Mauhmatiko paketo [Μαθηματικό πακέτο]

Η φωτογραφία έφτασε χτες από παλιό συμφοιτητή μου από τα ωραία χρόνια της προπτυχιακής ζωής στα Ιωάννινα.  Ο οποίος μου γράφει, μεταξύ άλλων:

[…] Εδώ και ένα μήνα περίπου έβαλα στην πρίζα το παλιό QL!  Σε κάποιο mdv (ελάχιστα τρέχουν) βρήκα ένα πρόγραμμα σήμερα από το οποίο και η φωτογραφία.  Νομίζω ότι κατάλαβες και οπωσδήποτε θα το θυμάσαι.

Αν θυμάμαι λέει.  Το 1986, πρωτοετής 18-19 ετών στο Φυσικό των Ιωαννίνων, είχα ξεκινήσει να γράφω ένα πακέτο μαθηματικού λογισμικού πάνω στον 32-bitο QL της Sinclair.  Η φωτογραφία που μου έστειλε ο Γιάννης, δείχνει το αρχικό μενού της εφαρμογής ακόμη με το λατινικό αλφάβητο (πριν γίνει η χακεριά με τις Ελληνικές γραμματοσειρές στο firmware του υπολογιστή).

Την εφαρμογή την μοίρασα σε συμφοιτητές μου που είχαν QL καθώς και σε όσους θέλαν να τροποποιήσουν τον πηγαίο κώδικα για τους δικούς τους υπολογιστές (open source που θα λέγαμε σήμερα).  Το 1987 η εφαρμογή μεταφέρθηκε σε C και είμαι βέβαιος πως κάπου θα υπάρχει ο κώδικας ακόμη και σήμερα.

Και τι δεν είχε το «Μαθηματικό Πακέτο για τον QL»!  Δευτεροβάθμιες εξισώσεις, πίνακες, γραμμικά συστήματα, μιγαδικούς αριθμούς, συναρτήσεις, και ορίζουσες· ό,τι παρείς 100!

Ο υπολογιστής QL χρησιμοποιούσε μικροκασέτες (mdv ή microdrives) για την αποθήκευση δεδομένων.  Οι μικροκασέτες αυτές ήταν ένα από τα πιο προβληματικά σημεία του υπολογιστή.

Ο επεξεργαστής (CPU) του QL ήταν ο 68008 της Motorola με ρολόι στα 7.5 MHz (σωστά διαβάζετε: MHz).  Η μνήμη του υπολογιστή ήταν 128 KB (σωστά διαβάζετε: KB).  Η αναλύση για τα γραφικά ήταν 256Χ265 ή 512Χ256 pixels με 8 και 4 χρώματα αντίστοιχα.

Έχουν περάσει 23 χρόνια από τότε που γράφτηκε η εφαρμογή της φωτογραφίας.  Η τεχνολογία των υπολογιστών έχει εξελιχθεί με εξαιρετικούς ρυθμούς ενώ η απόδοση του προγραμματιστή έχει πέσει αισθητά: στα 19 μου (φωτό δεξιά) έγραφα κώδικα με τις ώρες.  Σήμερα μόλις και μετα βίας γράφω 100 γραμμές πριν κάνω διάλλειμα για καφέ.

Τρία χρόνια μετά την εφαρμογή της φωτογραφίας έφυγα για τις ΗΠΑ.

Share

Athens by Savvopoulos

Το πρόσφατο ταξίδι στην Αθήνα μου επιφύλαξε δυο συναντήσεις Διονυσιακών διαστάσεων.

Στο Μοναστηράκι δίπλα στο σταθμό αντάμωσα, για πρώτη φορά, το Νίκο Κοεμτζή:

Ο Νίκος ήταν πρωτότοκος,
τον άλλον λέγαν Δημοσθένη

Αγόρασα το βιβλίο του και συνέχισα προς το Θησείο.  Κι εκεί,

την παιδική μου φίλη,
την είδα ξαφνικά,
να στέκει, και να με κοιτά

Μου είπε για αγάλματα κομμάτια, τη ζωή της, βομβαρδισμένες πόλεις, ναυάγια στο βυθό.  Πόνεσα, ένοιωσα τον πόνο της, βαθύ, βουβό, οξύ.

Τι αναγκάζει μια γυναίκα να παραμένει εγκλωβισμένη σε μια επίκτητη δυστυχία;  Ποιά δαιμόνια την καθηλώνουν σε μια σχέση υποταγής και διαρκούς εξευτελισμού;  Τι φόβος την κρατάει δέσμια ενός ανθρώπου που την μεταχειρίζεται ως αντικείμενο;  Πώς μια γυναίκα έξυπνη, μορφωμένη και καλλιεργημένη, ταξιδεμένη, όμορφη απ’ έξω κι από μέσα, αφήνει τον εαυτό της στα χέρια ενός ignoramus, που ασκεί πάνω της λεκτική βία, που την προσβάλλει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί;

Φοβάται τη μοναξιά και την εξορκίζει αποδεχόμενη την ευτέλεια της σχέσης;  Φοβάται να αντικρύσει το ανθρώπινο βάρος της ιστορίας της;  Και ψυχή ει μέλλει γνώσεσθαι αυτήν εις ψυχήν αυτή βλεπτέον.

Άκουγα την ιστορία της από το Θησείο ως τη Ρωμαϊκή Αγορά και πίσω, ώρες πολλές.   Πόνος, παράπονο, φόβος, απορία, ελπίδα, όλα μαζί μια κραυγή αγωνίας έπειτα από χρόνια σιωπής.  Πώς να την βοηθήσεις, τι να της πρωτοπείς;   Της είπα για κανα δυο γνωστούς μου καλούς ψυχολόγους στην Αθήνα.  Έναν για να δει η ίδια κι έναν για να δουν μαζί με τον «άνθρωπό» της ως ζευγάρι, επειδή ήθελε να το παλαίψει λίγο ακόμη.  Ήρθε η ώρα να πάμε στις δουλειές μας.

Σβηνούν τα βήματα στη σκάλα, κανείς.
Θα πλανηθούμε μοναχοί

Share

Συγγραφή, spams απο το Κίνημα, και άλλα

Ετοιμάζομαι για σύντομο ταξίδι στην Αθήνα.  Πρωταπριλιά, που θα γίνεται και στο Μέγαρο συμπόσιο για την έρευνα στην Ελλάδα (συμβολική η μέρα)!  Γνωρίζω πως το μετρό δεν συνεχίζει παραπάνω από την Εθνική Άμυνα.  Πώς όμως πάει κανείς αεροδρόμιο-Σύνταγμα κατά προτίμηση με μέσο σταθερής τροχίας; Αν βγάλετε άκρη από τις ανακοινώσεις της Αττικό Μετρό, πείτε μου κι εμένα, αφού πρώτα ανακράξετε Ευλογημένη η Κοινωνία της Πληροφορίας, του Διαδικτύου, και της Ελληνικής Τσαπατσουλιάς.

Επι της τσαπατσουλιάς: νέος spammer του ΠΑΣΟΚ ο παλιός Παντελής Οικονόμου.  Ο οποίος περιλαμβάνει κι αυτός την «ντιρεκτίβα» των κλιματιστικών στο τέλος του μηνύματος, τάχα-δήθεν περι συμμόρφωσης με ευρωπαϊκούς κανόνες.   Γελώ αφενός με την ξύλινη γλώσσα μερικών «συντρόφων».  Άκου εκεί «ντιρεκτίβα».  Οδηγία το λέμε καλέ μου άνθρωπε.  Γελώ επίσης επειδή ο ΓΑΠ στήνει επιτροπή για την ηλεκτρονική διακυβέρνηση ενώ δεν κοιτά να συμμαζέψει πρώτα το ηλεκτρονικό χάλι του Κινήματος του οποίου ηγείται.

Τέλος: εδώ και λίγες βδομάδες αφιερώνω τον περισσότερο χρόνο μου στο βιβλίο που γράφω (το αντικείμενο είναι database design για όποιον ενδιαφέρεται).  Γι αυτό και το ιστολόγιο έχει κάπως ατονίσει.  Φαντάζομαι πως σε μερικές βδομάδες θα επανέλθω σε μια πιο τυπική δραστηριότητα.

Share

Οι φωτογραφίες της μοναξιάς

Τις βρίσκεις παντού στο internet.  Σε κοινωνικά δίκτυα, σε ιστολόγια, σε δυνητικές κοινότητες.   Η γωνία λήψης είναι απο ψηλά.  Ο ένας ώμος ψηλότερα από τον άλλον δηλώνει με ποιό χέρι κρατάει τη φωτογραφική μηχανή ο φωτογράφος και φωτογραφόμενος.  Άλλες πάλι, έχουν τραβηχτεί με τη μικρή κάμερα τηλεδιάσκεψης.   Χαρακτηριστικό των φωτογραφιών αυτών είναι η μεγάλη μύτη που οφείλεται στη μικρή απόσταση μεταξύ του αντικειμένου και του ευρυγώνιου φακού.

Χιλιάδες φωτογραφίες πλαισιωμένες από τη μοναξιά.  Το χέρι του φωτογράφου απλωμένο, κρατά τη μηχανή λίγο ψηλότερα από το μέτωπο.  Κλικ.  Μοναξιά.  Κλίκ.  Με κλειστά τα μάτια.  Κλίκ.

Share

Aegean-Καταναλωτής: 0-1

Με τη διαμεσολάβηση του Συνηγόρου του Καταναλωτή, η Aegean Airlines επιστρέφει χρήματα τα οποία προηγουμένως είχε αρνηθεί να καταβάλει!

Τον Σεπτέμβριο του 2008 έκλεισα δύο εισιτήρια Αθήνα-Καβάλα με την Aegean.  Η κράτηση έγινε για τις 18 Δεκεμβρίου (υπάρχει και το σχετικό screenshot) αλλά η επιβεβαίωση, μετά την πληρωμή, έδειχνε 17 Δεκεμβρίου ως ημέρα του ταξιδιού.  Αντιλήφθηκα το λάθος αμέσως και έκανα δυο διορθωτικές κινήσεις: 1) αγόρασα, εκ νέου, εισιτήρια για τις 18 Δεκεμβρίου καταβάλοντας το ίδιο ποσό και 2) ενημέρωσα το τμήμα εξυπηρέτησης πελατών της Aegean, μέσω της ιστοσελίδας τους, έτσι ώστε να μου επιστραφούν τα χρήματα από την λανθασμένη κράτηση.

Μετά απο δυο μέρες βόλεψαν οι ώρες και μπόρεσα να τηλεφωνήσω στην Aegean.  Η ανακρίτρια που απάντησε την κλήση μου, δεν πίστευε πως τους είχα ενημερώσει.  «Γιατί δεν μας τηλεφωνήσατε αμέσως αλλά περιμένατε δυο μέρες;».  Ματαίως προσπαθούσα να της εξηγήσω πως ενημέρωσα αμέσως αλλά όχι τηλεφωνικώς αφού μας χωρίζουν και 8 ώρες διαφορά.  Για να μην τα πολυλογώ, αρνήθηκε να μου επιστρέψει το ποσό που πλήρωσα για τη λάθος κράτηση.  «Θα σας επιστρέψουμε μόνο τους φόρους και τις κρατήσεις αεροδρομίου αλλά όχι τους ναύλους».  Άντε να της εξηγώ πως πρόκειται για λάθος και πως έχω ήδη καταβάλει εκ νέου το ίδιο ποσό και πως από την επιστροφή η Aegean δεν ζημιώνεται αφού έτσι κι αλλιώς θα πετάξω μαζί τους στις 18 αντί για τις 17 Δεκεμβρίου.  Αμετακίνητη η ανακρίτρια!

Την πληροφόρησα λοιπόν πως δεν δέχομαι τον συμβιβασμό που προτείνει.  Πέρασα έτσι σε γραπτή επικοινωνία με την υπεύθυνη του τμήματος εξυπηρέτησης πελατών.  Αμετακίνητη κι αυτή.  Να αναρρωτιέσαι αν έχουν ιδέα, δηλαδή, αν και πώς αντιλαμβάνονται τον ρόλο του τμήματος στο οποίο εργάζονται!

Έχοντας αποτύχει να κάνω λογική συζήτηση με κάποιον μέσα στην Aegean κατέφυγα στο Συνήγορο του Καταναλωτή, με αναφορά που έστειλα στις  11 Σεπτεμβρίου 2008 (αρχείο PDF).  Ο Συνήγορος του Καταναλωτή διαβίβασε την αναφορά μου στην Aegean γύρω στο τέλος Σεπτεμβρίου 2008.  Σήμερα (9 Ιανουαρίου 2009), η Aegean απάντησε στον Συνήγορο, αποδεχόμενη τελικά το αίτημά μου.

Τμήμα Εξυπηρέτησης Πελατών είναι εκείνο το κομμάτι μιας επιχείρησης που πάνω απ’  όλα φροντίζει να υπάρχει καλή θέληση και καλή πίστη.  Μπορεί να ικανοποιήθηκε το αίτημά μου, αλλά μειώθηκε η καλή θέληση που είχα απέναντι στην Aegean.  Αντιθέτως αυξήθηκε κατακόρυφα η καλή μου θέληση απέναντι στο Συνήγορο του Καταναλωτή.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον συνιστολόγο e-lawyer που είχε την καλωσύνη να αφιερώσει λίγο από τον χρόνο του για να με κατατοπίσει στην προετοιμασία της αναφοράς μου προς το Συνήγορο του Καταναλωτή.

Share

Λουκάνικα κι αποχαιρετισμοί

Η φωτογραφία ήρθε χτες από το χειμωνιάτικο Βέλγιο. Τραβήχτηκε από καλό φίλο σ’ ένα χωριουδάκι κοντά στο Leuven.

Τα λουκάνικα, με πληροφορεί ο φωτογράφος και ιδιοκτήτης τους, είναι Διδυμοτείχου.

Θυμήθηκα λοιπόν την εξής σκηνή με τον πατέρα μου που μας αποχαιρετούσε όταν φεύγαμε από τη Δράμα τον περασμένο μήνα.  Το προηγούμενο βράδι είχαμε μαζευτεί, μια παρεούλα, στου κουμπάρου μου όπου μας φίλεψαν σπιτικό παστουρμά, αγριογούρουνο, και χειροποίητα λουκάνικα, μαζί με άλλα μεζεδάκια. Τα λουκάνικα λοιπόν ήταν εξαιρετικά και το είπα στον πατέρα μου όταν γυρίσαμε σπίτι εκείνο το βράδι: «φάγαμε κάτι λουκάνικα, πού να στα λέω»!

Το επόμενο πρωί ήρθε η ώρα να αφήσουμε τη Δράμα και να συνεχίσουμε το ταξίδι μας στην Ελλάδα κατεβαίνοντας στην Αθήνα. Έφτασε ο κουμπάρος (ο χτεσινοβραδινός) να μας πάρει για να μας πάει στο αεροδρόμιο της Καβάλας.  Συγκινημένος ο μπαμπάς Ιωάννης ενώ μας αποχαιρετούσε, γυρνά στον κουμπάρο και του λέει (με πλήρη διακοπή της συγκίνησης, έτσι;): «Μπάμπη απ΄αυτά τα λουκάνικα που φάγατε χτες θα μου φέρεις κανα δυο κιλά;».  Βεβαίως, του είπε ο Μπάμπης, και ήρθε στα ίσια του ο κυρ Γιάννης.  Και φυσικά μετά από κανα δυο μέρες του τα πήγε τα λουκάνικα.

Share

3+8

Τρείς μέρες στη Δράμα, οκτώ στην Αθήνα.  Γενικές παρατηρήσεις:

  • και στην κόλαση περνάς ωραία, αρκεί να έχεις καλή παρέα.  Ο Σαρτρ είχε πει πως κόλασή του είναι οι άλλοι.  Αν είχε τους δικούς μου φίλους θα έλεγε πως και στην κόλαση, ο παράδεισός του είναι οι άλλοι· ακούγεται μελό αλλά είναι αλήθεια.
  • Η Ολυμπιακή παραμένει μια χυδαία οργάνωση (δεν την θεωρώ εταιρεία), ο αφανισμός της οποίας είναι η τύχη που της αξίζει.  Παρόλο που δεν ταξιδεύω ποτέ με την Ολυμπιακή, στο ταξίδι αυτό είχαμε την ατυχία να αναλάβει η οργάνωση αυτή μια χαμένη αποσκευή μας.  Χάος και ανευθυνότητα.
  • Το  όμορφο κτίριο στην οδό Διονυσίου Αρεοπαγίτου 17 στέκεται ακόμη. Εύχομαι να παραμείνει στη θέση του για πολλά χρόνια.
  • Για να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα πρέπει πρώτα να το αναγνωρίσεις.  Στην κατεύθυνση αυτή κινείται το σύνθημα που είδα γραμμένο σε αρκετούς τοίχους και στάσεις λεωφορείων: η άσχημη πόλη όμορφα καίγεται.
  • Το Αθηναϊκό (επί της Θεμιστοκλέους) είναι μια ευχάριστη επιλογή για μεσημεριανό ουζάκι.
  • Πίσω από το Υπουργείο Οικονομικών, κοντά στη διασταύρωση Βουλής και Καραγεώργη Σερβίας, ο μπατζανάκης μου με πήγε στο Άριστον, ένα μικρό μαγαζάκι με εξαιρετική ποικιλία πιτών.
  • Ο Χατζής, το πολίτικο ζαχαροπλαστείο της Θεσσαλονίκης, άνοιξε κατάστημα στην Αθήνα.  Στη Μητροπόλεως, μεταξύ Νίκης και Συντάγματος.
  • Η ανακαινισμένη πλατεία στο Μοναστηράκι είναι εξαιρετική.  Σε ένα χρόνο βέβαια θα έχει γεμίσει με τραπέζια από τα γύρω μαγάζια.  Κι αυτό από μόνο του δεν θα ήταν πρόβλημα.  Αρκεί να μη γίνει σε υπερβολικό βαθμό.  Και να αποσυμφορήσει την Μητροπόλεως από τα τραπεζάκια.
  • Τα βιβλιοπωλεία του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τράπεζας είναι μια ανάσα πνευματικής δροσιάς.
  • Η βόλτα στο Μοναστηράκι κι από εκεί στα στενά της Πλάκας αποτελεί για μένα απόλαυση σε καθημερινή βάση όταν βρίσκομαι στην Αθήνα.
  • Ο Ηλίας Μαμαλάκης μιλά πολύ καλά γαλλικά κι η Πέμυ Ζούνη ακόμη καλύτερα!
  • Το νέο μουσείο της Ακρόπολης, αρχιτεκτονικά με απογοήτευσε.
  • Το μετρό έχει αρχίσει να δείχνει τα πρώτα σημάδια της ωριμότητάς του: ίχνη υγρασίας στα ταβάνια.
  • Κανένα αλογάκι έμεινε στη Σκύρο ή όλα τα φέραν στην πλατεία Συντάγματος για τις γιορτές;
  • Το Carrefour του Γέρακα έχει τριόροφο υπόγειο χώρο στάθμευσης.   Ο σταθμός του μετρό στην Εθνική Άμυνα δεν έχει χώρο στάθμευσης, παρά τις αξιοποιήσιμες εκτάσεις γύρω από το Υπουργείο Μεταφορών, το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, και το χώρο της Νομαρχίας.
  • Το φαρμακείο στο ισόγειο του γνωστού κτιρίου στην οδό Μπουμπουλίνας υπήρχε όταν χτυπούσαν το βράδι στην ταράτσα τον Αντρέα;
  • Αποτελεί εξαφανισμένο είδος στην Ελλάδα η τσιροσαλάτα ή έτσι μου φαίνεται;  Δεν μιλώ για τον καπνιστό κολιό που σερβίρουν σαν τσιροσαλάτα.
Share

Γλωσσικό πρόβλημα…

Μπουγατσάδικο ή μπουγατσατζίδικο;

Τα μπουγατσάδικα υπερέχουν των μπουγατσατζίδικων 1:8 στο google. Αλλά πιστεύω πως η μπουγάτσα κάτι χάνει από τη νοστιμιά της όταν την αγοράζεις από κατάστημα δίχως -τζι-Οι ειδικοί τί λένε;

Υπάρχει φυσικά και η γαλλοστραφής μπουγατζαδερί (της μπουγατσαδερούς!), κατά το πατσαδερί, γυραδερί,  κτλ.

Share

Όλοι ξέρουμε τι φταίει, πώς θα το διορθώσουμε όμως;

Δραμινός επισκέπτης του ιστολογίου ρώτησε, πριν λίγες ώρες, το εξής:

[…] ο γιος μου 16 ετών βρέθηκε για ένα μήνα στην Αμερική, Georgia και λίγο Florida. Εχει και μερικές εικόνες από Γερμανία και Γαλλία.   Τον ρωτάω με αυτά που είδε στην Αμερική είναι φιλο ή αντιαμερικανός. Μου απαντάει σίγουρα θα γίνω ανθέλληνας.  Όλοι ξέρουμε τι φταίει, πώς θα το διορθώσουμε όμως; [Η έμφαση δική μου]

Αυτή η ερώτηση βασανίζει κι εμένα.  Συχνά — πολύ συχνά — γράφω στο blog ασκώντας κριτική και περιγράφοντας προβλήματα δίχως όμως να αναζητώ λύσεις.   Ίσως επειδή πιστεύω πως όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα έχουν λυθεί στο εξωτερικό.  Και δεν έχουμε παρά να καταγράψουμε τις διάφορες λύσεις, να διαλέξουμε αυτή που προτιμούμε και να την εφαρμόσουμε.

Όταν όμως βρίσκομαι στην Ελλάδα — όπως αυτές τις μέρες — και βλέπω τα πράγματα από κοντά με πιάνει απελπισία: διαπιστώνω πως σε πολλά πράγματα η κατάσταση είναι μη-αναστρέψιμη.  Ορίστε ένα απλό παράδειγμα:   τα στενά πεζοδρόμια σε πολλές περιοχές της Ελλάδας.  Βασικά υπάρχουν δύο μόνο τρόποι για να τα φαρδύνουμε:

  • να στενέψουμε τους δρόμους, ή
  • να γκρεμίσουμε και να ξαναχτίσουμε τα κτίρια σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο με στενά πεζοδρόμια.

Αν βλέπετε κι άλλη λύση σας παρακαλώ να την προτείνετε στα σχόλια.  Με δεδομένες όμως τις δυο παραπάνω πιθανές λύσεις, είναι δυνατόν να αποκτήσουμε ποτέ ωραία και άνετα πεζοδρόμια;

Ενώ λοιπόν γνωρίζουμε τι φταίει και πώς να το διορθώσουμε.  Δυστυχώς όμως καταλαβαίνουμε ότι δεν μπορούμε να το διορθώσουμε.

Ίσως βρεθεί ένας οραματιστής που θα προτείνει τη λύση των κατεδαφίσεων, σε ορίζοντα 30ετίας και με πιλοτικά προγράμματα σε συγκεκριμένες περιοχές.   Ποιός θα τον ακούσει όμως και, κυρίως, ποιός θα τον ψηφίσει;    Εδώ αγνοήσαμε και περιφρονήσαμε την εξαιρετική πρόταση Μάνου για την σωστή αξιοποίηση του Ελληνικού.

Τελικά η ρίζα του κακού είναι η ανύπαρκτη παιδεία μας και η λειψή αισθητική μας;  Ή μήπως η συμμορίτικη οργάνωση της κοινωνίας μας;  Μπορούν να αντιμετωπιστούν αυτά τα προβλήματα πριν μας οδηγήσουν σε εθνική τραγωδία;  — τα πρώτα σημάδια της οποίας ήδη φαίνονται στον ορίζοντα.

Την απάντηση την δίνουν τα έργα μας, ως κοινωνία.  Είναι μια απάντηση που την ακούω καθαρά και δυνάτα κάθε φορά που βρίσκομαι στην Ελλάδα.   Είναι μια απάντηση που με τρομάζει.

Share