο ευχάριστη παρέα και το σημαντικότερο είναι ευτυχισμένος και χαμογελάει, όπως κι εμείς.
Το σύνδρομο Down δεν είναι καταδίκη ούτε στίγμα ούτε τίποτα. Η Sarah Palin ζει σε μια κοινωνία που στηρίζει, καλωσορίζει, και φροντίζει τα άτομα με ειδικές ανάγκες (η Αλάσκα ειδικά καινοτομεί στην εκπαίδευση και κοινωνική ένταξη των αυτιστικών ατόμων). Ας μην κρίνουμε λοιπόν τη Sarah Palin με τις προκαταλήψεις μιας κοινωνίας που ακόμη ανέχεται να σταθμεύουν αυτοκίνητα στις ράμπες των αμαξιδίων για ΑμΕΑ.
Μακρυμάνικο βαμβακερό πουκάμισο Tommy Hilfiger το πήρες με $14 δηλαδή €10; Μαϊμού είναι; ρώτησε έκπληκτος ο μπατζανάκης. Κι όμως, το πήρα από κατάστημα του Tommy Hilfiger. Η απόδειξη έγραφε «Tommy Hilfiger». Το ίδιο και η τσαντούλα στην οποία μου δώσαν το πουκάμισο. Και το κατάστημα συμπεριλαμβάνεται στον κατάλογο των καταστημάτων που δημοσιεύει η ιστοσελίδα http://usa.tommy.com/.
Μαϊμού δεν είναι. Φτιαγμένο κάπου στο Μπαγκλαντές εισάγεται στις ΗΠΑ όπως και στην Ελλάδα από το ίδιο μέρος. €10 κοστίζει στις ΗΠΑ, πάνω από €70 το βλέπω στην Ελλάδα. Γιατί; Ποιός τσεπώνει τα επιπλέον €60; Και ποιός έχει να τα δώσει;
Λογαριάζω λοιπόν. Αεροπορικό εισητήριο με επιστροφή Chicago-Αθήνα, κοστίζει γύρω στα €900. Μαζί με τα έξοδα διαμονής στην Αθήνα, ένα ταξίδι θα μου κόστιζε για 3-4 μέρες κοντά στα €1500. Που σημαίνει πως αν φέρω μαζί μου μια βαλίτσα πουκάμισα Hilfiger και τα πουλήσω στη μισή τιμή από αυτή που τα βρίσκει κανείς στην Ελλάδα, το έβγαλα το ταξίδι. Σωστά;
Λάθος, με πληροφορεί φίλος που κατέχει καλά την ψυχολογία του Έλληνα. Διότι αν βγω να πουλήσω πουκάμισα Hilfiger, €35 το ένα στην Αθήνα, οι «καταναλωτές» θα πιστέψουν πως πρόκειται για μαϊμούδες και δεν θα τα πάρουν! Έχει αντοχές η οικονομία μας…
Βγήκαμε την Τετάρτη μια βόλτα στο Σικάγο με τον Γιώργο (τον μπατζανάκη μου) και τη Sinead. Σταματήσαμε λίγο να χαζέψουμε την εκπληκτική συλλογή κρασιών στο Sam’s Wine and Spirits. Απογοητευτήκαμε κάπως με την απουσία καλών Ελληνικών κρασιών. Κάτι που έχει να κάνει με την έλλειψη marketing από μεριάς των Ελλήνων οινοπαραγωγών, αφού το Sam’s είναι ανοιχτό και προσβάσιμο σε κάθε οινοποιείο απ΄όλο τον κόσμο.
Ο σερβιρόρος πλησιάζει το τραπέζι κρατώντας ένα μικρό σαγανάκι στο οποίο ακόμη τσιτσιρίζει το κεφαλοτύρι. Το περιχύνει με φτηνό μπράντι, το λαμπαδιάζει με τον αναπτήρα, και φωνάζει «Ώπα» στίβοντας το λεμόνι για να σβήσουν οι φλόγες. Το τυρί σαγανάκι (γνωστό και ως φλεγόμενο τυρι (flaming cheese)) είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό πιάτο που σερβίρουν τα περισσότερα Ελληνικά εστιατόρια στο Chicago.
Διαβάζω στις εφημερίδες πως λόγω επερχόμενου καύσωνα ίσως να υπάρξουν διακοπές ρεύματος στην Ελλάδα. Στη χώρα όπου ελέω μονοπωλίων πρέπει να προμηθευόμαστε «ψωμί για 5 μέρες», οι διακοπές ρεύματος δεν αποτελούν ούτε έκπληξη ούτε και εξαίρεση. Δεν είναι όμως απαραίτητες. Θα μπορούσε, η πολιτεία να ενθαρρύνει τη χρήση κλιματιστικών συστημάτων που αντί για ηλεκτρικό ρεύμα καταναλώνουν φυσικό αέριο. Θα μπορούσε δηλαδή, η πολιτεία, να δώσει κίνητρα (μέσω φορολογικών ελαφρύνσεων κ.ά.) σε μεγάλους καταναλωτές που θα αντικαθιστούσαν τα συμβατικά κλιματιστικά συστήματά τους με συστήματα φυσικού αερίου. Θα μπορούσε επίσης ως μεγάλος καταναλωτής η ίδια η πολιτεία, να δώσει το καλό παράδειγμα με εγκαταστάσεις τέτοιων συστημάτων όπου είναι δυνατόν. Γιατί δεν γίνεται λοιπόν στην Ελλάδα μια σοβαρή προσπάθεια για την χρήση κλιματιστικών φυσικού αερίου;
Ενδεικτικές τιμές από τη σημερινή επίσκεψη στο supermarket. Τις τιμές τις υπολογίζω από δολάρια σε ευρά με την αναλογία της 18ης Ιουνίου 2008: 1.5533 USD/EUR.
1 κιλό αγγουράκια €0,42
1,75 κιλά ντομάτες €1,3
2 λίτρα ξινόγαλο με χαμηλά λιπαρά €3,30
1 κιλό ροδάκινα μικρά €1,2
1,5 κιλό κόκκινες πιπεριές (Φλώρινας) €1,2
2,5 κιλά μεγάλα ροδάκινα €1,5
1,5 κιλό δαμάσκηνα €1,5
0,5 κιλό φέτα €3
3 κεσεδάκια στραγγιχτό γιαούρι των 170 γρ., €3
Στις παραπάνω τιμές προσθέστε και 2,25% φόρο πωλήσεων. Όποιος ενδιαφέρεται, το supermarket του Angelo Caputo βρίσκεται επί της Harlem λίγο βορειότερα από την Grand (χάρτης).