Η περίφημη ατάκα του κουμπάρου μου πάλι σολωμό θα φάμε; έχει γυρίσει σε «πάλι ρέγγα θα φάμε;» αυτές τις μέρες. Δεν μας πιάσαν αφραγκιές, αλλά στην Ολλανδία — όπου βρισκόμαστε — η ρέγγα υπερέχει του σολωμού.
Και να θες σολωμό, δεν βρίσκεις. Και να βρεις, δεν τρώγεται. Ρέγγα λιαστή, ρέγγα καπνιστή, ρέγγα τουρσί, ρέγγα γλυκό του κουταλιού, ρέγγα ψητή, ρέγγα γεμιστή (με ρέγγα), ρέγγα με κρέμα, ρέγγα βραστή, και ρέγγα τηγανητή.
Μια γρήγορη επισκόπηση Αθήνας, Ύδρας, και Σπετσών, με προτάσεις για ξενοδοχεία και εστιατόρια.
Είναι ένα εστιατόριο στην Κουνουπίτσα Σπετσών, από τη μεριά της θάλασσας λίγο παρακάτω από το Ξενοδοχείο Σπέτσες. Το είδαμε καθώς πηγαίναμε για κολύμπι στην παραλία μπροστά στις Σχολές. Μας έκανε εντύπωση το όνομα και στην επιστροφή μπήκαμε μέσα. Αποδείχτηκε ένα από τα καλύτερα εστιατόρια που έχω δει ποτέ.
Λίγο μετά τον Δεκαπενταύγουστο σε μια pub στο Roundwood της Ιρλανδίας συνειδητοποίησα την ερώτηση για τα καλά. Πώς είναι δυνατόν να έχει υποφέρει η Ιρλανδία μια τέτοια καταστροφή όπως ο λιμός του 19ου αιώνα; Δεν είναι ένα νησί που το περιβάλλει θάλασσα γεμάτη ψάρια; Δεν υπήρχαν ποτάμια γεμάτα σολωμό και πέστροφα; Δεν φύτρωναν μύδια, στρύδια και όστρακα κοντά στις ακτές;
Η ατάκα ανήκει στον κουμπάρο μου, ο οποίος το καλοκαίρι του 2000 έπειτα από ένα τετραήμερο περιήγησης στο Seattle, διαμαρτυρήθηκε για το επερχόμενο δείπνο (κι είχε δίκιο δηλαδή, αφού τους πήγαινα από σούσι σε ψαροεστιατόριο κι από ψαροταβέρνα σε σούσι, πρωί, μεσημέρι, και βράδι). Από τότε η έκφραση έχει γίνει συνώνυμη της καλοπέρασης, τουλάχιστον μεταξύ μας. Η Ιρλανδία έχει καλό σολωμό!
Την έχω στην καρδιά μου αυτή την πόλη. Αισθάνομαι άνετα στην Πίζα. Ξέρω τους δρόμους της και τα δρομάκια της. Μιλάω τόσα ιταλικά όσα χρειάζομαι: να παραγγέλνω τον μακιάτο λίγο πιο μεγάλο από τον κανονικό, το νερό αεριούχο, το αγιόκρασο με καντούτσι, και τη γλώσσα τηγανιτή παρακαλώ. Απ’ όσες πόλεις της Ιταλίας έχω επισκεφτεί, η Πίζα είναι ο τόπος στον οποίο επιστρέφω. Τέσσερεις-πέντε φορές την έχω επισκεφτεί όλο-κι-όλο, συνολικά έχω μείνει περίπου 40 μέρες, αλλά μ’ έχει μαγέψει.
Continue reading